Rozdział 29

Rozdział 29

Amy starała się jakoś ogarnąć sprawy zawodowe, ale z dnia na dzień szło jej co raz ciężej. Nigdy nie sądziła, że brak Izzy'ego będzie tak silnie na nią wpływał. Przecież w ich małżeństwie bywało różnie. Czasami było naprawdę źle, czasami sama mówiła, że się z nim rozwiedzie, bo ma po prostu już dość. Teraz uświadomiła sobie, jedna ważną rzecz - Izzy był dla niej wszystkim, co miała. Dla niego żyła, dla niego cieszyła się życiem, a teraz kiedy go zabrakło, to miała wrażenie, że umarła. Siedziała nad stertą papierów i nie wiedziała, co miała z tym wszystkim zrobić. Jakby wcale nie studiowała prawa, jakby nie siedziała w tym zawodzie od prawie piętnastu lat. Wszystko wydawało się być jej czarną magią. W tym momencie, Amy zaczęła żałować, ze zgodziła się pomóc tej znajomej Slasha. Dodatkowy obowiązek zawodowy, a też serce jej nakazywało włożyć w tą sprawę wszystkie swoje siły. Co prawda Kate nie była jeszcze zdecydowana, czy podejmie jakiekolwiek kroki. Głównie, to chodziło jej o pieniądze. Nie chciała łaski, litości. Amy nie dość, że musiała zbierać informacje na temat Ricka, to jeszcze przekonywać Stewart, aby się nie poddawała. Tego dnia rudowłosa poczuła, że po prostu już nie daje rady. Do tego wszystkiego słabo się czuła. Zupełnie, jakby miała zaraz paść nad tymi papierami.

            Sięgnęła po kubek z kawą. Przeczytała jeszcze raz akta jakiegoś drobnego przestępcy. Kompletnie nic z tego nie rozumiała. Amy zaczęła już się zastanawiać, czy nie oddać wszystkiego pod opiekę Oliviera i po prostu wziąć sobie wolne. Ciężko westchnęła. Odłożyła papiery na stolik i oparła się o oparcie kanapy. W tej chwili to pomieszczenie weszła Kim. Popatrzyła kobietę, blado się do niej uśmiechnęła.

            - Chyba nie powinnaś pić kawy. W twoim stanie to nie wskazane. - Szepnęła niepewnie.

            Przez te parę tygodniu mieszkania pod jednym dachem z Amy, Kim zdołała już się przekonać, że rudowłosa czasami potrafi być gorsza od swojego brata. Cóż, może wybuchowość i porywczość należała w ich naturze i to było po prostu rodzinne. Brunetka jednak starała sobie też tłumaczyć dość ciężki charakter Amy tym, że znalazła się teraz w naprawdę trudnej sytuacji. Mąż w sumie wyrzucił ją z domu, była w ciąży, wiadomo, do tego dochodziła huśtawki hormonów. Wszystko można było zrozumieć.

            Amy odstawiła kubek. Popatrzyła na Kim i nie chciała przyznać sama przed sobą, że owa kobieta miała rację. Ruda jakoś ciągle była uprzedzona do partnerki swojego brata. Wynikało to może z tego, że tak naprawdę widziała tylko jedną kobietę u boku Axla - Erin. Ciężko westchnęła na wspomnienie byłej przyjaciółki. Popatrzyła jeszcze raz na Kimberly. Jenak ona nie była niczego winna.

            - Masz rację, ale już nie wyrabiam. - Przyznała. - Chyba za dużo na siebie wzięłam, a do tego jeszcze jutro mam badania kontrolne. - Skrzywiła się.

            - Jak chcesz, to mogę tam iść z tobą. - Kim lekko się uśmiechnęła. - Bo chyba żadna kobieta nie chce być w takiej chwili sama. - Dodała po chwili.

            Amy w tym momencie nie wiedziała, co miała odpowiedzieć. Tak, nie chciała być sama. Samotne chodzenie po lekarzach nawet ją przerażało. Źle się jej kojarzyło - zazwyczaj z tym, kiedy trafiła na ostry dyżur po kłótni z Chrisem. Jednak teraz wolałaby iść z Izzy'm, trzymać go za rękę i lekko się do niego uśmiechać. Cieszyć się z tego, że za parę miesięcy zostaną rodzicami. Ale to wszystko to były tylko głupie marzenia. Uświadomiła sobie to, i nagle poczuła, jak po policzku spływają jej łzy. Amy tak po prostu zaczęła płakać. Kim przez pewien czas siedziała w bezruchu i nie wiedziała, co miała takieto zrobić. Już raz chciała pocieszyć siostrę Axla, ale wtedy tylko się jej dostało, że ma się nie wtrącać w nieswoje sprawy. Amy rozpłakała się już na dobre zdają sobie sprawę z tego, jaka jest żałosna. Straciła wszystko.

