Rozdział 15

      Witam. 

Tak jak obiecałam w tym tygodniu spotykamy się jeszcze w niedzielę. Trochę sobie powspominamy w tym rozdziale, więc jest trochę dłużej niż zwykle. Mam nadzieję, że się cieszycie. No to zapraszam do czytania! I oczywiście komentowania.

Rozdział 15

Laura stała nad Izzy'm z założonymi rękoma. Miała do niego taką ogromną złość, ale starała się powstrzymać, aby nie wybuchnąć. Stradlin podniósł wzrok i popatrzył na dziewczynę. Blado się uśmiechnął.

            - Pięknie, tato. Pięknie. - Prychnęła.

            - Nie jestem twoim ojcem. - Odpowiedział - Wybacz, nic do ciebie nie mam. Ale tak jakby nie jestem już z twoją matką, to wiesz... to jest równoznaczne, że nie jestem też twoim ojcem.

            Angie jednak nie ściemniała. Naprawdę coś tu było nie tak, chociaż Laura na początku była do tego dość sceptycznie nastawiona. Przecież jej młodsza siostra miała we krwi koloryzowanie rzeczywistości, przetwarzanie jej w dramat, chociaż nic złego się nie działo. W tym momencie jednak się działo, a sama szatynka zaczynała już się martwić. Ukucnęła przy Izzy'm, który siedział pod szafką kuchenną z papierosem w ustach i butelką wódki obok. Patrzył nieprzytomnie na swoją pasierbicę i w sumie też pragnął, aby sobie poszła. Jej obecność jeszcze bardziej go denerwowała niż obecność Angie.

            - O czym ty mówisz? Jak to nie jesteś już z mamą? - Szepnęła.

            Usiadła obok Izzy'ego i wzięła od niego butelkę. Łyknęła trochę. Izzy popatrzył na nią dość zdziwionym wzrokiem, ale nic nie powiedział. Laura się skrzywiła. Tak naprawdę, to nigdy nie przepadała za alkoholem. Miała złe wspomnienia związane z tym napojem i swoim biologicznym ojcem. Kiedy była małą dziewczynką, to przyrzekła sobie, że ta nigdy się nie napije, jednak teraz był stan wyższej konieczności. Musiała jakoś zdobyć zaufanie Izzy'ego, a zdawała sobie sprawę z tego, iż samo marudzenie nic nie da. Samo gadanie, proszenie też nie. Musiała po prostu wejść do jego świata, a wiadomo, jak najlepiej. Stać się kumplem do kieliszka.

            - Laurie... wiesz, że kocham twoją mamę, nie? No... kurwa kocham, ale kurwa... no... nie wiem, jak mogła... tak po prostu... co ja jej takiego zrobiłem? Czy ja byłem dla niej zły? No przecież robiłem wszystko, aby była szczęśliwa.

            Laura starała się, to wszystko jakoś ogarnąć. Słuchała Izzy'ego i wychodziło jej na to, że Amy tak po prostu go zostawiła, ale wydawało się jej to trochę niemożliwe. Oczywiście musiała brać na poprawkę, to iż Stradlin był już pod wpływem alkoholu i część rzeczy mogła być po prostu nie prawdziwa, ale jednak fakty mówiły same za siebie. Matki nie było w domu, Angie roztrzęsiona, jęczący ojciec i jeszcze do tego topienie smutków. Popatrzyła na Stradlina, który próbował się podnieść, ale mu nie wychodziło, po prostu nie miał już na to sił. Laura zabrała mu butelkę, gdzie znajdowała się reszta wódki i po prostu wylała ją do zlewu. Stradlin coś tam mruknął, ale nie zwróciła na to uwagi.

            - Tato, powiedz mi, dlaczego nie jesteś już z mamą? I co ci ona takiego zrobiła?

            - Zdradziła mnie. - Padła krótka odpowiedź.

            W tym momencie dziewczyna myślała, że się zakrztusi własną śliną. Nie wierzyła, w to co powiedział jej ojczym. Może tylko coś tam bredził. Przykucnęła przed nim i popatrzyła mu w oczy. On uciekła wzrokiem na boki i nie chciał najwyraźniej składać wyjaśnień. Laura ścisnęła go za dłoń. Chciała mu pokazać tym samym, że jest po jego stronie, chociaż wydawało się być to trochę absurdalne, bo przecież Amy była jej matką, a Izzy ojczymem, ale kochała go jak swojego prawdziwego ojca, a przez te wszystkie lata nawet zapomniała już o tym, iż to nie Izzy powołał ją na ten świat. Blado się do niego uśmiechnęła szepcząc, aby powiedział coś więcej.

            Izzy spojrzał na nią. W tym momencie zadał sobie pytanie, kiedy ta dziewczyna tak wyrosła. W jego głowie była cały czas taką małą dziewczynką, która przez przejścia ze swoim biologicznym ojcem bała się własnego cienia. Teraz kucała przed nim młoda, piękna kobieta, która blado się do niego uśmiechała. Miała dokładnie taki sam uśmiech, jak Amy. W tym momencie to nawet i wyglądała, jak rudowłosa, a Izzy poczuł ukłucie w sercu.

