Rozdział 20

     Witam. 

Przyznam szczerze, że ciężko było napisać rozmowę Amy z córką, ale dałam radę... a mogę nawet napisać, że dałyśmy. W tym momencie pragnę podziękować Hani za pomoc w realizacji tego fragmentu. I przepraszam, że jednak nie ma pewnego urywku rozmowy, ale obiecuję, że to jeszcze wykorzystam. No i jest jeszcze jedna sprawa. Do tej pory było tak, że rozdziały ukazywały się co piątek. Teraz mogę mieć małe poślizgi, bo w nowej pracy mam piątki całe zajęte i w sumie siedzę w pracy od ósmej rano do późnego wieczora. Tylko w ciągu dnia mam małą przerwę. I być może zmienię dzień publikacji, ale o tym wszystkim jeszcze poinformuję. A teraz zapraszam do czytania i komentowania!

Rozdział 20

Amy ciężko westchnęła. Rozmowa z córką wydawała się być jeszcze bardziej przerażająca niż samo powiedzenie mężowi prawdy. Po Izzy'm wiedziała czego może się spodziewać. Od chwili, w której dowiedziała się, że jest w ciąży zaczynała przyzwyczajać się do myśli o rozstaniu. Z Angie sprawa wyglądała całkiem inaczej. Nastolatka była nieprzewidywalna i mogła zrobić wszystko. Przyjąć to spokojnie, jakby była już dojrzałą dziewczyną, albo zacząć zachowywać się jak mała dziewczynka, która nic nie rozumie. Amy najbardziej bała się tej drugiej możliwości. Mimo wszystko nie wyobrażała sobie stracić córki. W dniu, w którym urodziła Angie obiecała sobie, że zrobi wszystko, aby ta mała, krucha istotka była szczęśliwa i bezpieczna... aby nigdy w oczach Angie nie pojawiło się takie samo przerażenie, które widywała w oczach Laury. Jednak w tym momencie Amy zdała sobie sprawę z tego, że cały plan legł w gruzach. Anige patrzyła na matkę z wyrzutami, pytaniami, smutkiem, żalem, a zarazem strachem przed przyszłością. Nerwowo poruszyła się na swoim miejscu i starała się nie patrzeć na matkę. Amy ciepło się do niej uśmiechnęła, ale Angie nie wykazała żadnej reakcji. Może tylko kpiący uśmieszek.

            - Fajnie, że sobie o mnie przypomniałaś... ale rozumiem, teraz masz nową rodzinę, a ja jestem już prawie dorosła... ogólnie nie masz czasu... - Angie przerwała ciszę, spojrzała na matkę.

            Amy ciężko westchnęła. Nadal nie wiedziała, jak miała to wszystko wytłumaczyć.

            - Angie, to nie tak... nie mam żadnej nowej rodziny i pewnie nie będę miała... - zawiesiła głos, aby spojrzeć na córkę. Dziewczyna obojętna na słowa matki patrzyła przez okno kawiarni. Czasami tylko wzdychała, albo wywracała oczami. - Dobrze, porozmawiamy jak dwie dorosłe kobiety, bo przecież sama utrzymujesz, że nie jesteś już małą dziewczynką. Domyślam się, co takiego już wiesz, ale ja chcę, abyś wiedziała, że to nie było nic poważnego. I wiem, jak dziwie może to brzmieć, ale nie miało dla mnie żadnego znaczenia. Po prostu się stało.... a ja sama nie chcę o tym pamiętać.

            Angie oderwała wzrok od okna i spojrzała na matkę. Nie wierzyła w to co usłyszała. W tym momencie siedziała przed nią całkiem obca kobieta, na pewno nie jej mama, która zawsze mówiła o miłości i zaufaniu, o szczerości o tym, że rodzina jest najważniejsza. Angie poczuła w sobie nagły przypływ złości. Przecież Amy momentalnie zaprzeczyła wszystkiemu, co Angie słyszała od dziecka. Po prostu wszystko zburzyła.

            - Nie jesteś z tym gościem?! Nie zakochałaś się w nim...? Tak... tak po prostu... się z nim przespałaś...?!

