Rozdział 16

Rozdział 16

Angie siedziała z kolejnym drinkiem. Przypomniała sobie widok Izzy'ego z poprzedniego wieczoru zdając sobie sprawę, ze tłumienie negatywnych emocji alkoholem raczej do niczego nie prowadzi, ale co innego mogła zrobić? W sumie, to siedziała na imprezie u swojej koleżanki, patrzyła na tych wszystkich ludzi zdając sobie sprawę z tego, że połowy, jak nie większości ich nie zna. Naprawdę była aż tak bardzo ograniczona towarzysko? Miała Hannę, miała Casha i Londona, Kurta, Nicka, parę innych koleżanek z którymi chodziła do klasy i na tym chyba się kończyło. Ciężko westchnęła. Siedziała na schodach prowadzących na drugie piątro i zastanawiała się, co właściwie takiego robi w tym miejscu. Popatrzyła na swojego drinka, a potem na Casha, który właśnie rozmawiał z jakaś blondynką. Nagle przez rudowłosą przeszedł jakiś dreszcz. Potem zdała sobie sprawę, że był to dreszcz zazdrości. Cash dotykał tę dziewczynę po ramieniu, potem patrzył jej w oczy, przytulił, mało by brakowało, jakby jeszcze ją pocałował. Nie tego było już za wiele. Angie poderwała się z miejsca i zaraz znalazła się obok swojego przyjaciela. Cash na początku nie zwrócił nawet na nią uwagi, dopiero jak się uwiesiła na jego ramieniu, to zdał sobie sprawę z tego, iż Angie jest tak blisko.

            - No co jest? - Zapytał jej patrząc na nią spojrzeniem, które mówiło: Przeszkadzasz mi w wyrwaniu lasek.

            - Może tak... zatańczymy? - Zapytała Angie, chociaż sama nie wierzyła, że to powiedziała.

            W pierwszym momencie zachciało się jej śmiać na swoje własne słowa, a potem poczuła obrzydzenie do samej siebie. Miała tańczyć z chłopakiem na jakiejś domówce i się do niego przytulać, aby zaznaczyć, że tylko ona ma do niego prawo... takie szopki robiła jej matka, kiedy miała szesnaście lat. 

            Cash popatrzył zdziwiony na swoją przyjaciółkę.

            - Dobry żart. - Zaśmiał się.

            - Ale ja nie żartuje. Ja naprawdę chcę z tobą zatańczyć.

            Angie zrobiła proszącą minę. Zaczęła przy tym też stękać naśladując piszczącego szczeniaka i ciągnąć Casha za rękę. Chłopak popatrzył na dziewczynę z którą przed chwilą rozmawiał, ona wzruszyła tylko ramionami i powiedziała, że nie będzie przeszkadzała. Poszła sobie. Cash wywrócił oczami. W tym momencie był wściekły na Angie, że po prostu rozwaliła mu dobrze zapowiadającą się znajomość. W sumie, to nawet nie wiedział, o co jej chodzi. Nie raz rudowłosa dawała mu do zrozumienia, iż nigdy nie będzie między nimi nic więcej, więc dlaczego ona musiała się wtrącać w jego znajomości?

            Ruda się uśmiechnęła, kiedy wyciągnęła Hudsona na środek salonu. Przyrwała do niego i zaczęła się kołysać w rytm muzyki. Zerkała na tę dziewczynę z którą Cash przed chwilą rozmawiał i miała ochotę pokazać jej język. Jakby nie było, to Angie wygrała. Wszystko by było dobrze, może gdyby nie to, iż ktoś zmienił muzykę na piosenkę, która kompletnie nie nadawała się do wolnego tańca. Szczerz mówiąc nie dawała się do żadnego tańca. Angie oderwała się do Casha, który zaczynał się śmiać.

            - Boże, co to za szajs! Hanna, weź zmień tę płytę! - Wydarła się na przyjaciółkę.

            Hanna popatrzyła na Angie, odłożyła pilot od wierzy i znalazła się zaraz obok Casha i jego dość zirytowanej przyjaciółki. Położyła rękę na ramieniu Rudej.

