Rozdział 18

Rozdział 18

Amy nigdy się nie spodziewała, że znajdzie się właśnie w takiej sytuacji z Izzy'm. Nawet przez głowę jej to nie przeszło, bo przecież stanowili prawie, że idealną parę. Może jednak udało by się jakoś to wszystko jeszcze ułożyć. Nie mogli tak po prostu się rozstać. Jedno było pewne - trzeba było porozmawiać, chociaż sama rudowłosa bała się tego spotkania. Nie wiedziała, jak ma spojrzeć mężowi w oczy i po prostu powiedzieć mu prawdę. Dobrze wiedziała, że Izzy będzie ją pytał o wszystko, będzie chciał wiedzieć wszystko. I to było własnie najgorsze, bo jak mogła opowiedzieć swojemu mężowi z którym spędziła prawie dwadzieścia lat, że tak po prostu jakiś młody aplikant prawa przeleciał ją w ramach świętowania nad wygraną sprawą. Przecież, to było takie absurdalne. Kiedy Amy sama była na aplikacji, to zajmowała się głównie prawem rodzinnym. Rozwody to była jej główna działka. Wtedy właśnie zastanawiała się, jak można być takim głupim, aby zdradzić swojego współmałżonka. Dostała odpowiedź na to pytanie - po prostu czasem się nad sobą nie panuje. Dobrze jeszcze pamiętała wszystkie te sceny, kiedy to żony płakały na sali sądowej, że nie chciały, mężowie przekonywali, że to był tylko jedno razowy wyskok. Siedziała obok zdradzonej strony i miała bezwzględne poczucie dla tej drugiej. Teraz doskonale wiedziała, jaki błąd popełniła. Sama znalazła się po drugiej stronie barykady, a najbardziej przerażało ją to, że być może i ona będzie musiała wynająć prawnika. Sala sądowa już nie stanie się tylko miejscem jej pracy.

            Skontaktować się z Izzy'm nie było tak łatwo, bo Stradlin po prostu nie odbierał od niej telefonów, co nawet nie zdziwiło Amy. Pewnie ona sama by nie chciała rozmawiać na jego miejscu. Do domu nie miała co jechać. Poza tym ciężko by było rozmawiać o takich rzeczach w miejscu, gdzie spędziła najpiękniejsze lata swojego życia. A nawet nie miała pewności, czy Izzy by tak po prostu ją wpuścił. Od dnia, kiedy Stradlin znalazł zdjęcie USG, zaczął zachowywać się dość dziwnie. W sumie, to Amy nawet nie zdawała sobie sprawy, że jej mąż potrafi być taki okropny, chamski. Zacisnęła mocniej dłonie na kierownicy. Zaparkowała pod budynkiem, gdzie mieściło się studio nagraniowe, w którym Stradlin czasem przebywał. Jego zaskoczona telefonem Amy agentka poinformowała ją, gdzie znajdzie męża.

            Weszła do budynku, jednak teraz miała wrażenie, że nie ma prawa w nim przebywać. Tak naprawdę, to nie ma już żadnego prawda. Blondynka, która siedziała na portierni uśmiechnęła się miło do Amy i udzieliła jej informacji, iż Izzy jest w studiu. Pozostało tam tylko iść i pogadać, jasne, jakby to było takie łatwe. Iść i porozmawiać, tak sobie po prostu. Amy głęboko oddychała kiedy szła korytarzem, najważniejszy spokój powtarzała sobie w myślach, chociaż i tak robiło się jej słabo. Nacisnęła klamkę od drzwi i zajrzała do środka. Momentalnie oczy Stradlina skierowały się na nią, jednak w tym momencie nie było widać w nich radości. Wręcz przeciwnie, cała postawa męża mówiła tyle, aby sobie po prostu poszła, bo sam Izzy nie ma ochoty na jej towarzystwo. Jednak kobieta się nie zniechęciła i weszła do środka zamknęła za sobą drzwi.

            - Musimy pogadać. I się nie wykręcaj, bo dobrze wiesz, że musimy. - Powiedziała przez zęby. W sumie, to w tym momencie wyglądało wszystko tak, jakby to Stradlin zrobił jakaś krzywdę Amy. Jakby to on ją zdradził.

            - A mamy o czym? - Padło pytanie z jego ust. - Bo mi się nie wydaje. - Wzruszył ramionami.

