Rozdział 28

Rozdział 28

Kate przypomniała sobie, dlaczego tak dawno nie była z Alanem na zakupach. Odłożyła właśnie płytę bliżej nieznanego sobie wykonawcy na półkę (często lubiła przyglądać się okładką i pracy innych grafików) kiedy zobaczyła, że jej synka nie ma w zasięgu wzroku. Może w normalnych okolicznościach by nie zwróciła nawet na to uwagi. No tak, Alan miał predyspozycje do uciekania, chodzenia własnymi ścieżkami. Najczęściej wracał po paru minutach i głupio się tłumaczył, ale teraz była to sytuacja wyjątkowa. Kate obawiała się jednego - Ricka. Dobrze wiedziała na co stać tego człowieka, był przecież zdolny do tego, aby porwać własnego syna, żeby wykorzystać go do własnych celów. Kobieta poczuła, jak robi się jej gorąco, bardzo gorąco. Zaczęła się rozglądać po sklepie, ale nigdzie nie widziała Alana. Zimny pot spływał już jej po plecach. Nerwowo odgarnęła sobie włosy za ucho, obeszła całe pierwsze piętro sklepu, ale nie znała swojej zguby. Pozostawało jej mieć tylko nadzieję, iż Alan poszedł na drugie piętro.

            Tak też było. Chłopiec oddalił się od matki, kiedy ta była zajęta studiowaniem grafiki na okładce płyty. Skierował się w stronę ruchomych schodów, a potem z uśmiechem na twarzy pojechał na drugie piętro, gdzie znajdowały się książki, instrumenty, plakaty i inne akcesoria związane z muzyką. Alan nie czuł jakoś strachu, ale też nie zdawał sobie sprawy z niebezpieczeństwa. Przecież w każdej chwili mógł wrócić do mamy, prawda? Radośnie podbiegł do półki, gdzie były książki o tematyce muzycznej. Wziął do ręki pierwszą lepszą, która okazała się być kursem gry na gitarze. Przeglądał poszczególne strony, ale zaczął zdawać sobie sprawę z tego, że tak naprawdę nie wiele tego rozumie. Jednak jego nauczyciel tłumaczył o wiele lepiej. Odłożył książkę, chciał już się skierować w stronę działu z plakatami, kiedy uwagę Alana przykuła pewna rzecz, a raczej pewna osoba. Chłopiec stanął, jak wryty i przyglądał się mężczyźnie rozmawiającym z młodym chłopakiem. Nie wierzył, w to co widział. Czy to było możliwie, że tak po prostu spotkał sobie Slasha w sklepie? Alan przygryzł dolną wargę zastanawiając się, czy ma właściwie ruszyć się w stronę Slasha, czy też może nie. I co by miał mu powiedzieć. Stał tylko i tak się na niego patrzy, aż w pewnym momencie Gitarzysta popatrzył w stronę syna Kate i ich spojrzenia się spotkały.

            Slash popatrzył na chwilę na Alana, a potem zaczął nerwowo rozglądać się za Kate. Nie był pewny, czy to dziecko, to właśnie ten chłopiec, którego widział na zdjęciach w mieszkaniu kobiety. Jedyne co mogło potwierdzić teorię Hudsona, to oczy Alana. Dokładnie takie sama miała Katie. London w pewnym momencie zobaczył dziwną reakcję ojca. Odłożył gitarę, którą właśnie miał w rękach i popatrzył znacząco na Slasha.

            - Coś się stało? - Zapytał.

            - Nie, ale zaraz może się stać. - Powiedział Hudson i pociągnął syna za rękę.

            - Ale o co chodzi?

            - Widzisz tego dzieciaka? - Slash kiwnął głową w stronę Alana, a London tam popatrzył. Dziecko, jak dziecko i nie widział nic w tym szczególnego. - To jest chyba dzieciak mojego grafika. A jak on tu jest, to ona też tu jest... i lepiej chodź.

            - No i co z tego?