            W jej głosie było słychać obrzydzenie. Niewątpliwie byłoby łatwiej znieść całą sytuację, jakby Amy powiedziała, że niestety przestała kochać już Izzy'ego, poznała kogoś nowego... ludzie się zakochują, uczuć przecież nie da się oszukać i się nad nimi nie panuje... Idea miłości cały czas by trwała.

            - Tak, po prostu się z nim przespałam. - Powiedziała twierdząco kiwając głową. Zdała sobie sprawę z tego, że dopiero teraz dotarło do niej, co takiego naprawdę zrobiła. Nie zdradziła tylko męża, ale także siebie. - Nie planowałam tego...

            - Kim on jest?

            - Olivier... mój aplikant.

            - Co?! Przecież... przecież on jest niewiele starszy od Laury!

            Angie wstała od stolika i w tym momencie zdała sobie sprawę z tego, że ludzie zaczynają się im przyglądać. Dziewczyna przygryzła dolną wargę i usiadła ponownie na swoje miejsce. Chciała zachować się spokojnie, chociaż to nie było takie łatwe, bo wszystko w niej wrzało. W takich momentach przypominała sobie także, że całe życie jest na cenzurowanym. Tylko u w domu może czuć się w pełni swobodnie i tam nikt nie zwraca uwagi na to, co takiego powie. Amy także poczuła na sobie spojrzenie innych osób.

            - Angie, dobrze wiem ile on ma lat... ale proszę cię, spokojniej... chyba obie nie chcemy czytać jutro o sobie w internecie...

            - Mamo, chodźmy stąd. - Powiedziała Angie.

            - Gdzie chcesz iść?

            - Nie wiem... gdziekolwiek... tu jest za dużo ludzi.

            Amy kiwnęła głową. Córka miała rację. Co prawda nieczęsto mogła przeczytać o sobie w internecie, albo jakiejś gazecie. Może tylko jak Izzy coś sam powiedział, albo gdzieś się z nim pojawiła. Ludzie raczej się nią nie interesowali, bo jak prawnik wydawała się być naprawdę nudną pożywką dla mediów, ale teraz sytuacja wyglądała inaczej. Przecież nie rozmawiała z córką o nowym kolorze ściany w salonie, czy innej mało istotnej rzeczy. Rozmowa dotyczyła Izzy'ego... a sam fakt, że Stradlin rozwodzi się z ciężarną żoną jest już bardzo ciekawy, a jeszcze ciekawsze jest to, że ojcem tego dziecka jest jakiś małolat. Amy zostawiła na stoliku pieniądze, a następnie dała Angie kluczyki do samochodu i powiedziała, że tam ma na nią zaczekać. Sama udała się jeszcze do toalety. Cały czas nie czuła się dobrze, a ból w podbrzuszu nie dawał jej spokoju.

            Angie bez słowa wzięła kluczyki i wyszła z kawiarni. Nerwowo wsiadła do samochodu trzaskając drzwiami. Cała ta sytuacja wydawała się być absurdalna, a może nawet trochę zabawna. Nie, to wcale nie było zabawne, ale dziewczyna momentalnie zaczęła się śmiać, kiedy tylko została sama. Czuła złość do samej siebie, ale nie mogła powstrzymać napadu śmiechu. Nawet kiedy Amy wsiadła do samochodu, Angie ocierała łzy, które spływały jej po policzkach. Powoli zaczynała dusić się ze śmiechu.

            - Co cię tak bawi? - Zapytała Amy ciężko oddychając. Za dużo stresu... lekarz przecież powiedział, że powinna teraz mieć spokój, odpoczywać i cieszyć się perspektywą macierzyństwa.

            - To wszystko! - Odpowiedziała Angie. - Ty mnie bawisz, mamo! Jesteś żałosna, wiesz...? Przez całe życie mówiłaś mi o miłości... i gdzie ta miłość? No gdzie...? Może jestem gówniarą, może nigdy nie miałam chłopaka, może... jeszcze nigdy nie kochałam mężczyzny... może gówno wiem na temat życia z inną osobą, ale wiem jedno! Jak się kocha, to tak po prostu się nie zdradza! Nawet się nie myśli o tym, że można inną osobę... że... przecież to jest obrzydliwe! Mamo, co ty zrobiłaś...?! Pieprzyłaś się z Olivierem, a potem wróciłaś do domu... do taty i udawałaś... i z nim... mamo! Jak mogłaś... jak... - Angie załamał się głos.