Lafaytte wydało mu się być takie samo. Od dnia, kiedy się urodził, po dzień, kiedy wyjechał i teraz. Ta sama cisza, ten sam spokój, to samo jakby sielankowe życie. Wszystko wydawało się być piękne. Może ktoś, kto przyjechał do tego miasteczka pierwszy raz, to miał wrażenie, że jest to raj na ziemi. Jednak dla Izzy'ego były to tylko pozory. Przecież jakby naprawdę było tak pięknie, cudownie, spokojnie... tak sielankowo, to wcale by nie wyjechał. Chociaż w takich chwilach jak ta, kiedy szedł jeszcze pustą ulicą zastanawiał się, dlaczego opuścił to miejsce? Bo chciał czegoś więcej? Ciągnęło go do wielkiego świata, gdzie coś się dzieje? Taka właśnie była odpowiedź, ale sam Izzy zaczął też zdawać sobie sprawę z tego, iż to nie jest jego życie. Tak naprawdę wszystko, to co kocha jest właśnie w Lafaytte... swoje miejsca, swoje sekrety... kobieta, która jest dla niego całym światem i mała dziewczynka, którą jest w stanie pokochać jak własną. Dlaczego to wszystko zostawił? Uciekł, jak tchórz z nadziejami, że sprawy same się rozwiążą. Problem polegał na tym, że nic się nie rozwiązało, nic się nie polepszyło. Mógł nawet powiedzieć, że tak naprawdę, to wszystko wyglądało jeszcze gorzej, niż te parę lat temu, kiedy wsiadł do samochodu i pojechał w nieznane.

            Idąc kopał kamień, który trafił mu pod nogi parę metrów wcześniej. Ta kojąca cisza, która czasem była przerywana tylko przez szczekanie psa sprzyjała jego przemyśleniom. Znalazł się w Lafaytte. Zrobił ten pierwszy krok, ale Izzy kompletnie nie wiedział, co miał zrobić dalej. Przecież nie mógł tak po prostu iść do domu Amy, tak po prostu powiedzieć jej, że popełnił błąd i tak po prostu zaproponować, aby wyjechała z nim do Los Angeles. To był szczyt głupoty. A też Stradlin nie miał żadnego innego planu, jaki by mógł zrealizować. W głowie pustka i nic więcej. Pierwszy raz w życiu nie wiedział, co ma robić. Nie znał celu.

            Zaczynał żałować, że przyjechał. Mógł zostać w Chicago. Mógł iść ze Slashem do baru. Mógł się upić, ponownie spędzić noc z mało znaczącą dziewczyną. Mógł... ale coś kazało Stradlinowi przyjechać właśnie do Lafaytte. Ciężko westchnął. Cisza, która jeszcze chwilę temu była zbawienna w tym momencie zaczynała robić się przytłaczająca.

            Dość, miał dość.

            Przypomniał sobie, dlaczego nienawidzi Lafayette. Bo tu wszystko jest takie samo! Bo tu nie nic mu się nie udało. Bo tu stracił kobietę swojego życia. Bo tu wcale nie można być szczęśliwym, bo ludzie są tak bardzo nieświadomi, że aż żal patrzeć.

            Chciał krzyczeć, aby jakoś zagłuszyć tą ciszę, ale opanował się, kiedy zdał sobie sprawę z tego, iż skoro nic się tu nie zmieniło, to policja pewnie też się nie zmieniła, a nie miał ochoty spędzić kolejnej doby na dobrze znanym sobie posterunku.

            - Laura!

            Ktoś krzyknął. Kobieta. Izzy odwrócił się, aby zobaczyć, co się takiego dzieje, ale nic nie zobaczył. Jeden krzyk, który poniósł się echem po okolicy i cisza. Nic więcej. Może mu się tylko wydawało? Właśnie... wydawało się. Zdał sobie sprawę z tego, że właśnie jest na głodzie, nie ma przy sobie ani jednej działki. Wzruszył ramionami i postanowił, że wróci do domu Axla, bo przecież nic innego mu nie pozostało. Chociaż słuchanie Rose'a awanturującego się na swoją matkę, jakby ona była coś winna zniknięcia Erin, to też nie była wymarzona wizja na spędzenie tego dnia.

            Ruszył się z miejsca, kiedy poczuł, że coś w niego wpadło. A raczej ktoś... Izzy popatrzył, co się właśnie przed chwilą uczepiło jego nogi i cicho płakało. Serce szybciej zabiło gitarzyście, kiedy zdał sobie sprawę z tego, że jest to dziewczynka... ta dziewczynka, którą tak dobrze zna, którą kocha, za którą tęskni. Oczy dziecka popatrzyły na Izzy'ego. Było widać w nich strach, desperację, prośbę o ratunek, łzy ciekły ciurkiem po zapuchniętych policzkach. Po Izzy'm przeszedł dreszcz. Czy to było możliwe? Może naprawdę wszystko mu się śniło i tak naprawdę, to był tylko wytwór jego wyobraźni. Nie wiedział, co miał zrobić.

            Lubił Laurę, kochał, ale kiedy nie płakała. Kiedy była radosną dziewczynką, nie kiedy przerażonym dzieckiem, które teraz by się najchętniej w nim schowało przed całym złym światem.