            Slash sam do końca nie wiedział, co z tego. Raczej wiedział, ale nie wiedział skąd u niego brały się takie myśli. Nie chciał spotkać się z Kate, bo miał wyrzuty sumienia wobec niej przez Jackie, co przecież było kompletnie absurdalne. Kate nawet pewnie nie wiedziała, że w życiu Hudsona jest taki, ktoś jak Jackie Mayhew i nic do tego nie miała, ale Slash mimo wszystko miał wyrzuty sumienia. Do tego dochodziła sprawa, że nie chciał, żeby London zobaczył, jak się zachowuje przy tej kobiecie. Już mu wystarczyło, że raz Cash go przyłapał przy wpatrywaniu się w nią, jak w obrazek, Myles mu stwierdził, że się zakochał, a Izzy co chwila robi jakieś głupie miny. Reakcja Londona na to wszystko na pewno nie była potrzebna. Pociągnął syna za rękę.

            W tym momencie Alan po długich przemyśleniach stwierdził, że jednak zaczepi Slasha. Przecież nie miał nic do stracenia. Do zyskania trochę więcej, bo znalazł w swoim plecaku zeszyt, wyrwał z niego kartkę. Zerwał się z miejsca, kiedy zobaczył, że Slash znika mu z oczu i pobiegł za nim. Alanowi serce biło, jak szalone, niby się bał. Minął Hudsona i stanął przed nim. London głupkowato się uśmiechnął, a Alan wbił wzrok w Slasha i sam już nie wiedział, czy to był dobry pomysł.

            Slash milczał. London wywrócił oczami, popatrzył na chłopca, a potem na swojego ojca, który raczej nie miał zamiaru podjąć jakiegokolwiek działania.

            - Coś się stało? - Zapytał London Alana. Chłopiec przeniósł swój wzrok na niego, a potem wbił wzrok w podłogę.

            - Bo ja... bardzo lubię... pana... Slasha i... - zawiesił głos, mimo swoich ośmiu lat, czuł, jak się własnie spala ze wstydu, to chyba nie było dobre rozwiązanie.

            - I chciałeś poprosić go o autograf? - Dokończył za niego London. Alan kiwnął twierdząco głową.

***

Kate wbiegła po schodach na drugie piętro sklepu. Rozejrzała się, zobaczyła Alana, ale zaraz po tym dostrzegła koło kogo soi jej syn. Przeklęła w myślach. Alan nie zdawał sobie sprawy z tego, gdzie pracuje jego mama, z kim pracuje. Jakby się dowiedział, to prawda by była taka, że nie dał by żyć Kate. Teraz nie mogła tak po prostu do niego podejść i go zabrać, ale też nie mogła pozwolić, aby Alan po prostu rozmawiał sobie ze Slashem. Dobrze wiedziała, jaki to jej syn potrafi być męczący i tak naprawdę, to nie da gitarzyście żyć. No nic, to chyba jednak musiała podejść, pociągnąć go za rękę i udawać, że tak naprawdę nie wie, kim jest ten mężczyzna w lokach. I pozostawało mieć tylko jeszcze nadzieję, że sam Slash da się wciągnąć w tą grę i nie będzie udawał głupiego, na to, że Kate podobno go nie zna.

            Ruszyła szybkim korkiem szturchając jeszcze jakiegoś mężczyznę. Odwróciła się za nim i przeprosiła go. Facet wzruszył ramionami i poszedł dalej w swoją stronę, a Kate zmierzała ku Alanowi. Kiedy była już wystarczająco blisko syna, chwyciła go za rękę, pociągnęła do siebie. Starała się nie patrzeć na Slasha, ani na jego starszego syna. W sumie, to miała w tej chwili ochotę, jak najszybciej się ulotnić.

            - Przepraszam pana za syna. - Szepnęła w podłogę.

            Slash lekko się uśmiechnął, kiedy ją zobaczył, ale mina mu się zaraz zmieniła, gdy zobaczył, że Kate w sumie na siłę odciąga Alana i jakoś dziwnie się zachowuje. Może wcześniej nie chciał na nią wpaść, ale teraz zachowanie jego znajomej wyraźnie go zaintrygowało.

            - Nic nie szkodzi... - Odpowiedział. - Przemyślałaś moją propozycję?

            Kate w tym momencie popatrzyła na Slasha i miała ochotę się na niego rzucić. Alan przestał się szarpać. Skierował swoje oczy na Kate.

            - Jaką propozycję? - Zapytał chłopiec trzymając rękę matki. Kate przeklęła w myślach. I stało się, to czego najbardziej się obawiała. Jej tajemnica została wyjawiona przed Alanem.