            Kim w końcu nie wytrzymała dłużej. Sumienie nie pozwalało jej na to, aby tak siedzieć i patrzeć na Amy. Przybliżyła się do płaczącej, a potem delikatnie ją przytuliła. Amy mimowolnie się wtuliła w brunetkę. Znów miała w sobie to uczucie potrzeby bliskości. Zupełnie, jak wtedy, gdy na ulicy zaczęła tulić się do całkiem obcego faceta. Kim głaskała ją po głowie i lekko kołysała, a sama Amy czuła się, jakby właśnie w tej chwili tuliła się do matki. Właśnie, tak bardzo brakowało jej mamy... od pogrzebu Sharon minęło już kilkanaście lat, sama Amy nawet czasem o tym zapominała. Po prostu tym nie żyła, jednak w takich momentach jak te przychodziła jej do głowy myśl, iż tęskni za matką i oddała by wszystko, aby tylko ponownie się z nią zobaczyć.

            - Dziękuje. - Wyszeptała, otarła łzy dłonią i popatrzyła na Kim. - ... że tam jutro ze mną pójdziesz. Masz rację, nie chce być sama.

            - Nie ma sprawy. W końcu jesteśmy prawie rodziną. - Odpowiedziała Kim z uśmiechem.

***

Kate sama już nie wiedziała, co takiego miała zrobić. Co jakiś czas wyciągała z portfela wizytówkę Amy Isbell i myślała, czy ma się zgodzić na jej pomoc, czy też może nie. Wszystko by było o wiele łatwiejsze, jakby owa prawniczka po prostu zażądała pieniędzy, jak przy każdej sprawie, a nie bawiła się w siostrę miłosierdzia. Kate tak naprawdę nie potrafiła zrozumieć, dlaczego... bo Slash powiedział, aby zajęła się tą sprawa? No przecież Stewart nie mogła być na jakiś specjalnych względach przez to, że była raz na kolacji z Hudsonem, a raz spacerowała z nim po parku. Wszystko wydawało się być dość idiotyczne. Kobieta miała wrażenie, że cały świat ponownie się nad nią zlitował, ponownie daje jej jakąś taryfę ulgową, a tego nie chciała. No przecież w życiu nie ma nic za darmo, a brutalna rzeczywistość nie raz jej to udowodniła. Ciężko westchnęła. Odłożyła wizytówkę na biurko i popatrzyła w ekran komputera.

            Dziś był pierwszy dzień w pracy po przerwie. Czuła się niby lepiej, ale za wszelką cenę starała się unikać Slasha, co jej wychodziło nawet z powodzeniem. Materiał pod względem muzycznym został już nagrany. Zostało tylko zmiksowanie albumu. Slash już tak często nie przebywał a wytwórni, na co Kate mogła odetchnąć z ulgą. Okładkę na nowy krążek Gitarzysty też oddała już do dyrekcji. Tak naprawdę mogła zamknąć temat Hudsona w swoim życiu, ale coś jej na to nie pozwalało. Nie wiedziała czemu, ale te parę chwil, które spędziła ze Slashem ciągle siedziały jej w głowie. Nie mogła się ich pozbyć, ciągle się do nich uśmiechała i je rozpamiętywała, co an dłuższą metę zaczynało robić się trochę irytujące. Wkurzała się sama na siebie.

            Chciała już chwycić kubek z kawą, kiedy drzwi do jej biura się otworzyły i stanął w nich mężczyzna. Kate podniosła oczy, w przekonaniu, że jest to Erick, jednak kiedy zobaczyła, że w progu stoi Slash, to miała ochotę zapaść się pod ziemię. Szybko spuściła wzrok i nic nie powiedziała. Całą sobą dawała Hudsonowi do zrozumienia, że nie ma czego szukać w tym pomieszczeniu. Slash nic nie robiąc sobie z niechęci, która biła od kobiety wszedł do gabinetu, a następnie usiadł po drugiej stronie biurka. Uporczywie wpatrywał się w Kate starając się rozszyfrować tą kobietę, ale im dłużej ją znał, tym bardziej Kate stanowiła dla niego coraz większą tajemnicę.

