Rozdział 19

      Cześć.

Kolorowy zawrót głowy z tym rozdziałem. Jest on dopisany, bo stwierdziłam, że są pewne sprawy, które ogólnie pominęłam, kiedy pisałam to opowiadanie. Miałam zamiar zamieścić tu rozmowę Amy z córką, ale oczywiście za bardzo mnie poniosło... a rozmowy i tak nie ma... tak to jest, kiedy Rose bierze się za pisanie czegoś konkretnego. Ale muszę powiedzieć, że w sumie jestem z siebie zadowolona, bo jest to pierwsza duża forma, którą napisałam od paru miesięcy i nawet mi się podoba, a do tego narracja w trzeciej osobie. Ostatni raz pisałam w trzeciej osobie te trzy lata temu, kiedy walczyłam z tym opowiadaniem.... No cóż, to zapraszam do czytania i komentowania. Pozdrawiam!

Rozdział 19

Angie przemyła twarz zimną wodą, a następnie spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Nie wyglądała dobrze, a mogła nawet powiedzieć, że było bardzo źle. Oczywiście musiała wziąć na poprawkę fakt, że była dzień po imprezie, jednak i tak lekko się skrzywiła na swój widok. Ciężko westchnęła starając się ułożyć sobie włosy, ale po paru próbach niepogodzeń postanowiła wziąć je w kucyk. Nie miała ochoty wracać do domu, bo nawet nie wiedziała, co tam takiego zastanie. Izzy był w rozsypce, a sama Angie miała wrażenie, że upada razem z nim. Za dnia niby się trzymał. Jeździł do studia, pisał nowe piosenki, nawet czasami coś ugotował, ale wszystko zaczynało pękać nocą, kiedy słyszała płacz swojego ojca. Sama miała wtedy ochotę zawinąć się w pościel po prostu zacząć płakać. Nie wiedziała, jak miałaby jemu pomóc, a także nie chciała się już wtrącać. Wszystko zaczynało ją przerastać, a razem z kacem przyszła chwila, w której zdała sobie sprawę, że czuje się jak mała, bezradna dziewczynka. Uśmiechnęła się do swojego odbicia i wyszła z łazienki. Obiecała Hannie, że zostanie u niej, aby pomóc ogarnąć po imprezie, ale powoli zaczęła tego żałować, bo dom wyglądał jak po bitwie. Mogła zatrzymać Casha i Londona, aby jednak także zostali, chociaż... nie, London nawet nie był w stanie ustać na nogach. Dziewczyna zaśmiała się na wspomnienie swojego przyjaciela i weszła do kuchni. Hanna siedziała przy stole z kubkiem mocnej kawy i nieprzytomnie wpatrywała się w zdjęcia, która były przyczepione na lodówkę. Przez chwilę zastanowiła się, czy kiedykolwiek ona będzie miała taką własną lodówkę, na którą z uporem maniaka będzie przypinała zdjęcia swoich dzieci. Z zamyślenia wyrwało ją westchnięcie Angie. Dziewczyna popatrzyła na kubek z kawą, a następnie wzięła parę łyków siadając przy stole. W tym momencie zaczęła rozumieć, dlaczego jej rodzice nigdy nie zgadzali się na imprezy urodzinowe w domu. Amy na pewno dostałaby zawału, jakby zobaczyła swój piękny salon... chociaż chyba nawet już nie swój. Ruda położyła głowę na stół. Zimny blat dał chwilę ukojenia.

            - London ma dziewczynę? - Zapytała Hanna wstając z miejsca i odstawiając kubek do starty brudnych naczyń.

            - Dla niego liczą się tylko jego książki, a kochać to chyba z matematyką się lubi. - Odparła Angie ziewając. - Swoją drogą, nie dziwię się, że nie ma, bo jest po prostu nudny.

            Hanna załamała ręce, kiedy rozejrzała się wokół siebie. Nie miała na to wszystko siły, a do tego w głowie całkiem inne myśli. Nie mogła zapomnieć o Londonie i tych paru godzinach z nim spędzonych. Angie może miała rację, że był trochę zakręcony na punkcie matematyki, ale to było w nim właśnie inne. Nie mówił o jakiś głupotach, o których Hanna nawet nie miała już ochoty słuchać, nie był nachalny względem niej i nie zależało jemu tylko na tym, aby zaciągnąć ją do łóżka. Może wydawał się być trochę za poważny, ale za to zależało mu na naprawdę poważnych rzeczach i właśnie chyba to było w nim urocze.

