Rozdział 8

Rozdział 8 

- Czy ty, synu, mój kochany, chcesz mnie przyprawić o zawał? Albo chcesz, abym już całkiem osiwiał? A może pragniesz, żebym dostał nerwicy?

            Cash siedział w samochodzie, miał minę, jakby zaraz miał iść na skazanie. Starał się nie patrzeć na Slasha, chociaż dobrze wiedział, że przegiął. Tylko przecież nie było jego winą, iż był mu potrzebny samochód, aby pomóc przywieźć Nicole trochę zabawek na świetlice. Chłopak jakoś sobie nie wyobrażał tego, że opiekunka grupy by miała to wszystko nosić w kartonach. A to, iż Cash nie posiadał własnego samochodu, to już była tylko wina Slasha. Mógł to wszystko powiedzieć, ale nie chciał. 

            Slash zacisnął mocnej ręce na kierownicy. Zatrzymał się właśnie na światłach i spojrzał na syna, który milczał, jak zaklęty. Przez noc jakoś wszystkie negatywne uczucia nie opadły. Wyglądało na to, iż długa nocna rozmowa z Amy nie przyniosła żadnych efektów. Prawda była taka, iż Slash i Cash byli siebie warci. Oboje tak samo uparci i oboje twierdzili, że każdy z nich miał rację. W takich okolicznościach mogło być ciężko o jakikolwiek kompromis między nimi. Hudson ciężko westchnął. Zdał sobie sprawę, że nic nie wyciągnie z nastolatka, bo ten teraz jak na złość będzie udawał, że jest niemową, albo nic nie słyszy. Nawet nie raczył na niego popatrzeć. Cash to by chyba była w stanie świętego wyprowadzić z równowagi.

            Cash wcześniej miał wbity wzrok w deskę rozdzielczą, ale przeniósł go na przednią szybę samochodu. Popatrzył przed siebie. Dla zwykłego przechodnia, to miejsce nie miało większego znaczenia. Zwykłe przejście w centrum miasta. Tysiące ludzi przechodzi przez to miejsce każdego dnia i nad niczym się nie zastanawia. Jednak dla Casha, to było coś więcej. Nagle poczuł, jak mu się zaczynają pocić ręce, zaczął też ciężej oddychać, chociaż za wszelką cenę chciał to ukryć przed Slashem. Niewątpliwie to miejsca napawało młodego Hudsona paniką z którą tak naprawdę nie potrafił sobie poradzić. Bo przed oczami miał tylko jeden obraz. Wydarzenie, którego od dziesięciu lat starał się wymazać ze swojej pamięci, ale chyba nie potrafił. To wszystko stało się właśnie w tym miejscu. Na tym przejściu. Na jego własnych oczach. Widział cały wypadek...

            Postarał się pohamować łzy. Popatrzył na Slasha, który w tym momencie zaczął szukać czegoś w schowku. Światło już dawno się zmieniło, ale z racji tego, iż byli sami na drodze, to nikt nie trąbił i ich nie poganiał.

            - Kurwa, możesz w końcu jechać?! - Wrzasnął na ojca. Slash momentalnie na niego popatrzył i miał ochotę już się na niego wydrzeć, kiedy zobaczył, że Cash zaczyna kulić się w sobie, wygina sobie ręce i zachowuje się nienormalnie. - Proszę cie... jedź już... zabierz mnie  stąd. - Powiedział błagalnym tonem przez łzy, których nie udało mu się powstrzymać.

            - Cash, co jest...?

            - Jedź, po prostu jedź!

            Slash już nie odpowiedział tylko ruszył. Cash ciągle siedział skulony na fotelu. Hudson co chwila nerwowo na niego zerkał starając się zrozumieć o co w tym wszystkim chodzi. W końcu zatrzymał się na jakimś parkingu. Cash znacznie się już uspokoił, chociaż ręce dalej mu się trzęsły i miał problemy z oddychaniem.

            - Nie pytaj. - Jęknął chowając twarz w dłoniach. - Tato, proszę cię, o nic nie pytaj. Najlepiej zapomnij, że w ogóle takie coś widziałeś.

            - Nie, tak się bawić nie będziemy. Porozmawiamy, jak dwoje dorosłych ludzi.

            - Ale ja nie chce o tym rozmawiać, rozumiesz? Kurwa, tak po prostu nie chce! A na pewno nie z tobą!