            - Powiedz mi, dlaczego nie chcesz dać sobie pomóc. - Slash odezwał się pierwszy. Kate ukradkiem na niego popatrzyła, ale zaraz ponownie wbiła wzrok w klawiaturę komputera.

            - Bo nie potrzebuje niczyjej łaski, rozumiesz?

            - Mała... my chcemy ci tylko pomóc, może ty to w końcu zrozum. - Westchnął. - Pewnie zastanawiasz się, dlaczego Amy tak po prostu się zgodziła... bo widzisz, ona kiedyś była w takiej sytuacji, jak ty. Ojciec jej starszej córki, był psychopata, gnojem... bił ją i Laurę, robił różne inne rzeczy... Amy tak samo bała się, jak ty. Czuła to co ty... ale widzisz, ze da się z tego wyjść, naprawdę, nie jesteś uwiązana do Ricka tylko dlatego, bo jest ojcem Alana. W sumie, to tylko dawcą spermy. - Prychnął z pogardą. - Proszę cię... daj sobie pomóc.

            Kate ciężko westchnęła. Wszystko, to co mówił Slash było prawdą. To że Amy zmagała się z takimi samymi problemami, jak ona wiedziała już wcześniej. Żona Izzy'ego robiła wszystko, aby przekonać Kate do odpowiedniej decyzji. Przełamała się nawet do tego, aby opowiedzieć o sobie. Jednak to nie przekonało Kate. Kobieta nadal się wahała. Może tak naprawdę bała się rozpocząć nowe życie. Była w pewnym stopniu uzależniona od Ricka i cały czas wierzyła, że to wszystko da się jakoś ułożyć. Będą jeszcze szczęśliwa rodziną, taką jaką byli zanim w ich życiu pojawił się Alan. Oczywiście Kate zdawała sobie sprawę z tego, jakie to wszystko jest absurdalne. Ale nadzieja jeszcze w niej nie umarła.

            - Naprawdę doceniam twoje starania... chociaż nie rozumiem, coś się tak mnie uczepił. Jak chcesz zagłuszyć swoje sumienie, to może pomagaj głodnym dzieciom w Afryce. - Mruknęła.

            Slash na chwile opuścił wzrok, ale zaraz ponownie popatrzył na Kate. Chyba musiał powiedzieć jej prawdę, chociaż nie wiedział, jak kobieta na to zareaguje. Dla niego samego było to ciężkie do przetrawienia i raczej jeszcze nie pozwolił, by ta myśl tak po prostu funkcjonowała w jego przekonaniu, a co dopiero, jak miał powiedzieć to obcej osobie? No nie takiej obcej, ale jednak. Położył rękę na blat biurka, a potem powoli przybliżył ją do dłoni Kate, aż w końcu chwycił i ścisnął. Kobieta nic nie zrobiła, ale dlatego, że była w szoku. Nie wiedziała, jak miała się zachować. No takie gesty, to raczej nie  zdarzają się miedzy pracownicą, a jej pracodawcą. Jednak nie chciała cofać dłoni. W tym momencie poczuła poczucie bezpieczeństwa. Coś czego od dawna jej brakowało.

            - Bo mi to na tobie zależy. - Szepnął Slash.

            Kate zmusiła się, aby popatrzeć na Slasha. Co miała mu odpowiedzieć? To już nawet nie chodziło o to, że sławny gitarzysta powiedział takie słowa. To kim był Slash teraz było najmniej ważne. Dla Kate liczyło się, to że te słowa padły z ust mężczyzny. Po rozstaniu z Rickiem sądziła, że jej życie się już skończyło, nigdy nie usłyszy taki słów. Aż tu nagle doczekała się. Nie raz wyobrażała sobie taką chwilę, kiedy w końcu ten ktoś jej to powie. Mówiła sobie wtedy, że rzuci się temu facetowi na szyję i będzie w pełni szczęśliwa, ale... jakoś teraz tego nie czuła. Bardziej się zakłopotała niż ucieszyła, bo jednak, to był dość krępujący fakt. Hudson miał zniknąć z życia Kate, a nie pakować się w nie na nowo i to z jeszcze większą siłą. Schowała się za swoimi włosami, aby tylko nie patrzeć Slashowi w oczy. Cofnęła momentalnie rękę i skuliła się na krześle.

