Rozdział 35

      Witam. 

Udało mi się wymęczyć ten rozdział. Wiem, że jest krótki, ale tylko dlatego, że postanowiłam zakończenie podzielić na dwa. I tak, to jest przedostatni rozdział. Za tydzień (mam taką nadzieję) opublikuję ostatni, a co dalej...? Zobaczymy. Teraz zapraszam do czytania. I jeszcze raz przepraszam za te wszystkie poślizgi. Pozdrawiam!

Rozdział 35

Slash zmierzył wzrokiem policjanta, któremu miał złożyć zeznania. Od razu wiedział, że to nie będzie łatwa rozmowa. Miał po prostu uprzedzenie do ludzi w mundurach, którzy przez wiele lat go nie słuchali i wlepiali mandaty, zamykali do aresztu, tylko dlatego, że znajdował się w nieodpowiednim czasie i miejscu. Teraz jednak był w tym miejscu w charakterze poszkodowanego, a nie podejrzanego. Ale niechęć zostawała. Siedział przy stoliku, sekretarka komisarza zaparzyła mu kawę. Slash dopiero dwa dni temu wyszedł ze szpitala, to naprawdę miał ciekawsze zajęcia niż odpowiadanie o tym, co się stało tamtej nocy. Nie chciał do tego wracać, bo tez zdał sobie sprawę z tego, że tamtego ranka ostatni raz widział Kate. Po tym, jak Slash powiedział co czuje, to kobieta po prostu zaczęła go unikać. Nie przychodziła, a sam Hudson nie mógł się do niej dodzwonić. W dniu, kiedy tylko wypisali go, to pojechał do niej, ale jej nie zastał, albo brunetka nie chciała mu otworzyć drzwi. I dlaczego ciągle była tak do niego nastawiona? Czy on ją jakoś skrzywdził? Chyba nie... chociaż już sam nie wiedział.

            Poprawił się na krześle zniecierpliwiony. Rana jeszcze go czasem bolała. Upił łyk kawy i popatrzył na komisarza, który nerwowo zerkał na zegarek. Skoro, tak mu się spieszyło do domu, to dlaczego nie mogli już zacząć tego przesłuchania.

            - Możemy zaczynać? - Zapytał Slash. - Wie pan, może pan sobie myśli, że ja naprawdę nie mam nic do roboty, bo za mnie zrobi wszystko sztab ludzi, ale wcale tak nie jest.

            - Spokojnie, czekamy jeszcze na kogoś. - Mruknął policjant. Popatrzył na drzwi wejściowe gabinetu, które właśnie się otworzyły, a w nich stanęła ta osoba, która wszystko opóźniała. - O, właśnie ta pani już jest, proszę siadać, a my możemy już zaczynać.

            Slash się odwrócił i zobaczył Kate. Widział ją pierwszy raz od prawie tygodnia. Wpatrywał się w nią uporczywie, a kobieta nie wiedziała, jak ma się zachować. Dobrze wiedziała, że na tym przesłuchaniu spotka też Slasha, ale nie spodziewała się, że będzie to dla niej takie trudne.

            Starała się na niego nie patrzeć i zajęła miejsca na krześle obok. Popatrzyła na policjanta, który siedział za biurkiem i szykował właśnie jakaś kartkę, aby spisać na niej zeznania.

            - No to teraz, jak już wszyscy jesteśmy, to... możemy zaczynać. - Powiedział.

            - Dobra gościu, ja już mówiłem, to wszystko tysiące razy, jak mnie przesłuchiwaliście w szpitalu. - wyrwał się Slash. - Szedłem z moją znajomą, tą panią co tu siedzi, a potem ten chuj nagle wyskoczył za samochodu i się darł, że ją zabije, bo chodziło o ich syna. Wycelował w Kate pistolet, no to ją odepchnąłem i rzuciłem się na tego wariata, w tym czasie broni musiała wystrzelić. - Powiedział wszystko na jednym tchu. - Czego jeszcze nie wiecie?

            Policjant wywrócił oczami. Popatrzył na Kate, która siedziała skulona na krześle i nic się nie odzywała. Kiedy Slash ponownie, to wszystko opowiadał, to poczuła się, jak tamtego wieczora. Wszystko do niej wróciło. Wszystko to, o czym stara się zapomnieć.