            Jego obojętność zawsze doprowadzała ludzi do szału, jednak Amy nigdy nie miała okazji doświadczyć jej na własnej skórze. Właśnie się przekonała jak to jest i nie czuła się z tym za dobrze. Przecież dobrze wiedziała, że Izzy dalej ją kocha. Nie da się przestać kochać kogoś tak z dnia na dzień, przecież to jest niemożliwe. Popatrzyła na niego smutnymi oczami w których zaczynały się zbierać już łzy. Starała się nie rozpłakać, ale to też nie było takie łatwe. Szczerze, to w tej chwili nic nie przychodziło z łatwością.

            - Proszę cię. Daj mi chociaż wyjaśnić... przecież nie możemy tego tak zostawić.

            - Dobra, to co masz mi do powiedzenia? Że nie chciałaś? Tak wyszło? A może on cię zgwałcił? Nie bądź śmieszna, ok? Zjebałaś mi cały mój świat. Wszystko to w co wierzyłem do tej pory. I nie wiem, co sobie myślisz. O co się czepiam, bo pewnie ja też cię nie raz zdradziłem? Bo taaa, ja jestem Izzy Stradlin, ten były ćpun, ten co sypiał z kim popadnie, tak? Jechałem w trasę, ty siedziałaś z Laurą i Angie w domu, a a je nie wiadomo, co robiłem? No jasne... tylko wiesz, co? Od dnia, kiedy powiedziałem, że cię kocham, to kurwa, nie dotknąłem żadnej innej kobiety niż ciebie. Rozumiesz? I nie wiem, co ci takieto zrobiłem. - Mówił to wszystko patrząc jej w oczy. Ton jego głosu wskazywał na obrzydzenie. Nic więcej. Amy w tym momencie się popłakała. No tak, przecież nigdy nie miała pewności, co robił Izzy kiedy go nie było w domu. Z resztą, to wiadomo jak to jest związać się z muzykiem rockowym. Różnie to może bywać. Miała dobry przykłada na Slashu, Duffie, Axlu... nie musiała daleko szukać, aby mieć jakiekolwiek wątpliwości, ale przecież Izzy zawsze był inny. Sprawiał wrażenie, jakby nie do końca pasował do tego świata, a to życie które dostał od losu - rola gitarzysty rytmicznego w jednym z lepszych zespołów rockowym znanym na prawie całym świecie mu nie odpowiadała. Patrzyła na niego i nie wiedziała, co miała mu powiedzieć. W sumie, to chyba żadne słowa nie były odpowiednie.

            - Przepraszam. - Szepnęła, chociaż zdawała sobie sprawę z tego, jakie to jest idiotyczne. - Po prostu przepraszam... że wszystko zniszczyłam... że tak cię skrzywdziłam.

            - No nie tylko mnie. Kobieto, ty nawet nie wiesz, co przechodzi Angie! Może byś się do niej odezwała, co?! No chyba, że własną córkę też masz już gdzieś. A no jasne, bo będziesz miała teraz nowe dziecko, z nowym facetem. Nowe życie, hmm?

            Angie, tak, mogło wyglądać, iż zapomniała, ale Amy po prostu bała się z nią spotkać. Coś ją przed tym blokowało. Sama nie wiedziała, może nie chciała usłyszeć tych gorzkich słów też od niej.

            - Proszę cię. Nie bądź taki...

            - Mój adwokat się do ciebie odezwie. Od dziś rozmawiamy tylko przez prawnika.

            - CO?!

            - No chyba tobie nie muszę tego tłumaczyć. Wiesz, jak to jest? Nie chcę z tobą rozmawiać, nie chcę cię widzieć. Mój pełnomocnik wszystkim się zajmie. Naprawdę nie rozumiesz?

            - Nie bądź śmieszny. A z resztą...

            Chciała już wyjść i nic nie mówić, bo nie widziała najmniejszego sensu w dalszej dyskusji, jednak się powstrzymała. Popatrzyła jeszcze raz na Izzy'ego, podeszła do niego i się po prostu przytuliła, wtulając się jeszcze bardziej. Stradlin stał i nic nie robił. Nie miał serca, aby po prostu ją odepchnąć. Amy zaniosła się płaczem, a on stał nieruchomo. Kochał ją, to było pewne, że ani na chwilę nie przestał kochać tej rudowłosej, ale nie potrafił żyć ze świadomością, że go zdradziła. To było dla niego za trudne. Może za jakiś czas by był w stanie wybaczyć, jakoś zacząć budować, to wszystko od nowa, ale na pewno nie teraz. Amy w końcu oderwała się od niego i bez słowa skierowała się w stronę wyjścia z pomieszczenia.