            - Wiem, że nie przepadasz za Gunsami, ale no...

            Angie wbiła wzrok w Hannie, a potem w Casha.

            - Czy wy dobrze się czujecie? Chyba za dużo wypiliście skoro twierdzicie, że to gówno to są Gunsi. A może jeszcze mi powiesz, że tą zjebaną solówkę to Slash gra? - Prychnęła patrząc na Casha.

            - Biorąc pod uwagę, to, iż mój stary był jedynym gitarzystą prowadzącym przy nagrywaniu tych piosenek, to tak.

            Angie zerwała się z miejsca, podeszła do stołu, chwyciła kubek i nalała sobie wódki z colą. Cash z Hanną popatrzyli po sobie i wybuchnęli śmiechem. Cash podszedł do niej i zabrał jej kubek z drinkiem. Dziewczyna popatrzyła za alkoholem tęsknym wzrokiem.

            - Ty lepiej już dziś nie pij, bo głupoty zaczynasz gadać.

***

London siedział przy basenie i patrzył się w taflę wody. W sumie, to zaczął się zastanawiać, dlaczego zgodził się przyjść na tą imprezę. To nie było jego towarzystwo, to nawet nie był jego świat. W tej chwili zaczął zadawać sobie pytanie, czy na pewno jest dzieckiem Hudsonów. Z tego co pamiętał, to jego matka też raczej do spokojnych nie należała, a impreza to było najlepsze, co mogło się jej trafić. Slash, to wiadomo. I dlaczego London nagle nie miał jakoś takiej potrzeby? Wolał siedzieć w domu i czytać książki. Może faktycznie coś było nie tak, tylko wydawało mu się trochę nierealne. Jakby był niebieskookim blondynem, to może i by miał podstawy, aby zacząć podejrzewać o coś swoich rodziców. Ale nie, przecież nawet był podobny do Slasha... to nie. Sam już nie wiedział. Albo po prostu nie miał czym zająć myśli, to mu różne głupoty przychodziły do głowy.

            W pewnym momencie ktoś usiadł obok niego. Popatrzył na tego osobnika i zdał sobie sprawę z tego, iż jest to Hanna. Dziewczyna nic nie powiedziała, tylko podobnie, jak on patrzyła się w wodę. Chłopak zmierzył ją wzrokiem. Podobała mu się, chociaż i tak chodziło mu pytanie po głowie, która brzmiało: i co z tego? Taka dziewczyna, jak Hanna to pewnie już od dawna była zajęta.

            - Co tak sam tu siedzisz? - Odezwała się w końcu słodkim głosem.

            - Dumam sobie.

            - A o czym?

            - O sensie życia? - Odpowiedział z uśmiechem zdając sobie sprawę z tego, jaka to jego odpowiedź była beznadziejna.

            Hanna jednak się nie zaśmiała, nie zdziwiła. Nie zrobiła nic przez co London by mógł poczuć się dziwnie, albo głupio. Usiadła po turecku i ciężko westchnęła. Tak naprawdę, to miała podobne myśli, jak brat Casha, tylko jakoś nie chciała się nikomu do tego przyznawać. Nie raz też się zastanawiała, jakie jej życie ma sens? Bycie córką reżysera i aktorki. Wiadomo, że pojawienie się Hanny na świecie było wynikiem tylko romansu, a jej rodzice nigdy się nie kochali. Jednak dla matki związek z reżyserem, to było otwarte drzwi do kariery, a dla ojca? Zawsze dobrze mieć w domu kobietę, która upierze, ugotuje i za darmo pójdzie do łóżka. Między rodzicami Hanny był czysty układ, który na pewno nie opierał się na miłości.

            - Wiesz co? Lepiej się napij. Dobrze ci to zrobi. Chociaż na chwilę.

            Podała Londonowi butelkę piwa, którą przyniosła ze sobą. Chłopak wtedy zdał sobie sprawę z tego, że chyba jeszcze nigdy tak po prostu się nie upił. Kolejny dowód na to, że być może nie jest dzieckiem Hudsonów. Stop, bo zaraz zacznie sobie coś wkręcać.

