Rozdział 33

      Witam. 

Przepraszam za ponowy poślizg, ale pogoda jest tu za ładna, aby siedzieć i myśleć nad rozdziałem. Wczoraj pojechałam nad morze i dotarło do mnie, że tak, mieszkam nad morzem. Jakieś takie dziwne uczucie. Naprawdę. Całe życie chcesz mieszkać nad morzem, a kiedy to się stało, nawet tego nie ogarniasz i masz to gdzieś... życie. I mamy kolejny rozdział. Koniec zbliża się już bardzo dużymi krokami. Zostało zaledwie kilka rozdziałów. Może cztery, albo pięć. Nie wiem jak mi to wszystko się jeszcze rozłoży. Cóż, to ja zapraszam do czytania, oraz komentowania. Pozdrawiam.

Rozdział 33

Cash wyszedł z domu ze świadomością, że nigdy już do niego nie wróci. Przecież nie miał do czego wracać. Do ojca, który go o wszystko obwiniał? Do brata, który ostatnio ciągle o wszystko się czepiał? Do Jackie, która na każdym korku dawała chłopakowi do zrozumienia, że nie jest mile widziany? No właśnie, nie miał już do czego wracać, nie miał po co. Slash w końcu powiedział, to co mu od dawna na sercu leżało, czyli śmierć Perli, to wina Casha. No jasne, że jego. Przecież nic w tym dniu nie zrobił, tylko stał na ulicy i się gapił, jak jakiś ciota. Chłopak starał się nie płakać. Przecież nie mógł tak po prostu się poryczeć. Musiał być silny, bo do silnych świat należy. Słabi się poddają, a potem giną w szarej masie. Cash musiał udowodnić każdemu, że da radę. Szedł ulicą w stronę mieszkania Nicole i miał w głowie taki obrazek, że kiedyś dojdzie do czegoś wielkiego. Jako ten terapeuta zajęciowy. Napisze jaką ważną książkę, założy fundację, zrobi cokolwiek, aby świat usłyszał jego nazwisko, a Slashowi w tym momencie opadanie szczęka, bo zda sobie sprawę, że to robota jego syna, którego tak naprawdę się wyparł. Wyobrażał sobie, jak wtedy staje przed ojcem z uśmieszkiem satysfakcji i czuje, że wygrał tę wojnę. Właśnie dlatego teraz nie mógł płakać. Musiał się opanować i być spokojny.

            Stanął przed drzwiami Nicole. Blondynka ostatnio mówiła, że jej chłopak jest na razie w Kanadzie, załatwia jakieś interesy, więc nie musiał się go bać. Nacisnął dzwonek w głowie układając plan, co takiego ma powiedzieć Nicole. Jak się wytłumaczyć. Co prawda zgodziła się mu wynająć pokój, ale to dopiero za jakiś miesiąc, kiedy to przeprowadzi się z narzeczonym do większego mieszkania.

            Po chwili Nicole otworzyła drzwi. Popatrzyła zdziwiona na Casha i nie wiedziała, co miała powiedzieć. Chłopak blado się do niej uśmiechnął. Pociągnął nosem, a następnie odgarnął sobie kosmyki włosów, które opadały mu na oczy.

            - Mogę się u ciebie na trochę zatrzymać? - Zapytał niepewnie.

            - Co się stało?

            Nicole wykrzywiła usta w grymasie niezadowolenia. Wizyta Casha była jej nie na rękę. Co prawda narzeczony dziewczyny miał być jeszcze w Kanadzie, ale udało mu się wrócić wcześniej. Na pewno nie byłby zadowolony z faktu, młodego chłopaka w swoim mieszkaniu.  Cash długo się nie odzywał, bo było mu wstyd o tym wszystkim tak po prostu powiedzieć. Nicole co raz bardziej się niecierpliwiła. Wyszła na klatkę schodową i zamknęła za sobą drzwi. Popatrzyła jeszcze raz na Casha, który był bliski płaczu. Zaczęła się domyślać, że musiało wydarzyć się coś między nim, a jego ojcem, ale wydawało się jej to raczej nie możliwe. Zawsze uważała, że młody Hudson za bardzo przesadza.

            - Powiedzmy, że ojciec wywalił mnie z domu. Z resztą, to ja nie chce dłużej u niego mieszkać. - Powiedział w końcu Cash.

