Rozdział 4

Rozdział 4

Sięgnęła po telefon i napisała SMS'a do Casha. Poczekała jeszcze chwilę na odpowiedź, jednak się nie doczekała. Angie odłożyła telefon i zastanowiła się, co właściwie takiego ma robić. Bała się wyjść z pokoju, bo zaraz by ją napadła matka i zaczęła wypytywać się o wszystko. Przecież rodziców nie było w domu tylko dwa tygodnie. Naprawdę, przez ten czas niewiele się zmieniło, ale Amy jakoś nie mogła tego pojąć. Dziewczyna usiadła do komputera, ale stwierdziła, że i tak nie ma nic ciekawego do roboty. Może by się pouczyła? No dobra, ale nie miała z czego. Książkę poczytała? Jakby miała jaką, to pewnie by się za to zabrała. Popatrzyła na zegarek. Dochodziła dopiero dwudziesta druga. Zdecydowanie za wcześnie, aby iść spać. Przecież i tak by nie usnęła. Angie doszła do jednego prostego wniosku. Zaczęło się jej nudzić. Mogła co prawda jeszcze wymknąć się z domu na połowę nocy, ale to też raczej nie wchodziło w grę. Nie chciała dawać popalić rodzicom już pierwszego dnia ich powrotu. Nie pozostawało nic innego, jak po prostu być grzeczną dziewczynką, chociaż to nie leżało w jej naturze.

            Mimo to położyła się na łóżko. Sięgnęła po telefon i założyła słuchawki na uszy. Przewijała listę utworów szybko zdając sobie sprawę, że tak naprawdę każda piosenka, którą miała nagraną już dawno się jej znudziła. Ponownie popatrzyła na komputer. Może właśnie znalazła sobie zajęcie. Zrobienie nowej play listy, ale ostatecznie stwierdziła, że jest na to za leniwa. Ciężko westchnęła.

            Drzwi do pokoju Angie się uchyliły. Dziewczyna popatrzyła na osobę, która zajrzała do środka. Na szczęście był to tylko Izzy. Z ojcem mogła się jeszcze jakoś dogadać. Chociaż nie chciał jej kontrolować i na chama nie wypytywał się o jej własne sprawy. Dziewczyna blado się uśmiechnęła do niego. Jednak nie widziało się jej przesiadywanie z Izzy'm o tak późnej porze w pokoju. I nagle zapaliła jej się w głowie czerwona lampka, o co może tak właściwie chodzić? Stradlin jakoś nigdy nie miał zwyczaju przychodzić do pokoju córki o tak późnej porze, szczerze mówiąc odkąd dziewczyna wkroczyła w nastoletni wiek, to raczej unikał to pomieszczenie w domu. 

            - Dobra, Młoda chodź na dół, bo tu jeszcze nas matka nakryje. - Odezwał się Izzy wyglądając na korytarz, czy przypadkiem Amy nie przechodzi.

            Angie popatrzyła niepewnie na ojca. O co mu właściwie chodziło i dlaczego, by matka miała się o czymś nie dowiedzieć? Zaczynał oblatywać ją strach.

            - Ale po co? Tato... co ty chcesz... - jęknęła.

            - Nie gadaj, a chodź. Na dole się dowiesz.

            Stradlin złapał Angie za rękę i niemal siłą wyciągnął ją z pokoju. Dziewczyna przerażona szła po schodach. Starała się zachowywać naturalnie, ale nie potrafiła. Chociaż sama nie wierzyła, że Izzy by mógł coś jej zrobić, tym bardziej, kiedy Amy była w domu. Obróciła się i popatrzyła na niego. Cały czas rozglądał się, czy przypadkiem Amy nie wyjdzie z sypialni. Co prawda była tak zmęczona, że od razu zasnęła, ale przecież to nie znaczyło, iż nie mogła zaraz się przebudzić, a tego Stradlin nie chciał.

            Angie skierowała się w stronę salonu, ale Izzy pociągnął ją za rękę w stronę drzwi wyjściowych. Dziewczyna już o nic nie pytała, tylko pokornie poszła za ojcem, chociaż strach co raz bardziej w niej narastał. Została zaprowadzona pod garaż. Popatrzyła pytająco na ojca, który nadal nic nie wyjaśniał. Dziewczyna głośno przełknęła ślinę.

            Weszła, a raczej została wepchnięta do środka. Stradlin zamknął za sobą drzwi, a potem zapalił światło. Oprócz samochodu, oczom dziewczyny ukazała się butelka Jacka Danielsa i paczka papierosów. Teraz to już kompletnie nie wiedziała, o co może chodzić.