            - Laurie, co się stało? Gdzie jest twoja mama? - Zapytał najbardziej troskliwym głosem, jaki udało mu się wydobyć z siebie. Przykucnął przy małej i złapał ją delikatnie za ramiona. Wtedy dziewczyna uciekła wzrokiem na boki. Po Stradlinie przeszedł jeszcze większy dreszcz, jak zobaczył na białej sukience ślady krwi. Przełknął głośno ślinę. - Laura, słyszysz mnie? Poznajesz mnie? To ja.. wujek Izzy... powiesz mi, co się stało?

            Milczała. Przerażenie nie pozwalało na to, aby cokolwiek powiedziała.

            - Boże, Laura... - Ktoś powiedział. Ten sam kobiecy głos. - Przeprasza... Izzy?

            Stradlin przeniósł oczy z Laury na kobietę, która właśnie przed chwilą obok niego stanęła. Popatrzył, zmierzył wzrokiem i nie wierzył. Czy to naprawdę, wszystko mu się śniło? Chciał, aby to był tylko sen. Amy wpatrywała się w niego lekka zakłopotana. Za kurtyną rudych włosów, które opadały jej na twarz chciała ukryć rozciętą wargę. Jednak nie była w stanie schować posiniaczonych rąk, skrawka brzucha, który można była zobaczyć spod za krótkiej bluzki. Nie wspominając już o tym, że po prostu była na boso.

            Kobieta ominęła Izzy'ego, jakby wcale go tak nie było. Przecież nie chciała się mu tłumaczyć. Tego było już za wiele. Przykucnęła obok swojej córki, a następnie wzięła ją na ręce. Laura nadal milczała i nie chciała nic powiedzieć. Tylko błagalnie wpatrywała się w Izzy'ego. Jakby samym spojrzeniem chciała mu powiedzieć, aby ją ratował. Aby Stradlin nie pozwoli na to, żeby Amy wracała z nią do domu.

            Kobieta odwróciła się i chciała już iść. Stradlin nie wytrzymał.

            - Amy, czekaj. Musimy chyba pogadać, nie sądzisz?!

            Odwróciła się mierząc go wzrokiem.

            - Nie mamy o czym. - Odparła.

            - Mylisz się. Mamy.    

            Miała mu wszystko powiedzieć? Tak po prostu zwierzyć się ze swoich problemów, jakby Izzy był jej najlepszym przyjacielem? Stradlin nie był przecież dla Amy nikim ważnym. Może kiedyś, dawno temu w szkole, ale to już była taka odległa rzeczywistość, że dawno o tym zapomniała. Izzy nie był ani przyjacielem, ani kumplem, nawet nie był dobrym znajomym. Amy mogła go określić jedynie jako człowieka, który nagle pojawił się w jej życiu i nagle chce wyjaśnień, dlaczego Laura biega pobrudzona krwią i przestraszona po ulicy, dlaczego Amy ma podbite oko, dlaczego obie wyglądały, jakby czegoś się bały. Z resztą, to co taki Stradlin może wiedzieć o tym wszystkim? Nic, prawda? Żyje sobie spokojnie w tym swoim Los Angeles i ma wszystko i wszystkich gdzieś. W świetle tych argumentów Amy stwierdziła, że jednak nie będzie zwierzała się przyjacielowi swojego brata. Z resztą i tak musiała wrócić do domu, bo nie chciała jeszcze bardziej zdenerwować Chrisa.

            Stradlin ciężko westchnął, kiedy patrzył na Amy. Obraz nędzy i rozpaczy. Nie taką ją pamiętał. Amy zawsze kojarzyła mu się ze silną, twardo stąpająca po ziemi kobietą, która wie czego chce. Ta wersja, którą miał teraz przed sobą nie była ani trochę podobna do jego wyobrażeń o Amy. Następnie przeniósł wzrok na Laurę. Dziewczynka siedziała skulona w kącie i nadal się tak błagalnie na niego patrzyła. Coś musiało się stać, a sam Stradlin nawet zaczynał się domyślać co takiego, ale nie mógł przecież nic wyciągać do Amy. Nigdy nie lubił być nachalny. A też znajomość z Erin nauczyła go tego, iż nie można naciskać. Trzeba czekać, aż kobieta coś sama powie. Problem z tym, że nie zawsze mówiła.

            Znajdowali się w rodzinnym mieszkaniu Stradlina. Od śmierci rodziców Izzy'ego stało ono puste, nikt tam nie zaglądał, nikt nie sprzątał, nie wietrzył, to też ogólna atmosfera nie była przyjemna. Kurz, smród, kurz, smród. Oczywiście nie trzeba było wspominać o tym, że nie było w nim nic, czym by można było ugościć Amy z córką.

            - Dlaczego nie sprzedasz tego mieszkania? Po co ci one, jak i tak.. jesteś tu pierwszy raz od chrztu Laury? - Zapytała kobieta odgarniając sobie włosy za ucho. Wtedy Izzy mógł dokładnie ocenić jej obrażenia. Przeszedł po nim dreszcz.

