Rozdział 26

Rozdział 26

Cash popatrzył na Angie, jak na skończoną idiotkę. Ostatnio zaczął się zastanawiać, czy jego przyjaciółka dobrze się czuje, czy może powinien udać się z nią do psychiatry. Pomysł, aby wystąpić w Mam Talent był niczym do pomysłu, aby Cash po prostu wszedł sobie z Angie do domu Axla Rose'a. Młody Hudson stał przed bramą i z niedowierzaniem patrzył na rudowłosą, która tak po prostu chciała załapać go za rękę i wejść z nim na posesję. Dobra, Axla może nie było w domu, ale Cash nie mógł zaprzeczyć, że przez ostatnie lata jego stosunki z jego ojcem nie wyglądały za dobrze. Nie chciał też przyznać przed Angie, że po prostu bał się Rose'a, a sama dziewczyna nie widziała żadnego problemu. Skoro pomieszkiwała u Axla, to mogła także zapraszać przyjaciół do domu. Przecież to było takie oczywiste.

            - Ang, ciebie do reszty powaliło! Ja stąd idę! - Powiedział Cash odwracając się  na pięcie i kierując się w stronę miasta.

            Angie była już na za bramą, ale kiedy zobaczyła, że jej przyjaciel za nią nie idzie, to szybko się zerwała i pobiegła za nim. Złapała go za rękę i zaczęła ciągnąć w drugą stronę.

            - Przestań, przecież Axl nic ci nie zrobi.

            - No jasne. Nic... on nawet nie chce słyszeć o Slashu, a co dopiero...

            - A myślisz, ze on nie ma nic ciekawego do roboty, tylko wywalanie z domu moich przyjaciół? Nawet pewnie go nie ma w domu! I w ogóle, ja nie rozumiem o co chodzi z tą całą wojną. Axl nie odzywa się do Slasha, Slash do Axla, bo...? I co tak się nienawidzą? A weź przestań.

            - Nie, po prostu tam nie wejdę. Możemy iść do mnie, co ci szkodzi. Albo do ciebie. Co ci tak zależy, aby siedzieć właśnie w tym domu!

            - No nie wiem. Tak po prostu... a nie chce mi się jechać do do mnie. Poza tym na naszym ślubie, to co? Nie wyślemy do niego zaproszenia...?

            Cash wbił wzrok w Angie. Nie wiedział, jak teraz ma się zachować. Wybuchnąć śmiechem i uznać, że jego przyjaciółka po prostu żartowała z tym ślubem, czy może wziąć to na poważnie. Angie powiedziała, to bardzo poważnie. Jakby naprawdę to tym myślała. Patrzyła się na Casha i miała zamiar zaraz się na niego wydrzeć, aby nie zachowywał się, jak jakiś głupi dzieciak, który wszystkiego się boi. Natomiast Hudson analizował w głowie jej słowa. Czego ona wyjechała z tym ślubem? Przecież nawet nie byli parą i nigdy nie będą. Skrzywił się na tą myśl, że by miał być z Angie. Przyjaźnił  się z nią od dziesięciu, znał ją od urodzenia, i była tylko jego bliską przyjaciółką. Patrzył na nią, jak na kompletną idiotkę.

            - Że co ty powiedziałaś? Jakim naszym ślubie? - W jego głosie wyraźnie było słychać irytację.

            No tak, Angie widziała miłość w prosty sposób. Aby z kimś być, trzeba najpierw się z nim przyjaźnić. Nie rozumiała koleżanek, które twierdziły, że kochają chłopaka, którego dopiero co poznały na imprezie, a nigdy wcześniej na oczy nie widziały. A nie miała innych przyjaciół płci męskiej, jak Casha. A do tego przykład jej rodziców. Też znali się od dziecka. Jednak Cash nie miał zamiaru w takie coś się bawić. Szczerze, to nigdy nawet nie miał zamiaru wiązać się z jakąkolwiek kobietą. Może i miał w sobie strach. Pokocha, zaangażuje się, a potem straci wszystko, tak jak stracił to Slash, bo przecież różne przypadki chodzą po ludziach. Dlatego w jego głowie siedział obrazek, że będzie wiecznym kawalerem. Tak po prostu było lepiej.