            - Ale... posłuchaj mnie, nie możesz tu... ze mną... - zająknęła się Nicole. - Frank wcześniej wrócił. Raczej nie będzie zadowolony, z twojej obecności, rozumiesz? - Przepraszająco się uśmiechnęła. - Wracaj lepiej do domu i wyjaśnij sobie wszystko z ojcem.

            Zrozumiał. Nicole też go wywaliła. Tak po prostu odprawiła z kwitkiem. Wracaj lepiej do domu, łatwo jej powiedzieć. Tak naprawdę, to przecież nigdy nie miała takich problemów. Odkąd zaczęła spotykać się z tym całym Frankiem, to stała się nie do zniesienia. Dzieci w ośrodka nie wiele już ją obchodziły, w sumie to nie liczyło się nic innego, tylko Frank i Frank, a Cash też zaczynał mieć tego dość. Nic nie odpowiedział. Nawet na nią nie popatrzył, bo nie miał ochoty odwzajemniać sztucznego uśmieszki życzliwości. Odwrócił się na pięcie i zszedł schodami na parter kamienicy. Nicole wzruszyła ramionami i wróciła do swojego mieszkania.

            Cashowi nie pozostało nic innego, jak w nocy po prostu włóczyć się po mieście. Przez chwilę przeszła mu przez głowę taka myśl, że może by wyjechać gdzieś, zrobić to co zrobił jego ojciec. Po prostu odciąć się od rodziny, ale tak... Slash miał rację. Wtedy czasy były inne. Los Angeles było inne, Sunset Strip było inne i ludzie, którzy wynajmowali mieszkania też byli inni. Może było wtedy ciężko, ale na pewno mimo wszystko łatwiej niż teraz. Bo przecież teraz nikt o zdrowych zmysłach nie wynajął by Cashowi mieszkania nie żądając przy tym zaświadczenia o dochodach. Wyjechać do innego miasta też nie mógł, bo nie chciał zostawiać Angie.

            Usiadł na przystanku autobusowym. Wyjął z kieszeni telefon komórkowy. Miał nadzieję, że zobaczy, że Slash do niego dzwonił, jednak nic takiego nie było. Jakby Hudsona po prostu nie obchodziło, to co stało się z Cashem. Chłopak ciężko westchnął. Wszedł w menu, aby napisać nową wiadomość tekstową:

Jesteś dla mnie bardzo ważna...

            I nic więcej. Chciał napisać do Angie coś więcej, ale w tym momencie nic sensownego do głowy mu nie przyszło. Wybrał numer kontaktowy do Isbell i nacisnął wyślij. Następnie skulił się na ławce. Założył kaptur bluzy na głowę, którą oparł o szybę przystanku. Musiał szybko wymyślić jakiś plan, co ze sobą zrobić, bo przecież nie miał zamiaru zamieszkać pod mostem. Jedno było pewne - do domu już nie wróci. Chociażby Slash go błagał, przepraszał i na kolana przed nim padał, to po prostu nie wróci. Przecież Cash też ma swoją godność.

***

Nie mógł oderwać od niej wzroku. Obserwował każdy jej ruch. Miał wrażenie, że unosi się parę centymetrów nad ziemią. Jakby pływała. Wydawała się być taka wolna, niczym nie ograniczona. W tym momencie nie poznawał Hanny. Kiedy tańczyła nie była tą niewinną dziewczynką, z którą od paru tygodniu mógł zrobić prawie wszystko. Kiedy tańczyła miała swoją siłę, a zarazem władzę nad światem, ale także nad Londonem. Chłopak lekko się uśmiechnął, kiedy dziewczyna spojrzała mu w oczy w odbiciu lustra. Momentalnie się speszyła i wróciła ta Hanna, którą doskonale zdążył już poznać. Pokręcił przecząco głową, a następnie odkładając zeszyt wstał i podszedł do dziewczyny. Objął ją od tył zaplatając dłonie na jej brzuchu. Hanna zesztywniała, serce momentalnie przyspieszyło. Chociaż miała ochotę śmiać się sama z siebie. Odwróciła się przodem do Londona i lekko go odepchnęła, aby wyswobodzić się z jego objęć.

            - Miałeś się uczyć. - Powiedziała. - A ty ciągle się na mnie gapisz. Przez ciebie nie mogę się skupić.

            London wywrócił oczami.

            - Jak mam się uczyć, kiedy ty tak przede mną kręcisz tyłkiem?

