Rozdział 31

Rozdział 31

            - Jak myślisz, uda nam się wygrać tę sprawę?

            - Jakbym ja była sędzią, to bym nie potrzebowała żadnych argumentów, aby wystawić zakaz, ograniczenie praw, a do tego odesłać odpis protokołu do prokuratury. - Odpowiedziała Amy zamykając teczkę, gdzie znajdowały się właśnie akta sprawy Kate. Slash popatrzył znacząco na swoją przyjaciółkę. Musiał mieć pewność, że Kate będzie miała w końcu spokój. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że Amy nie jest w stanie przewidzieć wyniku, ale chociaż mogła coś zasugerować. Znała nazwisko sędzi, który będzie wydawał wyrok, wiedziała czego można się po nim spodziewać, to dlaczego nie chciała nic powiedzieć? Sama się bała, że po prostu zawali tą sprawę i nic z tego nie wyjdzie?

            Właśnie takie myśli chodziły po głowie Amy. Dawno nie zajmowała się prawem rodzinnym i bała się, że wszystko może wymknąć się jej spod kontroli. Do tej pory, to zawsze broniła zwyrodnialców i starała się udowodnić ich niewinność, a tym razem była po drugiej stronie. Musiała przyznać sama przed sobą, że po prostu zaczynał zjadać ją stres, a wszystko co miała przygotowywane, wykute na blaszkę, ułożone w głowie, to zaczęło nagle uciekać pozostawiając po sobie czarną dziurę. Popatrzyła przepraszająco na Slasha. Nie chciała go zawieść, nawet nie mogła. Amy zdawała sobie sprawę z tego, że kiedy przegra, to nie będzie to tylko przegrana dla Stewart, ale dla niej samej, dla Slasha i w sumie, dla wszystkich. Musiała dać z siebie wszystko, problem polegał na tym, że bała się, że nie ma do tego sił.

            Ciężko westchnęła. Sięgnęła po szklankę z herbatą i oparła się o oparcie krzesła. Cały czas przyglądała się swojemu przyjacielowi i starała się zrozumieć, dlaczego Slashowi tak zależy na Kate. Oczywiście pytała go o to nie raz, ale nigdy nie dostała odpowiedzi. Jasnej odpowiedzi, która by cokolwiek wyjaśniała. Tylko zawsze jakieś unikanie tematu i sprowadzanie go ostatecznie na inny tor. Amy jedynie mogła sobie to jakoś wytłumaczyć sama. Tak też robiła. uznała, że Slash po prostu musiał się czymś zająć, aby nie myśleć o swoich problemach. Tylko szkoda, że musiał się pakować w problemy innych. Może on po prostu nie potrafił spokojnie żyć. Świadczył o tym związek z Jackie, którego rudowłosa nadal nie potrafiła zaakceptować.

            - A jak tam z Cashem? - Zapytała przerywając ciszę, która zapadał między nimi.

            Slash odgarnął sobie włosy, tak iż Amy mogła mu spojrzeć w oczy. I w sumie, w tym momencie Hudson nie musiał nic mówić, bo wszystko było już jasne. Jego smutne spojrzenie wyrażało wszystko.

            - Raz lepiej, a raz gorzej, teraz fatalnie. Psycholog też nic mi nie może poradzić, a czasami to mam wrażenie, że chce mi powiedzieć, aby wysłać Młodego do psychiatry, bo on jest bezsilny.

            Amy ciężko westchnęła. Od samego początku męczyła ją jedna rzecz związana ze synem Hudsona. Cash zachowywał się tak tylko przy Slashu. Tylko z nim nie chciał rozmawiać i tylko przed nim się zamykał. Przecież widywała nie raz tego chłopaka u Angie i wtedy nie widziała, aby ze Cashem było coś nie w porządku. I właśnie to było zastanawiające. Amy po cichu myślała sobie, że może jest to spowodowane zachowaniem jej przyjaciela, jednak nie chciała mówić tego Slashowi, że to on może być winny. Równało się to z jedna wielką awanturą.

            - Dziwne, bo przy Angie, to on się zachowuje normalnie. - Powiedziała wzruszając ramionami.

            - Bo może Ang wie, jak do niego dotrzeć? Z resztą, to mało ważne, jak zachowuje się przy Angie. Ważne, aby w domu zaczął jakoś normalnie, bo ostatnio to nawet z London zaczął się już kłócić. - Westchnął Slash. - Aż mi się nie chce wracać do domu, bo wiem, że zastanę tam jedna wielką krwawą jatkę między nimi... nie mówiąc o tym, że Londonowi ostatnio też odwala.