            Amy zacisnęła mocniej dłonie na kierownicy.

            - Kochanie, wiem, jak to wszystko brzmi... wiem, jak to wszystko wygląda i masz rację. Nie mogę niczemu zaprzeczyć... skrzywdziłam twojego ojca, ciebie... Laurę.

            - Szkoda, że ten twój pierwszy mąż cie zostawił... tata zasługuje na kogoś lepszego niż ty. Nienawidzę cię za to co zrobiłaś... i nigdy ci tego nie wybaczę. - Powiedziała przez zęby, chociaż sama nie zdawała sobie sprawy z tego, że te słowa będzie tak ciężko wypowiedzieć.

            - Angie, ja sama siebie nienawidzę. - Westchnęła Amy. - Nawet nie wiesz jak bardzo.

            W samochodzie zapadła cisza. Angie otarła łzy, chociaż nie były spowodowane śmiechem. Nie wiedziała co miała więcej powiedzieć, a nawet bała się odezwać. Sama słyszała swoje słowa pełne jadu, nienawiści. Dobrze zdawała sobie sprawę z tego, że obraża matkę. I może widziała w niej obcą kobietę, może przychodziło to w tej chwili z łatwością, ale nie mogła zaprzeczyć temu, że nadal przecież była to jej mama. Mama, która czasami denerwowała, która często nie rozumiała, że Angie nie jest już małą dziewczynką. Mama, która przytuliła, kiedy działo się źle, która siedziała przy niej, kiedy była chora. Mama, która kochała. Mama, którą kochała ona. Nie chciała więcej jej krzywdzić, mimo tego, że sama czuła się skrzywdzona. Powoli zaczynało docierać do niej, że rodzice się rozwiodą... że już nic nie będzie takie samo, że już nigdy... oparła głowę o szybę, a Amy głaszcząc córkę po kolanie odpaliła silnik.

            - Odwiozę cię do domu. - Powiedziała.

            - Nie chcę jechać do domu... mamo, ja już nie mam domu... - Szepnęła.

            - Angie, nie mów tak... masz dom... masz mnie, masz tatę... nie ważne, co się stało między mną, a nim... my zawsze będziemy twoimi rodzicami i zawsze będziemy cię kochać... i nie ważne, że ja urodzę teraz dziecko... to nie ma wpływu na nas. Oczywiście, noworodek będzie wymagał bardzo dużo uwagi, czasu... tym bardziej, że będę z tym sama... ale ty zawsze będziesz moją córką... Małą, kochaną córeczką... - powiedziała z uśmiechem. - Szczęściem i nadzieją... Kiedy się urodziłaś chciałam dać ci na imię Nadia... bo wiedziałam, że już wszystko będzie dobrze, ale Izzy nie chciał się na to zgodzić. Od zawsze powtarzał, że jeśli kiedykolwiek będzie miał córkę da jej na imię Angie... i nie wiem, czy chodziło o piosenkę Stonesów, czy tak po prostu... on bardzo cię kocha... najbardziej na świecie.

            - Może teraz będzie Nadia... chociaż... chyba nie przynosi nadziei na lepsze jutro... szkoda, szkoda, że temu dziecku nigdy nie będziesz mogła powiedzieć tego co mnie... bo ono... ono nie jest niczemu winne, że jest...

            - Miłość zawsze będzie trwać, choćby zło miało najlepszy czas... - szepnęła Amy.

            - Mamo, może da się... to wszystko jakoś ułożyć? Jak... jak nie jesteś z Olivierem i nigdy nie będziesz... jak... no przecież tato cię kocha, a ty kochasz jego... mamo... przecież sama powiedziałaś, że miłość zawsze będzie trwać...