            Angie właśnie zdała sobie sprawę z tego, jaką głupotę powiedziała. Skrycie kochała Casha, chociaż nie zawsze się przyznawała do tego sama przed sobą. Tak naprawdę, to zdała sobie sprawę z tego dopiero niedawno, jak koło jej przyjaciela zaczęła kręcić się ta cała Lisa. Ale Angie nigdy nie chciała przyznać się do swoich uczuć. Po prostu się wstydziła tego. Popatrzyła na Casha, który nie wyglądał na takiego, jakby wziął to wszystko za żart. Nie wiedziała, co miała w tym momencie zrobić, bo na pewno nie przyznać się do całej sprawy. Angie bała się, że wtedy by mogła stracić Casha, bo on by się po prostu od niej odciął, aby nie mieć na głowie problemu zakochanej gówniary. Wbiła wzrok w chodnik.

            - Ang?

            - O jeny, to był tylko taki żart. Założenie czysto hipotetyczne. Co by było gdyby. - Odpowiedziała przewracając oczami i wzruszając ramionami. - No i już nie marudź, tylko chodź. Jak coś, to ja cię obronie. - Pociągnęła Casha w stronę domu Axla.

***

Jednak to wszystko wydawało mu się być dość dziwne. Tak po prostu stał sobie w salonie i rozglądał się, jakby był w muzeum. W sumie, to nic ciekawego nie było w zasięgu jego wzroku. Dom, jak dom, ale sam fakt, że był to dom Axla Rose'a działał na Casha dość inspirująco. W sumie, to nigdy nie zajmował się sporem Slasha, a Rose'a. Po prostu go to nie obchodziło, bo przecież, to nie była jego sprawa, a w tym momencie do głowy przyszło mu pytanie "dlaczego?" Tym bardziej, kiedy oprócz rodzinnych zdjęć Rose'ów które wisiał na ścianie w salonie dostrzegł jedno zdjęcie starego składu zespołu. To jednak było dość dziwne, ale kto taki by zrozumiał Axla.

            - No co będziemy robić? - Zapytał stojąc cały czas w tym samym miejscu.

            - No weź się wyluzuj. Axla nie ma i pewnie prędko nie wróci o ile jeszcze dziś wróci. - Odpowiedziała Angie i popatrzyła na fortepian, który stał pod ścianą. - Pogramy sobie.

            - Co? A jak roztroimy to cudo?

            - Kiedy bierzesz do ręki gitarę Slasha, to też się zastanawiasz, co zrobisz, kiedy ja rozstroisz?

            No tak, to była racja. Cash raczej nie zastanawiał się nad takim faktem, ale jednak była różnica między gitarą Slasha, a fortepianem Axla. Instrument Slasha był tak jakby jego i znajdował się w jego domu i tak dalej.

            - Nie, ale... to co innego!

            - Przestań się w końcu bać. Taki z ciebie buntownik, jak ze mnie kujon.

            Angie usiadła do fortepiany i zaczęła grać jakaś bliżej nie znaną melodię. Cash patrzył na nią i zastanawiał się, co takiego by miał ze sobą zrobić. Szczerze mówiąc, to by wolał uciec z tego domu i dalej się nie stresować. Powiedział dziewczynie, że musi iść do łazienki. Angie kiwnęła głową na korytarz. Cash blado się do niej uśmiechnął i skierował się w tamtą stronę. Szedł tak niepewnie, jakby miał zaraz coś zepsuć, albo porysować podłogę. Naprawdę, wolał, aby Axl nie wiedział o jego obecności w tym domu. Dotarł w końcu do łazienki.

            Wślizgnął się do środka i zamknął za sobą drzwi. Oparł się o nie. W tej chwile przestał rozumieć sam siebie. Co właściwie takiego robił? Poczuł nagle, że coś mu wibruje w kieszeni. Wyjął telefon komórkowy. Na wyświetlaczu widniała informacja, że Slash chce się z nim połączyć. Skrzywił się. Jednak, to nie był najlepszy pomysł, ale odebrał, aby ojciec potem nie robił mu jeszcze wyrzutów.