            Hanna założyła ręce na piersi i nadęła policzki. Co za prostak, pomyślała. Chociaż mogła się po nim tego spodziewać. Przez ostatni czas zdążyła już trochę poznać Londona i dość szybko spostrzegła się, że chłopak mija się z jej początkowym wyobrażeniem. Zawstydzała ją jego inteligencja i sposób w jaki postrzegał świat. Fascynowało ją, kiedy opowiadał o astronomii. Tak, wtedy mówił o swojej największej i chyba jedynej miłości, której mógł się w zupełności poświęcić. Ale czasami wydawał się być prostakiem, który miał w głowie samo siano. Chociaż może tylko się zgrywał. Sama tego nie wiedziała, ale w tym momencie pokręciła przecząco głową. London stał i tylko wrednie się do niej uśmiechał. Nienawidziła tego uśmieszku, a zaraz przyprawiał ją o szybsze bicie serca.

            - To jest sztuka, a nie tylko takie sobie kręcenie tyłkiem. - Powiedziała. - Jak chcesz zobaczyć panny, które kręcą sobie tyłkiem, to idź do baru ze striptizem.

            - Nie musisz się już tak złościć... ogólnie, to... szacunek dla ciebie, bo ja nie dotknę nawet głową do kolan.

            - Może kiedyś nauczę cię tańczyć, jak będziesz grzeczny.

            - Dlaczego zakładasz, że nie umiem tańczyć?

            - A umiesz?

            - A umiem.

            Hanna popatrzyła na niego z lekkim niedowierzaniem. London tylko powiedział, aby zmieniła muzykę na coś bardziej przystępnego. Dziewczyna podeszła do odtwarzacza i zmieniła płytę, a następnie popatrzyła na chłopaka. London ponownie tak wrednie się uśmiechnął, a ona miała ochotę rzucić go książką, z której miał się uczyć. Wziął ją za rękę, a następnie przyciągnął do siebie i zaczęli lekko kołysać się w rytm muzyki. Hanna chciała już coś powiedzieć, że tak to potrafi prawie każdy i nie trzeba się nawet tego uczuć, kiedy nagle poczuła się jak w jakiejś scenie filmowej. London zaczął prowadzić, a dziewczyna nie wiedziała, co się takiego działo. Starała się tylko popatrzeć mu w oczy, ale nawet nie była w stanie. Jeden obrót, drugi, trzeci, krok w tył, w przód... nie chciała nawet przyznać sama przed sobą, że ciężko było jej nadążyć za chłopakiem. Jednak po chwili po prostu zaczęła się śmiać. Przecież jeszcze nigdy nie miała okazji tak po prostu sobie potańczyć nie ze swoim partnerem. Nie przejmować się układem, ramą i innymi detalami, na które ciągle zwracano jej uwagę w szkole. Chociaż na początku ciężko było się przestawić, ale dość szybko dała się ponieść. Piosenka powoli dobiegała końca, a ona wylądowała w ramionach Londona i ciężko oddychała. Ciężko oddychała i nie mogła wydusić z siebie ani słowa. Faktycznie. Pochopnie go oceniła. W salce zapadła cisza, a Hanna stała przytulona do chłopaka i nie mogła zebrać myśli, które krążyły jej po głowie.

            - Gdzie ty się tego nauczyłeś? - Zapytała po chwili odwracając głowę w jego stronę.

            - Slash mnie kiedyś nauczył. - Odpowiedział London wzruszając ramionami.

            - Slash? Serio...? On cię tego nauczył? Przecież ludzie latami uczą się tak tańczyć... ty... musisz być jakimś muzycznym geniuszem! Co ty robisz na tej fizyce?!

            London odszedł od dziewczyny i zaczął się śmiać. Hanna patrzyła na niego całkiem poważna. Chciał już coś powiedzieć, że chyba dała się za bardzo ponieść chwili, kiedy usłyszeli dzwonek jego telefonu. Wywrócił oczami i podszedł do półki. Na wyświetlaczu widniał numer, którego nie miała zapisanego w książce kontaktowej. Przeprosił Hannę, a następnie odebrał od niechcenia.

