Rozdział 1

      Cześć. 

Dziwnie się czuję ponownie publikując rozdziały. Postanowiłam, że nie będę robiła zakładki z bohaterami. Jednak pragnę, abyście mieli swoje własne wyobrażenie. Publikuję to opowiadanie od początku, bo może trafi się jakiś nowy czytelnik, mam taką szczerą nadzieję, chociaż nadzieja matka głupich. Zauważyliście także, że rozdziały są znacznie krótsze. Myślę, że ułatwi to czytanie. Przypominam, że to opowiadanie jest czystą fikcją literacką, a na pewno nie jest odzwierciedleniem moich uczuć względem Perli. Ja osobiście bardzo babkę lubię i nic do niej nie mam. I jest mi strasznie żal małżeństwa Slasha. Jednak nie będę przecież tu pisała o swoich uczuciach względem ich rozwodu. Dobra, do brzegu - Zdaję sobie sprawę z tego, że dla nowych czytelników fabuła na początku może wydać się lekko skomplikowana. Powiem tylko, że związek Slasha i Perli w tym opowiadaniu przypada na przełom lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, więc Cash i London urodzili się początkiem lat dziewięćdziesiątych. A na wszelkie inne pytania chętnie odpowiem. Teraz zapraszam do czytania, oraz komentowania, oczywiście! 

Rozdział 1

Rudowłosa nastolatka przewróciła się na drugi bok i spadła z łóżka. Poczuła mocne uderzenie, ból brzucha i głowy. Otworzyła oczy, rozejrzała się dookoła i stwierdziła, iż nie znajduje się w swoim pokoju. Starała przypomnieć sobie, co się właściwie stało poprzedniego dnia, ale w głowie nic jej nie zostało. Podniosła się na równe nogi. Oceniła, że spała w łóżku z chłopakiem, który teraz przytulał się do poduszki. To że akurat znajdowała się u niego nie robiło na niej większego wrażenia. Sięgnęła po swój telefon komórkowy. Nie zwróciła uwagi na około setkę nieodebranych połączeń od siostry. Zobaczyła na datę. No tak, wczoraj minęły jej właśnie szesnaste urodziny. I wszystko stało się jasne. Po prostu zabalowała i pewnie za dużo wypiła. Nie, to iż za dużo wypiła to było jasne, jak słońce. Położyła się ponownie na łóżku i wtuliła się w śpiącego jeszcze chłopaka. Otworzył oczy i popatrzył na dziewczynę. Lekko się uśmiechnął.

            - No cześć, mała. I jak tam? - Zapytał ziewając.

            - Chyba będę miała przejebane u Lauren. - Westchnęła Angie.

            Cash zaśmiał się pod nosem. Założył sobie ręce za głowę. Popatrzył na rudowłosą, a potem wyobraził sobie wściekłą Lauren, która próbuje za wszelką cenę ustawić Angie do pionu.

            - Pogada, pogada i przestanie. Twoich starych i tak nie ma, więc co ci może zrobić Lauren?

            - Moi starzy dziś wracają. - Odpowiedziała siadając na łóżku. - Mieli być już wczoraj, ale im lot odwołali, to dopiero dziś.

            Chłopak zrobił niezadowoloną minę. Przyciągnął dziewczynę do siebie i namiętnie ją pocałował. Jego ręce zaczęły błądzić gdzieś w okolicy biustu nastolatki. Angie momentalnie się od niego oderwała i wstała z łóżka. Cash pytająco na nią popatrzył.

            - O co chodzi? - Zapytał lekko zirytowany.

            - Chyba za wiele sobie pozwalasz, panie Hudson - Warknęła zakładając na siebie bluzkę, a potem wstając i szukając swojej spódniczki.

            - Ang... od wczoraj, to jak to zrobimy, to ja nie będę już posądzony o gwałt na nieletniej.

            - Kurwa, po prostu nie czas! Rozumiesz? Gówno mnie obchodzi, że już możesz mnie legalnie rypać. Po prostu nie czas. Przecież nawet ze sobą nie jesteśmy! To że czasami się pocałujemy to nic nie znaczy, jasne?!