            - Gdzie ty jesteś?

            Nie ma to jak miłe powitanie.

            - Yy... u koleżanki. - Odpowiedział.

            - Jakiej znów koleżanki? Miałeś po szkole wrócić do domu.

            - No zaraz będę wracał.

            - A co ty taki zdenerwowany? Coś ty znów zmalował!?

            - Tato... nic. Nie mogę teraz rozmawiać. Cześć. - Rozłączył się i wyłączył telefon, aby Slash dalej się do niego nie dobijał.

            Ciekawe, jakby gitarzysta zareagował na wiadomość, że jego syn znajduje się w domu Axla? Pewnie by nawet nie uwierzył. Podszedł do umywalki, aby obmyć sobie twarz zimną wodą.

            - Cash!? Żyjesz tam?! - Usłyszał głos Angie.

            - Taaa...

            - Siedzisz już tam prawię pół godziny! Wszystko w porządku?

            Wytarł twarz pierwszym lepszym ręcznikiem i podszedł do drzwi. Otworzył je i popatrzył na zmartwioną Angie.

            - W porządku. - Odpowiedział. - Wiesz, mam okres. I wiesz... podpaskę musiałem sobie zmienić.

            - Bardzo śmieszne. Słuchaj, Hanna do mnie dzwoniła, że ma cztery bilety na koncert. Idzie z Londonem i się pyta, czy my się nie wybieramy?

            - Jaki znów koncert?

            - A nie wiem... jej tata dostał w ramach promocji, czy coś...

            Cash zastanowił się przez chwilę. Powiedział Slashowi, że zaraz będzie w domu, ale w sumie, to wolał iść na jakiś beznadziejny koncert niż znów dawać Slashowi do zrozumienia, ze nie chce z nim rozmawiać.

***

            - No kogo ja tu widzę, mojego kochanego braciszka.

            W raz z wypowiedzeniem tych słów przez Casha, London zaczął zastanawiać się, czy dobrze zrobił zgadzając się przyjść na ten koncert. Sam nie wiedział, co się stało z jego młodszym bratem, ale ostatnio zrobił się jeszcze gorszy. Może miało to związek z tym, że zaczął spotykać się z Hanną, a Cashowi naprawdę to przeszkadzało, bo był o nią zazdrosny? Chociaż wydawało się to trochę niemożliwe. Cash wyjął z kieszeni paczkę papierosów, a potem zaczął szukać zapalniczki. Chciał jeszcze coś dodać, ale stwierdził, że to nie ma większego sensu, bo po co ma się kłócić z bratem pod klubem? Nie popatrzył nawet na Londona, tylko do razu zwrócił się do Hanny.

            - No to kto ma grać?

            - A nawet nie wiem. Ojciec dostał bilety na jakiejś promocji. On nie ma czasu, to mi dał, aby poszła sobie ze znajomymi. - Odpowiedziała z uśmiechem Hanna. - I fajnie, że jesteś.

            - No... i fajnie, że London jest... wyszedł z swojego pokoju. W sumie, to ja się zastanawiałem, czy przypadkiem Buddy nie wyznajesz, ale... chyba jednak tak uduchowiony nie jesteś. - Prychnął.

            W tym momencie Cash spojrzał na barta. Przydeptał niedopałek papierosa i wziął Angie pod rękę prowadząc ja w stronę wejścia do klubu. Chyba jednak mógł jechać do domu i po prostu spędzić ten wieczór na próbie porozumienia się z ojcem.

            - Pokłóciliście się? - Zapytała Hanna, kiedy odeszli parę kroków.

            - Ja się z nim nie kłóciłem... - Odpowiedział London. Poczuł się jakby trochę skłamał, jednak nie miał ochoty opowiadać dziewczynie o ostatniej bójce. Cash odwrócił się, aby jeszcze na nich spojrzeć. Głupkowato się uśmiechnął, a London wzruszył ramionami. Może przyszli razem, ale wyglądało na to, że jednak będą bawić się osobno. Cash miał tylko nadzieję, że London tym razem nie popłynie. Jednak nie miał ochoty odprawiać sponiewieranego brata do domu.