            - A dasz mi jego numer? - Zapytała niepewnie.

Angie poderwała głowę i się uśmiechnęła.

            - Widziałam was wczoraj jak się całowaliście... no, myślałam, że to tylko tak, bo on przegiął z alkoholem, ale teraz widzę, że raczej nie... fajnie. Może uda ci się wyciągnąć go z tych książek!

            - A myślisz, że... mogę robić sobie niepotrzebne nadzieje...?

            - Nie, London taki nie jest... - Westchnęła Angie wstając ze swojego miejsca. Podeszła do Hanny, która wzięła się właśnie za mycie naczyń. Wzięła od niej talerz i zaczęła go wycierać, przejrzała, przejrzała się w lśniącej tafli ceramiki. - On będzie kochał, na zawsze... do końca... jak mój tato... - Szepnęła, bardziej sama do siebie. - Tylko abyś ty nie była taka jak moja mama...

            - Co powiedziałaś? - Hanna odwróciła głowę w jej stronę. - Wiem, że mamy kaca, ale mów trochę głośniej.

            Angie przez dłuższy czas nic się nie odzywała. Czuła się jeszcze gorzej niż dzień wcześniej. Jednak wszyscy mieli rację, że alkohol nie rozwiązuje żadnych problemów. Problemy wróciły, a ona musiała zmagać się jeszcze z kacem moralnym, że tak po prostu się upiła. Nigdy by się tego po sobie nie spodziewała. Owszem lubiła dobrą zabawę, ale znała granicę, którą wczorajszego dnia gdzieś się zatraciła. Nigdy nie chciała przyznać sama przed sobą, że tak naprawdę pochodziła z rodziny alkoholików. Może jej samej to nie dotyczyło, ale jednak nic nie zmieniało faktu, że ojciec i wujek byli alkoholikami. Odłożyła talerz, który wycierała już od prawie piętnastu minut i wzięła następny. Zatrzymała machinalne ruchy.

            - Zabawne, jak możemy kogoś stracić w jednej sekundzie. Nawet się tego nie spodziewamy... wstajemy sobie rano, idziemy, gdzie mamy iść i nie myślimy o tym, że bliska nam osoba...

            - Mówisz o mamie chłopaków? - Zapytała Hanna odgarniając sobie kosmyk włosów. - To musi być straszne... ja sobie nie wyobrażam stracić rodziców. Wiem, narzekam na nich, ale są... rodzinę ma się tylko jedną i nie ważne jaka jest, ważne, że jest...

            - Tak, mówię o ich mamie. - Westchnęła Angie, chociaż tak naprawdę miała na myśli swoich rodziców. Może nie umarli, ale stracili siebie. W jednym dniu, w jednej sekundzie, która przeważyła o całym ich życiu. - Chyba wszyscy bardzo to przeżyli... nie tylko chłopaki, ale także Slash... no i moi rodzice.

            - Pamiętasz ich mamę?

            Angie zamyśliła się przez chwilę.

            - Nie, w sumie nie... miałam niecałe sześć lat, kiedy zmarła... chyba moja mama się z nią nie lubiła - powiedziała z lekkim uśmiechem kpiny. - Pewnie chodziło o Slasha. Tak naprawdę ja poznałam chłopaków dopiero po śmierci Perli. Moi rodzice wtedy zajmowali się Cashem i Londonem, bo Slash nie był w stanie... a sama Perla jest dla mnie abstrakcją, jakby nigdy nie istniała. Cash nie chce o niej rozmawiać, London tak samo. Mam wrażenie, że ich mama jest tematem tabu. Chyba... chyba nigdy o niej nie rozmawiali, między sobą, ale także ze Slashem... - Westchnęła. - Ja wiem, że to ciężkie, ale trzeba ze sobą rozmawiać, nie? Nie wszystko jesteśmy w stanie zrozumieć, może wybaczyć. - Angie zaczęła mówić co raz bardziej nerwowo. - Ale trzeba ze sobą rozmawiać, bo przecież rozmowa jest najważniejsza, nie można tak po prostu zostawić niektórych rzeczy! - Upuściła talerz, który rozsypał się na podłodze w drobny mak.