            - Nie przy dziecku. - Wysyczała twardo przez zęby patrząc na Slasha.

            Hudson kiwnął głową.

            - Jasne, rozumem. - Odpowiedział.

            Kate bez słowa pociągnęła Alana w kierunku schodów. Slash stał i patrzył w to miejsce, gdzie przed chwilą stała. Teraz, to miał już pewność, że Stewart to naprawdę dziwna osoba, a on za wszelką cenę chciał do niej dotrzeć. Tylko jeszcze nie wiedział, jak ma to zrobić. Patrzył się ciągle w to samo miejsce zapominając, gdzie właściwie się znajduje i co takiego ma robić. Stracił poczucie czasu, zapomniał o Londonie, sklepie i wszystkim. W tym momencie, to tylko Katie była ważna i jej zachowanie. Oczywiście mógł się domyślać, że to wszystko było spowodowane Rickiem, ale czy naprawdę musiała odtrącać Slasha? Może na początku nie był dla niej miły, ale to nie znaczyło, że teraz chciał ją skrzywdzić. Przecież mu zależało na jej dobru, a ta kobieta jakoś nie mogła tego zrozumieć.

            London pomachał ręką przed oczami ojca, bo żadne słowa jakoś do niego nie docierały. Wtedy Slash się ocknął i popatrzył na syna, który miał dość zdziwioną minę. Był przyzwyczajony do fanek, które napadały na Slasha z piskiem, ale to kobiet, które z piskiem od niego uciekały, to już jednak niezbyt.

            - Co to było?

            - Obraz kobiety zastraszonej przez swojego byłego faceta. - Odpowiedział Slash wzruszając ramionami. - Nie patrz tak na mnie. To mój grafik komputerowy... a jej syn, chyba nie zdaje sobie sprawy z tego, co robi jego matka.

            - Grafik? Królowa zamieszania, która przewraca twoją wizją artystyczną? - London uniósł jedną brew. - No niezła. Mogła by być moją mamuśką.

            Po tych słowach Slash miał ochotę walnąć czymś syna po głowie. Czy wszyscy musieli mu sugerować, że by mógł związać się z tą Kate? Przecież, to nie miało najmniejszego sensu.

            - Dawno nie dostałeś, co? - Warknął Slash i sam skierował się w stronę schodów, aby potem wyjść ze sklepu.

***

            - Jaką propozycję dał ci pan Slash?

            - Żadną.

            - Ale ja słyszałem!

            - To coś ci się przesłyszało. Nie znam tego pana.

            Alan przystanął. Miał już dość biegnięcia za zdenerwowaną matką. Kate nigdy nie okłamała swojego syna. Nigdy oprócz tego jednego razu, ale nie mogła mu tak po prostu powiedzieć prawdy. Kiedy zobaczyła, że chłopiec nie idzie obok niej, to sama przystanęła. Obróciła się, a jej oczy dostrzegły Alana stojącego z założonymi rękoma i naburmuszoną miną. Miał złość do mamy. Nie dość, że kłamała, bo przecież doskonale słyszał, co takiego Slash powiedział, to jeszcze musiała na chama odciągnąć go od człowieka, którego zawsze chciał spotkać.

            Kate ciężko westchnęła. Emma nie raz powtarzała jej, że by mogła w końcu przestać traktować Alana, jak małego chłopczyka, bo już wcale taki mały nie jest. Tylko w tym był problem. Katie bała się tej chwili, kiedy jej synek dorośnie i już nie będzie potrzebował matki. Potem wyprowadzi się z domu, a ona zostanie sama. Co prawda Alan miał dopiero osiem lat, ale i tak te chwile się już zbliżały. Przecież jeszcze z cztery lata i jej mały synek, będzie już nastolatkiem. Przykucnęła przy dziecku i popatrzyła mu w oczy. Wtedy Alan odwrócił wzrok. Na wszelkie sposoby chciał pokazać, że jest obrażony na matkę.

            - Dobrze, porozmawiamy... - ciężko westchnęła. - Powiedz mi, gdzie ja pracuję?