            Przeszli na drugą stronę ulicy, gdzie stała grupka chłopaków ze szkoły. Para nie zwróciła nawet na nich uwagi za to, jeden z owej grupy powiódł wzrokiem za Angie, a potem zaczął komentować, to jak wygląda. Sama dziewczynie nie zwróciła na to uwagi. Była raczej przyzwyczajona do takich zaczepek i po prostu ją to wszystko nie obchodziło. Ludzie mogli gadać sobie co chcieli, a Isbell i tak wiedziała swoje, jednak Casha coś tknęło na słowa szmata po matce które zostały wypowiedziane przez Oscara Hndersona - kapitana szkolnej drużyny koszykarskiej. Hudson przystanął, odwrócił się i popatrzył na uczniów ze swojej szkoły. W tym momencie, po prostu zdał sobie sprawę z tego, że ich nienawidzi. Od zawsze, odkąd tylko został zmuszony, aby siedzieć z Oscarem w jednej ławce na biologii.

            - Co powiedziałeś? - Warknął zaciskając dłonie w pięści.

            - Wooo, patrzcie młody Hudson to taki mały dżentelmen. - Zaśmiał się jeden z nich mierząc Casha wzrokiem. - Piękna z was para. Hudson i Isbell, Isbell i Hudson... tak, wszystko zostaje w rodzinie, prawda?

            Angie położyła rękę na ramieniu Casha, chciała dać mu tym samym do zrozumienia, aby się uspokoił, bo przecież nie warto. Jednak chłopak nie miał zamiaru zwracać na nią uwagi. Podszedł do rówieśników, stanął na przeciwko Oscara, a potem przycisnął go do muru.

            - Posłuchaj mnie, jeszcze raz nazwiesz jakaś dziewczynę dziwką, to kurwa rodzona mamusia cię nie pozna.

            - A co? Ty taki wyczulony na szmaty jesteś, nie? No tak, przyjaciółka szmata, ciotka szmata, matka szmata... całe życie z szmatami. - Zaśmiał się.

            W tym momencie Cash już nie wytrzymał. Obrażenie Angie, to było jedno, ale obrażenie Perli to było drugie. Chłopak nie wytrzymał i uderzył Oscara w twarz. Na to jego koledzy zerwali się, aby mu pomóc. Angie zaczęła piszczeć, aby przestali. London odwrócił się w ich stronę i ujrzał, że czterech przerośniętych osiłków właśnie szarpią się z jego bratem. Zerwał się momentalnie z miejsca nie zważając na to, co mówiła mu Hanna.

***

Cash usiadł pod ścianą w niewielkiej celi. Popatrzył na Angie, która siedziała na pryczy i za bardzo nie wiedziała, co miała ze sobą zrobić. Chłopak też nie wiedział. Nie był już nawet zły na Oscara, tylko na swojego brata, któremu udało się po prostu nawiać. No dobra, na początku rzucił się, aby pomóc Cashowi, ale potem w dziwnych okolicznościach zniknął. Oboje ciężko westchnęli. Była to ich pierwsza noc w areszcie i mieli nadzieję, ze ostatnia. Chociaż sama Angie starała się odnaleźć pozytywne strony w tej całej sytuacji. Jednak, to było zabawne. Hudson i Isbell ponownie razem w celi, tak jak kiedyś ich ojcowie. Usiadła obok Casha i położyła mu głowę na ramieniu.

            - Nie musiałeś aż tak mnie bronić. - Westchnęła.

            - Obraził ciebie, moją mamę... nie miał prawa. Myśli sobie, że jak jego ojciec jest trenerem, to może robić sobie wszystko.

            - A Oscar pewnie myśli, że ty sobie myślisz, że jak twój ojciec jest gitarzystą, to możesz robić sobie wszystko. - Odpowiedziała Angie.