            - Wsiadaj do samochodu, no chyba, że wolisz siedzieć na masce.

            - Ale, tato, o co chodzi...?

            - Ang, masz już szesnastkę, dzieckiem nie jesteś, a jak byłaś mała i robiłaś jeszcze w pieluchy, to obiecałem ci, że twoje szesnaste urodziny napijemy się Danielsa, no to?

            Pierwsze co, to Angie się zakrztusiła. Mogła się spodziewać po swoim ojcu wszystkiego, ale na pewno nie tego. Chociaż sama już nie wiedziała. Wydawało się jej to dość dziwne, że ma siedzieć z nim w ukryciu przed matką i tak po prostu pić sobie alkohol i palić papierosy. Patrzyła na niego w szoku z przysłowiową szczęką na podłodze. Izzy tylko się zaśmiał.

            - Tato, czy ty serio do mnie mówisz? - Zdołała z siebie wykrztusić.

            - Yhm, i dziś nie jestem żadnym tatą, a po prostu Izzy, więc się nie krępuj. No chyba, że nie chcesz to możesz wracać do domu. Jednak uprzedzam, że taka okazja się nie powtórzy.

            - Dobrzee... a co na to wszystko mama?

            - Mama... mama nic nie wie i śpi i niech tak zostanie. Jak się dowie, to wykopie z domu nas oboje. No to co? Zostajesz, czy idziesz?

            Wydawało się jej, że to jest najbardziej surrealistyczne przeżycie jakie do tej pory ją spotkało. Zastanowiła się nad tym wszystkim głębiej. W sumie, to dlaczego miała nie przystać na propozycje. Kto z jej znajomych miał taką okazję? Kto będzie miał? Raczej nikt. Chociaż nie była pewna, czy będzie chciała się tym chwalić. Wolała to zachować dla siebie. Otworzyła drzwi do samochodu i usiadła na miejscu pasażera. Izzy się uśmiechnął i zajął zaraz miejsce kierowcy. Otworzył butelkę Danielsa i podał córce.

            - Ja chyba śnie. - Powiedziała z przejęciem Angie. - Mój własny ojciec daje mi Jacka.

            - Dziś nie jestem twoim ojcem. I tego się trzymaj.

            Przejęła niepewnie od niego butelkę. Jeszcze raz popatrzyła pytająco na ojca, ten tylko kiwnął twierdząco głową. Popatrzyła butelkę do ust i pociągnęła jednego łyka.

***

            - Izzy, powiedz mi, dlaczego odszedłeś z zespołu?

            - Bo ty się urodziłaś.

            - Cooooo? To przeze mnie? Nieeee...

            - Albo masz zespół, albo rodzinę. Jakbym został, to bym zaniedbywał albo jedno, albo drugie. No wybacz, ale nie chciałem zostawić rodziny, więc wyszło na to, że trzeba było pożegnać się z zespołem.

            Angie i Izzy leżeli na trawniku przed domem i obserwowali gwiazdy. Dziewczyna czuła, jak lekko szumi jej w głowie. Co prawda Stradlin nie pozwolił wypić jej połowy butelki, ale to co znalazło się w jej organizmie i tak wystarczyło, aby wprowadzić Angie w lekki stan upojenia alkoholowego. Nie było jej to obce uczucie, ale jednak tym razem czuła się inaczej. Może chodziło o to, że obok niej leżał jej ojciec, do którego aktualnie zwracała się po imieniu, a dwie godziny wcześniej paliła z nim papierosy i piła. Blado się uśmiechnęła. W sumie, to nigdy się nie zastanawiała nad tym, dlaczego Izzy odszedł z zespołu. Co prawda zrobił to jakiś czas po tym, jak się urodziła, ale jakoś nigdy nie wiązała tych spraw.

            - A jak to się stało, że ja w ogóle się urodziłam, skoro mama była z tym całym Chrisem?

            Izzy zamyślił się na chwilę. W sumie, to było dobre pytanie, bo sam do końca nie wiedział, kiedy to jego związek z Amy się rozpoczął. Podniósł się do pozycji siedzącej i starał się odnaleźć w głowie jakieś istotne wspomnienie, ale w tej chwili wydawało mu się, że takiego nie posiada. Po siedemnastu latach życia z siostrą Axla miał wrażenie, że jest z nią od zawsze. Prawda była taka, że przecież znali się od zawsze. Razem się wychowywali, razem chodzili do przedszkola, potem do szkoły, potem razem wyjechali do Los Angeles. I prawda też była taka, że ją kochał od zawsze. Niestety po drodze do ich uczucia musiał stanąć ten dupek Chris i trochę namieszać w życiu Amy. 