            Zerknął na zdziwionego ojca, który w tym momencie został kompletnie zbity z tropu. Sam Cash doskonale zdawał sobie sprawę, że jakby tak po prostu pogadał ze Slashem, to pewnie by im oboje było lepiej, ale chyba nie czuł się jeszcze na to gotowy. Co drugi dzień powtarzał podopiecznym Nicole, aby rozmawiali z rodzicami o uczuciach. Wymądrzał się prawie każdego dnia, ale kiedy sam miał to zastosować w praktyce, to już nie było takie łatwe. W tym momencie, to nawet sama obecność Slasha zaczęła mu przeszkadzać. Chciał być po prostu sam, to też wysiadł z samochodu. Trzasnął drzwiami i rzucił się do biegu, aby ojciec przypadkiem go nie złapał. Slash nawet nie miał takiego zamiaru. Patrzył już się w puste miejsce, gdzie przez chwilą siedział jego syn i starał się, to wszystko jakoś zrozumieć, jednak nic sensownego nie przychodziło mu do głowy.

***

            - London, musimy tak szczerze pogadać. Tylko musisz być naprawdę ze mną szczery.

            Chłopak oderwał wzrok notatek i popatrzył na ojca, który siedział na jego łóżku. Jakieś takie przerażenie go przeszło, bo przecież jakoś nigdy Slash nie przychodził do niego w takich sprawach. Szczere rozmowy i jeszcze słowa wypowiedziane takim tonem, jakby chciał mu dać do zrozumienia, że jak nie będzie szczery, to będzie surowa kara. Zamknął podręcznik, schował do niego notatki odwrócił się do Slasha. Przełknął głośniej ślinę.

            - A o co chodzi? - Zapytał niepewnie.

            - O Casha. Powiedz mi, czy Młody nic ci nie mówił, gdzie tak znika, gdzie jest kiedy go nie ma w szkole, ogólnie co go męczy?

            - Nie... - Odpowiedział szczerze. - Ja nic nie wiem. Bo nawet jakbym chciał coś wiedzieć, to by mi nic nie powiedział. Ma mnie przecież za jakiegoś kompletnego idiotę i nudziarza, więc na pewno nie wpisuje się w jego krąg zainteresowań.

            - A jesteś ze mną szczery? Nie kryjesz go?

            - Tak jestem. Jakbym coś wiedział, to bym ci powiedział.

            Slash ciężko westchnął. Wyglądało na to, iż London mówił prawdę. Starszy syn za wszelką cenę nie potrafił kłamać i od razu było widać, kiedy starał się coś kręcić. Teraz nic takiego nie zauważył, po prostu mówił prawdę. Nie pozostało Slashowi nic innego, jak szukać dalej przyczyny tych dziwnych zachowań, chociaż sam już zaczynał wątpić, iż kiedykolwiek ją znajdzie. Może z Cahem nic złego się nie działo, a Slash po prostu był przewrażliwiony? Tak też mogło być. Sam gitarzysta, jak był nastolatkiem, to przecież za aniołka nie uchodził, a robił jeszcze gorsze rzeczy niż Cash, to może faktycznie nic takiego się nie działo. Zostawił Londona samego, bo nie chciał mu dalej przeszkadzać w nauce. Wyszedł z pokoju syna. Oczywiście pod drzwiami musiał siedzieć pies teściowej. Hudsona zaczynało już to trochę irytować, iż ten kundel wszędzie musiał za nim chodzić.

            Kiedy znalazł się w salonie, to Lou zaraz za nim wskoczył na kanapę i położył się obok. Normalnie Slash go by zgonił, ale jak popatrzył na tego psa, który wpatrywał się w niego dużymi smutnymi oczami (bo zapewne tęsknił za swoim panią, chociaż Slash nie wiedział jak można tęsknić za taką straszną babą) to serce mu zmiękło. Przełamał się nawet do tego, aby pogłaskać Lou za uchem. Pies zaczął merdać ogonem, a Slash przypomniał sobie czasy, kiedy to w domu miał pełno zwierząt. Oczywiście obowiązkowo zawsze musiał być pies. I dlaczego teraz nie miał żadnego? To był dobre pytanie, ale też znał odpowiedź. Od dziesięciu lat czuł jakaś dziwną niechęć do zwierząt, tylko sam nie wiedział skąd się ona u niego wzięła? Może po prostu psy, koty, węże, chomiku i inne domowe pupile za bardzo kojarzyły mu się z jego dawnym życiem, które przecież przeminęło i już nigdy nie wróci?