            Hanna popatrzyła na nią lekko przerażona.

            - Angie, wszystko w porządku? - Zapytała z troską.

            - Nic nie jest w porządku. - Odpowiedziała. - Nic nie jest i już nie będzie. I nie chodzi o matkę chłopaków! Chodzi o mnie... i o moich rodziców. Rozwodzą się, bo matka się puściła i zaszła w ciążę... a teraz ma mnie kompletnie gdzieś i mnie unika... a ojciec totalnie się rozsypał, ja nie wiem co mam robić! Mam już tego wszystkiego dość... Hanna, ja... - Zawiesiła głos płacząc. Jej przyjaciółka stała przerażona i wpatrywała się w rudą. Nie miała o niczym pojęcia. Rodzina Angie zawsze wydawała się być idealna, jakby była zaprzeczeniem całego świata Hollywood. Prędzej mogła spodziewać się takiego czegoś po swoich rodzicach, ale nie po państwu Isbell. Angie stała bezradna i po prostu płakała. Hanna w końcu odłożyła szklankę, którą właśnie myła i przytuliła do siebie przyjaciółkę mówiąc, że wszystko będzie dobrze... że jej pomoże przez to przejść.

***

Izzy rzucił niedopałek papierosa na schody i przydeptał. Ciężko westchnął opierając się o drewniany słup podtrzymujący dach ganku. Lafayette co raz bardziej zaczynało go przytłaczać, nie mógł zostać tam wiecznie, ale z drugiej strony nie chciał zostawiać Amy samej. Ponownie. Chociaż teraz nic ich nie łączyło, nie uciekał dzień po tym, jak ona wyznała mu miłość. Bardzo tego żałował, ale wtedy wydawało mu się, że było to jedyne odpowiednie rozwiązanie. Przestraszył się. Amy miała trochę ponad osiemnaście lat, a on dwadzieścia dwa i ustawiony wyjazd do Los Angeles. Wszystko miało być takie proste, a tej jednej nocy się skomplikowało. Wtedy tak było lepiej. Wolał uciec, zanim cokolwiek się stało. Tym razem było przecież inaczej. Mógł być także spokojny o Amy, bo Chris zniknął. Jednak kiedy na nią spoglądał, nie mógł... czuł, że musi przy niej zostać, albo pociągnąć ją za sobą.

            - Za dwa dni wracam do Los Angeles. - Powiedział beznamiętnym głosem. - Postanowiłem, że sprzedam mieszkanie rodziców... zajmiesz się tym? - Spojrzał na Amy.

            Kobieta oderwała wzrok od księżyca i spojrzała na Izzy'ego. Blado się do niego uśmiechnęła.

            - Ponownie uciekasz. - Powiedziała szeptem. - Chyba już powinnam przywyknąć do tego, że nagle się pojawiasz i nagle znikasz.

            - Amy, przecież wiesz, że to nie tak... a to co się stało wtedy... - Zaczął się tłumaczyć, chociaż sam nie wiedział, co miał takiego powiedzieć. Chyba nie było dobrego wytłumaczenia.

            - To nie ma już znaczenia. Byłam młoda i głupia i zakochałam się w starszym chłopaku. - Wzruszyła ramionami. - Byłeś trochę inny niż ta cała banda debili. - Spojrzała na niego ukradkiem. - W sumie, nadal jesteś... - Powiedziała z uśmiechem. - Ale nie dla mnie, a ja nie jestem dla ciebie. Życie przecież nie jest bajką, prawda...? Poza tym muszę odnaleźć Chrisa.

            Zapadła między nimi cisza. Izzy nie spuszczał wzroku z Amy, a ona pociągnęła nosem i weszła do domu zostawiając Stradlina samego. Spojrzał na księżyc i zastanowił się nad sobą. Może całe jego dotychczasowe życie było tylko żartem, albo próbą zagłuszenia samego siebie. Pokręcił głową i usiadł na schodach. Może wcale nie powinien dawać tych pieniędzy Chrisowi. Może to wszystko nie miało większego sensu...