            - Bo mam sentyment. A może kiedyś tu wrócę? - Zamyślił się, a potem znacząco popatrzył na Amy. - A ty dlaczego nie zostawisz Chrisa skoro on się nad tobą znęca?

            To pytanie raczej nie było na miejscu. Po Amy przeszła fala złości. Chciała już krzyknąć na gitarzystę, aby nie wtrącał się w nie swoje sprawy, ale opanowała się. Przecież nie chciała dodatkowo wystraszyć Laury.

            - Bo mam do niego sentyment. A może kiedyż znów będzie dobrze? - Odpowiedziała z kpiną.

            - A może kiedyś tak cię skatuje, że już z tego nie wyjdziesz, a Laura zostanie sama?

            - A może to nie jest twoja sprawa?

            - Jak nie moja?! Widzę, że facet leje żonę i dziecko i mówisz mi, że to nie moja sprawa?!

            - Widziałeś, jak Axl uderzył Erin! Wtedy to nie była twoja sprawa, to dlaczego ja i Chris jesteśmy twoją sprawa?!

            Zdał sobie sprawę z tego, że ta dyskusja do niczego nie prowadzi. Rzucił jeszcze pogardliwym spojrzeniem  na Amy. Przecież nie mógł powiedzieć tej kobiecie, bo to i tak by nic nie zmieniło. Wstał z kanapy i rzucając przekleństwami pod nosem skierował się w stronę wyjścia, trzasnął drzwiami. Laura powiodła jeszcze za Izzy'm przestraszonym spojrzeniem. Potem wstała ze swojego miejsca, podeszła do Amy i się do niej przytuliła. Dla tego dziecka ten dzień, to było już o wiele za wiele.

***

Patrzyła na swojego brata i nie była za bardzo przekonana do tego pomysłu. Przecież, to było szaleństwo! Jak miała tak po prostu spakować swoje i Laury rzeczy, jechać z bratem do Chicago, a potem do Los Angeles i po prostu tam zamieszkać. A matka? Przecież nie mogła tak po prostu zostawić matki. A Chris? Miała zostawić męża? Uciekać od niego, jak tchórz? Wcześniej Axl psioczył na Erin, że uciekła bez słowa, a raczej zostawiając tylko list, a teraz chciał, aby Amy zrobiła to samo. Do tego twierdził jeszcze, że jest pewna różnica. Rudowłosa nie widziała żadnej. Axl popchnął Erin na ścianę, uciekła. Chris bije ją, też ma uciec? I gdzie tu różnica? Chyba tylko w tym, iż Erin nie ma ślubu z Axlem i nie mają dziecka. Właśnie, ślub! Przecież przysięgała Chrisowi, że będzie z nim na dobre i na złe, do końca, w każdym bagnie, jakie się wpakują. I miała tą przysięgę złamać, tak po prostu? Bo Axl ma jakieś swoje paranoje?

            Popatrzyła na Izzy'ego, który też raczej nie wydawał się być przekonany do tego pomysłu. Ale gitarzyście chodziło chyba o coś innego. Po głowie Amy ciągle chodziły słowa, które padły z ust Stradlina. Jego dziwne zachowanie, kiedy ją zobaczył. Ta przesadzona troska. A teraz jeszcze wydawał się być załamany z tego powodu, że Amy będzie tak blisko niego. Jednak, to wszystko było dość dziwne, a sama kobieta nie potrafiła tego rozumieć. Nie potrafiła też postawić się swojemu bratu i powiedzieć mu, że zostaje w Lafaytte i nigdzie nie jedzie.

            - Bill, zostaw moje rzeczy! - Krzyknęła w końcu. - Ja nigdzie nie jadę! Zostaje tu, rozumiesz? Przy mamie i Chrisie!

            Axl odwrócił się przodem do Amy, trzymał w ręku właśnie jakaś jej sukienkę. Popatrzył na siostrę i miał ochotę się na nią wydrzeć, jednak opanował się. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, iż tak po prostu nie może zacząć na nią krzyczeć, bo to by jeszcze pogorszyło sprawę, a wtedy Amy na pewno by się nie zgodziła pojechać z nim do Los Angeles.

            - Izzy, weź jej to jakoś wytłumacz. - Mruknął tylko do swojego przyjaciela, który zaczął uciekać wzrokiem na boki.

            Amy popatrzyła na gitarzystę.

            - Noo.. - Stradlin się odezwał po dłuższej chwili. - Przemoc w rodzinie, to nie jest dobry stan rzeczy.. - mówił, to jakby nie był do wszystkiego przekonany. - Z resztą, to ja ci już powiedziałem, co o tym myślę. - Dokończył patrząc się w ścianę.

            - A ja ci też powiedziałam, co o tym myślę. - Warknęła. Podeszła do Axla i zamknęła szafę. - A ty się opanuj. Nigdzie nie jadę, słyszysz?

            - Dobra, to ty sobie tu zostań, ale ja zabieram Laurę!

            - Co? Bill, ty jesteś już do końca powalony! Izzy powiedz mu coś!