Chris spojrzał na czek wystawiony na jego nazwisko na sumę stu pięćdziesięciu tysięcy dolarów. Kpiąco się zaśmiał, a następnie popatrzył na Izzy'ego. Stradlin starał się nie okazywać po sobie żadnych emocji, chociaż sam nie wiedział, czy dobrze robi. Przecież to były prawie wszystkie jego oszczędności. Sięgnął po szklankę z Jackiem Danielsem, która stała przed nim i upił łyk.

            - Bierzesz ten czek i na zawsze znikasz z życia Amy. - Powiedział odstawiając szklankę.

            - Aż tak bardzo ci na niej zależy? - Zapytał Chris wyciągając z kieszeni paczkę papierosów. Do stolika podeszła kelnerka. Blondynka ubrana w krótką spódniczkę i bluzkę z dekoltem. Izzy tylko na nią zerknął, a dziewczyna zalotnie się do niego uśmiechnęła. Pamiętała, że chodziła razem z nim na zajęcia z chemii. Wtedy nie był interesującym chłopakiem, ale w tym momencie stał się nadzieją na lepsze życie. Izzy jednak szybko przeniósł swoją uwagę na Chrisa, który natomiast skupił się na kelnerce. Kiedy dziewczyna odchodziła od ich stolika klepnął ją w tyłek. Odwróciła się obruszona, ale ostatecznie nic nie powiedziała i wróciła za bar. - Amy nie jest warta nawet złamanego centa. - Dodał po chwili zerkając na Stradlina. - Chociaż jak za nią płacisz, to musisz wiedzieć, że jest naprawdę nudna w łóżku... ale nie, przecież ty to wiesz, przeleciałeś ją na jej balu maturalnym, a potem zwiałeś. Biedna Amy była wtedy naprawdę rozżalona, że jej książę wybrał karierę, a nie spokojne życie z nią w tej dziurze. Muszę ci powiedzieć, że wtedy była naprawdę bardzo łatwym celem.

            Izzy niespokojnie poruszył się na swoim miejscu. Nie miał ochoty słuchać o tym, co się stało parę lat temu.

            - Zamknij się. - Warknął.

            - Ona ci tego nigdy nie wybaczy. - Powiedział Chris. - Nie wiem, co sobie myślisz w tym momencie, ale ona nigdy nie będzie cię kochała... najwyżej będzie z tobą z wdzięczności. Ze mną także była z wdzięczności, bo ją przygarnąłem po tym, jak ty potraktowałeś ją jak szmatę.

            Izzy niewiele myśląc zerwał się ze swojego miejsca i wyciągając z kieszeni skórzanej kurtki pistolet przyłożył go do głowy Chrisa. Nie zważał na to, że wszyscy znajdujący się w tym niewielkim barze zwrócili na nich uwagę. Chris podniósł ręce w geście poddania, a Izzy stał nad nim i uporczywie się w niego wpatrywał. W tym momencie nie czuł nic poza pustką. Zdał sobie sprawę z tego, że Los Angeles zniszczyło go. Był w stanie zabić człowieka tylko dlatego, że powiedział coś, co mu nie odpowiadało. Coś co było prawdą.

            - Isbell, uspokój się... - jęknął przerażony Chris. - Przecież tylko żartowałem.

            Izzy opuścił pistolet, w momencie w którym do baru wszedł miejscowy policjant. Szybko schował go do kurtki. Chris odetchnął z ulgą, jednak nie czuł się już tak pewnie. Popatrzył ponownie na swojego towarzysza, a następnie schował czek do kieszeni.

            - Mam nadzieję, że dotrzymasz umowy. - Powiedział Izzy kładąc swoją dłoń na jego ramieniu. - Jesteś gnojem, ale też masz prawo do życia. Nie zmarnuj tego. - Poklepał Chrisa, a następnie wyszedł z baru zostawiając go samego.

            Izzy podniósł głowę i spojrzał na Amy, która jeszcze na chwilę przystanęła przy drzwiach. Jakby oczekiwała, że jej mąż zmieni zdanie.

            - Chris miał rację. Nie jesteś warta nawet dolara. - Powiedział. Sam nie wiedział, dlaczego. W tym momencie czuł taką samą pustkę, jaka ogarnęła go przy ostatnim spotkaniu z Chrisem.

            Amy wzdrygnęła się na dźwięk imienia byłego męża, ale zaraz potem dotarły do niej słowa Izzy'ego. Odwróciła się.