            - Czasami sama miłość nie wystarczy... czasami wydarzy się za wiele, aby ponownie spojrzeć sobie w oczy... Nie daje nam ona prawa do własności, władz nad drugim człowiekiem. Jest tylko prezentem, przepustką do życia z nim... ale tak naprawdę nie można nikogo zmusić do uczuć, a tym bardziej twojego ojca. Zakochałam się w Izzy'm, kiedy byłam niewiele starsza od ciebie. Ogólnie nie lubiłam kumpli Axla. Wszyscy byli tacy sami... myśleli tylko o jednym... z resztą dobrze wiesz jacy są chłopcy w twoim wieku... ale Jeffrey, on był trochę inny... nie śmiał się z tych głupich żartów, miał swój własny świat, który chciałam poznać... i nie chodzi tu o muzykę, chodziło o coś więcej... zaczęłam spędzać z nim bardzo dużo czasu. Nawet wkurzałam się, jak nagle w naszym otoczeniu pojawiał się Axl, bo wtedy schodziłam na drugi plan... aż zrozumiałam, że się w nim zakochałam, że... chcę z nim być, chociaż wiedziałam, jak to absurdalnie brzmiało, ale przy Jeffrey'u czułam się bezpiecznie. On ze mnie nie żartował, nie naciskał na seks, nie sprowadzał mnie do roli kury domowej. Angie, my wychowaliśmy się w małym miasteczku, w którym prawie wszyscy się znali. Tam role społeczne były jasno podzielone. Mężczyzna pracuje na rodzinę, a kobieta siedzi w domu z dziećmi i gotuje obiadki... czasami miałam wrażenie, że moje koleżanki spotykają się z chłopakami tylko po to, aby znaleźć męża, aby spełnić ten wzór, który wpoiły im matki... mnie mama powiedziała co innego. Wychowaliśmy się bez ojca, bo umarł, kiedy ja miałam dwa latka... mnie mama powiedziała, że muszę być silną kobietą, że muszę się spełniać. Czułam, że przy Jeffrey'u będę mogła... on mi pomoże, bo jemu także zależało na mnie... jako na kobiecie.

            Angie oderwała wzrok od szyby i popatrzyła na Amy. Tak naprawdę niewiele wiedziała o przeszłości rodziców, bo oni niechętni o tym mówili. Angie co prawda domyślała się, że zapewne przez Chrisa, przez to, jak wyglądało życie Izzy'ego.

            - To dlaczego wyszłaś za Chrisa...? - Zapytała.

            - Chris także był kolegą wujka. W sumie... było ich trzech. Axl, Chris i Izzy... Długo ukrywałam się z moim uczuciem do twojego taty. Bałam się powiedzieć prawdę, bo nie chciałam go stracić. Nie wiedziałam, co on do mnie czuje. Rozmawiałam o tym z mamą... radziła mi, że w końcu muszę zrobić pierwszy krok, bo to nie jest tak, że to facet zawsze musi. Mama ogólnie lubiła Jeffrey'a... chyba najbardziej ze wszystkich kumpli Axla. Dużo myślałam o tym. Nie chodziliśmy ze sobą, ale... on był względem mnie taki opiekuńczy, czuły... ostrożny, a zarazem czasami speszony. Wiedziałam, że jestem dla niego ważna, a potwierdzenie dostałam, kiedy zgodził się ze mną iść na mój bal maturalny. Wiesz jaki jest ojciec, on najchętniej by nigdzie nie wychodził... wtedy także taki był... ale zgodził się, bez słowa... po prostu. Poszedł jeszcze ze mną kupić mi sukienkę... wbił się w garnitur, który miał ze swojej matury i... poszedł... a ja uznałam, że to jest dobry moment, aby powiedzieć, co takiego czuję... a na drugi dzień obudziłam się sama... nie było go przy mnie, nie było żadnej kartki... nie było nic. Axl powiedział mi, że na pewno pojechał do Los Angeles, bo przecież wszystko miał uzgodnione... Poczułam się zraniona... bardzo.

            - Zostawił cię po tym jak powiedziałaś, że go kochasz...?