            Wziął butelkę i upił łyk. Popatrzył na Hannę, w jej ciemne duże oczy, które były teraz trochę zamroczone.

            - A jutro powinienem być na uczelni, ale walić to. - Stwierdził odstawiając butelkę od ust.

            - Rzucasz studia?

            - Matematykę. Dobra, może i rozwiązywanie zadań idzie mi z łatwością, ale jakoś przestało mi się podobać ciągnięcie dwóch kierunków. Matematyka jest druga, więc... zostawiam sobie fizykę.

            - Takie podejmowanie decyzji, chyba nie jest łatwe, nie?

            - No nie jest.

            Hanna wzięła od Londona butelkę. No właśnie, nie było. Sama zdawała sobie sprawę z tego, iż jej czas w szkole średniej powoli się kończy i będzie musiała zadecydować, co dalej. A najgorsze było to, iż nie wiedziała, co... nawet nie wiedziała na jakie studia by miała iść. Co by chciała dalej w życiu robić. Wzięła parę łyków piwa, a potem niepewnie oparła głowę o ramię Londona. Chłopak nie zaprotestował, więc się odprężyła. Jakoś miała w tej chwili wrażenie, że cały świat nie istnieje. Jest tylko on i ona... i butelka piwa.

***

Lou zamachał ogonem i popatrzył na człowieka, który właśnie trzymał jego zabawkę w ręce. Myles wykonał taki ruch ręką, jakby chciał rzucić piłką, jednak ostatecznie ona została w jego dłoni. Pies zerwał się z miejsca, pobiegł, zaczął się rozglądać, a kiedy zobaczył, że Kennedy nadal ma zabawkę w ręce, to zaczął szczekać. Już powoli przestała mu się podobać taka zabawa. Lou podbiegł do Mylesa i skacząc po nim próbował wymusić, aby w końcu rzucił tę piłkę.

            - Tobie się nudzi? - Zapytał Slash wchodząc do salonu i stawiając dwie kawy na stoliku.

            Myles w końcu rzucił piłkę w kierunku schodów, które prowadziły na drugie piętro. Pies zerwał się z miejsca, ledwo wyrobił z zachowaniem, chociaż i tak uderzył się tyłkiem o ścianę.

            - Nie wiesz, że ze zwierzętami trzeba się bawić? - Zapytał Kennedy patrząc na Slasha.

            - Jasne, dlatego Lou postanowił się z tobą pobawić, bo ty jako zwierzę naprawdę tego potrzebujesz.

            - Ależ się zgryźliwy zrobił.

            - Powoli zaczynam uczyć się od Casha.

            - A może on od ciebie?

            - Może zaczniesz myśleć nad tym? - Hudson kiwnął głową na rozrzucone na stoliku kartki.

            Myles nieznacznie się uśmiechnął, a następnie ciężko westchnął. Denerwowały go stwierdzenia, w których słyszał, że on będąc muzykiem ma całe życie wakacje. Nawet nie pamiętam dnia naprawdę wolnego, w którym mógł odetchnąć. Niechętnie wziął do ręki kartkę, na której była zapisana linia melodyczna jednej z piosenek. Coś mu nie pasowało. Chwycił długopis, aby zapisać nową wizję, kiedy zdał sobie sprawę z tego, że nie pozostawia on żadnych śladów. Slash stwierdził, aby poszedł na górę, do pokoju któregoś z chłopaków, to na pewno znajdzie coś do pisania.