            Amy miała całkiem podobne myśli. Nie chciała przyznać sama przed sobą, że Izzy nie był jej obojętny. Popatrzyła przez szybę w drzwiach, jak Izzy siada na schodach i odpala kolejnego papierosa. Poczuła jakąś tęsknotę, chociaż zdawała sobie sprawę z tego, że to wszystko nie miało większego sensu. Nie mogła zapomnieć o tym, że Stradlin był narkomanem, dilerem, alkoholikiem i miał takie same ciemne układy jak Chris. Pokręciła głową i weszła do salonu. Zobaczyła tam Axla śpiącego na kanapie z Laurą. Lekko uśmiechnęła się na ten widok, chciała ich przykryć, kiedy rudy otworzył oczy i spojrzał na siostrę. Delikatnie się podniósł, aby nie obudzić dziewczynki.

            - Dowiedziałaś się czegoś na policji? - Zapytał Axl.

            Amy pokręciła przecząco głową.

            - Niczego... w sumie, nawet za bardzo nikt nie chce szukać Chrisa. Usłyszałam, że jak zostawił te papiery rozwodowe i że zrzeka się Laury, to nie chce, abym go szukała... a że jest dorosłym człowiekiem... ja tam wiem, że im wszystkim jest to na rękę, że zniknął. - Westchnęła.

            - Tobie także powinno być na rękę. - Powiedział Axl spoglądając na Laurę.

            - Chris jest moim mężem, mamy córkę!

            - Siostra, daj już spokój z tą świętością węzła małżeńskiego... teraz jesteś wolna. Weź ten rozwód i po prostu zacznij żyć... zawsze chciałaś być prawnikiem, to co ci teraz stoi na przeszkodzie? Idź na studia, spełniaj się... spełniaj marzenia, a nie oglądasz się na tego dupka, który nawet o tobie teraz nie pomyśli!

            Amy nerwowo ruszyła się ze swojego miejsca i poszła do kuchni. Może Axl miał rację, ale ona nie mogła pogodzić się z tym, że ponownie została porzucona. Może z nią było coś nie tak, może nie miała prawa być szczęśliwa. Oparła się o blat kuchenny i zaczęła ciężko oddychać. Chrisa nie było około tygodnia, nikt nie chciał jej pomóc, wszyscy wpierali, że to dla nich lepiej. Tak, doskonale zdawała sobie z tego sprawę, ale miała strach... przed nim, ale także przed tym, że zostanie sama. Bez nikogo... mimo wszystko... Chris był.

            Usłyszała kroki. Odwróciła się i zobaczyła Axla.

            - Jesteś hipokrytą. - Powiedziała w stronę brata. - Erin uciekła ci po tym, jak prawie zepchnąłeś ją ze schodów i przyjechałeś za nią aż tutaj... Chcesz zatrzymać ją przy sobie, a mnie mówisz, że mam cieszyć się życiem. Wiesz co ci powiem, Axl...? Może ty dasz żyć tej biednej dziewczynie, co? Nie wiem, co ona w tobie widziała, nie wiem, co chciała widzieć... - Syknęła. - Dajcie mi wszyscy święty spokój!

            Ponownie weszła do salonu, spojrzała na córkę. Wzięła ją na ręce i zaniosła do sypialni na pierwsze piętro.

            Axl wywrócił oczami. Nie mógł zrozumieć siostry, chociaż miała trochę racji co do Erin. Być może lepiej, że nie zdążył i dziewczyna od jego matki pojechać gdzieś dalej. Chwycił swoją kurtkę i wyszedł na ganek. Spojrzał na Izzy'ego, który siedział zamyślony.

            - Chłopie, weź coś zrób z moją siostrą, przecież wiem, że ją kochasz. - Powiedział spoglądając na niego ukradkiem i schodząc ze schodów.

               Izzy spojrzał na przyjaciela.

            - Nie chcę wykorzystywać tego, że Chris zniknął... z resztą, dlatego, że ją kocham, nie zrobię nic. - Westchnął. - Ze mną wcale nie będzie miała lepiej.