            - Teraz wiem, że się przestraszył... tego obowiązku. Miłość niesie za sobą obowiązki... odpowiedzialność za drugiego człowieka. Uciekł, bo chciał dla mnie dobrze... a Chris... pocieszał mnie... niedługo potem zaszłam z nim w ciążę... no i stało się to przed czym mama mnie ostrzegała. Zostałam kurą domową, z dzieckiem, pieluchami i mężem, który kocha spędzać czas przed telewizorem, z kolegami... ale nie z żoną. Nie z rodziną... - Powiedziała Amy zamyślając się na chwilę. Pamiętała każde upokorzenie, każde słowo, które jej powiedział, pamiętała ból każdego ciosu i płacz Laury. Tak, Izzy chciał dobrze. Zapłacił Chrisowi, to wydaje się obrzydliwie, ale zrobił to w dobrej wierze... tylko Amy tak naprawdę bolało co innego. Może na początku poczuła się oszukana, poczuła, że Izzy ją kupił, ale szybko zdała sobie sprawę z tego, że to nie wyglądało tak. Bolało ją co innego. To co zrobił Chris. To on ją sprzedał. Wystarczyły pieniądze, aby zniknął, aby odszedł... potraktował ją i córkę jako towar. Były dla niego warte pieniądze, które dostał od dawnego kumpla. Nic więcej.

***

Mimo kiepskiego poranka Cash zdecydował się iść ośrodka. W końcu, ostatni raz był tydzień temu, a też czuł jakieś poczucie winy. Niedawno jeszcze się deklarował, iż weźmie sobie więcej dyżurów, a teraz tak po prostu olał sprawę. Ponownie przemierzał ulicę ze spuszczoną głową i zaciągniętym kapturem od bluzy. Patrzył tylko pod nogi. Wszystko, aby uniknąć spojrzenia przechodniów. Wszędzie było słychać wrzeszczące dzieciaki, a w powietrzy unosiła się rodzinna atmosfera, jednak Cashowi na to wszystko po prostu chciał się rzygać. I tak musiał przyznać sam przed sobą, że nawet nie miał ochoty iść pomagać Nicole. Tylko co miał ze sobą zrobić? London od rana jęczał, ze umrze. Slash gdzieś pojechał. Angie nie odbierała telefonu. Ten ośrodek ponownie stał się jedyną alternatywą. Ciężko westchnął, kiedy zaszedł na tyły budynku i wślizgnął się do środka, tak jak zawsze, aby nikt go tylko nie zauważył. Kiedy znalazł się w budynku, jak zawsze mógł odetchnąć z ulgą. Ruszył schodami do góry, aby za parę chwil znaleźć się w odpowiedniej sali.

            Jednak kiedy szedł po schodach, to coś wydało być mu się nie tak. Dzieci zawsze było słychać na cały korytarz. Tym razem panowała cisza, co raczej było dziwne. Takie coś po prostu się nie zdarzało. Może Nicole wzięła sobie wolną sobotę? Przecież tez miała do tego prawo, ale wydawało się to Cashowi dość dziwne. Ta praca była całym jej życiem i nie miała nic poza nią. Przecież kochała swoich podopiecznych, jak własne dzieci i Hudson dobrze wiedział, że ciężko było jej wytrzymać każdy dzień wolny. Stanął przy drzwiach. Jeszcze nasłuchiwał, ale tak naprawdę nadal panowała cisza. Wzruszył ramionami i nacisnął klamkę. Były otwarte.

            Zajrzał do środka. Nicole siedziała przy komputerze i najprawdopodobniej zajmowała się dokumentacją. Cash ogarnął wzrokiem salę. Nie było za wiele dzieci. Tylko czworo. No w sumie, to pogoda była ładna, to może rodzice w końcu zdecydowali się spędzić czas ze swoimi pociechami. Chłopak zamknął za sobą drzwi i wszedł do środka. Oczy Nicole oderwały się od monitora komputera i popatrzyły na Casha. Chłopak czegoś nie zrozumiał. Opiekunka grupy patrzyła na niego z współczuciem. Jakby coś się stało, jakby coś się stało Cashowi, ale przecież nic takiego się nie działo. No oprócz stałych problemów, ale Nicole raczej mu nie współczuła z tych powodów.

            - Cash, kupę lat. - Powiedziała opiekunka wymuszając na sobie uśmiech.

            - Wybacz. Zająłem się szkołą, jak mi radziłaś. - Odpowiedział wzruszając ramionami. - Nicole, czy coś się stało?

