Rozdział 17

     Cześć. 

Trochę was rozpieszczę i wstawiam rozdział już dziś. W takim razie następny ukarze się w sobotę, albo niedzielę. Zapraszam do czytania i komentowania. 

Rozdział 17

Kate popatrzyła na zegarek. Dochodziła dwunasta w nocy, a ona nadal siedziała nad startą papierów. Musiała jakoś ogarnąć tę pracę, chociaż zaczynała zdawać sobie sprawę, że to nie jest takie łatwe. Oprócz okładki Slasha miała jeszcze do zrobienia parę innych rysunków. Dorabiała sobie na boku robiąc różne projekty na zamówienie. Jednak w tej chwili zaczęła zdawać sobie sprawę, że wzięła na siebie za dużo. Większość czasu spędza w biurze, potem musi zająć się Alanem i tak naprawdę nie ma czasu już na dodatkowe fuchy. Kobieta ciężko westchnęła i popiła kawę. Wyłączyła komputer, bo tego dnia nie była w stanie już nic więcej zrobić. Wstała do biurka, pogłaskała Sally i chciała skierować się do łazienki, kiedy usłyszała dzwonek do drzwi. Zaklęła w myślach, bo kompletnie nie wiedziała, o kogo takiego może chodzić. Kto normalny składa wizyty o tej porze? No właśnie. Postanowiła, że to zignoruje, jednak kiedy dzwonek do drzwi został zastąpiony walaniem w nie i szczekaniem psa, to stwierdziła, że musi otworzyć. Przecież nie chciała, aby Alan się obudził.

            Odstawiła tylko kubek po kawie do kuchni, a potem nerwowo nacisnęła klamkę. Pociągnęła za nią. Jej oczom ukazał się mężczyzna z długimi włosami związanymi w kucyk. Był ubrany w przetarte jeansy, i podkoszulek, który eksponował wszystkie jego tatuaże. Ciemne oczy mężczyzny przeszły Kate, a w tym momencie kobieta miała ochotę zamknąć za sobą drzwi i udawać, że nie jej w domu. Chociaż, to nie miała najmniejszego sensu. Rick wyjął z ust papierosa i przydeptał go na wycieraczce pod drzwiami. Normalnie, to Kate by się wydarła na danego osobnika, aby nie śmiecił, ale tego człowieka po prostu się bała. Momentalnie serce zaczęło jej szybciej bić, a po plecach przechodził zimny dreszcz. Ręce drżały. Rick zobaczył strach w oczach byłej żony, bawiło go to. Zawsze to lubił, kiedy Kate była taka bezradna i mógł zrobić z nią wszystko. Zaśmiał się kpiąco i wszedł do mieszkania. Kopnął Sally, która stała mu na drodze. Suczka cicho pisnęła i schowała się za swoją panią, jakby miała nadzieję, że ta drobna brunetka jakoś ja obroni.

            - Alan śpi. - Powiedziała Kate. - Jeśli chcesz się z nim zobaczyć, to najlepiej przyjdź jutro koło osiemnastej.

            Rick nic nie odpowiedział tylko ponownie kpiąco się zaśmiał. Kate czasem była taka śmieszna, wydawała się być małą dziewczynką, która nic nie rozumie. Co go obchodził Alan? Co prawda był to jego syn, tak przynajmniej twierdziła Katie, ale co go to obchodziło? Alan to było tylko dziecko, które marudziło, ciągle czegoś chciało, a do tego do niczego nie mogło się przydać. Chociaż może jakby bardziej się postarać, to by się udało wyszkolić go na małego złodzieja, ale nie... za szybko się rozpraszał. Nawet do tego się nie nadawał, wiec po co ona zaczęła mówić o Alanie? Śmieszna jest.

            Mężczyzna skierował się do kuchni, jakby był u siebie w mieszkaniu. Otworzył lodówkę i wyjął z niej szynkę i ser. Kate zmierzyła go zimnym spojrzeniem. Może kiedyś mieszkali tu razem, zawartość lodówki była wspólna, ale te czasy już dawno minęły. Odważyła się na taki ruch, aby zabrać byłemu mężowi chleb, po który właśnie sięgnął. Wyrwała mu z ręki i ponownie schowała do szafki opierając się o jej drzwi.