            Mylesowi jakoś tak dziwnie było grzebać w rzeczach syna Slasha. Wszedł do pierwszego pokoju, który okazał się być miejscem życia Casha. Złudna nadzieja, że długopis będzie leżał tak po prostu na biurku odeszła w zapomnienie, kiedy Myles spostrzegł się, że jest tam wszystko, ale nie to czego szukał. Przewrócił jeszcze parę zeszytów, znalazł... pomazał po jakiejś kartce, też wypisany. Cholera. Nie pozostało nic innego, jak zacząć zaglądać do szafek i półek. Na pierwszy ogień poszła szuflada w biurku, w której znajdowało się wszystko. Najwięcej było sprawdzianów... Myles mimowolnie przejrzał oceny Casha. Same tróje. Parę dwój, mniejszość jedynek. No to chyba nie było jeszcze tak źle. Przewrócił ostatnia warstwę testów... i nie wiedział, co miał dalej zrobić. Nie znalazł długopisu za to coś innego, bardziej interesującego. Torebka z proszkiem. Wziął ją do ręki. Doskonale wiedział, co to było, tylko skąd się to wzięło w pokoju Casha. W sumie, to odpowiedź była prosta.

            - Masz ten długopis?!

            Głos Slasha dobiegający z dołu wyrwał Mylesa z zamyślenia. Musiał powiedzieć Slashowi, chociaż zdawał sobie sprawę, iż nie miał prawda przeszukiwać rzeczy Casha. Ale jakby nie było, to jeśli dzieje się takie coś, to było to dla wyższego dobra chłopaka. Zamknął za szufladę. Torebkę z narkotykiem schował do kieszeni spodni i wyszedł z pokoju.

            - Nie znalazłem. - Powiedział stając w progu. Hudson wywrócił oczami. - Czekaj... chyba muszę z tobą o czymś pogadać?

            - No? Co jest i dlaczego stoisz nade mną, jak mój ojciec, kiedy to się dowiedział, że cała kolekcja kaset jakaś posiadałem pochodziła z kradzieży?

            - Daruj sobie te zgryźliwości. To jest poważna sprawa... i się nie wkurwiaj. Po prostu szczerze mi odpowiedz.

            - Lepiej wyduś to z siebie w końcu.

            - Znów ćpasz?

            No właśnie, przecież to, iż ta torebka znajdowała się w pokoju Casha nie znaczyło, że należy do niego. Osoby uzależnione mają naprawdę dziwaczne pomysły, aby schować towar. Slash uniósł oczy na Mylesa, popatrzył na niego. Był całkiem poważny.

            - A skąd takie pytanie? Kurwa, NIE WIDAĆ?!

            - Mówiłem, że masz się nie denerwować. Słuchaj... skoro, to nie twoje, to... - Podszedł do stolika i wyjął torebkę z kieszeni. Rzucił ją na stół. - Któregoś z twoich synów. Było w pokoju Casha, ale równie dobrze może być Londona.

            Oczy Hudsona wbiły się w narkotyki. Patrzył na ten proszek i naglę zaczęło wszystko do niego docierać. Dziwne zachowanie jego młodszego syna. Izolowanie się... przecież to wszystko wskazywało na jedno. Dlaczego wcześniej tego nie zauważył? A może nie chciał zauważyć? Może wypierał z siebie tą myśl, że któryś z jego synów miałby pakować się w to samo gówno. Serce mu szybciej zabiło, a po plecach przeszedł zimny dreszcz. Popatrzył trochę nieprzytomnie na Mylesa.

            - Gdzie to było?

            - W szufladzie biurka... chyba musisz z nimi poważnie pogadać.

Który to już raz próbowała iść do domu? Na początku zatrzymał ją Izzy, potem Duff. Teraz chyba mogła być już spokojna i po prostu wrócić do siebie. Chociaż miała wielką niechęć. Czy było do czego wracać? Teoretycznie tak, a może już nie. Odkąd znalazła się w tym hotelu, to wszystko dla Perli stało się za trudne. Zrozumiała parę rzeczy, których wcześniej nie widziała. A może i też nie chciała wcześniej ich widzieć, bo tak po prostu było łatwiej? Ponownie szła przez hol ze spuszczoną głową i czuła się, jak dziwka. Niby nikt jej nic takiego nie zrobił, ale jednak jakoś ją upokorzyli. Poprawiła sobie niebieski sweterek, który miała zarzucony na ramiona. Odgarnęła włosy za ucho. Była już tak blisko wyjścia z hotelu, kiedy usłyszała, iż ktoś ją woła. Oczywiście mogła przyjąć do wiadomości, że to wcale nie było do niej. Nie jednej dziewczynie na imię Perla... chociaż... Jednak nie zwróciła na to uwagi i po prostu wyszła. Przeszła parę kroków, poczuła, że ktoś łapie ją za ramie. Jednak to było do niej. Odwróciła się, zobaczyła... Slasha.