            - Chyba pojebało was wszystkich. - Jęknął Axl otwierając bramkę.

            Amy oparła głowę o kierownicę. Ciężko oddychała. Wszystko wydawało się być mało realistycznym snem, z którego zaraz się obudzi. Będzie deszczowy ranek, a ona sama nie będzie miała ochoty wstać z łóżka. Przytuli się do Izzy'ego i pomyśli sobie, że przecież wszystko jest dobrze. Nic nie ma większego znaczenia, bo mają siebie... marzenia. Tak, w tym momencie to były marzenia. Wszystko legło w gruzach. Jeszcze parę godzin temu miała ogromną determinację, aby ratować to małżeństwo, a tym momencie już sama nie wiedziała. Poczuła się oszukana, przez wszystkich, którym ufała, których kochała. Poczuła ukłucie bólu w podbrzuszu. Lekarz powiedział, że miała się nie denerwować. Otarła potok łez, który spływał jej po policzkach, chciała już ruszyć, kiedy usłyszała, że ktoś stuka w okno. Podniosła głowę i zobaczyła Izzy'ego. Opuściła szybę.

            - Am, musimy porozmawiać... i nie mów mi, że nie mamy o czym, kiedy dobrze wiesz, że mamy.

            - Nie wydaje mi się. - Odpowiedziała słowami, które pół godziny wcześniej usłyszała od męża. Tak samo chłodnym tonem, z taką samą obojętnością. W sumie, nawet zaczynała rozumieć taktykę swojego męża. Zaczynało się jej to podobać.

            - Amy, proszę...

            Kobieta wysiadła z samochodu i spojrzała na męża.

            - Dobrze... nie jestem tobą, więc słucham.

            Izzy otworzył usta z zamiarem powiedzenia czegoś, ale zdał sobie sprawę z tego, że tak naprawdę nie wiedział, co miał takiego powiedzieć. Patrzył tylko na Amy przepraszającym wzrokiem, a zarazem z taką samą złością, z którą walczył od paru dni.

            - Prawda, zapłaciłem Chrisowi, aby zniknął. - Zaczął mówić. Amy odwróciła od niego wzrok. Ponownie usłyszała te słowa, które ją przeszyły. - Ja wiem, że to wygląda tak, że was kupiłem, ale dobrze wiesz, że... przecież ja wtedy wyjechałem... mieliśmy ze sobą sporadyczny kontakt przez prawie rok, aż do śmierci twojej matki, kiedy zdecydowałaś się przyjechać do Axla i zacząć studia... Jakbym cię kupił, to chyba bym robił wszystko, aby... aby być z tobą od razu, prawda...? Z resztą... przecież jak byłaś już w Los Angeles, to nie naciskałem na ciebie...

            Kobieta ponownie otarła łzy. Nie mogła przestać płakać. Pociągnęła nosem i popatrzyła na Izzy'ego. Nie mogła zaprzeczyć jego słowom, bo tak właśnie było, ale nie rozumiała jednej rzeczy...

            - Masz rację, ale... nie rozumiem, po co dawałeś Chrisowi te pieniądze?

            - Zobaczyłem wtedy przestraszoną Laurę na ulicy, pobitą ciebie... zastraszoną... to nie byłaś ty... nie mogłem... nie mogłem na to wszystko patrzeć, pozwolić... chciałem twojej wolności, twojego dobra, abyś się rozwijała, abyś była szczęśliwa, abyś... była spokojna, przestała się bać. Chciałem, abyś po prostu żyła, a nie bała się każdego dnia! Chciałem, aby Laura miała normalne dzieciństwo! Rozumiesz...? Chciałem tego, bo mi zależało na was... bo cię kochałem...

            - Ile tego było?

            - Nie ważne...

            - No ile? Oddam ci te pieniądze.

            - Amy... nie bądź śmieszna. To nie ma znaczenia ile tego było!

            - Dla mnie ma znaczenie, nie chcę mieć wobec ciebie żadnego długu. - Powiedziała drżącym głosem, nad którym starała się zapanować i ponownie wsiadła do samochodu.  - Nie martw się, nie będę utrudniała ci rozwodu...

            - Nie masz wobec mnie żadnego długu! - Powiedział uporczywie się w nią wpatrując. - Bardziej zależy mi na tym, abyś porozmawiała z Angie.