            - Co ty powiedziałeś? - Podeszła do niego. - Co ty do cholery powiedziałeś?!

            Izzy podniósł na nią nieprzytomny wzrok, ale nic nie powiedział.

            I nagle wszystko zaczęło układać się w całość. Przecież Chris tak nagle zniknął. Bez żadnego słowa wyjaśnienia wyjechał z miasta. Zostawił tylko podpisane przez siebie papiery rozwodowe i dokument zrzekający się praw rodzicielskich do córki. Amy nie wiedziała wtedy, co się takiego stało. Szukała męża, ale bez skutecznie. Ponownie została porzucona. Jedyne czego zdołała się dowiedzieć, to faktu, ze Chris z dnia nadzień znacznie się wzbogacił. Jego kumple z miasta mówili, że postanowił wyjechać i zacząć wszystko od nowa. Amy myślała wtedy, że na pewno kogoś okradł, albo zrobił coś jeszcze gorszego, jednak teraz wszystko zaczęło układać się w całość. Chris zniknął przecież w tym samym czasie, w którym w jej życiu na nowo pojawił się Izzy. Ale czy to było możliwe...? Naprawdę...?

            - Zapłaciłeś Chrisowi, aby zniknął? - To pytanie ledwo przeszło jej przez gardło. - Kupiłeś mnie i Laurę?

            Izzy milczał.

            - No odpowiedz, draniu! Ile byłyśmy dla ciebie warte?!

            Po jej policzkach ponownie zaczęły spływać łzy.

            - Najpierw mnie tak po prostu zostawiłeś... a potem zjawiłeś się po latach i kupiłeś mnie od mojego obecnego męża... nie wierzę... nie, ja po prostu nie wierzę... - mówiła słabym głosem. - Kim ty jesteś..?

            Izzy odstawił gitarę i podszedł do kobiety, która cofnęła się parę kroków.

            - Amy... uspokój się. - Powiedział. Mimo wszystko nie chciał, aby myślała o nim źle.

            Mimo wszystko nie chciał, aby miała do niego nienawiść.

            Mimo wszystko chciał, aby nadal go kochała...

            - Jesteś takim samym dupkiem, jakim był Chris! - Podeszła do niego i wymierzyła mu siarczysty policzek. - Żałuję... żałuję tych wszystkich lat, które na ciebie zmarnowałam! - Wrzasnęła przez płacz i skierowała się ponownie w stronę wyjścia. Wszystko w co wierzyła, miłość, nadzieja... to wszystko w tym momencie legło w gruzach.

            - Amy!

            - Masz rację, od dziś rozmawiamy tylko przez adwokata. Nie chcę cię więcej widzieć... rozumiesz?!

            Wyszła, a on został sam ze swoimi myślami.

***

           

                 

             - Jak poderwać dziewczynę?

             - Co?

            - No jak poderwać dziewczynę? Jak ją zbajerować, aby nagle miała klapki na oczy i nie widziała nic poza mną?

            - Ty się mnie pytasz?

            - Myles, masz żonę, jakoś musiałeś ją zbajerować.

            Kennedy roześmiał się na te słowa, bo nic innego mu nie pozostało. Sam Slash pytał się, go jak poderwać dziewczynę. Jednak to była dość zabawna sytuacja, bo kto by miał tego nie wiedzieć jak sam Slash? Popatrzył znacząco na swojego przyjaciela, który naprawdę wyglądał, jakby tego nie wiedział.

            - A jak bajerowałeś te wszystkie laski, które przewinęły się przez twoje łóżko?

            - Nie pamiętam, ale chyba same się bajerowały, bo po prostu leciały na mnie...

            - A mało takich masz, co lecą na ciebie?

            Slash zastanowił się przez chwilę. W sumie, to jakoś od śmierci żony na to nie parzył, czy takie dziewczyny jeszcze są. Na pewno są. No przecież nie przychodzą sobie na koncerty, tylko aby posłuchać muzyki. Powiedzmy szczerze, dla fanki sam aspekt twórczy jest tylko dodatkiem do muzyka, bo tak naprawdę, to liczy się tylko on. No to takie dziewczyny były, ale problem Slasha polegał na czymś innym. Jemu nie chodziło o te wszystkie napalone dziewczyny, które nawet jak on nie będzie chciał, to się będą do niego kleiły. Hudsonowi chodziło o jedną konkretną kobietę, która raczej miała na to wszystko dość inny pogląd. Po prostu miała go gdzieś i chyba nawet nie chciała, by Slash wchodził w jej życie. To dlaczego Hudson chciał się w nie pchać? Bo nie było łatwo. Przy napalonej fance zabawa dość szybko się kończy. W sumie, to wcale jej nie ma. O taką Kate jednak trzeba będzie się trochę postarać i chyba to najbardziej podniecało Hudsona. To zabawa w gonienie króliczka.