            Naciągnęła na siebie spódniczkę i wyszła z pokoju trzaskając drzwiami. Czasem to miała ochotę rozszarpać Casha na strzępy i zakopać go w ogrodzie. Chłopak nie raz powtarzał jej, iż Angie zachowuje się, jak jej matka Amy, kiedy była jeszcze młoda. No i co z tego, że się tak zachowuje? On natomiast zachowuje się, jak jego ojciec Slash. Angie nie raz miała wrażenie, że Cash najchętniej by przeleciał każdą dziewczynę, która się do niego uśmiechnie, ale z jakiś dziwnych względów tego nie robi. Może sam przed sobą nie chce się do tego wszystkiego przyznać, bo przecież ciągle powtarza, że nie jest Slashem. Jasne. Prychnęła pod nosem i zeszła ze schodów. W domu panowała jeszcze względna cisza ze względu na wczesną porę. Angie zastanowiła się, co właściwie takiego by miała zrobić w ten ostatni dzień wolności? Na pewne musiała za wszelką cenę unikać Lauren, która najchętniej by ją rozszarpała na strzępy. Rodzice wyjechali, Lauren miała zająć się Angie, ale nastolatka poczuła za dużo wolności. W końcu, taka okazja nie trafia się co dzień, prawda?

            Weszła do kuchni, bo jedyne czego teraz potrzebowała to napić się wody, jednak kiedy zobaczyła, iż w pomieszczeniu znajduje się London, to miała ochotę uciekać ponownie do Casha. Kolejny dziwak, który chyba zapomniał, jak to jest być nastolatkiem. O ile London kiedykolwiek żył prawdziwym nastoletnim życiem? Bo chyba raczej nie. Dziewczyna chciała się już wycofać, kiedy chłopak się odwrócił i na nią popatrzył. Blado się uśmiechnął. Postawił swoja szklankę z kawą na stół i założył sobie ręce na piersi.

            - A Lauren biega po całym mieście i cię szuka. - Odezwał się dość poważnym tonem. - Coś mi się zdaje, że ty i Cash macie przejebane.

            - Kurwa, kolejny. London, masz dwadzieścia lat, a zachowujesz się, jakbyś miał czterdzieści, weź się kurwa ogarnij, bo to się już nudne, kurwa robi.

            - Raczyłbym ci spadać, zanim Slash się obudzi, bo nie dość, że dostanie się wam od Lauren, to jeszcze od mojego ojca.

            Dziewczyna zaśmiała się pod nosem. Podeszła do lodówki wyjęła butelką z wodą. Nalała sobie do szklanki. Nic nie odpowiedziała, chociaż London mimo wszystko miał trochę racji. Spotkanie ze Slashem o tak wczesnej porze dnia 27 lutego, który na szczęście jest sobotą może i nie należałoby do najmilszych. Oboje usłyszeli kroki na schodach, a raczej, że ktoś z nich zbiega. Po chwili w kuchni pojawił się Cash. Popatrzył na starszego brata, który miał taką minę, że ma mordercze myśli na młodszym.

            - London, nic nie mów. - Prychnął Cash.

            - A czy ja coś mówię?

            - No właśnie się odezwałeś.

            - Ale wy jesteście nudni. - Angie przewróciła oczami. - Macie w domu jakieś papierosy? - Oboje przecząco pokiwali głowami. - No kurwa, nie mówicie mi, że w domu Slasha nie ma żadnych papierosów!

            London nadal siedział sztywno i już nic się nie odezwał. Cash natomiast wybuchnął śmiechem.

            - No ja nie wiem, ojciec może coś tam chowa po kątach. Możliwe, iż w piwnicy ma może nawet Jacka Danielsa.

            - Jasne, ale tylko się patrzy z namaszczeniem na tą butelkę, bo mu tak naprawdę żal tego wypić. - Powiedział London popijając swoją kawę. Cash popatrzył na niego zdziwiony. Angie była zajęta w przeczesywaniu lodówki w celu znalezienia czegoś odpowiedniego do jedzenia.