            Alan popatrzył na matkę, jak na skończoną idiotkę. Po co miał jej mówić, skoro ona doskonale sama to wiedziała. Kate jeszcze raz powtórzyła pytanie. Chłopiec wtedy na chwile się zamyślił. No wiedział, ale nie potrafił tego odpowiednio powiedzieć, a też nie chciał wyjść przed matką na jakiegoś głupka.

            - No ten.. rysujesz te obrazki na okładki. - Szepnął. - Ale co to ma wspólnego z panem Slashem?!

            Kate ciężko westchnęła. Ulica, to nie było dobre miejsce na takie rozmowy, ale wiedziała, że Alan po prostu nie da się tak przekonać, aby wrócić do domu i tam pogadać. Poparzyła w oczy syna. Jak miała mu to wszystko powiedzieć, aby zrozumiał, ale też nie chciał biegać z nią do pracy każdego dnia? A może miała o nim złe zdanie, bo właśnie Alan nie był już takim małym dzieckiem i wszystko zrozumie.

            - Bo widzisz, teraz robię okładkę dla Slasha, właśnie... - Odpowiedziała.

            - Znasz pana Slasha?!

            - Trochę.

            Na twarzy Alana pojawił się szeroki uśmiech.

            - Ale fajnie. Moja mama zna pana Slasha! - Wykrzyczał.

            Chyba jednak nie było tak źle. Potem chłopiec wypytał jeszcze matkę o parę szczegółów, Kate mu odpowiadała na tyle ile mogła. Oczywiście, kiedy wrócili do domu i zastali załamaną Emmę (bo ponownie nie przeszła castingu) to nie było innego tematu, jak praca Kate. Kobieta tylko wzruszyła ramionami patrząc na siostrę, a potem opowiedziała jej całą sytuację.

***

London siedział w samochodzie na miejscu pasażera. Kiedy Slash usiadł na miejscu kierowcy, chłopak popatrzył znacząco na ojca.

            - O co chodzi z tą kobietą? Jakoś dziwnie się zachowujesz.

            No i stało się. Nawet London musiał to zauważyć. Slash oparł głowę o kierownicę. Chyba nie było sensu dłużej ukrywać, że nic tak naprawdę nie ma, jak przecież było. Tylko sam nie wiedział, czy jego syn, to jest dobry materiał do zwierzania się. W sumie, to wcześniej powiedział tylko Mylesowi o tym, co tak naprawdę myśli względem Kate. London cały czas uporczywie wpatrywał się w ojca i oczekiwał odpowiedzi. To wszystko naprawdę było już dla niego niezrozumiałe. Podobno ponownie zaczął spotykać się z Jackie, czego wolał nawet nie komentować, a  następnie Slash jakoś dziwnie zachowuje się w obecności grafika, a do tego wszystkiego nie chce oddać Lou.

            - London... dobra, powiem ci prawdę... nie ma sensu, bym ją ukrywał.

            - No to słucham. Bo czasami jesteś gorszy niż Cash. Też jakoś nie da się do ciebie dotrzeć.

            Slash sam nie wiedział czemu, ale to porównanie go zabolało. Nie patrzył na Londona, bo nie chciał w tej chwili widzieć jego miny. Jednak, kiedy dokładnie, to wszystko przemyślał, to rzeczywiście, zachowanie Casha było bardzo zbliżone. To też Slash mógł sobie teraz wyobrazić, jak się czuje jego syn. Tylko była mała różnica, London był tylko synem i z góry mógł uznać, że sprawy ojca go tak naprawdę nie obchodzą. No Slash już nie mógł tak pomyśleć względem Casha.

            - Bo.. Ta kobieta, no nie wiem... chyba mi się podoba, trochę za bardzo... z resztą, co ja ci będę owijał w bawełnę. Mam na nią ochotę, ale problem jest taki, że ona ma wstręt do facetów, przez swojego byłego faceta... i ma mnie totalnie w dupie, a ja nie wiem, co zrobić, aby jakoś się do mnie przekonała. - Slash powiedział, to wszystko na jednym oddechu. London odwrócił głowę w jego stronę i popatrzył na ojca. Jakoś nigdy nie spodziewał się takich wyznań z jego strony. W sumie, to w tej chwili nie wiedział, co miał odpowiedzieć. Takie sprawy, to mówią sobie kumple przy piwie, a nie ojciec synowi w samochodzie pod centrum handlowym. Ale tak, w ich rodzinie nigdy nic nie było normalne.