            - Ale mi nie o takie chodzi. Jest taka jedna, co wcale na mnie nie leci. Nawet chyba mnie nie lubi. Rozumiesz? I nie wiem, co mam zrobić, aby się jej to odmieniło.

            - Kate? - Zapytał znacząco patrząc na Slasha, a on milczał. - Zakochałeś się?

            - Co? Skąd ci to przyszło do głowy?

            - Bo po co byś miał bajerować tą dziewczynę? Tak dla zabawy? Przecież to nie po twoim stylu. Jeśli ona ma cię gdzieś, a ty chcesz to zmienić, to musisz mieć w tym głębszy cel.

            Slash nic nie odpowiedział, bo właśnie Myles mu uświadomił, o co tak właściwie w tym wszystkim chodzi. Kennedy miła rację. Jakby chciał po prostu sobie przelecieć jakaś pannę, to by przecież nie zależało mu na tym, aby to była Kate. Za dużo starań, aby spędzić tam parę chwil bardziej lub mniej przyjemnych. A jakby nie było, to Pani Stewart ciągle pozostawała w myślach Hudsona. Nie opuszczała go ani na krok. No może tylko czasami głowę zaprzątały mu inne rzeczy, jak Cash, ale i tak to teraz była mniejszość. Myles zaśmiał się. Doczekał się w końcu takiego momentu, kiedy jego przyjaciel po pięciu latach normalnego życia zaczął wracać do żywych.

            - Może masz rację. - Przyznał Slash.

            - Nie może, a na pewno. Jakbyś chciał sobie tylko poruchać, to byś tam nie biegał za jakaś, która ma cię gdzieś. Przecież cię znam.

            - To mam przejebane, bo ona mnie nie chce. - Jęknął.

            - Kto kogo nie chce? - Zapytała Selena siadając na krześle ogrodowym obok Mylesa.

            Slash popatrzył na nią wzrokiem, aby o nic więcej nie pytała, a na przyjaciela tak, aby nic jej nie mówił. Jednak sam Myles nie mógł się oprzeć, aby nie podzielić się tą informacją z żoną.

            - Slash się nam zakochał, ale jego wybranka go nie chce. - Powiedział.

            - Wcale nie! - Zaprotestował Hudson. - Nie zakochałem się. - Dodał po chwili.

            - A rozumiem. Tylko jakaś cię kręci, podnieca, rozpala... Nie no, spoko. - Wzruszyła ramionami Selena.

            - Sel, ty mi powiedz, jak to cię Myles zbajerował, że teraz jesteś jego żoną? Przecież go tak bardzo nie lubiłaś. - Zapytał Hudson.

            Selena zaśmiała się tylko i popatrzyła na Mylesa, który teraz wydawał się mieć taką minę, aby ona nic nie mówiła. W sumie, to wróciła myślami do dni, które wydarzyły się kilka lat temu. No rzeczywiście, pan Myles Kennedy, to raczej była najbardziej irytująca osoba w jej towarzystwie.

            - Ukradł mi psa, a potem go przyprowadził stwierdzając, ze znalazł go w parku. - Odpowiedziała.

            - Wcale nie ukradłem, on ci naprawdę nawiał.

            - Jasne. I akurat trafił na ciebie. Nie uwierzę w taki bajeczki.

            Slash zamyślił się na chwilę.

            - Hmm, ona ma psa. - Powiedział bardziej sam do siebie.

            - No to wiesz, zrób coś aby ten pies przepadł, a potem jej przyprowadź. - Parsknął Myles.

            - No i własnie się, kochanie, przyznałeś, że mi mój piesiu nie uciekł tak sam z siebie.

          I w tym momencie zaczęła się wymiana zdań na temat, co się stało z psem. Myles miał swoje racje, Selena miała swoje. Slash po chwili przestał ich w ogóle słuchać. W sumie, to może nie był taki głupi pomysł, aby przyprowadzić zaginioną Sally do domu Kate, ale co miał zrobić, aby Sally przepadła. No to już nie było takie łatwe. Z resztą, to jednak był idiotyczny pomysł.