            - Nie wierzę, mój brat zażartował. London, będą z ciebie jeszcze ludzie. - Poklepał brata po ramieniu, a potem sięgnął do kieszeni spodni. - Ang, łap, ale idź na dwór, albo chociaż na taras, aby tu nie waliło. - Rzucił w stronę dziewczyny paczkę papierosów.

***

            - Zabije gówniarę! Zabije, uduszę, zakopię, a potem odkopię i jeszcze raz zabije!

            - Kochanie, uspokój się.

            Lauren popatrzyła wrogo na Dylana, który siedział przy kuchennym stole i palił papierosa. Popatrzył na swoją żonę i zastanowił się, właściwie dlaczego Lauren tak bardzo się wścieka. Czyżby zapomniała, jak to było, kiedy ona miała szesnaście lat? Uciekała z domu, wychodziła bez słowa i też nie było wiadomo, gdzie się podziewa. Amy miała z nią naprawdę ciężką przeprawę. Kobieta popatrzyła na blondyna i miała ochotę rozwalić mu deskę do krojenia na głowie. Nie mogła skupić się na zrobieniu śniadania, a przecież za godziny jej synek musiał być w przedszkolu. A no i jeszcze musiała pamiętać o tym, iż dziś wracają Izzy z Amy i pewnie będą chcieli wiedzieć co się dzieje z ich kochaną i rozpieszczoną córeczką.

            - Nie rozumiesz, że Izzy z matką mnie zaduszą, jeśli ja nie zrobię tego Angie? Przecież miałam się nią zajmować, a ona mi tak po prostu przepadła!

            Lauren kroiła właśnie pomidora. Przejechała sobie ostrzem noża po palcu na którym momentalnie pojawiła się czerwona stróżka krwi. Syknęła pod nosem. Dylan  podniósł się ze swojego miejsca i skierował w stronę łazienki, aby przynieść wszystkie potrzebne rzeczy do opatrunku. Kiedy przechodził obok pokoju Davida, to jeszcze spojrzał, co właściwie takiego robi jego synek. Siedział na dywanie i układał klocki. Dylan wrócił do kuchni. Lauren stała roztrzęsiona przy zlewie i obmywała właśnie ranę. Chłopak objął ją w talii.

            - Laurie, jak się będzie tak wkurzać, to i tak nie będzie miało to większego sensu. Angie nie jest taka głupia. Pewnie wróci, zanim rodzice się tu pojawią, bo ona raczej też nie chce mieć przesrane, prawda?

            W sumie, to Dylan miał rację. Lauren ponownie ciężko westchnęła. To była prawda. Angie może i była zbuntowała, ale panicznie bała się złości swoich rodziców. Chociaż sama nie wiedziała skąd się jej to bierze. Nigdy nie dostała porządnej kary. Lauren nawet nie była pewna, czy ktoś kiedykolwiek na nią nakrzyczał. Odwróciła się przodem do blondyna i popatrzyła mu w oczy. Mężczyzna chwycił skaleczoną dłoń i zaczął ją opatrywać.

            - Zawieziesz młodego do przedszkola? - Zapytała opierając głowę na jego ramieniu. - Ja poszukam jeszcze tej młodej gniewnej.

            - No dobrze, daj mi potem znać, jak coś będziesz wiedziała.

            - Dave, zbieraj się do przedszkola! - Krzyknęła Lauren.

            Chłopczyk rzucił klockiem, który właśnie trzymał w rączce. Wstał z dywanu w swoim pokoju i poszedł do kuchni. Oparł się o framugę drzwi i popatrzył na swoich rodziców, jak na skończonych wariatów. No dobra, dorośli czasem bywają zapracowani, ale jednak by mogli pamiętać o tym, że w weekend do przedszkola się nie chodzi.

            - W sobotę? - Pisnął. - Ja nie chce iść do przedszkola w sobotę!

            - To dziś jest sobota? - Lauren oderwała się od swojego męża. Dylan popatrzył na kalendarz, a potem na brunetkę i na ich dziecko.

            - Tak, dziś jest sobota. - Odpowiedział.

