Rozdział 34

      Witam. 

W poniedziałek lecę do Polski i już się boję. Nienawidzę latać i nienawidzę też pakowania. I teraz tak sobie myślę, że nie wiem jak to będzie z publikowaniem rozdziałów, bo kompletnie nie wiem jak to jest w Polsce z internetem. Może być tak, że zniknę stąd na jakiś czas. Wolę uprzedzić. Jednak pragnę zaznaczyć, że jeśli tak się stanie (a mam nadzieję, że nie) to na pewno dokończę opowiadanie, kiedy tylko będę miała stały dostęp do internetu. Także teraz zapraszam do czytania, oraz komentowania. Ja wiem, że macie swoje sprawy i szkoła was wykańcza, ale sprawcie mi tą odrobinę przyjemności dajcie motywacyjnego kopa do napisania drugiej części. Pozdrawiam!

Rozdział 34         

            - Czy ktoś może mi powiedzieć, co się takiego stało?

            Cash stał pomiędzy Londonem, a Hanną. Nikt nie chciał mu powiedzieć, o co właściwie chodzi. Jedyne, co uspakajało chłopaka, to to że, dziewczyna była dość spokojna. Przecież, jakby Slashowi stało się naprawdę coś złego, to także zaczęłaby histeryzować. A przecież stała, co prawda miała łzy w oczach, ale wyglądała na w miarę spokojną. Tylko London cały się trząsł. Cash w sumie, to jeszcze nigdy nie widział brata w takim stanie. London zawsze wydawał mu się być oazą spokoju i opanowana. Najczęściej przecież wszystko przechodził bez jakiś większych emocji, ale tym razem pewnie nie wytrzymał. Hanna starała się go uspokoić, ale to i tak nic nie dawało.

            - Jakaś kobieta zadzwoniła, że wasz ojciec bił się na ulicy z jej byłym mężem... i ten facet miał broń... - Westchnęła. - Nic więcej nam nie powiedzieli. I kazali czekać.

            Chłopak poczuł się, jakby dostał właśnie deską po głowie. Jakiś psychopata strzelał do jego ojca? Dobra, Los Angeles, to miasto świrów i dość często zdarzały się takie akcje, ale jednak słyszał o tym tylko w tv, albo radiu. Nigdy nawet głębiej się nad tym nie zastanawiał, bo przecież, to nie dotyczyło jego samego, ani jego rodziny. Jednak tym razem zaczęło. Zdał sobie sprawę z tego, że wszystko, to co się dzieje, to nie dzieję się tylko obok jego życia, ale i też w jego życiu. Dość dziwnie się poczuł, ale też nie wiedział, co miał o tym myśleć. Popatrzył jeszcze raz na Londona, któremu na pewno były potrzebne jakieś leki uspakajające, bo chłopak przestał po prostu wyrabiać. Cash jednak w zaistniałej sytuacji czuł się dość spokojnie. Przecież zawsze mogło być gorzej, prawda? Bał się, że przyjdzie do tego szpitala i się dowie, że jego ojciec nie żyje.

            - London, uspokój się. - Powiedziała Hanna. - Przecież nic takiego się nie stało. - Przytuliła chłopaka jeszcze bardziej do siebie, jednak ten się jej wyrwał. Popatrzył na nią wrogo i przycisnął ją do ściany.

            - Jak to się nic takiego nie stało, kurwa? Mogli mi zastrzelić ojca, a ja bym został sam z tym zbuntowanym idiotą! - Kiwnął głową na brata - I ty mi kurwa, mówicie, że nic się nie stało!

            Hanna popatrzyła przerażona na Londona, a zaraz potem usłyszała Casha i poczuła jak ten szarpie starszego brata.

            - Oszalałeś? Zostaw ją, co? Chodź lepiej poszukać lekarza!

             Pociągnął za sobą Londona, a Hanna usiadła przerażona na krzesełku. Cash pierwszy raz znalazł się w takich sytuacji, że to on musiał być mózgiem. On musiał myśleć, bo London wcale się do tego nie nadawał. Co prawda nie czuł się w tej roli za dobrze. Jednak osiemnastolatek był przyzwyczajony, że to ktoś działa za niego i myśli za niego. Szedł szybkim krokiem przez hol nie zważając na to, co do niego mówi brat, a jeszcze o wszystko się pluł. Wyrzucał mu, jaki to Cash jest nieodpowiedzialny i że naprawdę ma już dość jego zachowania. W sumie, to młodszy Hudson w tej chwili też zdał sobie sprawę, że wszystko, to co robił było po proste głupie, ale też rozumiał, że to nie jest ani czas, ani miejsce na takie rozmowy.