            Kobieta w tym momencie posmutniała. Powiedziała Cashowi, aby sobie usiadł. Chłopak wszedł do sali i zajął miejsce przy jednym ze stolików, gdzie leżały prace plastyczne podopiecznych ośrodka. Zaczął je przeglądać i już żałował, że nie brał udziału w tworzeniu tych wyklejanek. Patrzył na imiona i nazwiska poszczególnych dzieci, jednak jednego mu brakowało Taylora Robertsa. Jego ulubionego podopiecznego.

            Nicole po chwili pojawiła się z dwiema szklankami herbaty. Postawiła je przed synem gitarzysty i miło się do niego uśmiechnęła. Potem zajęła miejsce na przeciw niego. Cash znacząco popatrzył na kobietę.

            - Taylor nadal nie przychodzi? - Zapytał. - Nie ma tu jego pracy.

            - Cash... powinieneś wiedzieć, coś na temat Taylora...

            Nicole nie powiedziała tego radośnie. W jej głosie było słychać ból. Nie patrzyła na Casha tylko mocniej zacisnęła dłonie na szklance. Nie zważała już nawet na to, że jest w środku gorąca herbata i po prostu poparzy sobie dłonie. Zastanawiała się, jak ma przekazać tę informację.

            - Co się stało? Źle reaguje na leki...? Jego rodzice się przeprowadzają?

            - Cash, on nie żyje.

            Młody Hudson poczuł, jakby ktoś go walnął deską w głowę. Wbił wzrok w Nicole. Kobieta siedziała skulona i wyglądała, tak jakby miała się popłakać. Czuła, jakby straciła swoje własne dziecko. Natomiast Cash nie wiedział, co ma myśleć. Po prostu Taylora już nie było. Nagle dotarło do niego, że ponownie stracił osobę na której mu zależało, którą kochał. Tylko tym razem to już nie była matka, a dziecko obcych ludzi, które pokazało mu swój skomplikowany świat. W tym momencie, kiedy usłyszał te słowa od Nicole to miał wrażenie, że wszystkie emocje z niego uszły. Po prostu nie było już nic. Ani żalu, złości, smutku, tęsknoty. Po prostu jedna wielka pustka, jakby znajdował się w jakiejś próżni. Nicole zaczęła mu mówić, co się stało takiego z chłopcem, ale to też nie docierało do Casha. Słyszał słowa, ale nie potrafił odczytać z nich sensu. Po prostu ponownie wszystko się zawaliło mu na głowę. Chciał się popłakać, aby sobie jakoś ulżyć, ale to też nie było takie łatwe, bo przecież nie odczuwał żadnych emocji. Popatrzył w końcu nieprzytomnie na Nicole i pokręcił przecząco głową, jakby chciał zaprzeczyć temu, co mu kobieta opowiedziała. A potem po prostu ciemność. Nie wiedział, co się dzieje, nie wiedział, gdzie jest. Już nie tylko myśli, ale on cały znajdował się w tej nicości.

***

Otworzył oczy. Pierwsze, co to poraziło go światło. Miał wrażenie, że ktoś świeci mu żarówką po oczach. Może jednak, to co powiedziała Nicole było tylko snem? Następnie do świadomości Casha dotarło to, że leży na łóżku i czuje ten szpitalny zapach. Kompletnie nie rozumiał, co takiego się stało. Podniósł się i rozejrzał po sali. To był szpital. Był tego pewien. Problem polegał na tym, że miał podłączoną kroplówkę i nie dość siły w nogach, aby iść i się kogoś zapytać, co się właściwie dzieje. Na łóżku obok też nikt nie leżał. Opadł na poduszkę i zadawał sobie pytanie, czy Taylor naprawdę nie żyje. Nicole powiedziała mu, że chłopiec dostał zapalenia opon mózgowych i po prostu nie przeżył choroby. Tak po prostu. Kolejny przypadek do odnotowania, który nie żyje. Dla statystyk głupia liczba, dla Casha za tą liczbą stoi mały człowiek. Hudson patrzył się w sufit. Chyba dopiero teraz zaczęło docierać do niego, co takiego stało się z jego małym przyjacielem. Nie raz chłopak miał wrażenie, że tylko Taylor go rozumie. Tylko ten chory chłopiec ma ochotę go zrozumieć. On także nie rozumiał świata i wszystkiego co się wokół niego działo. I tęsknił za swoją mamą, mimo tego, że każdego dnia miał ją przy sobie.