            Gitarzysta oczekiwał jakiejś odpowiedzi, ale sam już nie wiedział, co takiego sobie myślał. Przecież było jasne, że Kate właśnie tak zareaguje, w sumie, to mógł się jeszcze spodziewać, że wykopie go za drzwi, ale chyba nie miała na tyle odwagi. I nagle do głowy przyszła mu myśl o Jackie. No właśnie... Jackie siedziała w domu, czekała na niego, a on mówił jakiejś innej, że mu zależy na niej. Tylko cze zależało mu w taki sposób, jak zależało Slashowi na Perli? Chyba jednak nie. Sam już nie wiedział, ale to co czuł do Kate było do tej pory nieznanym uczuciem dla Slasha.

            - To nie jest śmieszne. - Odezwała się w końcu. Podniosła wzrok i popatrzyła na Slasha. - Wiesz, że to nie ma sensu. Ja i ty... nigdy nie będzie nas.

            - Ale ja wcale nie chcę z tobą być! - Jęknął Hudson, chociaż chyba i tak trochę zaprzeczał sam sobie. - Po prostu... chcę być twoim przyjacielem, rozumiesz? Katie, wiem.. nie jesteś gotowa na związek, może nigdy nie będziesz, ale to nie znaczy, że nie potrzebujesz nikogo bliskiego. Dobrze wiesz, że potrzebujesz... ale nikogo takiego nie masz, bo nikogo do siebie nie dopuszczasz.

            I znów miał rację. Co prawda w życiu Kate była Emma, ale czasem kobieta miała wrażenie, że jej siostra wcale jej nie rozumie. Na siłę szuka faceta dla niej, ojca dla Alana, a wcale nie liczy się z tym, że Kate wcale nie chce się wiązać. A tak, na pewno potrzebuje kogoś bliskiego i zaufanego, kogoś przy kim mogła by się poczuć bezpieczna, ale czy tym kimś musi być Slash? Ciężko westchnęła, popatrzyła jeszcze raz na Hudsona i blado się do niego uśmiechnęła.

            - Dobrze, umówię się na jeszcze jedno spotkanie z tą twoją znajomą...

***

Było cicho i pusto. Tylko pies bacznie ją obserwował. Jackie odłożyła kieliszek z winem na stolik i ciężko westchnęła. Ten dom czasami ją przytłaczał, a dokładnie obecność żony Slasha. Kobieta podeszła do komody, na której stały zdjęcia. Szczęśliwa rodzinka, która tak naprawdę nigdy nie istniała. Kpiąco zaśmiała się na ślubną fotografię Slasha. Tak, to naprawdę było urocze, że Hudson tak po prostu się zakochał, wziął ślub, a następnie urodził mu się synek, potem drugi... Perla musiała być naprawdę naiwna skoro w to wszystko wierzyła. Jackie pokręciła przecząco głową, a następnie schowała zdjęcie do szuflady. Poczuła czyjeś spojrzenie na swoich plecach. Odwróciła głowę i zobaczyła Londona, który zaciskał dłonie w pięści. Szyderczo się do niego uśmiechnęła, a chłopak w tym momencie nie wytrzymał. Oczywiście nie był zadowolony z informacji, że jego ojciec ponownie spotyka się z tą kobietą, jednak tłumaczył sobie, że to nie może być nic poważnego. Spotkanie Kate w centrum handlowym tylko utwierdziło go w takim przekonaniu, ale tego było już za wiele.

            - Co ty, do cholery, zrobiłaś?! Jakim, kurwa prawem... jakim, pieprzonym prawem schowałaś zdjęcie mojej mamy?! Kim ty w ogóle jesteś, aby robić takie rzeczy! Do cholery, kim?! To, że mój ojciec cię przeleci, to nie znaczy, że możesz! Kurwa...!

            Patrzył się na Jackie i nie mógł sam za siebie. Wróciło wszystko, o czym przez całe życie chciał zapomnieć. Każda minuta, sekunda, chwila... wszystko, co siedziało głęboko w jego głowie, czasami nie pozwalało normalnie żyć. Wszystko, co budziło się w nocy, kiedy czuł się tak bardzo samotny, a mrok wydawał się być przerażający jak nigdy wcześniej. To wszystko stało przed nim w osobie Jackie i kpiąco się do niego śmiało. Chciał coś jeszcze powiedzieć, ale stwierdził, że nie warto. Być może w tym momencie zrozumiał Casha i jego niekontrolowane napady złości. Przecież w niektórych momentach nie można inaczej. Wyszedł z domu trzaskając drzwiami i zobaczył, że Slash parkuje pod domem. Wrócił z Cashem z pierwszej sesji u psychologa. London w tym momencie poczuł też złość do swojego ojca. Jak on mógł w ogóle...