            - Co? - Zapytała. - Chcesz dokończyć, to co przerwał nam twój kolega, czy co? Bo wiesz... ja już nie mam ochoty.

            No tak, przecież Perla miała jasne pojecie o Slashu. Chociaż nie zdawała sobie do końca sprawy, czym tak naprawdę jest Guns N' Roses. Może to właśnie było w niej takie czarujące? Nie rzucała się, jak każda fanka, której zależało tylko na tym, iż ma przed sobą Slasha. Jednak Perla wrzuciła Hudsona do jednego worka ze wszystkimi... i miała rację, to było najgorsze. Przecież nie mógł jej tak po prostu zaprzeczyć, że taki nie jest, kiedy właśnie było. Sytuacja wydawała się być dość dziwna, jak dla Slasha. Chciał się pokazać tej dziewczynie z jak najlepszej strony, ale też nie wiedział, co by to miało być.

            - Nie, chcę tylko... może przejdziemy się? Bo chyba już nie będzie nam dane się zobaczyć? - Zaproponował. Pierwszy raz zaproponował jakiejś dziewczynie spacer. Czy to było normalne? Slash nie wierzył, że takie słowa przeszły mu przez gardło.

            - Przejdziemy się? - Perla wydała się być widocznie zdziwiona.

            - Kochana, ja też czasem chodzę na spacery.

            - Chyba tylko do monopolowego, hmm?

            - Musisz być taka... zgryźliwa? Wkurza mnie to.

            - To wcale nie musisz ze mną spacerować.

            Ta rozmowa nie prowadziła do żadnego punku zwrotnego w tej znajomości. Sam Slash mógł nawet stwierdzić, że prowadzi ona do jakiejś kłótni, której na pewno nie chciał. Jedyną osobą, która zdawała się wyprowadzić go z równowagi był Axla, ale teraz doszła do tego chyba jeszcze Perla. Chociaż nic takiego nie mówiła. Tylko jasno wyrażała swoje zdanie, jasno określiła wszystko tak jak jest i nazywała rzeczy po imieniu. To chyba najbardziej denerwowało Slasha. Inne dziewczyny było tak nim oczarowane, wcale nie zauważały tych ciemnych stron. Niektóre to nawet chyba nie zdawały sobie z tego sprawy, że jakby Hudson nie był po działce heroiny, to by na nie nie spojrzał. Ale wszystko było piękne, bo Slash przecież jest taki cudowny. Dla Perli wcale nie był.

            Wziął dziewczyną pod ramię i już nie zwracając uwagi na to, co ona mówi zaczął prowadzić ją z bliżej nieznanym kierunku. A sama Perla nie wiedziała, co miała o tym myśleć. Wcześniej nawet nie zwracała uwagi na facetów. Może tylko czasem, jak szła na jakaś imprezę i chciała dobrze się zabawić. Potem jednak już nie byli ważni. Co do Slasha... niby ją denerwował, niby przerażał ja fakt, że to raczej nie jest taki człowiek, którego by jej rodzice wymarzyli sobie na chłopaka dla niej, ale coś ją do niego ciągnęło. Tylko sama jeszcze nie wiedziała, co to takiego miało być.

            Spacerowali tak około czterdziestu minut, aż Slash zaczął marudzić, że bolą go nogi. Perla pociągnęła gitarzystę w stronę niewielkiego parku i do najbliżej ławki. Było to trochę zapomniane miejscu przez ludzi. Panował tam taki dziwny dziki klimat, który nie raz przerażał dziewczynę, ale jednak lubiła tam przychodzić. Slash usiadł na ławce, wtedy Perla zobaczyła, jak mu się trzęsą ręce. Usiadła obok niego. Nic nie mówiła. Hudson też nic się nie krępował. Wyjął z kieszeni kurtki, grudkę heroiny, strzykawkę, pasek, łyżeczkę. Zapomniał tylko o jednym - zapalniczka.