            Lauren powiedziała dziecku, aby wróciło do swojego pokoju. Usiadła przy kuchennym stole i schowała twarz w dłoniach. Ledwo nad sobą panowała, aby po prostu nie wybuchnąć i nie pozabijać wszystkich wzrokiem. Dylan usiadł na przeciw niej i chwycił ją za rękę. Delikatnie się uśmiechnął.

            - Spokojnie. Zaraz wróci do domu, albo od razu pojedzie na lotnisko.

            - Obyś miał rację. - Odparła zmartwionym tonem.

***

Rudowłosa kobieta siedziała na walizce po środku lotniska i rozglądała się po ludziach. Co chwila nerwowo zerkała na tablicę, czy przypadkiem ich lot do Los Angeles nie został odwołany. Na razie miał tylko dwie godziny opóźnienia. Rozejrzała się po ludziach. Na domiar złego, to jeszcze straciła gdzieś z oczu Izzy'ego. Wszystko zaczynało się jej walić na głowę. W tym momencie, to marzyła tylko o tym, aby w końcu znaleźć się w swoim domu, w swoim łóżku i położyć się spać. Dwie doby na nogach, to jednak było dla niej zdecydowanie za dużo. Chciała się podnieść, chwycić swoją walizkę i iść poszukać męża, ale zdała sobie sprawę z tego, iż nie ma na to sił. W sumie, to na nic nie miała sił, więc tak dalej siedziała zrezygnowana nucąc sobie pod nosem piosenkę Paradise City W tym właśnie momencie rozumiała znaczenie tekstu tego utworu.

            Zaczynała się jeszcze bardziej denerwować, kiedy w końcu zobaczyła Izzy'ego, który szedł w jej stronę ściskając dwa kubki z kawą. Po chwili usiadł obok niej na walizce popijając pachnącą i gorącą ciecz. Kobieta położyła mu głowę na ramieniu. Ziewnęła.

            - Take me dawn to the Paradise City, when the grass is grean... - Zanuciła pod nosem. - Pleas take me home! - Zaskrzeczała prawie tak jak Axl. Izzy uśmiechnął się pod nosem. Odstawił swój kubek z kawą i pogłaskał kobietę po włosach.

            - Kochanie, jeszcze trochę. - Szepnął jej czule do ucha.

            - Ja tu już nie wytrzymam! Nie wytrzymam! Nie te lata, aby siedzieć dwa dni na lotnisku, bo kurwa śniegu nasypało i mają z tym problem!

            Izzy uśmiechnął się. Upił trochę kawy, która szczerze w jego opinii nadawała się tylko do wylania, ale cóż innego mógł zrobić? Jak się nie ma, co się lubi, to się lubi co się ma. I pozostawało mu tylko zostać przy tej właśnie zasadzie. Sam popatrzył po ludziach, którzy tak jak oni próbowali wydostać się z lotniska w Londynie, ale nie było na to jak na razie najmniejszych szans. Amy powoli usypiała mu na ramieniu. Co racja, to racja. Lotnisko raczej powinno być przygotowane na taką ewentualność. W Wielkiej Brytanii prawie nigdy nie pada, ale jednak to nie znaczy, ze wcale nie pada. Ciężko westchnął i odstawił kawę na bok. Popatrzył na tablicę informacyjną. Jak na razie, to nic się nie zmieniało i wyglądało na to, iż za około dwanaście godzin będą w domu.

            - Jaki dziś mamy dzień? - Wyjęczała Amy z zamkniętymi oczami.

            - Sobota, dwudziesty siódmy. - Odpowiedział Izzy.

            Kobieta poderwała głowę i zaczęła szukać telefonu komórkowego. Stradlin popatrzył na nią z zapytaniem w oczach.

            - No kurwa, Ang miała wczoraj urodziny, rozumiesz to?!

            - Zapomniałem. - Odpowiedział przecierając oczy. - Ale daj spokój. Złożymy jej życzenia, jak będziemy już w domu. - Westchnął i cmoknął żonę w policzek.