            - Mnie to jakoś nie dziwi, naprawdę... ja na miejscu twoich synów zachowałabym się tak samo.

            Slash nic nie odpowiedział. Amy miała rację. Już wolał, kiedy Cash gdzieś znikał, bo chociaż wtedy był spokój. Teraz siedział w domu, ale za to była ciągle wojna. No tak, tak źle, a tak nie dobrze, ale to wszystko dla tego, że po prostu nie mogło być równowagi. Dlaczego po prostu nie mogło być dobrze? Cash nie mógł zachowywać się, jak przeciętny nastolatek, a London mógł by w końcu przestać się wymądrzać?. A do tego wszystkiego Jackie. Dlaczego też nie mogła zachowywać się, jak normalna kobieta, a nie na każdym korku prowokować jakąś aferę z jego synami? Może prościej, dlaczego Perla nie mogła żyć? Tak, pewnie jakby Perla żyła, to wszystko by było łatwiejsze. Slash westchnął, popatrzył na Amy i w gruncie rzeczy zaczął jej zazdrościć. Co prawda też ostatnio w życiu się jej nie układało, ale jednak była w trochę lepszym położeniu niż on.

            - A tak w ogolę, to... Axl chciał ode mnie jakiś namiar na ciebie. - Rudowłosa ponownie przerwała ciszę.

            Wyrwało to Slasha z zamyślenia. Przez to wszystko, to już nawet dawno zapomniał o rozmowie z Rose'm na posterunku. Popatrzył znacząco na Amy, która wyglądała, tak jakby oczekiwała jakiś słów wyjaśnień na ten temat, ale sam Slash nie wiedział, co ma takiego powiedzieć. Przypomniał sobie, że Amy miała nic nie wiedzieć o aresztowaniu Angie. Z resztą, to nawet nie chciał przekazywać jej takich informacji, kiedy była w ciąży. Nie mógł tak po prostu opowiedzieć, co się takiego stało. Narodził się kolejny problem.

            - Tak? - Udał zaskoczonego. - Ale po co?

            - Właśnie myślałam, że od ciebie tego się dowiem.

            - No ja nie wiem po co. Przecież nie rozmawiałem z nim odkąd powiedziałem mu, że odchodzę z zespołu. - Skłamał. Nie czuł się z tym za dobrze. Zdał sobie sprawę z tego, iż nigdy nie okłamał siostry Axla.

            - Ale możesz być spokojny. Nie dałam mu, ani numeru telefonu, ani nic.

            Cholera, właśnie taka myśl pojawiła się w głowie Hudsona. Blado uśmiechnął się do Amy. Nie mógł powiedzieć jej, że głupio zrobiła, bo sam by chciał pogadać z Axlem i ma prę spraw do wyjaśnienia, ale teraz musiał siedzieć cicho. Nie pozostało nic innego, jak po prostu robić dobrą minę do złej gry i udawać, że wszystko jest w porządku. A sam w głowie zaczął układać jakiś plan, który by pozwolił mu na skontaktowanie się z wokalistą. Oczywiście, to nie było takie łatwe. Nie mógł przecież tak po prostu sobie do niego przyjść, nie mógł poprosić Amy o jego prywatny numer. Jedyne, co zostało to kontakt przez menadżera, ale to też mogło wywołać za duże zamieszanie.

***

            - Zaprośmy pana Slasha!

            - Nie.

            - Dlaczego, mamo? Proszę... Wszystkie dzieci będą z tatą, a ja co?!

            - Bo Slash nie jest twoim tatą i pewnie ma inne ciekawsze zajęcia.

            Alan zrobił obrażoną minę. Popatrzył wrogo na Kate, która siedziała przed komputerem i starała się skupić na pracy. Synek ciągle marudził jej nad uchem. W jego szkole zbliżał się dzień sportu, rodzinna impreza, a chłopiec nie mógł znieść, że będzie musiał iść tam tylko z mamą. W takich chwilach Kate zaczynała żałować, że dopuściła do swojego życia Hudsona. Od kiedy zgodziła się na sprawę z Rickiem, to Slash bywał u niej co raz częściej przez to zaprzyjaźnił się też z Alanem. Chłopiec oczywiście był w siódmym niebie. Kate jednak miała do tego wszystkiego mieszane uczucia. A teraz to wszystko przechodziło już wszelkie granice.