            Tym razem Stradlin popatrzył na swojego przyjaciela. Ciężko westchnął. Czy musiał brać udział w tych głupich wojnach między rodzeństwem. Dlaczego musiał w to wszystko się wpakować i to jeszcze na własne życzenie. Mógł nic nie mówić Axlowi i by nie było sprawy.

            - Noo... Axl, dziecko powinno być przy matce. Wiesz, to jeszcze mała dziewczynka.. - Stwierdził ponownie bez żadnych emocji. - Ale biorąc pod uwagę, że w tym domu... to Laura nie może czuć się bezpieczna, a dziecku chyba jest potrzebne to poczucie...

            - STRADLIN, ZAMKNIJ SIĘ! - Krzyknęli równocześnie Amy i Axl.

            - Ktoś cię pytał o zdanie? - Zapytała po chwili Amy.

            - No właśnie, nikt cię nie pytał o zdanie, w ogóle, to co ty tu robisz! Idź się gdzieś przejść, a nie wtrącasz się w nasze rodzinne sprawy! - Dodał Axl pokazując mu drzwi.

            Izzy popatrzył na Axla, na Amy, stali oboje w takiej samej pozycji z założonymi rękoma na biodrach i uporczywie się w niego wpatrywali, aby w końcu wyszedł z domu rudowłosej. Stradlin miał ochotę wybuchnąć śmiechem, powiedzieć tej dwójce, jak jest bardzo do siebie podobna, chociaż sami przed sobą się do tego nie przyznają, ale stwierdził, że i tak nie ma sensu. Wywiązała by się tylko jeszcze kolejna awantura. Wyjął z kieszeni kurtki paczkę papierosów, wziął zapalniczkę, która leżała na łóżku i wyszedł z sypialni. Kiedy zamknął za sobą drzwi, to ponownie usłyszał krzyki spierającego się rodzeństwa. Zszedł ze schodów. Miał wyjść z domu i ponownie pójść na spacer, albo... do matki Axla i Amy , aby z nią pogadać. Sharon nie raz była mu bliższa niż jego własna matka. Nie raz chodził do niej ze swoimi problemami. Mógł nawet powiedzieć, iż kochał tą kobietę, jak bliską ciotkę. Jednak jego plany zmieniły się w momencie, kiedy zobaczył Laurę. Dziewczynka nadal była przestraszona. Nadal ubrana tylko w swoją koszulkę nocną, nadal miała brudną buzię, nadal chodziła na boso i nadal siedziała w kącie chcąc się schować przed całym światem. Stradlin ciężko westchnął. Wszedł do kuchni. Laura siedziała pod stołem.

            - Laurie...?

            Dziewczynka nic się nie odezwała. No tak, Chris pewnie nie raz karał ją za odzywanie się bez większej potrzeby. Z minuty na minutę w Stradlinie rosła nienawiść do tego człowieka.

            Chciał nawiązać jakiś kontakt z siostrzenicą Axla. Nie przyszło mu nic innego do głowy, jak przykucnąć, a potem wejść pod stół i usiąść obok Laury. Dziewczynka popatrzyła na niego zdziwionymi oczami. Już nie miała błagania w spojrzeniu, aby Izzy jakoś ją uratował. Pewnie wystraszyła się Stradlina po tej awanturze z Amy, która wywiązała się w mieszkaniu jego rodziców.

            - Laurie, a z resztą, to ja nie wiem, co mam powiedzieć. Wiesz, nie umiem rozmawiać z dziećmi.

            Odpalił papierosa. Laura wtedy popatrzyła na niego trochę nieprzytomnie.

            - Palenie szkodzi zdrowiu, tak mówi mama. - Szepnęła dość poważnie.

            - Bo mama ma rację. - Odparł Izzy wypuszczając dym z ust. - Ale siedzenie pod stołem w samej piżamie i nieumytą buzią też szkodzi zdrowiu.

            - Ale ty też siedzisz pod stołem!

            Rzeczywiście, siedział tam razem z Laurą, która zwracała mu uwagę na to, iż palnie szkodzi zdrowiu. Brunetka miała trochę ponad trzy latka, a była mądrzejsza niż nie jedna kobieta, z którą Izzy miał okazję rozmawiać. Szczerze mówiąc, to Laura przewyższała inteligencją chyba każdą z tych kobiet. Dopadło go takie dziwne uczucie, że znajduje się w kompletnej beznadziejni. Otaczają go same puste idiotki. Koledzy też jakoś tam nie są zbyt mądrzy. Otacza się w środowisku, które tak naprawdę nic nie wnosi do jego życia, a taka mała dziewczynka wie więcej niż on sam. Czy to nie było przerażające?

            - To może tak pójdziemy się ubrać, umyć, zjeść śniadanie, a potem na spacer? - Zaproponował.

            - Nie, bo ty nie nadajesz się do dzieci! - Zaprotestowała Laura.

            - No jak chcesz. To będziemy siedzieć pod tym stołem.

            Laura nic nie powiedziała, ale za to przytuliła się do niego.