            Minęli się z jakimś lekarzem. Cash go zaczepił i zapytał się o stan Slasha. Mężczyzna pokierował chłopaków do swojego kolegi z pracy, chirurga. Młodszy z braci pociągnął Londona w odpowiednim kierunku. Znalazł drzwi, zapukał, a potem wpychając starszego brata do środka sam wszedł. Przy biurku siedział siwy mężczyzna, który podniósł oczy na dwóch chłopaków. London zaraz roztrzęsiony usiadł na krześle.

            - Jeśli chodzi na coś na uspokojenie dla tego pana, to proszę do dyżurki pielęgniarek. - Mruknął.

            - Nie, nie chodzi o to, chcę się dowiedzieć, co właściwie jest Slas... - Cash zawiesił na chwilę głos i zastanowił się. - ... Saulowi Hudson. - Dokończył pewnie.

            Lekarz zdjął okulary i jeszcze raz popatrzył na dwóch chłopaków. W sumie, to cała jego uwaga skupiała się na Cashu, bo kiedy patrzył na tego drugiego, to doskonale zdawał sobie sprawę z faktu, że z nim raczej się nie porozumie.

            - A panowie są kimś z rodziny?

            - No kurde, głupi pan jest, czy co?! Synami jesteśmy i chyba mam prawo wiedzieć, co się dzieje z moim ojcem!

            - Proszę się uspokoić. - Mruknął lekarz. - Pan Hudson czuje się dobrze, co prawda ból na razie nie pozwala mu na normalne funkcjonowanie, ale nie możemy podać żadnych leków przeciwbólowych. Rozumie pan, wszystkie silne środki są na bazie heroiny, a nie ma zagrożenia życia, więc pan Hudson po prostu musi zacisnąć zęby i jakoś to przeżyć.

            No i masz teraz idioto, że ćpałeś, właśnie takie słowa przeszły przez głowę Casha.

            - A co mu tak właściwie jest?

            - Rana postrzałowa w okolicy biodra. Na szczęście kula nie uszkodziła żadnych ważnych dla życia naczyń krwionośnych ani narządów. - Padła odpowiedz z ust lekarza. - Obecnie mój kolega zszywa ranę. Zaraz będą mogli panowie iść do ojca.

            Młodszy z braci postanowił, że już o nic więcej nie będzie się pytał, bo jakoś ten lekarz nie wydawał mu się być uprzejmy. Miał nawet wrażenie, że ma go za idiotę, a Cash myślał dokładnie to samo o chirurgu. Pociągnął Londona, aby wstał z miejsca i wyszedł z gabinetu, a potem oboje skierowali się na poszukiwanie odpowiedniej sali. W między czasie Cash napisał jeszcze SMS do Hanny, o tym czego dowiedział się od lekarza.

***

            - Slash...

            - Nic nie mów.

            - No ale do cholery, nie musiałeś!

            - Jak nie musiałem? Miał ciebie zabić na moich oczach?

            Kate usiadła na łóżku obok Hudsona. Jeszcze do niej nie docierało, co się właściwie takiego stało. Nie pamiętała nawet, dlaczego że znaleźli się na ulicy. Może wyszli na małe zakupy do nocnego, bo przecież nie miała nic w domu. Za to pamiętała jedną, bardzo istotną rzecz. Celującego w nich Ricka, który coś mówił, że nie będzie się puszczała, bo przecież jest jego. A potem wszystko tak szybko się potoczyło. Slash rzucił się na Ricka, aby go powstrzymać, ten w tym momencie wystrzelił... Slash wyrwał mu jeszcze broń i zaczął w niego celować... a potem pustka. Na szczęście nic takiego się nie stało. Kula tylko drasnęła Slasha. Może na początku wyglądało to przerażająco, bo dostał krwotoku, a teraz siedział chyba jeszcze w szoku. Czekali na chirurga.  Kate uśmiechnęła się do niego blado. Zdała sobie sprawę z tego, że jeszcze nikt nigdy nie stanął w jej obranie. Jednak nie mogła patrzeć, jak Hudson syczy z bólu na jej oczach. Ciężko westchnęła, odgarnęła sobie włosy za ucho.

            - Mógł cię nawet zabić. - Szepnęła. - A co jeśli by trafił w serce, albo co gorsza w głowę?