            Alan zamknął klapkę od laptopa nie zaważając na to, że Kate pisała ważny dokument, który się nie zapisał. Kobieta chciała już wybuchnąć na syna, kiedy usłyszała dzwonek do drzwi. Alan zerwał się z miejsca i pobiegł otworzyć. Kate zerwała się zaraz za nim. Nie miała pewności, czy to przypadkiem nie był Rick.

            - Cześć, Mistrzu. - Usłyszała głos Slasha po tym, jak Alan nacisnął na klamkę. Kate odetchnęła z ulgą, ale wcale nie ucieszyła się wizyty Hudsona. To mogło oznaczać tylko jedno.

            - Pójdzie z nami pan na dzień sportu do mojej szkoły? - Zapytał Alan.

            No właśnie to. Dziecko pewnie teraz nie da Hudsonowi spokoju, do póki Gitarzysta się nie zgodzi. Kate opadła na krzesło i schowała twarz w dłoniach. Nie miała już sił. Alan ciągle zrobił sobie jakieś dziwne nadzieję, że Slash nagle stanie się jego ojcem, Emma to wszystko jeszcze podjudzała, a sama Kate nie potrafiła wytłumaczyć synowi, że to jest technicznie niemożliwe.

            Slash popatrzył na Alana, który stał w progu z proszącą miną. Uśmiechnął się mile do niego. W sumie, to nie miał nic przeciwko temu, ale nie był pewien, czy Kate się zgodzi. Hudson za każdym razem, kiedy patrzył na syna Kate, to miał wrażenie, że widzi w nim dawnego Casha. Tego radosnego i żywego chłopca z którym doskonale się dogadywał. Zdawał sobie sprawę z tego, że nie jest to dobre postrzeganie rzeczywistości. Ostatecznie Alan nie był Cashem, Kate nie była jego dziewczyną i nic nie wyglądało, tak jak powinno, jednak Slash lubił oddawać się tym chwilą zapomnienia. Poczochrał chłopca po głowie i skierował się w stronę kuchni. Oparł się framugę drzwi i popatrzył na Kate, która miała przepraszająca minę.

            - Naprawdę nie musisz, poradzimy sobie. - Powiedziała z bladym uśmiechem.

            - A kiedy to jest?

            - W sobotę! - Wyrwał się Alan. - To pójdzie pan? Proszę...

            Alan złożył ręce w błagalnym geście. Slash przemyślał wszystko jeszcze raz. Przecież nie miał nic takiego do stracenia. W sumie, to mógł nawet zyskać. Parę chwil spędzonych z Kate, spokój od kłócących się synów i odpoczynek od Jackie. Kiwnął twierdząco głową, że przyjdzie, a zaraz po tym po mieszkaniu rozległ pisk radości Alana.

***

Cash siedział na huśtawce, na starym placu zabaw. Bujał się, to do przodu to do tył. Miał głowę spuszczoną i przyglądał się swoim trampkom. Wszystko w tym momencie wydawało mu się być takie dziwne. Zaciskał dłonie w pięści i miał złość do samego siebie. Tak naprawdę, to Cash nie rozumiał, dlaczego nie potrafi dogadać się z ojcem. W takich chwilach jak te, to po prostu marzył o tym, aby spędzić ze Slashem normalnie czas. Pogadać z nim, pośmiać się, powygłupiać, ale kiedy tylko widział go na oczy, to wszystko się zmieniało. Wtedy nagle czuł blokadę, a wszystkie chęci odchodziły, jak ręką odjął. I dlaczego tak się działo? Może warto było by zapytać o to psychologa?

            - Cześć, co tak sam tu siedzisz?

            Usłyszał tak dobrze znany sobie głos. Podniósł głowę i zobaczył rudowłosą dziewczynę, która stała parę metrów przed nim i się do niego uśmiechała. Też się uśmiechnął i nawet poczuł ulgę, kiedy zobaczył Angie. Przyjaciółka od pewnego czasu zaczęła unikać Casha, a sam Hudson nie wiedział, czym to było spowodowane. Czy zrobił coś nie tak? Raczej sobie nie przypominał, a Ruda też nie chciała nic tłumaczyć.