            - Twoja mama chyba bardziej bała się Chrisa niż go kochała. On nie był dobrym człowiekiem, a mogę nawet powiedzieć, że był skończonym dupkiem. Wszyscy się o nie baliśmy. Amy kiedyś przyszła do mnie. Był środek nocy, a ona stała w moich drzwiach, w samej koszulce nocnej, trzymając zapłakaną Laurę na rękach, która błagalnie na mnie patrzyła, abym zrobił cokolwiek... No i wtedy już tak zostały, a potem urodziłaś się ty i wszystko było jasne. - Wzruszył ramionami.

            - Rozumiem... - Odpowiedziała Angie po chwili milczenia.

            - Wiesz co? Dzień dziecka się skończył. Spadaj do łóżka i grzecznie udawaj, że nic się tu nie działo.

            - Ale Izzy... tak fajnie jest. - Zaprotestowała Angie.

            - A chcesz, aby matka jutro stała nad nami z nożem kuchennym i zastanawiała się, którego ma pierwszego zakatrupić?

            - No nie...

            - No to mykaj.

            Angie niechętnie się poniosła z trawnika. Chciała już tak po prostu odejść, ale się jeszcze cofnęła. Ucałowała ojca w policzek, a potem wbiegła do domu.

            Amy siedziała na trasie domu i obserwowała dwójkę leżącą na trawniku. Co prawda, pierwszą jej myślą było dokonanie mordu na mężu, ale kiedy dokładnie się im przyjrzała, to ten widok po prostu ją rozczulił. Oparła się łokciami o barierkę i słuchała każdego słowa. Sama nie wiedziała z czego to wynikało, ale czuła jakaś taką magię w tym wszystkim. Zamknęła oczy i starała się przypomnieć sobie coś związanego ze Stradlinem z czasów dzieciństwa, kiedy to musiała udawać, że wcale nie lubiła tego przemądrzałego kolegi brata.

            Z zamyślenia wyrwało ją protestowanie Angie, iż nie chce jeszcze iść spać. Kobieta otworzyła oczy i popatrzyła na dwójkę na trawniku. W tym momencie Izzy siedział już sam. Amy odgarnęła sobie niesforny kosmyk włosów, który cały czas opadał jej na twarz i zastanawiała się, czy ma się odezwać.

            - Wiesz, że cię kocham? - Jednak się odezwała i dała tym samym o sobie znać. - Ale to nie zmienia faktu, że kurwa... rozpijesz naszą córkę!

            Izzy poderwał się z trawy. Popatrzył na taras, a kiedy zobaczył tam Lily, to mu serce szybciej zabiło. A jednak wszystko nie poszło tak gładko, jak się tego spodziewał. Podparł się po głowie i zastanowił się, co ma właściwie takiego powiedzieć tej kobiecie. Żadne tłumaczenia i tak by go nie usprawiedliwiły. W końcu blado się do niej uśmiechnął.

            - Kochanie... zaraz do ciebie przyjdę. - Powiedział najseksowniejszym głosem jakim potrafił.

            - Już się boje. Zmęczona jestem. Dwa dni przesiedziałam na lotnisku. Nie mówiąc o zamianie czasu. - Westchnęła.

            - No to uznaj, że po prostu ci się to śniło, albo masz jakieś omany.

            Zaśmiała się pod nosem.

            - Wariat.

            - Z miłości do ciebie.

            Nawet jeśli chciała by gniewać się na Izzy'ego, to i tak tego nie potrafiła.

***

Niedziela wydawała się być Cashowi najgorszym dniem tygodnia. Ośrodek terapeutyczny był zamknięty, więc nie mógł tak po prostu wymknąć się do wolontariatu. London co drugi tydzień miał wolne. Slash też jakoś nigdy w tym dniu nie palił się do tego, aby pojechać do studia. Niedziela zawsze była pod znakiem rodzinnego obiadku i spędzania popołudnia na rozmowach o tym, co słychać u prawie dorosłych synków. Był to niewątpliwie czas dla rodziny, jednak Cash najchętniej by z niego zrezygnował. Nienawidził niedzieli od dnia śmierci swojej matki. Umarła właśnie w tym dniu. Dwa dni po wypadku.