            - Nie życzę sobie, aby ona panoszyła się po moim domu! - Krzyknął, kiedy Slash wysiadł z samochodu. - Rozumiesz to? Nie życzę sobie tego! Jak chcesz ją pieprzyć, to sobie idź do hotelu!

            Slash stanął jak wryty. Nie wiedział, co miał takiego myśleć. Cash także wysiadł z samochodu i zaczął przyglądać się bratu. Przecież on miał monopol na takie zachowanie w tej rodzinie.

            - Słucham? - Zająknął się Slash. - Chyba za bardzo sobie pozwalasz.

            - Ja? Ja sobie pozwalam?! Ja?! Wiesz, co ona zrobiła? Wiesz? Schowała zdjęcie mamy! Tak po prostu schowała zdjęcie mamy! Nie miała żadnego prawa tego zrobić! Nienawidzę cię! Nienawidzę cię tak samo mocno, jak nienawidzi cię Cash! Jesteś... jesteś skończonym egoistą i myślisz tylko o sobie! Zawsze liczyłeś się tylko ty...! Weź.. w ogóle...

            London minął ojca i wyszedł na ulicę. Slash stał w szoku i wpatrywał się w niego jak w ducha. Cash także, ale ten po chwili zerwał się za bratem.

            - London! - Krzyknął za nim, ale starszy z braci nawet się nie odwrócił.

            Chciał być w tym momencie sam. Nie miał ochoty odpowiadać na głupie pytania, tłumaczyć się, czy też mówić o tym, co takiego czuje. Przez większość życia wydawało mu się, że tak naprawdę nie czuł za wiele. Zamknął się w sobie, a wszystkie negatywne emocje dusił w sobie. O wiele prościej było udawać, że wszystko jest w porządku. Przecież to Cash zawsze się buntował, krzyczał, rzucał wyzwiskami. London nie miał na to wszystko siły. Siedział w autobusie z głową opartą o zimną szybę i zdał sobie sprawę z tego, że tak naprawdę nie ma do kogo iść, nie ma do kogo zadzwonić. Nagle ogarnęła go przerażająca pustka, z którą nie mógł sobie poradzić. W jednym momencie zaczął się śmiać, ale zaraz potem przyszła taka chwila, że po prostu otarł łzy. Sam nie wiedział jakim cudem znalazł się w jakimś tanim, trochę obskurnym pubie. Siedział przy barze i wpatrywał się w swoją szklankę piwa. Barmanka tylko zerkała na niego co jakiś czas, ale nic nie mówiła, a sam London także nie miał ochoty nawiązać rozmowy. Spojrzał tylko na telefon. Nieodebrane połączenia od Slasha i brata. Nie, z nimi także nie miał ochoty rozmawiać. Schował komórkę do kieszeni, kiedy poczuł czyjąś dłoń na swoim kolanie. Odwrócił głowę w tę stronę, a jego oczy spotkały się z oczami Jennifer.

            - Napisałeś... to jestem. - Powiedziała z uśmiechem.

            - Super... chociaż ty mnie nie olałaś, chociaż ostatnio mam wrażenie, że jakoś już nie ma dla mnie miejsca w twoim świecie.

            - London, przecież wiesz, że to nie tak... - Westchnęła.

            Chłopak nie chciał się nad tym zastanawiać, nie w tym momencie, chociaż zrobiło mu się miło, że dziewczyna odpowiedziała na jego wiadomość. Blado się do niej uśmiechnął, a ona odwzajemniła ten gest. Zaczął się jej dokładnie przyglądać i nagle zdał sobie sprawę z tego, że już nie patrzy na nią, jak jeszcze jakiś czas temu. Oczywiście Jennifer nadal była seksowną, piękną kobietą, ale jednak... nie... to nie ona była w jego głowie tylko Hanna. I z tym także nie mógł sobie poradzić. Powoli zaczynało go to męczyć.

            - Slash ponownie spotyka się z Jackie... - Powiedział bez większych emocji.

            - Z tą Jackie?

            - Dokładnie... i naprawdę nie obchodzi mnie z kim on sypia, wiesz... ale... zaprasza ją do naszego domu, a dzisiaj schowała zdjęcie mojej mamy. Tak po prostu.

            Jennifer pokręciła przecząco głową. Nie wiedziała, co miała takiego powiedzieć, bo żadne słowa w tym momencie nie wydały się być odpowiednie. Pogładziła tylko chłopaka po kolanie, a on upił kolejny łyk piwa.

            - London, już wystarczy... odwiozę cię do domu... - Zaproponowała niepewnie.

            Chłopak kiwnął głową. W tym momencie i tak wszystko było mu obojętne.