            - Masz ognia? - Zapytał Perlę, która patrzyła na niego, jak na ducha.

            Wyjęła z kieszeni zapalniczkę i podała ją Slashowi. Dokładnie zaczęła obserwować, co takiego Slash robi. Kompletnie już go nie rozumiała. Kiedy zapraszał ją na ten spacer, to miała wrażenie, że Hudson chce jakoś przekonać Perlę do siebie. Teraz miała wrażenie, jakby chciał jej pokazać, ze tak naprawdę, to ma się trzymać od niego z daleka. Wszystko było tak dziwne. Chociaż Perla nic nie ćpała tylko w nocy paliła skręta, to i tak wydawało się jej, że jest na haju.

            Przygryzła dolną wargę. Slash popatrzył na nią zanim wbił sobie igłę w żyłę.

            - Mała, pamiętaj... nawet nigdy tego nie dotykaj. - Powiedział.

            - Yhm, zapamiętam tę ważną lekcję życiową. Możesz się cieszyć z sukcesu edukacyjnego.

            Slash wbił igłę, powoli wstrzyknął płyn, a potem odchylił głowę do tył, kiedy przyszła niewielka ulga. Była to za mała dawka, aby dać mu porządnego kopa, jednak wystarczająca, aby opanować ból.

            - Wybacz, że tak przy tobie, ale też nie chcę nikogo przed tobą udawać. Masz rację, jestem ćpunem, a na spacery, to chodzę tylko do monopolowego. Kiedy nie mam w zasięgu ręki jakieś baru, gdzie mógłbym przesiedzieć noc i się zabawić, to umieram z nudów, bo tak po prostu nie potrafię położyć się spać. - Zaczął mówić, chociaż sam nie wiedział, dlaczego tak się tłumaczy tej dziewczynie. - Odkąd skończyłem trzynaście lat nie prowadzę stabilnego życia. Niby mam dom w Los Angeles, ale to chyba bardziej przypomina melinę, bo... ja tak po prostu nie potrafię... po domowemu. Może to trochę winna moich rodziców, bo chyba nigdy nie miałem takiego normalnego domu, ale nie myśl sobie, że moi rodzice to jakaś patologia była... po prostu mają dość specyficzne podejście do życia, a ja miałem dość cygańskie wczesne dzieciństwo.

            - Rozumiem. - Powiedziała Perla, kiedy Slash zakończył swój wywód. - No tak.. po prostu taki jesteś, nie? Masz rację, nigdy nie udawaj kogoś, kim nie jesteś, bo to nie ma sensu. Ja przez połowę życia udawałam i tak z tego nic nie mam. - Westchnęła.

      Slash tylko blado się do niej uśmiechnął. Przez moment poczuł, że ma przy sobie kogoś, kto go zrozumiał, ale był jeden problem. Musiał się rozstać z tą dziewczyną i najprawdopodobniej nigdy już jej nie zobaczy. Popatrzył na zegarek, który Perla miała na ręce, a potem powiedział jej, że musi już iść. Dziewczyna jeszcze się do niego uśmiechnęła. Wstał z ławki i skierował się w stronę hotelu zostawiając Perlę samą.

      Slash zamknął za przyjacielem drzwi. Oparł się o nie i ciężko odetchnął. Serce waliło mu jak oszalałe. Przez te wszystkie lata trzeźwości starał się trzymać z dala od narkotyków. Przestały dla niego istnieć, jakby świat nie znał żadnej substancji odurzającej. Na jego stoliku leżała torebka zbawiennego proszku, który kiedyś przynosił ogromną ulgę, a teraz powoli zabijał jednego z jego synów. Slash zsunął się po drzwiach na podłogę i cały się trzęsąc opar czoło o kolana. 

        - Perla, przepraszam, że wszystko spieprzyłem... - Szepnął.