            - Zostaw, to dla Alana na śniadanie. - Syknęła.

            - Kobiet, co mnie obchodzi ten bachor? Głodny jestem, to z łaski swojej rusz tą swoją tłustą dupę i zrób mi coś do jedzenia.

            - Nie. - Odpowiedziała stanowczo. Emma przecież nie raz powtarzała jej, że musi być bardziej stanowcza. Pokazać Rickowi, że tak naprawdę się go nie boi i ma gdzieś jego władzę. Zaraz, przecież on nie miał żadnej władzy nad nią. Była już wolna, nie byli ze sobą.

            - Co powiedziałaś?

            - Nie będę ci robiła żadnego jedzenia. Nie dam ci też żadnych pieniędzy. Rozumiesz?

            Nie rozumiał. A raczej nie chciał tego zrozumieć. Kate śmiała mu się postawić. Czy to nie było śmieszne. Ponownie się kpiąco zaśmiał. Popatrzył na swoją byłą żonę i w tej chwili zastanowił się, co w niej takiego widział. Była brzydka, gruba, do tego oporna. W łóżku też nie była dobra. Wiadomo, miał lepsze, odważniejsze. Kate miała jeszcze jedna wadę - tak po prostu zaszła sobie w ciąże i nie chciała pozbyć się tego problemu, który ciągnął się już za nimi siedem lat. No i po co?

            Złość w nim narosła. Nie lubił, kiedy kobieta mu się stawiała. W rozumowaniu Ricka kobieta powinna być mu posłuszna i być na każdego jego zawołanie, a jeśli nie, to trzeba było wymierzyć jej karę. Właśnie na to zasłużyła sobie Kate. Zamachnął się i uderzył ją w twarz. Na tyle mocno, że kobieta upadła na podłogę pod lodówkę. Poczuła w ustach smak krwi, która spłynęła z nosa, a do uszu dobiegło warczenie Sally, ale zraz jej przeraźliwy pisk, ponieważ Rick kopnął też psa. Potem ukucnął przy kobiecie. Złapał ją za włosy i zmusił, aby na niego popatrzyła. Kate miała przerażenie w oczach. Jak miała być odważana skoro wiedziała do czego był zdolny ten mężczyzna. Poznała go już bardzo dobrze. Rick wyjął z tylnej kieszeni spodni scyzoryk. Otworzył nóż i przystawił go do twarzy kobiety, której po policzkach płynęły już łzy.

            - Gdzie masz kasę? Wiesz, że możemy się inaczej pobawić, to nie lepiej po prostu dać mi te pieniądze?

            Przejechał delikatnie ostrzem po policzku Kate. Z przerażeniem na niego patrzyła.

            - Górna szafka po lewej, puszka po kawie. - Wyszeptała w końcu.

            - No.. i jak chcesz, to potrafisz być grzeczna.

            Wstał, popatrzył na Kate. Kopnął ją jeszcze w brzuch. Kobieta zwinęła się w kłębek na podłodze.

            - Co tak mało?

            - Nie trzymam wszystkich pieniędzy w domu. - Odpowiedziała podciągając się pod szafkę.

            - Przebiegła suka. - Powiedział chowając pieniądze do kieszeni, a puszką rzucając w Kate.

            Kobieta ukradkiem spojrzała na Alana, który stał w progu wejścia do kuchni. Przestraszonymi oczami obserwował Ricka i miał w nich tysiące pytań, na które Kate już wiedziała, że nigdy nie odpowie...

***

Cash i London wrócili do domu po trzeciej w nocy. Młodszy z braci musiał prawie, że nieść starszego, ponieważ London gdzieś zatracił granicę w piciu. Skończyło się na paru razach wymiotowania, a potem niemożności stania na nogach. Kiedy tylko Cash go zobaczył, to sam nie wiedział, czy ma się z tego cieszyć, bo jego brat w końcu się zabawił, czy może się załamać, bo przegiął. Jedno było pewne - nie pozostało mu nic innego, jak po prostu wcisnąć Londona do taksówki i pojechać z nim do domu. Angie zadeklarowała się, że zostanie u Hanny do rana. Następnie Cash musiał po cichu wejść do domu, po cichu zatargać Londona do jego pokoju. Odetchnął z ulgą, kiedy zdał sobie sprawę z tego, że Slash się nie obudził. Nie wyskoczył na nich z krzykiem, a on nie musiał tłumaczyć się za starszego brata. Zostawił go na łóżku w pokoju Londona, a następnie poszedł do siebie. Jak się położył tak zasnął.