            Może i było w tym trochę racji, ale różnica polegała na tym, że Cash nikogo tak po prostu nie obrażał. Mało kiedy się nawet odzywał, ale nigdy by nie przyszło mu do głowy, aby wyzwać czyjąś matkę od szmaty. Nerwowo się poruszył, z nosa nadal ciekła mu krew i wolał nie oglądać siebie w lustrze. A zaraz po tym przyszła mu do głowy tragiczna myśl, że ktoś będzie musiał go odebrać z tego aresztu, a tym kimś będzie Slash. Jasne, po ostatniej aferze z narkotykami, która została załagodzona, wszystko może zacząć wrzeć na nowo i to ze zdwojoną siłą.

            - A ja się zastanawiam, gdzie do cholery, jest London! Przecież też tam był!.

            - London miał ze sobą dowód, to go tylko spisali i puścili. - Westchnęła Angie. - Jak my byśmy mieli jakiekolwiek dokument, oprócz biletu miesięcznego, to pewnie by nas teraz tu nie było.

            - A już myślałem, że tak po prostu spierdolił, kiedy zobaczył, co się dzieje.

            - Dlaczego tak źle o nim myślisz? Przecież jest twoim bratem... bronił cię.

            - Nie rozmawiajmy o nim. 

            Angie delikatnie się uśmiechnęła. Ponownie wstała z podłogi i wróciła na pryczę. Położyła się, bo chciało się jej z tego wszystkiego już spać. Jednak trochę za dużo wrażeń, jak na jeden dzień. W przeciwieństwie do Casha nie miała obaw, co do tego, że ktoś będzie musiał odebrać ją z komisariatu. Co prawda znajdowała się w trochę gorszej sytuacji, niż Cash, bo nie miała przecież jeszcze skończonych osiemnastu lat, ale wolała teraz o tym nie myśleć. Miała tylko nadzieję, że ta sytuacja może da coś jej rodzicom do myślenia. Położyła się, zamknęła oczy i po prostu zasnęła.

            Cash całą noc siedział w tej samej pozycji patrząc się na śpiącą Angie. Zastanawiał się nad swoim życiem i powoli dochodził do wniosku, że za dużo zmarnował. London miał rację z tym, że po prostu niektóre drzwi zostały zamknięte i już się do nich nie wróci, bo nie ma takiej możliwości. Ale zawsze można zacząć coś nowego. Z rozmyślań o swoim życiu przeszedł do myśli nad Angie. Patrzył na to, jak sapała, wyglądała tak słodko w tym bladym świetle i nagle zastanowił się, jakby to było gdyby co dzień mógł patrzeć tak na nią w nocy. Leżeć obok niej w łóżku i obserwować jak śpi... przypomniały mu się słowa dziewczyny o ślubie, które padły tego dnia i w tym momencie zaczęło mu się wydawać, że to wszystko to może nie był taki głupi pomysł...

***

Po Cashu mógł spodziewać się wszystkiego, ale to że musiał go odbierać z aresztu, to chyba było już za wiele. Swoją drogą, to Slash zaczął zastanawiać się, czy bajeczka, którą przedstawił mu młodszy syn na temat narkotyków była prawdziwa. W świetle tego całego wolontariatu i pracy z chorymi dziećmi wydawała się być prawdziwa, bo przecież Cash wydawał się być wtedy taki niewinny, ale teraz? Teraz miał wrażenie, że są to tylko kłamstwa. A w końcu nie zamknęli jego syna tak bez żadnego większego powodu. Musiał coś zrobić. Nie wspominając już o tym, że miał od tej koleżanki wrócić do domu, a nie chodzić gdzieś po imprezach. London też nie wrócił na noc, ale ten dał znać, iż idzie do kolegi się poczuć. Chociaż nie wydawało się mu, że to był kolega. Slash jadąc samochodem na posterunek miał wrażenie, że ponownie wszystko wymyka się mu spod kontroli i znów przestaje panować nad swoim życiem. A do tego wszystkiego Jackie, Kate i teściowa z psem. Naprawdę, nie mogło być już gorzej.