            Cash usłyszał czyjeś kroki. Odwrócił głowę w stronę wejścia do sali i zobaczył Slasha w fartuchu ochronnym. Skrzywił się. Nie chciało mi się tłumaczyć przed ojcem, który i tak pewnie będzie miał stos pretensji, że musiał zawalać swoje sprawy. Z resztą nie musiał. Przecież nikt go nie zmuszał do tego, aby się tu pojawił. Cash nic nie powiedział, tylko odwrócił głowę w drugą stronę. Slash ciężko westchnął. Wszedł do sali i zajął miejsce na krześle obok łóżka syna.

            - Cash, może chcesz o czymś porozmawiać?

            Chłopak milczał. Nie chciał rozmawiać, chciał być sam. Z resztą jak zawsze. Dlaczego Slash nie mógł jeszcze tego zrozumieć? Rano podejrzewa go o branie narkotyków, a teraz taka nagła troska. Przecież, to wszystko nie miało sensu.

            - Bo ja mam chyba ci trochę do powiedzenia. Powinienem cię przeprosić za to wszystko, co o tobie myślałem. I już rozumiem po co ci był samochód i dlaczego opuszczałeś szkołę. W sumie, to jestem z ciebie dumny, że tak się poświęciłeś dla innych, bo mnie chyba by nie było stać na taki gest. Uświadomiłeś mi, że tak naprawdę, to ja jestem egoistą. I nie wiem, co bym miał ci jeszcze powiedzieć. Pewnie zastanawiasz się, dlaczego tu jesteś. Proste. Od paru dni nic nie jadłeś, wczoraj jeszcze trochę wypiłeś. Ogólnie to jesteś osłabiony... Masz anemię.

            Cash słuchał tego wszystkiego. Nie patrzył na Slasha, bo w tym momencie wydawało mu się to być trudne. Pewnie jakby popatrzył na niego, to by Hudson nagle zamilkł. Słuchał prawie, że płaczliwego tonu głosu i zadawał sobie pytanie, czy wyznanie ojca jest szczere. Chyba było. Jakby nie, to po co to wszystko? Cash ciężko westchnął.

            - On był moim jedynym przyjacielem. - Mruknął. - Mam wrażenie, że tylko on mnie rozumiał... nie zadawał głupich pytań, nie gadał żadnych głupot, nie pocieszał... po prostu był, wiesz? Ciągnął mnie do zabawy... tak po prostu... tak, był inny... zamknięty w sobie... czasami mnie nie słuchał, czasami miał mnie gdzieś i nie zwracał na mnie uwagi, ale ja mu to wybaczałem, a wiesz dlaczego? Bo był chory, bo nie umiał inaczej, bo miał prawo do takich zachowań! Bo jemu to mogłem wybaczyć...! - Odwrócił się w stronę ojca, który nic się nie odzywał. Być może Cash miał rację, że słucha go pierwszy raz od śmierci Perli. - Ja pokochałem tego dzieciaka... chyba... chyba pierwszy raz od śmierci mamy kogoś kochałem... i czułem się kochany... a on odszedł jak mama. Bez pożegnania, bez słowa wyjaśnienia... tak nagle... tak jak mama... zostawił mnie tu samego!

            Pierwszy raz powiedział ojcu, co takiego czuje. Zawsze się przed tym bronił, ale tym razem już nie dał rady się powstrzymać. Przypomniał sobie słowa Londona o tym, że przecież Slash jest ich najlepszym przyjacielem. A może powiedział to wszystko pod wpływem chwili. Po prostu musiał się komuś wygadać, a nikogo innego nie było wtedy przy nim? Jednak musiał przyznać sam przed sobą, iż poczuł się z tym wszystkim lepiej. Jakby na chwilę kamień spadł mu z serca. Slash nadal nic się nie odzywał. Ponownie zobaczył w Cashu tego małego, przerażonego chłopca. Coś ścisnęło go w sercu. Niewiele myśląc usiadł na łóżko syna i po prostu przytulił go do siebie. Pierwszy raz od pogrzebu żony...