            - Tak, przy telefonie. - Mruknął. Hanna cały czas mu się przyglądała i tylko dostrzegła, jak mina Londona momentalnie zaczęła się zmieniać. Uśmiech i niezadowolenie zamieniło się w przerażenie. Chłopak zrobił się blady. Oparł się tylko o ścianę, a następnie się po niej osunął, a drugą rękę znużył we włosach. Głos zaczął mu drzeć. - Co się dokładnie stało...? - Chwila ciszy, która wydawała się być wiecznością. - Tak, rozumiem... dziękuję. Przyjadę. - Rozłączył się. Hanna cały czas się w niego wpatrywała.

            - Co się stało? - Zapytała niepewnie. - Coś nie tak?

            - Muszę jechać... - szepnął London. - Przepraszam, ale muszę...

            - London, ale co się stało?

            - Slash jest w szpitalu... nie wiem dokładnie... ale... chyba nie jest dobrze... nie wiem... muszę jechać...

            Poderwał się z miejsca, a następnie zaczął zbierać swoje rzeczy. Hanna nadal tylko się w niego wpatrywała. Minęło trochę czasu zanim zrozumiała, co takiego przed chwilą usłyszała.

            - Jadę z tobą. - Powiedziała stanowczo.

            - Nie, nie trzeba...

            - Nie puszczę cię samego, rozumiesz? Jadę z tobą...

***

Cash zrozumiał, jak się czują ludzie bezdomni, jak się czują dzieciaki, które uciekają z domu, jak się czuje człowiek, który ma świadomość, że nie ma swojego własnego miejsca na ziemi. Przez całą noc miał nadzieję, że Slash jednak do niego zadzwoni z przeprosinami, ale nic takiego się nie stało. Nad ranem sam Cash zastanawiał się, czy przypadkiem nie wystawi pierwszy ręki do zgody? W sumie, to już mu złość na ojca przeszła. London miał rację, że przecież mają tylko ojca i muszą się razem trzymać. Chłopak zaczynał już żałować, że powiedział, to wszystko. Przecież wcale tak nie myślał. Może tylko czasami, jak był naprawdę zdenerwowany, ale na ogół to nie. Ciężko westchnął i usiadł na swojej torbie.

            Znajdował się właśnie na jednym z dworców kolejowych w Los Angeles. Nic innego nie przyszło mu do głowy, gdzie by mógł spędzić noc, tym bardziej, że po drugiej zaczęło padać. Tułał się tak z krzesełka na krzesełko, aby uniknąć spotkania z jakimiś podejrzanymi ludźmi i nagle Casha naszła przerażająca myśl, że on niedługo może stać się taki sam, jak te wszystkie menele. Nie miał domu, nie miał pieniędzy. Nie miał nic. Tylko to co znajdowało się w torbie pod jego tyłkiem i w kieszeni spodni, ale było za mało. Oczywiście, że mógł wrócić do domu, ale w tym momencie chyba po prostu się bał. Złość na ojca przeszła, ale na jej miejsce wskoczył strach. Jak mógł teraz tak po prostu popatrzeć Slashowi w oczy. Z resztą sam Gitarzysta może już nie chciał wiedzieć syna w domu po tych wszystkich słowach. Skoro się nie odzywał, to wszystko na to wskazywało. Przecież Cash zniszczył mu całe życie, to może lepiej jakby by go nie było...

            - No i tak zjebałeś sobie życie na swoje własne życzenie. - Mruknął sam do siebie chowając telefon do kieszeni.

            - Chyba nie jest tak źle, co? Pamiętaj, nigdy nie jest tak źle, aby nie mogło być gorzej.

            Usłyszał ten kobiecy głos. Podniósł głowę, popatrzył na postać, która przed nim stała i zaniemówił. Wpatrywał się w tą kobietę nie wierząc. Rozejrzał się dookoła. Był sam na dworcu. Tylko on i ta kobieta. Nagle chłopaka ogarnął strach. Nie raz sobie myślał, że chciałby ją zobaczyć, ale nie... jednak nie, nie w takich okolicznościach, bo to mogło znaczyć tylko tyle, że naprawdę padło mu na głowę, albo już nie żyje...

            Przed nim stała jego matka i lekko się do niego uśmiechała. Następnie Perla usiadła obok Casha i popatrzyła w bliżej nieokreślonym kierunku. Cash nie spuszczał z niej wzroku. Zaczął też nerwowo skubać sznurówki od butów.

            - Mama...? - Zapytał z niedowierzaniem.

            - Synku, wróć do domu...

            Perla położyła Cashowi dłoń na ramieniu. Chłopak popatrzył w jej oczy.