            No o tym Hudson nie pomyślał. Przecież tak mogło być. Kate miała rację, ale w tym momencie, kiedy zobaczył Ricka celującego w tą kobietę, to nic nie było ważne. Tylko, aby ją uratować. W sumie, to nawet się nie zastanawiał dłużej nad tym co ma robić. Odepchniecie brunetki i rzucenie się na jej męża było czystym odruchem. Slash nawet za bardzo nie pamiętał tego wydarzenia. Dopiero jego pamięć wraca w momencie bólu w okolicy biodra i widok krwi. Zawsze mu się robiło słabo, kiedy widział czerwoną maź.

            Otrząsnął się i popatrzył na Kate, która cała się trzęsła. Zanim wyszli z mieszkania, to się kochali, chociaż teraz, to nie było ważne. Kobieta nawet o tym nie myślała, a sam Slash starał się skupiać myśli właśnie na tym wydarzeniu. Jak ją całował, dotykał, powoli rozbierał, jak ona przylgnęła do niego całą sobą. Zamknął oczy i postarał się przypomnieć sobie te chwile, aby chociaż na krótki czas zapomnieć o bólu, który rozdzierał go prawie całego.

            - A kto by tam po mnie płakał? - Odpowiedział na pytanie Kate po dość długim czasie.

            - Slash, kurwa, masz synów! Jesteś skończonym idiotą! Przecież Rick naprawdę mógł cię zabić!

            - Kate, kurwa, masz syna, jesteś skończoną idiotką, przecież Rick mógł cię zabić!

            - Nie powtarzaj po mnie, poza tym, to co innego!

            - To samo, a nawet gorzej, bo ty masz małe dziecko, a ja dorosłych chłopaków!

            Do gabinetu zabiegowego wszedł lekarz. Przystanął przy drzwiach zakładając sobie rękawiczki na rękę. Dokładnie przypatrzył się kłócącej parze i nie mógł powstrzymać uśmiechu na usta. Wyglądali, jak stare dobre małżeństwo, które ironicznie nie może dojść do porozumienia, ale i tak się kochają. Kiedy rękawiczki były już na jego dniach, to odkaszlnął. Oczy Slasha i Kate skierowały się w stronę chirurga. Kobieta obrażona odwróciła głowę, a Slash kiedy zobaczył, co mężczyzna w białym kiltu ma zamiar zrobić, to poczuł się jeszcze bardziej słabo. No dobra, parę lat temu, sam sobie wbijał igły i nawet sam proces przygotowywania się do wstrzyknięcia sobie narkotyku był dla niego dość fascynujący. Jednak kiedy Slash zobaczył igłę, nić medyczną to poczuł, jak wszystko zaczyna przewracać się mu w żołądku.

            - Ale tak bez znieczulenia? - Zapytał dość niepewny.

            Chirurg się tylko do niego uśmiechnął i polał ranę czystym spirytusem. Slash syknął z bólu. Wtedy Kate ponownie na niego popatrzyła. Miała współczucie w oczach. W tym momencie miała ochotę przytulić Hudsona i powiedzieć mu, że wszystko będzie dobrze.

            - Błędy młodości, proszę pana. Lepiej nie ryzykować i nie podawać panu znieczulenia na bazie narkotyków. Poza tym, myślę, że poradzimy sobie bez. I tak pan już dużo wytrzymał. - Powiedział lekarz.

            Slashowi nie zostało nic innego, jak po prostu zacisnąć zęby. Dobra, przecież nie przez takie rzeczy się przechodziło, kołatało się w jego głowie. Popatrzył na Kate, która stała przy oknie i nadal się trzęsła, nieznacznie się do niej uśmiechnął, dając do zrozumienia tym samym, że wszystko jest ok. Chociaż już nie miał siły hamować łez.

***

            London i Cash stanęli przed uchylonymi drzwiami do odpowiedniej sali. Cash chciał już wejść do środka, kiedy London go zatrzymał. Kiwnął tylko głową, aby posłuchał.

            - Aż tak mocno cię boli? - Jęknęła Kate siadając na łóżku obok Slasha.

            - Bywało gorzej. Jedyne co dobre, to to że teraz Rick na pewno pójdzie siedzieć, a ty będziesz miała spokój. - Odpowiedział Hudson z uśmiechem i odgarnął kobiecie włosy. Popatrzył w jej oczy. Nadal były smutne, jednak w tym momencie Kate miała w nich wdzięczność do Slasha. On sam poczuł nagłą potrzebę, aby po prostu pocałować kobietę, chociaż sam nie wiedział, czy może. Nie chciał jednak dostać od niej siarczystego policzka, a doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że Kate była do tego zdolna.