           Sam nie wiedział, czy ma się jej zwierzyć. Jednak ona, to nie była Angie. Angie miała dopiero szesnaście lat, Laura dwadzieścia pięć i sama miała już męża i dziecko. Znała dorosłe życie, więc czemu by miał jej nie powiedzieć. Jednak szarpał się z myślami, aż w końcu przytulił się do szatynki i zaczął płakać. Czuł się z tym żałośnie. Nigdy nie płakał przy żadnej kobiecie, bo wydawało mu się być to oznaką słabości. A teraz nie dość, że ryczał przy dziewczynie, to jeszcze była to jego jakby córka.

            - Jest w ciąży... ale nie ze mną... rozumiesz to? Bo ja nie... - mamrotał. - Miałem nadzieję, że może jednak ze mną, ale jak mi powiedziała, że przeprowadzi się do Axla i że rozwód z jej winy, to.. no przecież by się tak nie poddawała, jakby to było moje dziecko...

            I nie mogła uwierzyć w to co usłyszała. Spodziewała by się po swojej matce wszystkiego, ale nie takiego czegoś. Nagle w momencie wszystko zrozumiała i nawet się nie dziwiła Izzy'emu, że tego wieczora tak się stoczył. Po prostu nie wytrzymał. Nic mu nie odpowiedziała, bo chyba żadne słowa nie były odpowiednie, tylko mocniej go do siebie przytuliła. Popatrzyła w stronę wejścia do kuchni i zobaczyła Angie, która stała z wielkimi oczami od przerażenia. Wszystko słyszała. Pokręciła przecząco głową, jakby sama sobie chciała zaprzeczyć, że nie słyszała, iż jej matka zachowała się, jak skończona suka.

            Cofnęła się parę kroków i skierowała się w stronę wyjścia. Laura odsunęła od siebie Stradlina i popatrzyła mu w oczy.

            - Tato, idź spać, dobrze? I nie pij już dziś więcej.

            Izzy kiwnął głową. Laura zastanowiła się przez chwilę, czy może go zostawić samego, ale przecież jakby nie było, to był to już dorosły człowiek. Nie mogła rozczulać się nad nim, jak nad dzieckiem. Uśmiechnęła się jeszcze do niego i sama wstała, skierowała się w stronę drzwi wyjściowych.

            Angie siedziała na huśtawce, delikatnie się bujała. Zaciskała dłonie w pięści, a po jej policzkach spływały łzy. Rodzice jej znajomych się rozwodzili. Zdradzali, jednak miała wrażenie, że to wszystko działo się koło niej. U niej zawsze było dobrze, zawsze się kochali, a sama Angie miała o nich takie zadanie, że po prostu nigdy się nie rozstaną, bo nie potrafią bez siebie żyć, a tu nagle takie coś. Mama zdradza tatę i do tego będzie miała jeszcze dziecko z obcym facetem. Dopiero, kiedy ten fakt dotknął jej rodziny zadała sobie sprawę z tego, co takiego dzieje się na świecie. Usłyszała czyjeś kroki, a potem ktoś stanął obok niej. Popatrzyła w górę i zobaczyła zmartwioną minę Laury.

            - To już koniec, nie? - Szepnęła po cichu. - Mama się teraz zamieszka z tym swoim nowym facetem, a walka o mnie będzie toczyła się w sądzie i nikogo nie będzie obchodziło, to co ja czuje.

            - Ang, może Izzy coś źle zrozumiał. Nie wiem, może to nie wygląda tak źle. Siostra, na razie to się tym nie zajmuj, dobrze?

            Angie nic nie odpowiedziała. Laurze było łatwo mówić, była już dorosła, nie mieszkała z rodzicami, a poza tym Izzy nawet nie był jej ojcem. Dziewczyna nic nie odpowiedziała, tylko dalej się bujała zastanawiając się, jak to dalej będzie.

            Laura posiedziała jeszcze przez chwilę i postanowiła sprawdzić, co się właściwie takiego dzieje z Izzy'm. Weszła do domu, w którym panowała cisza. Zajrzała do kuchni, nie było go tam. Ciężko westchnęła i wbiegła po schodach na górę. Mężczyzna leżał skulony na łóżku w sypialni i nieprzytomnym wzrokiem wpatrywał się w zdjęcie ślubne, które stało na szafce nocnej.

            - Zabiłaś mnie, Amy. - Szepnął.

            Laura poczuła jak ból przeszył jej serce. Nic nie powiedziała tylko podeszła do łóżka i położyła się obok ojczyma.

            - A ty mnie uratowałeś, tato... - Powiedziała po cichu. - Chyba żaden człowiek nie zrobił dla mnie tyle dobrego, co ty...

            - To już nie ma znaczenia.

            - Tato, wszystko będzie dobrze...

            Chociaż sama nie wierzyła w takie słowa.

***

Jesteś wariatką. Takie właśnie stwierdzenie chodziło po głowie Kate od paru godzin. Sama nie wiedziała jaki diabeł podkusił ją, aby zgodzić się na ten spacer ze Slashem. Raczej wiedziała, miał on na imię Emma, przesadnie kochał wszystkich facetów i sądził, ze Slash to zajebista partia dla Kate. Własnie to przez nią Katie siedziała w parku trzymając na smyczy Sally i zastanawiała się nad sensem swojego życia. Przecież jakby Alan się dowiedział z kim jego mama spaceruje sobie po parku, to by zawału dostał, a na pewno by się obradził, że po prostu musiał iść do szkoły. Kobieta ciężko westchnęła i popatrzyła na swojego psa, który właśnie wodził wzrokiem za wiewiórką, która biegała parę metrów przed nimi. Następnie przeniosła wzrok na Slasha, który szedł w jej stronę z dwiema kawami. Blado się do niego uśmiechnęła. Hudson nadal rozbierał ją wzrokiem, a ona nadal nie mogła do tego przywyknąć.