            Amy nic nie odpowiedziała. Odpaliła silnik i ruszyła. Niby było łatwiej się rozstać, a zarazem o wiele trudniej.

***

Angie ziewając położyła się na kanapę w salonie przyjaciółki. Rozejrzała się dookoła siebie. Wszystko zostało posprzątane. Na szczęście Hanna zadzwoniła po jeszcze paru znajomych, aby pomogli ogarnąć ten bałagan. Nie mogła tylko dodzwonić się do Londona, co doprowadzało ją do białej gorączki. W głowie dziewczyny zrodziło się tysiące myśli i obaw. Może London pomyślał, że celowo go upiła? Albo ona wcale się jemu nie podoba i teraz zacznie jej unikać, co przecież wcale nie będzie takie trudne, bo wcześniej także nie zwracał na nią uwagi. Może się po prostu wystraszył, albo co gorsza nią zabawił. Angie mówiła, że taki nie jest, ale przecież ruda może nie wiedzieć wszystkiego. Hanna ciężko westchnęła i usiadła obok przyjaciółki. Spoglądała w wyświetlacz telefonu z zmartwioną miną. Angie podniosła się do pozycji siedzącej, objęła Hannę.

            - Widziałaś w jakim był wczoraj stanie, kiedy Cash zabierał go do domu... na pewno teraz śpi i nawet nie wie, że się do niego dobijasz. Daj chłopakowi odpocząć.

            - Myślisz...? Nie zrobiłam teraz siebie nachalnej idiotki?

            Angie opadła ponownie na kanapę. W takich momentach cieszyła się, że nigdy nie miała chłopaka, a nawet przez głowę jej nie przeszło, aby jakiegoś mieć. Może tylko Cash... tak, tylko ona nie robiła sobie względem niego takich wkrętów. Hanna była chyba trochę za wrażliwa, albo trochę za bardzo jej zależało.

            - Bo wiesz, ja chyba na naprawdę się w nim zakochałam...

            - Tak, wiem, wiem... i wyjedziesz za niego za mąż i urodzisz mu troje pięknych dzieci, a ich zdjęcia będziesz przyklejać na lodówkę.

            Hanna odłożyła telefon na stolik, popatrzyła na przyjaciółkę, a następnie rzuciła w nią poduszką.

            - Okropna jesteś, wiesz?

            Angie wybuchnęła śmiechem i chciała już się odegrać, chwytając poduszkę, kiedy obie dziewczyny usłyszały dzwonek telefonu. Hanna momentalnie spojrzała na swój, ale musiała z przykrością stwierdzić, że to nie do niej dzwoniono. Natomiast Angie siedziała nieprzytomna wpatrując się w wyświetlacz, na którym widniało - mama. - Dotarło do niej, że tak naprawdę nie ma ochoty z nią rozmawiać, albo boi się tego spotkania. Hanna kiwnęła głową, Angie wstała z kanapy i wychodząc na taras odebrała telefon.

            - Cześć, mamo... - Powiedziała cichym głosem.

            - Angie, córeczko, ja cię przepraszam...

            - Mamo, daruj sobie... rozumiem, masz teraz nową rodzinę... będziesz miała nowe dziecko, ja jestem prawie dorosła.

            - Angie, nie mów tak... - Odpowiedziała Amy drżącym głosem. - Wiem, wszystko nie poszło tak jak powinno... dlatego chcę się z tobą zobaczyć... porozmawiać...

            - Jestem u Hanny... możemy zobaczyć się na mieście... nie wiem, w tej kawiarni, gdzie zawsze chodziłyśmy na lody?

            - Dobrze. Do zobaczenia. Kocham cię, córeczko.

            Angie rozłączyła rozmowę bez słowa pożegnania. Miała ochotę rzucić telefon. Odwróciła się i zobaczyła Hannę. Przyjaciółka wpatrywała się w nią z zmartwioną miną, a Angie tylko blado się uśmiechnęła mówiąc, że musi już iść. Hanna twierdząco kiwnęła głową. Podziękowała tylko za pomoc i na pożegnanie przytuliła jeszcze do siebie przyjaciółkę.