            Mylił się. Mogło, chociaż parkując pod budynkiem w którym mieścił się areszt Slash nie zdawał sobie jeszcze sprawy z tego, co go za chwilę spotka. Wysiadł z samochodu, popatrzył na to miejsce i zdał sobie sprawę z tego, że sam nie raz miał okazję przespać się na pryczy w tym właśnie zakładzie. Musiał też przyznać przed samym sobą, że nie raz robił wszystko, aby spędzić jedną noc w areszcie. Jednak twarda prycza zawsze była czymś lepszym niż spanie na ulicy i przykrywanie się kartonem. Taki właśnie był sposób na życie w deszczowe, albo chłodne dni, kiedy nie miał jeszcze nic. Mimo wszystko wydawało mu się wtedy, że jest naprawdę szczęśliwy. Wszystkie te chwile wydawały się być teraz tak odległe, że Slash w ogóle zastanawiał się, czy one miały miejsce? Czy obrazy, które przewijały mu się w głowie wydarzyły się na prawdę, czy może były tylko wymysłem jego wyobraźni?

            Wsadził kluczyki do samochodu do kieszeni skórzanej kurtki i ruszył w stronę wejścia na komisariat. Przeszedł przez oszklone drzwi, zapytał się policjantki, którą miną w przejściu w którą stronę ma iść. Kobieta miło się do niego uśmiechnęła, a potem udzieliła mu dokładnej informacji. Slash ciężko westchnął i udał się długim korytarzem na wskazane miejsce. Szedł ze spuszczoną głową, jak to miał w zwyczaju, jednak w którymś momencie ją podniósł. Popatrzył na mężczyznę, który siedział już na krześle i czekał. Hudson głośno przełknął ślinę i momentalnie schował się za swoimi włosami. W tym momencie zaczął żałować, że nie ma na głowie swojego cylindra, w którym czuł się bezpiecznej. Nie miał ochoty na rozmowy z tym człowiekiem.

            Zaraz potem pojawiła się kolejna myśl, kolejne pytanie. Co właściwie Axl robił w tym miejscu. W sumie, to nie mogli gorzej trafić. A może właśnie przeznaczenie ich pokierowało w to miejsce? Tak może miało być. Jednak to wszystko Slashowi się nie podobało, bo po prostu nie wiedział, jak ma się zachować. Po chwili zastanawiania się ruszył ponownie, a następnie usiadł obok swojego byłego przyjaciela. Nic nie powiedział, bo chyba nie musiał nic mówić. Czuł się dość dziwnie, to wszystko było dziwne. A może tylko mu się śniło?

            Axl popatrzył na Slasha. Mimowolnie na jego twarzy pojawił się uśmiech.

            - Co za spotkanie w uroczym miejscu. - Powiedział.

            Slash nawet na niego nie popatrzył, chociaż miał wielką ochotę. Postawił sobie za cel, że będzie sprawiał wrażenie, że ta cała sytuacja wcale go nie rusza. A nie było to takie proste.

            - No cóż. Bywa. - Odpowiedział.

            - Tak się teraz zastanawiam, czy Angie jest tu przez twojego Casha, czy może Cash jest tu przez Angie.

            No i wszystko jasne. Ową koleżanką u której był jego syn okazała się być Angie. W sumie, to mógł trochę pomyśleć i sam na to wpaść, przecież to było oczywiste.

            - Teraz to chyba nie jest istotne. - Odparł.

            - Racja, nie jest... tak sobie myślę, że może moglibyśmy się spotkać, powspominać stare czasy...

            Hudson w tym momencie myślał, że po prostu się przesłyszał. Zmusił się na to, aby popatrzeć na Axla, ale Rudy miał wbity wzrok w ścianę na przeciw nich. Slash nigdy by się nie spodziewał, że usłyszy właśnie takie słowa od wokalisty. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że poważna rozmowa by się przydała,  bo było między nimi za dużo niewyjaśnionych spraw, ale myślał też, że Axl uważa, że wszystko zostało już powiedziane i nie ma do czego wracać. W tym momencie nie wiedział, co miał odpowiedzieć, bo to go po prostu zaskoczyło.