            - Potwierdza to pani?

            - Tak, tak... - szepnęła Stewart. - Dokładnie tak było... chyba, bo nie pamiętam za dobrze.

            - No dobrze, a możecie mi państwo powiedzieć, co państwo robiliście w takiej okolicy jak tamta? - Zapytał policjant.

            Kate jeszcze bardziej się skuliła w sobie, a Slash przez chwilę zastanowił się, co miał odpowiedzieć. Dla wszystkich było jasne, co robili. Co można robić w dzielnicy dilerów... Przecież, to jest proste. Jednak nie mógł tego powiedzieć na głos... tylko, że przecież Kate tam mieszkała!

            - Spacerowaliśmy? Co to już nie można wyjść sobie na spacer po zmierzchu?

            - Panie Hudson. - Zaśmiał się funkcjonariusz. - Nie jesteśmy w przedszkolu. Pan jest narkomanem, a ta pani jest byłą żoną dilera, który z resztą pana postrzelił!

            - Czy pan mi coś sugeruje? I proszę mi tu nie wyciągać moich kartotek, które były spisywane dwadzieścia lat temu!

            - Prokurator zastanawia się tylko nad prawdziwością państwa zeznań. Bo mnie wydają się być trochę naciągane. Szarpie się pan na ulicy z dilerem, a potem jeden z was obrywa.

            - Sugeruje mi pan, że miałem jakieś niewyrównane rachunki z tym psychopatą i postanowił mi sprzedać kulkę w łeb w promocji?!

            - Proszę się nie denerwować.

            - Robiliście mi badania krwi! Nie było w nich śladu po substancjach odurzających! Możecie też przeszukać mój dom, gówno znajdziecie!

            - Mój były mąż... - Szepnęła Kate. Dwie pary oczu skierowały się na nią. - Slash mówi prawdę. Nigdy wcześniej się nie spotkali. Rick jest psychopatą i twierdzi, że ma mnie na wyłączność. Mnie i naszego... mojego syna. Ostatnio zbliżyliśmy się do siebie ze Slashem, pracujemy razem. Rick najwidoczniej nie mógł tego znieść... on to wszystko musiał zaplanować. Musiał śledzić Slasha, obserwować mnie... i proszę już nas nie męczyć. Ja się boję teraz wyjść z domu, bo go jeszcze nie złapaliście... a przecież to nie koniec, on nie odpuści... - Zakończyła płaczem.

            Policjant zaczął zapisywać coś w aktach sprawy, a potem powiedział, że są wolni. Kate pierwsza poderwała się z miejsca i wybiegła z gabinetu. Dobrze wiedziała, że Slash będzie chciał teraz z nią pogadać, bo to najprawdopodobniej jedyna okazja, kiedy może ją złapać. Szła szybkim krokiem przez hol do wyjścia z budynku. Nie zwracała nawet uwagi na to, że potraciła jakaś kobietę, która miała ze sobą stertę papierów, która się rozsypała. Tą kobietą była Amy. Rudowłosa w pierwszej chwili nie rozpoznała Kate i tylko cicho mruknęła, kiedy przykucnęła i musiała wszystko zbierać z podłogi.

            Zaraz potem przed oczami mignął jej Slash. Tego osobnika, to już rozpoznała, tylko on zachował się, jakby wcale jej nie znał. Amy popatrzyła w jego stronę.

            - Hudson, może byś tak pomógł ciężarnej! - Krzyknęła za nim.

            Slash rozpoznał znajomy sobie głos, jednak w pierwszej chwili nie wiedział do kogo on należy. Odwrócił się i zobaczył Amy, która zbierała z podłogi kartotekę jakiegoś przestępcy. Potem odwrócił się w stronę drzwi i miał dylemat. Rudowłosa, czy brunetka? Pomóc Amy, czy może pobiec za Kate i w końcu doprowadzić do bardzo ważnej rozmowy, która musiała się odbyć.

            - Złotko, przepraszam, ale nie mam czasu. - Powiedział do przyjaciółki, a następnie odwrócił się na pięcie i pobiegł w stronę drzwi.