***

Lauren zapukała do drzwi mieszkania Asha Hudsona. Miała nadzieję, że właśnie znalazła Angie, chociaż nie widziała głębszego sensu w swoim postępowaniu. Młoda była zafascynowana bratem Slasha, ale nie widywała się z nim za często. Jednak Ash wydawał się być ostatnią deską ratunku. Nikt nie otwierał. Walnęła jeszcze raz. Wtedy usłyszała lekki zamieszanie, szczekanie psa, a już po chwili drzwi się otworzyły. Ash dość zdziwiony popatrzył na brunetkę, która bez większego pytania weszła do środka. Mężczyzna przwrócił oczami i zamknął za sobą drzwi. Lauren odwróciła się, tak aby popatrzeć na Hudsona.

            - Wiesz gdzie jest Angie? - Zapytała z nadzieją w głosie.

            - A skąd ja mam to wiedzieć? Przecież młoda tu nie bywa. - Odparł wzruszając ramionami.

            - No to zajebiście!

            Lauren oparła się o ścianę w korytarzu. W tym momencie, to miała ochotę się po prostu rozpłakać. Do powrotu rodziców pozostawało coraz mniej czasu, a ona nadal nie wiedziała, co się właściwie takie dzieje z jej młodszą siostrą. Ash popatrzył na nią pytająco. Powoli zaczynał się domyślać o co chodzi, ale też jakoś w tym wszystkim nie widział głębszego problemu. Przecież Angie nie była już małym dzieckiem i trochę swobody się jej należało.

            - A co? Zgubiłaś ją? - Zaśmiał się.

            - To wcale nie jest śmieszne. Nie wróciła na noc do domu. A jak coś się stało? Jakiś psychopata ją napadł i nie wiem, leży gdzieś teraz w rowie?!

            Ash pociągnął Lauren do kuchni. Posadził ją przy stole i nastawił wodę na gaz, aby zaparzyć dziewczynie melisę. Na pewno coś by się jej przydało na uspokojenie. Ledwo hamował śmiech, bo przecież nie mógł zaprzeczyć przed samym sobą, że ta cała sytuacja była bardzo zabawna. W tym momencie zobaczył w Lauren jej matkę, która zachowywała się dokładnie tak samo, kiedy nie wiedziała, co się dzieje z jej córką.

            - Laurie, wiesz że mówisz jak twoja matka? - Zapytał zalewając zioła.

            - Daj mi spokój. Ona jest pod moją opieką. Izzy mi głowę urwie, jak się dowie, że przepadła jego kochana córeczka.

            Ash postawił przed nią zaparzone zioła. Popatrzył na dziewczynę znacząco. Naprawdę nie wiedziała nic, gdzie by mogła znajdować się Angie? W sumie, to wszystko przecież było dość logiczne.

            - Prędzej urwie jaja Cashowi. - Odpowiedział. - Pij, dobrze ci to zrobi.

            - Co? Dlaczego twojemu bratankowi? Co on ma z tym wspólnego?!

            - Zadzwoń do Slasha i zapytaj się, czy Angie nie jest przypadkiem u nich.

            - Ale dlaczego Ang, by miała być u twojego brata?!

            Jakoś nigdy nie lubiła smaku melisy, ale w tym momencie sama poczuła, że to jest jej niezbędne potrzebne do dalszego funkcjonowania. Ash ciągle zachowywał pełnie spokoju. Właśnie wysypał karmę do miski swojemu psu. Popatrzył na Lauren.

            - A ty nie wiesz, że Angie i Cash, coś tam do siebie mają?

            - Że kurwa co?! Moja siostra z tym... niedoszłym, małym menelem?! To już London jest lepszy!

            Ash wybuchnął śmiechem. Lauren też już nie mogła się powstrzymać. Chłopak postawił miskę na podłodze. Pies od razu do niej pobiegł i zaczął jeść. Mężczyzna usiadł na przeciw brunetki.

            - Jakby nie było to wszystko zostaje, jakby w rodzinie.

Lauren zastanowiła się przez chwilę. Dobra, to wszystko było skomplikowane. Zrezygnowana popatrzyła na Asha. Nie pozostało jej nic innego, jak po prostu dopić zioła na uspokojenie do końca.