            Jednak nie wiedział, co go takiego czeka. Spał skulony, kiedy Slash wszedł do jego pokoju. Popatrzył na syna i już w tej chwili miał ochotę rozszarpać go za te narkotyki, ale się powstrzymał. Przecież nie był pewien, czy to jego. Chociaż wszystko na to wskazywało. Uciekanie, omijanie lekcji, izolowanie się, brak jakiejkolwiek nici porozumienia, a do tego te dziwne zachowanie w samochodzie parę dni temu.

            - Wstawaj.

            Cash podniósł głowę i popatrzył na ojca.

            - Co? Teraz? Sobota jest, nie? - Przewrócił się na drugi bok i nie miał ochoty na dalszą dyskusję.

            - Powiedziałem wstawaj. I radzę ci wstać, bo jak tego nie zrobisz, to sam cię wyciągnę z tego łóżka. Za pięć minut w salonie!

            Slash wyszedł z pokoju syna trzaskając jeszcze drzwiami. Cash poderwał się wtedy i popatrzył nieprzytomnym wzrokiem na drzwi. O co mu chodziło? No przecież mówili, że idą na imprezę i wrócą późno. Samochodu nie wzięli, wrócili taksówką, wiec co takiego było nie tak. Normalnie, to by zignorował ojca i dalej położył się spać, ale coś czuł, że to już nie przelewki. Naprawdę coś musiało się stać. Ledwo wstał się ze swojego łóżka i wyszedł na korytarz, gdzie spotkał Londona, który wyglądał jak żul pod sklepem. Popatrzył na niego i po prostu chciało mu się śmiać z tego, że ten grzeczny kujonek doprowadził się do takiego stanu.

            - Żyjesz? - Zapytał kpiąco.

            London podniósł zaspane oczy, miał wrażenie, że zaraz mu rozsadzi głowę.

            - Było by lepiej, jakby ojciec mnie na chama nie wyciągał z łóżka. - Odpowiedział. - Wiesz co mu się stało?

            - Nie wiem, może Lou mu obsikał tego jego kwiatka, co niedawno posadził i teraz ma nerwicę.

            - No to Lou, a nie my. - Ziewnął London.

            - Może Lou powiedział mu, że któryś z nas.

            London już nic nie odpowiedział. Szturchnął tylko Casha, aby przestał sobie żartować, bo jak usiądą na kanapie w salonie, to lepiej, aby byli poważni. Tak też zrobili. London siedział z głową spuszczoną w dół i starła sobie jakoś ulżyć. W tej chwili obiecał tez sobie, że już nigdy więcej nie będzie pił. Nawet nie pamiętał, co takiego się działo. Siedział z Hanną przy basenie, powiedział jej, że rzuca matematykę i potem pili piwo... i jeszcze jedno... i kolejne, chyba się całowali, chociaż już nie był pewien, czy to tylko jego wyobraźnia, czy może rzeczywistość. Patrzył się na wzory na dywanie trzymając głowę między kolanami i modlił się tylko, aby się nie porzygać.

            Cash natomiast przysnął. Slash wszedł do salonu. Popatrzył na nich dwóch i tak naprawdę nie mógł uwierzyć w to, ze któryś z nich może brać narkotyki.

            - No więc, cieszy mnie, to że macie jakąś integracje między sobą i chodzicie razem na imprezy. - Zaczął.

            - Tato, nie krzycz. Nie tak głośno. Głowę mi zaraz rozsadzi. - Jęknął London przerywając ojcu.

            - To trzeba było tyle nie pić!

            - Masz racje. - Przyznał London.

            Chociaż tak w głębi ducha Slashowi zrobiło się szkoda starszego syna. Już nic nie powiedział. Popatrzył na Casha, który w sumie spał już na kanapie. Postanowił, że przejdzie do sedna sprawy, bo nie ma co dalej przeciągać. Wyjął torebkę z narkotykami i rzucił ją na stolik.

            - Którego z was to jest?

            London podniósł na chwilę głowę i popatrzył na to. Nawet nie ogarnął co to jest, bo jednak w tej chwili jego zdolność myślenia była dość ograniczona.