            Amy popatrzyła na niego ze zdziwieniem. Przecież Slash nigdy się, tak nie zachowywał. Wiedziała, że dziś miał przesłuchanie i miała nawet nadzieję, że uda się z nim pogadać, a tu nagle pobiegł tak, jakby się paliła. Ciężko westchnęła i dalej zebrała wszystkie kartki. Po pewnym czasie przykucnęła przy niej jakaś policjantka i jej pomogła.

***

Miała wszystkiego dość. Już sama nie wiedziała, co takiego myśleć. Kate doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że będzie musiała porozmawiać ze Slashem, jednak nie czuła się na to gotowa. Była mu naprawdę wdzięczna. Wolała nie myśleć o tym, co by się stało gdyby w tamtym momencie była sama, ale z drugiej strony nadal nie oczekiwała niczego od gitarzysty. A jednak coś się między nimi wydarzyło. Coś co będzie wspomniała zawsze z uśmiechem na ustach, a jednak z lekkimi wyrzutami sumienia. Usiadła na ławce pod posterunkiem i wyjęła paczkę papierosów. Być może uciekała przed sobą sobą, może to była szansa, ale z drugiej strony wiedziała, że ten związek nie ma żadnej przyszłości. Nie mogła być ze Slashem. Dzieliło ich więcej niż łączyło, a Hudson po prostu poczuł coś więcej... coś czego ona nie mogła z siebie wydobyć chociaż tak bardzo chciała. Ciężko westchnęła i wyjęła jednego papierosa. Zaczęła mu się przyglądać. Może zmiany w swoim życiu zacznie od rzucanie palenia? Tak, trzeba zaczynać od małych kroczków, nie można tak od razu rzucać się na głęboką wodę.

            Zaczęła delektować się smakiem ostatniego papierosa, kiedy poczuła, że ktoś za nią stoi. Mogła się domyślać, kto to był i nie myliła się, kiedy usłyszała głos.

            - Dobrze się czujesz? - Zapytał Slash. - Nie masz już czego się bać. Zamknęli tego gnoja...

            Kate odwróciła głowę do Slasha i blado się do niego uśmiechnęła. Gitarzysta zaczął bacznie się jej przyglądać. Sam nie wiedział, co dalej zrobić z ich relacją. Powoli zaczynał się w tym wszystkim gubić, ale za to wiedział, że nie mógł uciec. Nie w tym momencie. Przecież przez całe swoje życie uciekał przed problemami i trudnymi sytuacjami. Udawał, że tego nie ma, że to wszystko go nie dotyczy. Liczył na to, że problemy jakoś same się rozwiążą, jednak nie mogło tak się stać w tym przypadku. Przecież już raz przegrał swoje życie i stracił wszystko co miał. Obszedł ławkę i usiadł obok Kate. Kobieta cały czas siedziała w bezruchu, a w ręku trzymała zapalonego papierosa.

            - To co powiedziałeś mi w szpitalu było prawdą? - Zapytała w prost nawet nie spoglądając w mężczyznę. Patrzyła przed siebie. Nie chciała widzieć jego reakcji.

            - Nie wiem. - Westchnął.

            - W takim razie mogę uznać, że to było spowodowane szokiem i po prostu plotłeś bzdury?

            Takie postawienie sprawy byłoby najlepszym rozwiązaniem, jednak oznaczałyby ucieczkę. Slash popatrzył na Kate. W tym momencie wydawała mu się taka obca. Jak jeszcze nigdy. Bardziej obca od Jackie i od kogokolwiek. Westchnął. Nie wiedział, co miał powiedzieć. Powoli zaczynał zdawać sobie sprawę z tego, że nie zatrzyma jej przy sobie. To nie jest możliwe. Zakrył się włosami i spuścił głowę.

            - Nie będę zaprzeczał, że mi na tobie zależy... może trochę za bardzo. Dawno mi na nikim tak nie zależało i jesteś pierwszą kobietą po śmierci mojej żony, z którą mógłbym... chociaż spróbować. - Powiedział szeptem. Jakby miał nadzieję, że Kate tego nie usłyszy. Jednak dotarło do niej każde słowo. Zdobyła się w końcu na to, aby popatrzeć na Slasha i zrobiło się jej szkoda gitarzysty. Siedział obok niej taki bezbronny. Miała wrażenie, że tym razem to ona mogłaby wycelować w niego pistolet, a Slash by nic nie zrobił. Uśmiechnęła się i położyła dłoń na jego kolanie. Slash podniósł wzrok, aby na nią popatrzeć.