            Prawda była taka, że Angie po prostu postanowiła się odsunąć w cień po tym, jak zobaczyła Casha i Nicole na ulicy. Zrozumiała, że chłopak zostanie tylko jej przyjacielem i nie ma co liczyć na więcej. Musiała sobie to wszystko jakoś poukładać, przetrawić, chociaż nie było łatwe. Popatrzyła na Casha i nadal miała w sobie ten uczucie bólu, że nigdy nie będzie jego. W tym momencie zaczęła żałować, że kiedy Hudson się o nią starał, to tak po prostu go zbywała, może trochę bawiła się jego uczuciami. Dawała mu do zrozumienia, że są razem, ale zaraz potem biegła do Kurta i się z nim obściskiwała. Teraz sama nie wiedziała, dlaczego tak postępowała, jednak dotarło do niej jedno - żałowała tego. Tylko, że było już za późno. Cash przecież miał prawo ułożyć sobie jakoś życie, a nie wiecznie czekać na Angie, prawda?

            - Bo nie mam z kim innym. - Mruknął. - Kiedyś mama tu często ze mną przychodziła. Siadała na tamtej ławce - kiwnął głową w odpowiednią stronę - a ja tu buszowałem.

            Angie ciężko westchnęła. Usiadła na huśtawce obok i też zaczęła się bujać.

            - Nie masz z kim? A Nicole?

            Popatrzył znacząco na przyjaciółkę. Dlaczego zapytała się właśnie o nią. Nie rozumiał.

            - Nicole? Dlaczego Nicole?

            - No nie wiem, wydaje mi się, że jesteście ze sobą bardzo blisko. - Odparła Angie opuszczając wzrok.

            Cash przestał się bujać. Wbił wzrok w rudowłosą i nagle przez głowę przeszła mu pewna myśl. Czyżby Angie zaczęła go unikać, bo wmówiła sobie, że coś go łączy z terapeutką? Ale dlaczego? Przecież nigdy nie mógł nic takiego, nigdy nie dawał do zrozumienia, że Nicole może być dla niego kimś więcej.

            Angie czuła na sobie wzrok Casha. Nie chciała w tym momencie na niego patrzeć. Chyba już dłużej nie dawała rady ukrywać swoich uczuć. Po prostu ją to przerastało.

            - Czy ty myślisz, że ja i Nicole chodzimy ze sobą? - Zadał pytanie, które przeszyło Angie.

            - Widziałam was parę tygodni temu... - szepnęła. - Wyglądaliście na szczęśliwych... no i mam nadzieję, że jesteś z nią szczęśliwy.

            W tym momencie, to Cash nie wiedział, czy ma zacząć płakać, czy może się śmiać. Wstał ze swojej huśtawki. Zatrzymał Angie, chwycił jej dłonie i ścisnął. Miała zimne ręce. Cały czas uporczywie wpatrywała się w ziemię. Nie chciała na niego patrzeć. Nie chciała widzieć jego miny, nie chciała słyszeć od niego, że jest świetną dziewczyną, ale nie mogą być razem.

            - Popatrzy na mnie. - Szepnął Cash. Zero reakcji ze strony dziewczyny. - No popatrz na mnie.

            Niepewnie podniosła oczy. Popatrzyła. Miała łzy. Nie, nie mogła teraz płakać, to chyba była najgorsza opcja ze wszystkich możliwych, jaka mogła się teraz wydarzyć. Poczuła, że nie mogła także powiedzieć Cashowi co takiego czuje. Może Amy miała rację, że powinni porozmawiać, ale nie mogła... nie w tym momencie i nie w takich okolicznościach. Nabrała powietrza w usta i ciężko odetchnęła. Odwróciła szybko wzrok od chłopaka, który ciągle się w nią wpatrywał.

            - Chyba niebo spadło mi na głowę. - Powiedziała bez większych emocji. - Izzy chce wyjechać... do Indiany, rozumiesz? Na to zadupie, z którego kiedyś spierdalał...

            Cash ciężko westchnął. Nie wiedział, co miał takiego powiedzieć. Nigdy nie chciał, aby inni go pocieszali, ale także nie miał wprawy w pocieszaniu innych. Takie słowa, że wszystko będzie dobrze wydawały się być po prostu bez większego znaczenia. Ludzie przecież mogą mówić sobie różne rzeczami, a sami w to nie wierzyć. Pokręcił tylko głową. W takich momentach czuł się egoistą... a może naprawdę nim był. Może naprawdę myślał tylko o sobie, a to wszystko co powiedziała ostatnio Hanna było prawdą. Uśmiechnął się nieznacznie do Angie, ale dziewczyna nawet nie zareagowała. Czekała na jakąś odpowiedź, a cisza, która między nimi była zaczęła robić coś coraz bardziej uciążliwa. Sama postanowiła ją przerwać i ciągnęła dalej.

            - Ostatnio pomyślałam sobie, że wyjadę razem z nim... w sumie, takie życie w małym miasteczku może być nawet fajne...