            - Acha. - Skomentował. Slash milczał, a London zdał sobie sprawę z tego, że powinien powiedzieć coś więcej. - No.. rozumiem, jesteś facetem, masz wybujałe potrzeby seksualne i tak dalej. - London w tym momencie zaczął się śmiać. - I nawet cię rozumiem, bo ta kobieta, to naprawdę... no niezła jest... sam bym ją chętnie...*

            Slash podniósł głowę i popatrzył na syna.

            - London!

            - No dobra, już... wiem, twoja zdobycz...

           - Powiedzieć wam coś... - Slash wywrócił oczami. - Ja cię tylko proszę, aby to zostało między nami.

            Chłopak kiwną twierdząco głową.

***

Angie zamknęła oczy, a następnie je otworzyła. Nic nie uległo zmianie. Nadal siedziała na dywanie w salonie i prosząco wpatrywała się w swojego ojca. W tym momencie wydawał się być taki obcy. Myślała, że może się przesłyszała, ale jednak Izzy siedział z poważną miną i nie wyglądał na takiego, który sobie żartuje. W dziewczynie nagle zebrała się ogromna złość, chociaż sama już nie wiedziała, na kogo miałaby się wściekać. Na matkę? To nie miało już sensu. Na ojca? Tym bardziej bez żadnego celu. Mogła jeszcze na Oliviera, chociaż przecież prawie wcale go nie znała. Powoli zaczynała opadać z sił, a wszystko wydawało się być absurdem. Ciężko westchnęła i pokręciła przecząco głową.

            - Chcesz przeprowadzić się na jakieś zadupie w Indianie? Tak po prostu? Super! - Krzyknęła z wyraźną ironią w głosie.

            Izzy przez dłuższą chwilę zastanowił się, co takiego ma odpowiedzieć. Doskonale wiedział, jak to może wyglądać od strony jego córki i nawet rozumiał jej złość. Jednak nie mógł zaprzeczyć faktowi, że czuł się zmęczony ostatnimi wydarzeniami. Chciał chociaż na chwilę się oderwać, nabrać dystansu. Rodzinne miasto, chociaż tak bardzo znienawidzone wydało się być odpowiednim miejscem. Jego rodzice co prawda od dawna już nie żyli, ale miał tam jeszcze inną rodzinę, z którą utrzymywał nawet dość stały i dobry kontakt. Uśmiechnął się do Angie, ale odwróciła wzrok. Miała zawód w oczach. Izzy pokręcił przecząco głową, a następnie wstał ze swojego miejsca na kanapie i usiadł obok córki. Była jak mała dziewczynka, taka bezbronna.

            - Zostawiasz mnie tu samą. - Powiedziała bez większych emocji. Nawet nie miała już siły krzyczeć. - Najpierw matka puszcza się z jakimś lalusiem, a teraz ty mnie zostawiasz...

            - Nie zostawiam cię, córka... przecież... ja wiem, to jest dość daleko, ale zawsze będziesz mogła do mnie przyjechać, ja przecież będę przyjeżdżał tutaj, bo jednak mam tu swoje zobowiązania... Angie...

            - Ale nie będzie cię tu! Rozumiesz, czy może nie rozumiesz?! To nie będzie trasa, że wyjedziesz sobie na parę miesięcy, a następnie wrócisz! Przecież tu już nie wrócisz i mi nie mów, do cholery, że jestem już prawie dorosła! W dupie mam moją dorosłość, rozumiesz?!

            Dziewczyna zerwała się na równe nogi i zmierzyła ojca spojrzeniem. Nienawidziła go w tym momencie tak samo jak swojej matki. Ostatnio w ogóle miała wrażenie, że pała nienawiścią do całego świata i na pewno nie poznawała samej siebie. Tupnęła tylko wściekła nogą i nie zwracając na to, co Izzy miał jej do powiedzenia pobiegła do swojego pokoju. Miała ochotę coś rozwalić, ale jednak się opanowała. Usiadła tylko na łóżko, nabrała powietrza w płuca i starała się powstrzymać napad płaczu.

                 
                   * Haniu, dobrze, że nasza Hanna tego nie słyszała, haha.