            - Ładny mamy dziś dzień, nie? - Zapytał siadając na ławce obok. - Dawno tak nie byłem... po prostu na spacerze. W sumie to chyba nigdy nie byłem.

            Kate wzięła od niego swoją kawę. Popatrzyła na Slasha znacząco. No tak, przecież taka wielka gwiazda, to ma inne aspiracje życiowe niż po prostu spacerowanie sobie po parku. Przecież to jest takie nudne. Nic się nie dzieje, chociaż nie. Czasem można trafić na jakieś seksowne dziewczyny, które twierdzą, że uprawiają jogging, a tak naprawdę, to się po prostu obijają i mają taki pretekst, aby podrywać właśnie takich facetów, jak Slash. Własnie przebiegły obok nich dwie taki kobiety. Kate popatrzyła na reakcję Hudsona, ale on nie był nimi wcale zainteresowany. To już bardziej Lou pociągnął się na smyczy, aby pobiegnąć.

            - No to masz niepowtarzalną okazję.

            Cały czas na niego patrzyła, co też dziwiła się samemu sobie. Woczrajsze słowa Emmy dość porządnie zapadły jej w pamięć. W sumie, to spora część dziewczyn by marzyła o takiej właśnie chwili, a Kate wybrzydzała i sama nie wiedziała, dlaczego. Po prostu czuła się uprzedzona do Slasha, ale musiała przyznać sama przed sobą, że jej się podobał. Kiedyś, to nawet miała jego plakat na ścianie. Może nie była fanką Gunsów, może nie szalała na każdym ich koncercie, nie kupowała płyt i nie śledziła każdej plotki, jak szalona, ale jednak miała jakaś słabość do gitarzystów. Hudson poczuł wzrok swojej towarzyszki na sobie i delikatnie się uśmiechnął. Wtedy Kate szybko przeniosła spojrzenie na swojego psa.

            - No i jest nawet całkiem miło.

            - To się cieszę, biorąc pod uwagę, to że jestem taka nudna.

            - Wcale nie jesteś nudna. - Powiedział z uśmiechem. - Może trochę irytująca.

            - Dodam jeszcze, że jestem wredna. Tak twierdzi mój syn.

            - A ja podobno jestem zrzędliwy. Tak twierdzi mój syn.

            - No to oboje na takiej malej przestrzeni nie da się z nami wytrzymać.

            Slash ciężko westchnął, a następnie zacisnął dłonie na kubku z kawą, prawie go zgniatając. Kate zauważyła, że jednak zachowuje się trochę inaczej niż przez ostatnie ich spotkania. Mimo wszystko miał głowę zajętą czymś innym, tylko o czym mógł myśleć taki Slash? Na pewno o pracy.

            - Coś się stało? Z płytą coś nie tak? - Zapytała, aby podtrzymać rozmowę.

            - Dlaczego z płytą?

            - Bo jesteś jakiś taki... zmartwiony.

            Slash spojrzał na nią.

            - Nie samą pracą człowiek żyje.

            - Opowiadaj.

            - Kate, nie będę zadręczał cię swoimi problemami!

            - Daj spokój, moje życie ostatnio i tak jest tak bardzo surrealistyczne, że bardziej chyba nie może. Opowiadaj.

            Slash ciężko westchnął.

            - Może nie powinienem prosić ciebie o radę, ale... jesteś kobietą. Nie znasz mojego syna i możesz popatrzeć na to wszystko obiektywnie. - Szepnął Slash wbijając wzrok w kostkę brukową. Wolał nawet nie patrzeć na reakcję kobiety. - Bo chodzi o mojego młodszego syna... ostatnio wcale nie mogę się z nim dogadać. Mam wrażenie, że odizolował się ode mnie, bo czymś mu zawiniłem, nie wiem, ale... czuje, ze go tracę.

            W tym momencie Kate zobaczyła Slasha w innym świetle. Wcześniej miała go za gwiazdę, która ma jakieś swoje fanaberie i ciągle coś nie pasuje. Jednak w tym momencie zobaczyła w nim człowieka, po prostu zwykłego człowieka, który sam wychowuje dwóch synów i chyba nie potrafi sobie z tym poradzić. Ciężko westchnęła.

            - Wiesz, to może być taka reakcja obrona. Może on poczuł, że traci ciebie, więc teraz chce dać ci do zrozumienia, że wszystko się wymyka i po prostu zwrócić na siebie twoją uwagę. Bo jak było z nim wszystko dobrze, to było dobrze i jakoś tam zbytnio pewnie nie wchodziłeś w jego życie, a on może tego potrzebuje. No nie wiem.