            Sięgnął po laptopa, zalogował się na pocztę. Oprócz tysiąca maili od fanów zaczął szukać czegoś, co by go bardziej zainteresowało. Już dawno miał założyć na swoje prywatne wiadomości osobną skrzynkę, ale zawsze jakoś wypadało mu to z głowy. Zaczął przeglądać listę wiadomości, aż w oczy padła mu jedna, która niewątpliwie by go mogła zainteresować. Była ona bowiem od Jackie Mayhew. Wpatrywał się w napis, który wyświetlał się na ekranie komputera i nie wierzył, iż ta kobieta się do niego odezwała. Dobra, niby rozstali się w pokoju, bo oboje doszli do wniosku, iż nie łączy ich nic więcej niż seks i wspólne dawanie sobie w żyłę. Inna sprawa, że ten związek jak dla Slasha, ale też i Jackie skończył się na odwyku. Ostatni raz widzieli się zanim Hudson poszedł na leczenie do kliniki. Wtedy niedoszła modelka jeszcze nie chciała przyjąć do wiadomości, iż ma naprawdę problem z heroiną.

            Ale zdecydował się przeczytać tego maila. Otworzył go i zaczął wodzić oczami po tekście.

                        Cześć, Slash.

Ha, to pewnie teraz masz zdziwko, że do Ciebie piszę, nie? W sumie, to ja też jestem dość zdziwiona, że się na to zdobyłam. Wiem, miałam na Ciebie foch za to, że stwierdziłeś, że już się tak nie będziesz ze mną bawił. No ale miałeś rację, bo każdego dnia, to chyba byliśmy bliżej grobu, niż życia. Dobra, nie ważne. Nie chcę tego wspominać, bo tak naprawdę, to chyba nie ma czego, a Ty sam pewnie nie chcesz o tym czytać, prawda? Piszę do Ciebie, bo... jestem w Los Angeles. Dostałam jakaś tam poboczną rolę w jakimś nisko budżetowym filmie, ale zawsze coś, prawda? I tak sobie pomyślałam, że byśmy mogli się spotkać. Nie bój się, ja jestem już czysta i od trzech lat nawet nie myślę o prochach. Możesz być o to spokojny. Decyzję zostawiam Tobie, bo nie chcę się też za bardzo narzucać. Podaje Ci jeszcze mój numer telefonu. No to tyle. Cześć.

Jackie.

            - No i co ja mam o tym myśleć? - Szepnął sam do siebie. Przeczytał maila jeszcze raz. Nie rozumiał do końca, dlaczego Jackie chciała w ogóle się z nim spotkać. No dobra, mógł się domyślać dlaczego. Skoro ich związek opierał się tylko na ćpaniu i seksie, a to pierwsze już od dawna nie istniało w ich życiu, to odpowiedź pozostawała dość prosta. Wylogował się z poczty i zamknął klapkę od laptopa. Sam już nie wiedział, co miał takiego zrobić. W sumie, to od pięciu lat, odkąd wziął się za siebie, to tak naprawdę nie myślał o sobie. Ważne były sprawy zespołu, dzieci, rodziny, przyjaciół i wszystkich dookoła, ale tak naprawdę, to nie jego. To może i przyszedł czas, aby to zmienić, ale sam nie wiedział, czy chciał to zmieniać z Jackie. Jednak mimo wszystko, ta wariatka nie wydawała się być odpowiednia osobą do tego wszystkiego.

            Usłyszał, że ktoś wchodzi do domu. Po chwili w salonie pojawił się Cash. Od kiedy, rankiem wysiadł z samochodu i gdzieś pobiegł, to Slash nawet nie próbował się z nim skontaktować. Wiedział, iż tak to nie miało głębszego sensu. Chłopak popatrzył na swojego ojca i chociaż, że Slash nie zadał jeszcze żadnego pytania, to poczuł się, jak na przesłuchaniu.

            - O nic nie pytaj. - Mruknął.

            - Przecież nie pytam. - Odpowiedział Slash nawet już na niego nie patrząc. - Kolację masz w lodówce.

            - Nie jestem głodny. - Padła odpowiedź, a nim Slash zdążył cokolwiek odpowiedzieć, to syn znikł mu z pola widzenia.

            Cash wpadł do swojego pokoju. Oparł się o drzwi i odetchnął. Odbyło się bez poważnej rozmowy. Chociaż, to nie znaczyło, że zaraz ona nie nastąpi. Popatrzył na szufladę w biurku i przypomniał sobie, ze ma w niej narkotyki. Poszedł, wyciągnął małą torebeczkę.

            - Ciekawe jak to jest. Może faktycznie pomaga na problemy?

            Usiadł na łóżku i wpatrywał się w proszek. Powiedział Kurtowi, że jest głupi, nie wie co się dzieje potem i tak dalej, ale w tym momencie sam Cash zaczął się zastanawiać, czy przypadkiem tego nie spróbować. Przecież by wziął tylko ten jeden raz, aby zobaczyć, jak to jest, a potem nigdy by już do tego nie wrócił. Nie zrobił by nic takiego złego, prawda?