            - Nie możemy być razem... będziemy się tylko krzywdzić... i nie chodzi tutaj o ciebie, a o mnie. Ja nie jestem jeszcze gotowa... i nie chcę... nie chcę wchodzić w relację, która i tak nie ma prawa bytu... i nie chcę też tracić w tobie przyjaciela...

            - Kate... - Zaczął jednak kobieta przerwała mu kładąc palec na usta, a potem głaskając po policzku.

            - Nic nie mów, dobrze..? Nie lubię pożegnań... - Szepnęła, a następnie usiadła mu na kolana i mocno się w niego wtuliła. - Nie wiem, może kiedyś, któregoś dnia... - Oderwała głowę od jego klatki piersiowej i ponownie popatrzyła mu w oczy, aby go pocałować. Ostatni raz...

***

Kate odłożyła książkę, a następnie przykryła Alana kołdrą. Chłopiec zatrzymał wzrok na mamie. Uśmiechnęła się do niego i pocałowała go w czoło. Wstała z łóżka syna i chciała już wychodzić, kiedy Alan podniósł się do pozycji siedzącej.

            - Czy pan Slash jest twoim chłopakiem? - Zapytał.

            Kate poczuła się jakby ktoś uderzył ją czymś w głowę. Alan uporczywie się w nią wpatrywał i oczekiwał odpowiedzi. Przecież widział co się takiego dzieje. Jego mama nigdy wcześniej nie spotykała się z żadnymi mężczyznami. Nawet z nimi nie rozmawiała. Slash nagle pojawił się w ich życiu, a Kate dopuściła go do nich. Przecież musiało być coś na rzeczy, tylko chłopiec nie rozumiał, dlaczego mama stara się to wszystko przed nim ukryć. Chyba doskonale wiedziała, że nie miałby nic przeciw temu. Chciałby mieć takiego tatę.

            - Nie jest. - Odpowiedziała wzdychając. Ponownie usiadła na skraju łóżka syna. Chłopiec smutno na nią popatrzył.

            - Dlaczego? Przecież lubisz pana Slasha! - Zaprotestował.

            - Lubię, ale my tylko ze sobą pracowaliśmy. Slash nie może być moim chłopakiem.

            - A moim tatą może być?

            Kate lekko się uśmiechnęła i zaczęła głaskać syna po głowie.

            - Wiem, że bardzo chciałbyś mieć tatę, jednak musimy poczekać na kogoś innego. Na pewno mój chłopak, a twój nowy tata gdzieś na nas czeka.

            Alan nic nie powiedział tylko ponownie się położył. Plecami do Kate. Nie takiej odpowiedzi oczekiwał. Miał wrażenie, że właśnie coś zostało mu odebrane. Chłopiec nakrył sobie głowę poduszką. Kate chciała go pogłaskać, jednak się odsunął. Był zły na mamę i nie rozumiał tego co się działo. Kobieta właśnie tego się obawiała. Nigdy nie chciała robić złudnych nadziei. Alan przecież był takim wrażliwym chłopcem. Ciężko westchnęła i wstała z jego łóżka, a następnie wyszła z pokoju gasząc światło.

            Rick siedział za kratkami. Czekał na proces, jednak Kate nie czuła się bezpieczna. Nie mogła pozbyć się stanów lękowych. Wiedziała jedno, zostanie w Los Angeles nie wróżyło nic dobrego. Potrzebowały zmiany miejsca. Od dawna, jednak nigdy nie miała takiej możliwości, aż do teraz. Jeszcze kiedy zaczęła pracować nad okładką płyty Slasha wysłała swoje CV do agencji reklamowej w Nowym Jorku. Niedawno temu odezwali się, że chcą zaprosić ją na rozmowę. Jednak Kate nie była przekonana do tego pomysłu. Teraz wszystkie wątpliwości odeszły. Być może dlatego, że nie miała innego wyjścia. Usiadła na kanapie z laptopem na kolanach. Otworzyła odpowiedniego maila i napisała odpowiedź, że zgadza się na propozycję. Klamka zapadła. Zaczyna nowe życie, w nowym mieście. Bez Ricka i bez... Slasha.