            - Też tak sądzę. - Odparł w końcu. - Tylko najlepiej w jakimś... neutralnym miejscu.

            Axl kiwnął głową. Musiał przyznać przed samym sobą, że pierwszy raz zgodził się ze zdaniem Slasha. I dość dziwnie się z tym czuł. Slash chciał jeszcze coś powiedzieć, ale usłyszał czyjeś korki. Popatrzył w tamtą stronę i zobaczył swojego syna, który wyglądał nie korzystnie i Angie, która wpatrywała się z niedowierzaniem w swojego wujka i Hudsona.

            - Wujku, a ty co tu robisz? - Pisnęła dziewczyna pochodząc do muzyków. Cash nadal stał na swoim miejscu.

            - Ratuje ci dupę, Młoda. Twój ojciec nic nie wie, twoja matka też nic nie wie i lepiej niech tak zostanie, tylko mi wyjaśnisz co ty tu robisz?

            - Ja... ekchm.. bo ja... - Zaczęła jąkać się Angie.

            Slash wstał ze swojego miejsca i poszedł w stronę Casha, który stał oparty o ścianę ze spuszczoną głową. Hudson podszedł do syna i w sumie, to ręce mu już opadły. Nie wiedział, jak ma z nim rozmawiać, jak ma się zachować, co ma w ogóle zrobić.

            - Może jakieś słowa wyjaśnienia?

            Cash podniósł wzrok i popatrzył na Slasha. Raczej nie był wściekły, raczej zmartwiony.

            - Pobiłem się z chłopakiem z mojej szkoły... bo.... nazwał mamę szmatą. - Odpowiedział szeptem. - Przepraszam, po prostu nie wytrzymałem.

            - Cash... - Slash chciał w tym momencie powiedzieć coś mądrego, ale zawiesił głos, bo zdał sobie sprawę, że nic takiego nie przychodzi mu do głowy. Pewnie sam by się rzucił z pięściami na człowieka, który by obraził jego bliską osobę, zmarłą bliską osobę. W rezultacie gitarzysta tylko ciężko westchnął i wziął syna pod rękę prowadząc w stronę drzwi. Cash cały czas szedł ze spuszczoną głową. Zastanawiał się, czy dobrze widział, że jego ojciec tak po prostu rozmawiał sobie z Rose'em, jakby nigdy nic się nie stało.

            Chciał już o to zapytać, kiedy siedzieli w samochodzie, jednak nie zdążył, bo Slash poruszył inną kwestię.

            - Synku, posłuchaj mnie. Tylko od razu nie nastawiaj się na nie...

            - Co znów? - Jęknął niezadowolony zapinając pasy.

            - Oboje dobrze wiemy, że sobie nie radzisz. I potrzebujesz pomocy, bo sam z tego wszystkiego nie wyjdziesz... Cash, Susan dała mi namiary na jednego z lepszych psychologów.

            Po młodym Hudsonie przeszedł dreszcz. No tego, to się nie spodziewał po swoim ojcu.

            - Nie jestem wariatem. - Odpowiedział.

            - A czy ja coś mówię, że jesteś? Nie wysyłam cię do psychiatryka, a tylko do psychologa. Dobrze wiesz, że potrzebujesz pomocy, bo widziałeś trochę za dużo, słyszałeś trochę za dużo, przeżyłeś trochę za dużo... tak, wiem.. wtedy powinienem coś zrobić, a nie tak po prostu zostawić ciebie samego sobie i... nie jest mi teraz z tym dobrze, ale jednak nie możemy tak po prostu zostawić sprawy.

            - Yhm... rozumiem, że się ode mnie nie odczepisz, jak nie zgodzę się na tą jakby terapię?

            - To dla twojego dobra.

            - Jasne... ale ok... zrobię to dla ciebie, abyś miał spokojne sumienie.

          Chłopak oparł głowę o szybę samochodu. Slash już nic nie powiedział. Wydawało mu się jedynie, ze z takim nastawieniem jego syna, to nawet psycholog nie wiele może zrobić.