            Popatrzył na zegarek. Dochodziła godzina dziewiąta rano. Nakrył sobie głowę poduszką i sam nie wiedział, na co liczył. Przecież i tak by nikt mu nie pozwolił zostać w łóżku do samego wieczora. Usłyszał, jak drzwi do jego pokoju się uchylają. Pierwsze, co to pomyślał, iż jest to Slash, aby wyciągnąć go na śniadanie, jednak szybko zdał sobie sprawę, że to tylko London. No tak, teraz właśnie była ta niedziela, kiedy jego brat miał wolne.

            London usiadł na łóżku. Zdjął poduszkę z głowy Casha. Ten wrogo na niego popatrzył. Miał ochotę zacząć się z nim bić tylko dlatego, iż naruszył jego przestrzeń osobistą, a o dziewiątej rano, to było raczej nie do pomyślenia. Niewybaczalny błąd.

            - Idź do siebie. Po co ty tu. - Jęknął Cash. - Wystarczy mi, że przy śniadaniu będę musiał cię oglądać.

            - Chcę pogadać. - Padła odpowiedź.

            - Teraz? No to też ci się nieźle zebrało. Człowieku, jest rano. Czy ty nie masz, co robić? Jak ci się nudzi, to idź się poucz do następnego egzaminu!

            Jakoś ta sugestia nie rozśmieszyła Londona. Utwierdziło go to w przekonaniu, iż jego młodszy brat ma rację. Życie opierało się głównie na nauce i nie było nic poza tym. Na początku może i było to dobre rozwiązanie. London miał poczucie, że ojciec jest z niego dumny, nie zawiódł by matki, ale jednak od pewnego czasu zaczęło mu coś doskwierać. Miał jakieś dziwne poczucie, że jednak coś w jego życiu jest nie tak. I musiał z kimś o tym pogadać, a że jego przyjaciele nie nadawali się raczej do poważnych rozmów, to pozostawał tylko młodszy brat. Komu miał ufać, jak właśnie nie jemu?

            - Tak, teraz. Bo potem to gdzieś przepadniesz. Wrócisz bardzo późno i będziesz jęczeć, że jesteś zmęczony. To przychodzę rano, kiedy jesteś bardzo wypoczęty.

            Cash usiadł na łóżku i popatrzył na brata. Nagle zdał sobie sprawę z komizmu tej sytuacji. W tym momencie, to miał wrażenie, że on jest starszy, a London młodszy. Zrobił jakaś niezadowoloną minę. Sięgnął na podłogę, aby chwycić pierwszą lepszą bluzkę.

            - No dobra, to mów, co cię trapi.

            - Ale się nie śmiej, dobra? Bo naprawdę, nie potrzebuje teraz, abyś sobie ze mnie jaja robił.

            - Nie przeciągaj, a mów. Poznałeś jakaś laskę i nie wiesz, jak ją przelecieć? - Zaśmiał się Cash. - To najlepiej idź z tym do ojca.

            London chwycił poduszkę i rzucił w nią brata, który właśnie naciągał na siebie spodnie. Popatrzył na niego wrogo.

            - Mówiłem ci, że masz sobie nie robić jaj.

            - No dobra, już, dobra. To słucham.

            Chłopak zamyślił się przez chwilę. Popatrzył na Casha i sam zadawał sobie pytanie, czy zwierzanie się młodszemu bratu to był dobry pomysł. Czy w ogóle Cash zrozumie, co takiego trapi Londona? To była raczej wątpliwa kwestia. Młodszy bart chyba nie miał większych problemów życiowych i raczej nie zastanawiał się nad sensem egzystencji. O ile w ogóle się nad tym zastanawiał. Przecież jego życie opierało się głownie na pasożytowaniu na ojcu, który jakoś nie potrafił jasno powiedzieć, że koniec z zabawą. Tylko szkoda, że London nie wiedział, jak bardzo w tej chwili się mylił. Prawda była taka, że nie znał swojego młodszego brata. Kiedy Perla zniknęła z ich życia, to więź, która łączyła braci nagle uległa zatraceniu. Jeśli jako dzieci byli dla siebie najlepszymi przyjaciółmi, to teraz ich relacje można było porównywać do dobrych znajomych, którzy spotykają się tylko raz na jakiś czas, a na co dzień o sobie nie myślą. Cash nie wiele wiedział o sprawach Londona, natomiast London nie wiedział nic o sprawach Casha. I w pewnym sensie było to dla nich przykre, ale nie potrafili nic zrobić, aby to wszystko w jakikolwiek sposób zmienić.