            - To nie moje. - Stwierdził spuszczając ponownie głowę.

            Cash natomiast otworzył oczy. Przyjrzał się i w tym momencie przypomniał sobie, że miał się tego pozbyć, ale kompletnie zapomniał, że w ogóle ma te narkotyki. I stało się, to czego najbardziej się obawiał. Slash je znalazł, teraz myślał, że któryś z nich jest ćpunem. W sumie, to nawet Cash mu się nie dziwił, że miał takie myśli. Przecież sam by tak pomyślał. Tylko był problem, aby wytłumaczyć ojcu, że to wszystko to tylko przypadek. No właśnie, jak to brzmi. Przypadek. Śmieszne.

            Zacisnął mocniej dłonie i zastanowił się, co takiego miał powiedzieć. Przyznać się? Zacząć się wypierać? W sumie, to żadna opcja w tym momencie nie wydawała się być odpowiednia. Nie miał też na kogo zgonić. A w taką bajeczkę, że był kolega i zostawił, to Slash by przecież nawet nie uwierzył. Cash głośniej przełknął.

            - Tato, bo... - Zaczął mówić i zwiesił głos.

            - A więc to twoje, tak? - Slash wbił wzrok w młodszego syna, który w tym momencie wyglądał, jak małe przerażone dziecko. - I masz mi teraz zamiar wcisnąć kit, że jest to proszek do pieczenia, albo mąka? Mój drogi, mi takiego kitu nie wciśniesz, bo kurwa wyobraź sobie, że ja się na tym ZNAM!

            - Nie krzycz, proszę cie. - Jęknął London zanurzając dłonie we swoich włosach. - Ja tu zaraz umrę.

            - No to idź umieraj do swojego pokoju. - Stwierdził Slash nawet na niego nie patrząc.

            London ledwo co wstał na równe nogi i skierował się w stronę schodów. Kiedy Cash został sam z ojcem w salonie to przestraszył się jeszcze bardziej. W sumie, to robił dużo rzeczy, które by mogły wkurzyć gitarzystę, ale chyba żadna z nich nie była taka poważna. Skulił się na kanapie, jakby chciał się uchronić przed jego ciosem. Nawet nie miał siły, aby protestować, że ojciec grzebał w jego rzeczach. Z resztą, nawet nie pamiętał, gdzie zostawił te narkotyki. Slash nadal patrzył na Casha i oczekiwał na jakieś wyjaśnienia, jednak jego syn milczał, jak zaklęty.

            - Posłuchaj mnie. Nie mów mi teraz, że jestem hipokrytą, bo sam brałem, a czepiam się ciebie. Może tak z swojej pieprzonej łaski potraktuj mój przypadek jako przestrogę? Cash, dobrze, kurwa, wiesz czym to się kończy. Chyba nie muszę ci tłumaczyć... CHYBA, KURWA, NIE MUSZĘ CI PRZYPOMINAĆ, JAK WYGLĄDAŁEM, KIEDY BYŁEM NA GŁODZIE, CO SIĘ ZE MNĄ DZIAŁO?! CHYBA NIE MUSZĘ OPOWIADAĆ CI O MOICH KUMPLACH, KTÓRZY PADALI JAK MUCHY NA MOICH OCZACH, BO PRZEDAWKOWALI!

            - Tato... ale... ja... tego nigdy nie brałem. Ja to wszystko wiem. - Jęknął. - Kurt mi to podrzucił do kieszeni. Bo albo on, albo Nick, oni mieli towar. Ja powiedziałem im, że nie będę brał... i poszedłem, ale wcześniej musieli mi to wcisnąć do kieszeni. Potem chciałem się tego pozbyć, ale nie wiedziałem, jak bo przecież nie mogłem sobie tak po prostu wyrzuć do kosza. - Popatrzył na Slasha. Popatrzył mu w oczy. Zdał sobie sprawę z tego, że pierwszy raz od paru lat popatrzył ojcu w oczy. Pierwszy raz od paru lat powiedział do niego trochę więcej słów, niż "nie twoja sprawa" i tym podobne. - Wiem, nie wierzysz mi.