            - Co się mi tak przyglądasz? - Zapytała spuszczając wzrok.

            - Katie... bo to co się stało, zanim od ciebie wyszliśmy... - zaczął, jednak nie było mu dane dokończyć, bo kobieta wstała z miejsca i przerwała.

            - No wiem, zaliczyłeś po prostu kolejną laskę. - Stwierdziła wywracając oczami. - Tylko mam nadzieję, że nikt się o tym nie dowie, bo nie chcę, aby poszło, że mam tę robotę, dlatego, bo poszłam z tobą do łóżka.

            Kate bywała szczera. Czasami, to nawet za szczera i nie musiała mówić wszystkiego, to co myślała. Slash uporczywie się w nią wpatrywał. O to chodziło, że dla niego to nie było po prostu taki sobie seks, aby zaliczyć Kate. Może myślałby tak, jakby wylądowali w łóżku jakieś dwa miesiące temu, ale na tym etapie ta brunetka po prostu była mu za bliska. Dla Slasha było, to coś więcej, chociaż trudno było mu się przyznać do tego przed samym sobą. Ciężko westchnął, bo zdał sobie sprawę, że tak naprawdę, to nigdy nie będzie miał u Kate żadnych szans. Po prostu - był na przegranej pozycji i mógł sobie tylko o niej pomarzyć rozpamiętując te parę chwil, kiedy miał ją tak blisko siebie.

            - Szkoda, że tak o mnie myślisz. - Szepnął.

            - Nie rozumiem.

            - Kate... - popatrzył jej w oczy. - jesteś jedyną kobietą, w której bym mógł się zakochać... nie, pokochać... ponownie pokochać...

            Nie wierzył, że to powiedział. W sumie, to miał wrażenie, że już nigdy nie powie takich słów żadnej kobiecie, bo przecież cały czas kochał Perlę. Jednak, kiedy w jego życiu pojawiła się Kate, to coś się zmieniło.

            Kate nie wierzyła w to co powiedział. Zaczęła się zastanawiać, czy przypadkiem nie jest to jakieś bredzenie pod wpływem bólu. Nawet nie wiedziała, co miała mu odpowiedzieć. O tej nocy ze Slashem wolała zapomnieć, chociaż, że to były jedne z lepszych chwil, jakie było dane jej przeżyć. Z resztą o czym ona myślała, przecież Hudson z kimś się spotykał, a Kate w tym momencie staje się po prostu kochaną. Nie mogła tego dłużej ciągnąć. Nie mogła też dłużej zostać w sali z Hudsonem. Nawet na niego nie popatrzyła i wyszła z pomieszczenia. W progu napotkała Casha i Londona. Chłopcy patrzyli na nią, jak na ducha. Kate nic do nich nie powiedziała, udała, że ma ich za całkiem obcych ludzi i skierowała się w stronę wyjścia ze szpitala.

            Natomiast Cash patrzył na Londona, London na Casha, a na ich twarzach zaczął malować się uśmiech.

            - Znam ją. - Stwierdził starszy z braci. - Kiedyś, jak byłem z ojcem w na zakupach, to jej dzieciak na nas wpadł, a potem ona... i wiesz, co mi ojciec powiedział? Ze ma ochotę aby ja przelecieć.

            - No to chyba właśnie to zrobił. - Odpowiedział Cash wzruszając ramionami, chociaż owa kobieta też wydała mu się znajoma. Jednak nie mógł sobie przypomnieć, gdzie ją wcześniej widział.

            Postanowił, że nie będzie dłużej tak siedział pod drzwiami sali i wszedł do środka. Trochę się bał, bo przecież przed tym wszystkim między Cashem, a Slashem padło za dużo ostrych słów. Oczy gitarzysty od razu skierowały się na młodszego syna. W sumie, to Slash był dość zaskoczony, że widzi  tu Casha. Bardziej mógł przypuszczać, że syna nie będzie obchodziło, to co się z nim dzieje. Cash natomiast niepewnie oparł się o ścianę w i w tym momencie wyglądał, jak mały chłopiec, który prosi o to, aby kara nie była za surowa. Slash ciężko westchnął. Nie wiedział, co miał powiedzieć. Być nadal na niego złym, czy może po prostu odpuścić i zapomnieć o całej sprawie, bo przecież, to wszystko nie miało sensu.

            - Jeszcze trochę z tobą pomieszkam. - Szepnął Cash.