            - Chcesz wyjechać...? Tak na zawsze? - Zapytał niepewnie.

            Przestraszył się. Przygryzł dolną wargę i uporczywie wpatrywał się w Angie.

            - Potrzebuję zmiany... takiej konkretnej.

            - To włosy sobie przefarbuj, a nie będziesz jechała na drugi koniec kraju.

            Angie popatrzyła na chłopaka i zaczęła się śmiać. Może nie powiedział nic takiego śmiesznego, ale poczuła się rozbawiona jak jeszcze nigdy. Pociągnęła nosem i otarła łzy ręką.

            - Lubię moje rude włosy. - Powiedziała cały czas się uśmiechając.

            - Ja też... ale wolę już stracić je niż ciebie... - Szepnął.

            - Cash, dobrze, że cię mam...

***

Strzepał popiół z papieros na podłogę. Dym unoszący się w powietrzu powoli nikł w mroku. Jedyne światło, które rozchodziło się po niewielkim pokoju pochodziło z ekranu komputera. Mężczyzna z uporem maniaka przeglądał kolejne strony internetowe, jednak nie mógł znaleźć nic co by go mogło zainteresować. Biografia Slasha, którą znał już na pamięć, wywiady, które wcale go nie interesowały, zdjęcia i być może śmieszne, ale dla niego żałosne nagrania na YouTube. Żadnego punktu zaczepienia. Pokręcił przecząco głową i sięgnął po puszkę coca coli, która stała w zasięgu jego ręki. Otworzył właśnie kolejną stronę. Jakaś wzmianka o ślubie, coś o jakimś wypadku. Powoli zaczynało go to wszystko irytować. Chciał już zamknąć klapkę od komputera, kiedy poczuł na swoich ramionach dłonie. Kobieta stojąca za nim przykucnęła i zaczęła całować go po szyi, jednak on nie reagował. Nie miał ochoty na jakiekolwiek igraszki. Odsunął się, a brunetka spojrzała przez ramię na wyświetloną stronę.

            - A myślałam, że Slash już dawno skończył z ćpaniem. - Powiedziała z lekką kpiną w głosie. - Zazwyczaj dokładnie sprawdzasz swoich klientów, więc? - Uniosła jedną brew go góry. Mężczyzna odwrócił się do niej i wywrócił oczami. Czasami za dużo chciała wiedzieć. Jakby myślała, że ma jakiekolwiek prawo, aby zostać kimś więcej niż tylko dziewczyną na posyłki, z którą fajnie spędzić parę chwil w łóżku. Z resztą, przecież nie była jedyna.

            - Ostatnio zaczął mnie irytować. Kręci się wokół Kate. - Odpowiedział wpatrując się w zdjęcie Slasha z żoną. - Wiesz co jest najgorsze? On nie ma nic do stracenia... rozumiesz? Nie ma nic co mógłbym mu odebrać.

            Kobieta wstała z podłogi i podeszła do barku. Wyjęła z niego butelkę Jacka Danielsa, a następnie nalała niewielką ilość do szklanki. Przeszła parę kroków, aby usiąść na stole. Zaczęła swobodnie machać nogami. Jakby była małą dziewczynką, która nie ma większych zmartwień. Jakby w w rękach trzymała szklankę z sokiem, a nie alkoholem. Uśmiechała się tak niewinnie, a zarazem z nienawiścią do tego świata. Spojrzała na mężczyznę, a następnie na zdjęcie, które cały czas widniało na monitorze. Odstawiła szklankę i zeszła ze stołu. Ponownie usiadła uklękła za mężczyzną.

            - Możesz odebrać mu życie. - Wyszeptała przygryzając przy tym płatek ucha. - Jedyne co mu zostało. Życie... tak naprawdę wszystko co w tej chwili ma.

            - Masz rację. To by było najlepsze rozwiązanie. - Odpowiedział. Odwrócił się i spojrzał na kobietę, która cały czas się uśmiechała. Przygryzła dolną wargę, a następnie zsunęła ramiączko od sukienki, a zaraz potem drugie. Materiał swobodnie po niej spłynął. Wzruszyła ramionami, a mężczyzna zamknął klapkę od komputera. - Będziesz musiała mi załatwić spluwę, skarbie. - Powiedział przybliżając się do kobiety i zatapiając się w jej usta. Momentalnie położyła się pod nim. - Tylko wiesz... dyskretnie.

           Kiwnęła głową, a następnie dała ponieść się chwili.