            Faktycznie, Slash raczej nie miał przekonanej miny, ale tylko dlatego, że już dawno stracił zaufanie do młodszego syna. A też doskonale wiedział, jakie to bajeczki potrafią wymyślać osoby uzależnione, aby tylko stać się niewinnymi w oczach innych.

            - Zbadasz mocz na obecność narkotyków. - Powiedział stanowczym głosem. - Jak wyjdzie negatywny, to wtedy ci uwierzę.

            Cash nic nie odpowiedział tylko kiwnął twierdząco głową. Nie miał, co się sprzeciwiać, bo przecież to nie miało najmniejszego sensu. Slash bez słowa wyszedł z salonu. Stanął na tarasie i zapalił pierwszego od wielu miesięcy papierosa. Właśnie, tak było zawsze. Co udawało mu sie przestać palić, to nagle nadarzała się okazja, aby to zrobić. Zawsze ktoś musiał wyprowadzić go na tyle z równowagi. Może błędem było, iż mimo tego, że nie palił, to zawsze trzymał przy sobie paczkę papierosów i zapaliczkę. Jednak w pewnym stopniu to go uspakajało. Wiedząc, ze ma. Oparł się o barierkę tarasu i strzepując tytoń patrzył, jak spada na trawnik. Może Cash rzeczywiście powiedział prawdę. Jakby tak nie było, to by się tak łatwo nie zgodził na te tasy, ale w tym momencie Hudson wolał mieć wszystko na papierze. Czarno na białym. I tak nic nie zmieniało faktu, iż w tym domu były narkotyki.

            London nie dotarł na górę do swojego pokoju. Usiadł w połowie schodów, oparł głowę o ścianę i zasnął. Było mu wszystko jedno. Słyszał krzyki Slasha, ale nawet nie był pewien, czy jego ojciec naprawdę mówi coś o narkotykach, czy może jednak mu to się śni. Miał wrażenie, że znajduje się gdzieś poza sobą, a każdy stopień świadomości sprawiał potworny ból. Nagle nastała cisza przerwana krokami na schodach i trzaśnięciem drzwiami. Cash minął brata nawet na niego nie patrząc. Mógł powiedzieć, że te narkotyki należą do Londona, on i tak nie byłby w stanie zrozumieć, co się takiego dzieje.

            Slash spalił papierosa, ciężko odetchnął i skierował się w stronę drzwi wyjściowych. Chciał wziąć psa na spacer, przewietrzyć się, aby wszystko na spokojnie sobie poukładać, ale zobaczył Londona śpiącego na schodach. Uśmiechnął się lekko na ten widok.

            - London, chodź do kuchni. - Powiedział do syna odkładając smycz.

            - Co..? - Chłopak otworzył oczy. - Co się dzieje?

            - Masz pierwszego w życiu kaca. - Odpowiedział Slash. - Chodź, jakoś temu zaradzimy.

            Minęła chwila czasu zanim London przetworzył, to co przed chwilą usłyszał. W końcu podjął próbę wstania na równe nogi, ale skończyło się to tylko przyklejeniem do ściany. Slash patrzył na syna i starał się powstrzymać napad śmiechu, chociaż to wcale nie było takie łatwe. Poszedł w końcu do chłopaka i pomógł mu zejść na dół, a następnie zaprowadził do kuchni. London usiadł przy stole, oparł ręce o blat i ponownie chwycił się za głowę. Świat wirował, a może jednak stał w miejscu. Sam nie wiedział, co się właściwie z nim takiego dzieje. Chciał spać, a jednak nie mógł zasnąć.

            - Tato... czy ja umrę? - Zapytał słabym głosem.

            - Nie. - Odpowiedział Slash przygotowując dla syna magiczny koktajl.

            - Ale nie zostanie mi tak?

            - Jutro będzie już lepiej. Chyba... chociaż... - zerknął na syna. - Nie, w poniedziałek będzie dobrze.

            - A co dzisiaj jest?

            - Sobota.

            - Boże...

            - Bóg ci nie pomoże.

            - A masz na to jakieś lekarstwo?

            - Przykro mi, ale na głupotę nie wymyślili. - Powiedział z uśmiechem. - Ale na kaca to ci pomoże. - Postawił przed synem kubek z zieloną... breją. London spojrzał na to, poczuł zapach i miał ochotę zerwać się do łazienki, ale nie miał na to kompletnie siły. - Pij do dna.