            Może i było w tym trochę logiki. Jakoś wcześniej Slash nie popatrzył na sytuację z Chashem właśnie od tej strony, tylko problem polegał na to, iż chłopak od zawsze taki był. A może nie, tylko Hudson już nie pamiętał czasów, kiedy było dobrze? Chciał to powiedzieć Kate, kiedy zorientował się, że kobieta już obok niego nie siedzi, tylko biega za swoim psem po parku i krzyczy jego imię. Uśmiechnął się na ten widok, bo to jednak było dość urocze. Może i mógł jej pomóc, ale jakoś nie miał ochoty biegać razem z nią. Jednak zdecydowanie wolał sobie na to popatrzeć.

***

Angie postanowiła posłuchać rady starszej siostry i po prostu się od tego wszystkie oderwać. Na chwilę przestać myśleć o problemach rodziców, co nie zmieniało faktu, iż nadal miała ochotę pogadać z mamą, ale nie mogła się z nią skontaktować. Oczywiście mogła pojechać do Axla, ale na spotkanie z wujkiem też jakoś nie miała ochoty. Dobrą okazją na oderwanie się od problemów była impreza u Hanny. Cash ostatecznie zgodził się na nią iść. Tylko był jeden mały problem. Aby impreza się odbyła, to trzeba było sobie ją zorganizować. Rodzice Hannie wyjechali na weekend, więc dziewczyna miała wolną chatę. Ci ludzie nawet nie zdawali sobie sprawy, co ich córeczka ma zamiar zrobić, ale wiadomo - czego oczy nie widzą temu sercu nie żal i sama Hanna trzymała się właśnie tej zasady. Kiedy tylko samochód jej rodziców z młodszym rodzeństwem na tylnym siedzeniu znikną za zakrętem zadzwoniła do Angie, która pojawiła się z Cashem i Londonem po upływie trzydziestu minut.

            Cash siedział na stole w kuchni z butelką piwa i obserwował Angie, która własnie Wkładała paluszki do kubków. I po co to robiła skoro i tak w czasie imprezy wszystko będzie porozwalane. Jednak można się łudzić, że nie. Obok niego oparł się London, odkąd znalazł się w domu Hanny to wodził wzrokiem za jakaś blondynką, której sam Cash nie znał.

            - Braciszku, fajnie, że szukasz sobie dziewczyny, ale nie taka... za plastikowa. - Stwierdził patrząc na brata.

            - O czym ty mówisz?

            - O tej blond dupie. Zobacz ile ma tapety na twarzy. Wyobrażasz sobie to, jak będzie jej to wszystko spływało, kiedy będziesz ją posuwał w kiblu?

            London zaśmiał się pod nosem. No tak, Cash jednak miał rację, a ta dziewczyna wcale mu się nie podobała. Sam nie wiedział, dlaczego przykuła jego uwagę.

            - Mógłbyś zakręcić się koło takiej Hannie. Naprawdę fajna dziewczyna - Powiedział Cash unosząc jedną brew. - Tylko wiesz, to nie jest laska na jeden raz.

            - Cash, Cash... - London wziął go pod rękę. - Z tego co wiem, to ty nadal nie masz dziewczyny i nigdy nie miałeś, więc... może nie będę słuchał twoich rad.

            Do kuchni weszła Hanna, która trzymała karton z różnymi płytami. Postawiła go na stole i wyrwała Cashowi piwo mówiąc, aby się powstrzymał, bo wieczorem będzie nie do życia.

            - Zapomnieliśmy o najważniejszej rzeczy! - Krzyknęła brunetka. - Muzyka. Jest impreza, to musi być muzyka.

            Angie zerwała się z miejsca i podbiegła do koleżanki zajrzała do kartonu.

            - Co? Justin Biber, Hannah Montatna, US5, Lady Gaga?! One Direction - Wyliczała przewracając kolejne płyty.

            Hanna zaśmiała się pod nosem. Popatrzyła na Casha, który w tym momencie zaczął parodiować jakaś piosenkę One Direction przez to zaczął teraz zawracać na siebie uwagę wszystkich zebranych. Blondyna za którą wodził wzrokiem London podeszła do zebranych przy stole.

            - A co wy chcecie od nich wszystkich? - Stwierdziła.

            - No właśnie.A Harry Styles jest taki mrrr...  ten jego tyłeczek - Zamruczała Hannie.

            Angie w tym momencie spojrzała na Casha.

            - Ej, ale ty całkiem do niego jesteś podobny w tych kręcony włosach! - Zaśmiała się.

            - Odwal się!

            - No dobra, żartowałam. To muzyka mojego rodzeństwa. - Wybuchnęła śmiechem Hanna. - Ja mam dal nas coś innego. - Zabrała znajomych płyty i wyrzuciła je do kartonu. Sama podeszła do szafki i wyjęła z niej odpowiedni karton. - Mam nadzieję, że teraz bardziej wam pasuje?

            - A Gusnów masz? - Zapytał Cash.

            - Noo, a co?

            - Super! Dawaj wszystkie płyty jakie masz!

            - Ja nie chcę Gunsów. Nienawidzę tego zespołu. - Jęknęła Angie.

            - Nie jesteś tolerancyjna. - Powiedział London zerkając na Hannę, po której przeszedł dreszcz.