            - Nie mogę. Wiesz, co mi... on powiedział. 

            - Cash, jesteś już dużym, mądrym chłopcem. Nie ma co uciekać, włóczyć się i udawać bezdomnego, bo dobrze wiesz, że masz gdzie spać. Masz tatę, który cię kocha, masz brata. Masz rodzinę. Nie jesteś sam na tym świecie... Slash bardzo cię kocha, ciebie i Londona. Jesteście dla niego wszystkim co ma... tylko trochę się pogubił. Tak jak ty... ale bardzo cię kocha... bardzo...

            Perla mówiła każde słowo bardzo powoli. Cash słuchał matki, jakby właśnie były to najważniejsze słowa w jego życiu. Kiedy zakończyła swoją wypowiedź, jeszcze raz się do niego uśmiechnęła i zniknęła. Zapadła cisza. Chłopak został sam. Było słychać tylko wiatr.

            - Mamo?!

            Nic, cisza. Był sam. Tego czego bał się najbardziej przez całe swoje życie. Został sam.

            Po chwili poczuł, że ktoś go szturcha. Potem usłyszał męski głos.

            - Chłopcze, obudź się. Ktoś do ciebie dzwoni. Poza tym pilnuj swoich rzeczy, bo zaraz zostaniesz okradziony.

            Cash otworzył oczy i zobaczył stojącego nad sobą pracownika ochrony dworca. Siwy mężczyzna szturchał go w ramie. Cash kiwnął głową, że wszystko zrozumiał. Ochroniarz jeszcze się upewnił, czy wszystko w porządku, kiedy chłopak kiwnął głową na tak, to odszedł. Hudson rozejrzał się po dworcu. Siedział skulony na jednym z krzesełek. Zdał sobie sprawę z tego, że to co przed chwilą przeżył, ta rozmowa z matką, to był tylko sen. Odetchnął z ulga, bo to oznaczało tyle, że z jego głową wszystko w porządku, ale tez zrobiło mu się jakoś smutno. Nagle jego przemyślenia przerwał dzwonek telefonu. Sięgnął do kieszeni. Miał nadzieję, że to Slash, ale nie... to tylko London.

            Odebrał.

            - No co? - Zapytał ziewając. Wstał na równe nogi. Musiał się rozprostować po całej nocy spędzonej w skulonej pozycji.

            - Kurwa, gdzie ty jesteś?!

            - Brat, spokojnie, pali się, czy co?

            - Gorzej... ojciec jest w szpitalu.

            Zapała cisza. Cash zastanawiał się, czy się przypadkiem nie przesłyszał.

            - Młody, jesteś tam? - Usłyszał ponownie głos Londona.

            - Tak.. a co się stało? - Zapytał drżącym tonem.

            Przez głowę Casha przeszły same najgorsze myśli. Pierwszą z nich było, że ponownie ćpał i przedawkował. Przecież to było całkiem możliwe. Ta ich kłótnia. Mógł nie wytrzymać. Chłopak przez większość swojego życia karmił się złudzeniami, że Slash jest już zdrowy, a narkotyki dla niego nie istnieją, nigdy nie widział na oczy heroiny... a ta działka, którą wcisnął mu Nick? Przecież ona została w domu, chyba. Cash nie wiedział, co się z nią stało. Nie widział tej torebki od dnia tamtej awantury. A jeśli Slash ją zachował na czarną godzinę, która właśnie nadeszła? Cashowi momentalnie stanęło przed oczami całe życie i ponownie zaczął czuć się winy. Przyczynił się do śmierci mamy. Przecież to przez niego umarła. Musiała iść z nim tego dnia do dentysty. Przecież jakby została w domu, jakby tylko odwiozła ich do szkoły, to by nic się nie stało. Nadal by żyła i wszystko by było dobrze... ale nie, przez niego. I on wtedy nic nie zrobił tylko stał i się patrzył. A teraz... teraz przez niego Slash wziął... ponownie. Chłopak poczuł jak robi mu się słabo. Nie słuchał już co takiego mówił do niego London, bo przecież to nie miało większego znaczenia. Telefon wypadł mu tylko z ręki, a on opadł na podłogę. Ktoś podszedł i zapytał się, czy wszystko w porządku, a Cash pokręcił tylko przecząco głową. Nic nie było w porządku. W pewnym momencie przewiesił torbę przez ramię i zerwał się do biegu...