Rozdział 23

      Witam. 

Jest to naprawdę bardzo ciężki i emocjonalny rozdział. Ja sama poczułam się po prostu podle jak go napisałam i naprawdę długo zastanawiałam się, czy mam opublikować go właśnie w takiej fermie. Z resztą nadal mam wątpliwości, ale myślę sobie, że pewne sprawy powinny wyjść na światło dzienne i pewne słowa powinny zostać powiedziane. Może to wydaje się śmieszne, ale dla mnie moi bohaterowie są bardzo ważni. Nie widzę w nich tylko fikcyjnych postaci, którzy nie istnieją i można zrobić z nimi wszystko, bo naprawdę nikomu krzywda się nie dzieje. U mnie tak nie działa. Ja widzę moich bohaterów jako ludzi, żywych ludzi, którzy także mają uczucia. Takie same jak my. Oni dla mnie żyją przed rozpoczęciem akcji opowiadania, a także po tym jak opowiadanie się skończy. Dlatego teraz czuję się podle, bo jest mi po prostu tak bardzo ich szkoda. To trochę jakby moim przyjaciołom działa się krzywda... ale nie wiem, czy ktoś z was to rozumie... czy może uważacie, że mam paranoje. 

Rozdział 23

London od piętnastu minut czytał tę samą stronę w podręczniku, jednak nic do niego nie docierało. Pierwszy raz czuł pustkę w głowie, którą wypełniała Hanna. Nie tak wszystko miało wyglądać. Dziewczyna przez niego płakała. Ciężko westchnął i zamknął podręcznik. Starał się z nią skontaktować, ale nie odbierała od niego telefonu, na wiadomości także nie odpisywała. Z resztą, przecież nawet nie miała powodu, aby to zrobić. London zaczął powoli w wszystko wątpić. W sens studiów i takiego życia. Oczywiście wybrał fizykę z astronomią ze względu na Jennifer, ale szybko zrozumiał, że jest to kierunek idealny dla niego. Trzeba poświęcić na nie dużo czasu. Można spokojnie odizolować się od ludzi, bo przecież trzeba się uczyć. Nikt nie zastanawiał się, dlaczego nigdzie nie wychodzi. Zawsze miał dobrą wymówkę. Jednak w tym momencie zrozumiał, że życie polega na czymś więcej niż astronomia i patrzenie się w gwiazdy. Nagle poczuł, że chciałby patrzeć się w te gwiazdy z kimś... i patrzeć się tak po prostu, jak robią to przeciętni ludzie. Ponownie otworzył książkę. Następnego dnia czekała go rozmowa w NASA. Musiał jakoś się do tego przygotować, jednak irytacja Londona osiągnęła szczyt, kiedy Cash wszedł do jego pokoju. Młodszy z braci stanął w drzwiach i ze złością popatrzył na brata. Nie mógł zrozumieć, dlaczego London tak bezkarnie wszedł w jego życie i zabrał sobie Hannę. Przecież nie miał do tego żadnego prawa. Poza tym był śmieciem, zdrajcą. Na pewno nikim wartym jej uwagi.

            - Puka się, kurwa! - Wrzasnął London rzucając w brata podręcznikiem. Cash zrobił unik i zdziwiony patrzył na brata, który krzyczał dalej. - Wchodzisz sobie jak do obory! Właśnie... Hanna ma rację, nie wiem, dlaczego jakoś specjalnie cię traktuję! Wypierdalaj!

            London zeskoczył z biurka i podszedł do Casha chcąc wypchnąć go za drzwi. Jednak młodszy z braci się postawił i popchnął Londona. Ten w rezultacie stracił równowagę. Zachwiał się i przez chwilę stracił orientację.

            - Masz odczepić się od Hanny, rozumiesz? Zostaw ją w spokoju! - Warknął Cash zaciskając dłonie w pięści.

            London podniósł wzrok, a następnie kpiąco się zaśmiał.

            - Bo co? Bo ty tak chcesz? Tak...? Znów mam robić coś, bo biedny Cash tego chce? Tak naprawdę jesteś żałosny! Znoszę cię przez całe życie, chociaż wcale nie muszę tego robić! Bo co? Biedny Cash widział jak mama wpadła pod samochód i teraz wszyscy mają się nad tobą litować?! Ja mam dość rozumiesz? Mam dość ciebie i tych twoich głupich żartów, docinek, poniżania mnie! Co ci to, kurwa daje! Czujesz się lepiej?

            Cash zaczął ciężko oddychać. Może jego brat miał rację, ale w tym momencie nie chciał się nad tym zastanawiać. Niewiele myśląc podszedł do Londona i uderzył go z pięści w twarz. Ten ponownie stracił równowagę i upadł na podłogę. Poczuł w ustach smak krwi. Chciał się podnieść, kiedy poczuł, że brat przygniata go do podłogi. Siedział na nim i skrępował każdy jego ruch. W tym momencie Cash czuł czystą nienawiść. Mógł nawet zabić tego gnoja i nie miałby żadnych wyrzutów sumienia.

            - Dobrze wiesz, że gdyby nie ja to byś nie przeżył ani dani po śmierci mamy! - Krzyknął London z kpiną w głosie.

            Cash przycisnął mocniej Londona do podłogi. Nie panował nad sobą, nie myślał nad tym co robi. Działał jakby trochę automatycznie, machinalnie.

            - Jesteś pieprzonym gnojem, London. Nienawidzę cię za to wszystko co zrobiłeś! Taki dobry i uczciwy jesteś? - Cash wybuchnął śmiechem. - Powiedz jej o wszystkim. Ciekawe, czy będzie dalej myślała o tobie, że taki kochany jesteś! Nie pozwolę ci jej skrzywdzić, rozumiesz? Nie tkniesz jej! Zabiję cię prędzej!

            London poczuł, że brakuje mu oddechu. Zebrał w sobie całą siłę, aby zepchnąć Casha, jednak to nie było takie łatwe. Nawet nie spodziewał się tego, że jego młodszy brat jest taki silny. Na chwilę zrobiło mu się ciemno przed oczami. Ugryzł Casha w rękę, a ten wrzasnął z bólu jednak go nie puścił. Zaczęli tylko szamotać się na podłodze.

***

Slash ponownie usiadł z laptopem na kolanach. Zalogował się na pocztę, a oczy ponownie wpadła mu wiadomość od Jackie. Przez to całe zamieszanie związane z Cashem oraz Kate całkiem o niej zapomniał. Może nawet to lepiej, chociaż sam nie wiedział. Jackie była pierwszą i jak na razie jedyną kobietą, z którą związał się po śmierci żony. Oczywiście to był toksyczny związek, który powoli ich wyniszczał, ale wszystkiemu winne były narkotyki. Sam Slash doprowadził właśnie do takiego stanu, przecież wtedy nikt go do tego nie zmuszał. Ciężko westchnął. Nie wiedział, co takiego miałby zrobić, chociaż niewinne uśmiechnął się na swoje wspomnienia związane z tą kobietą. Napisała mu, że jest już czysta, że nie bierze od paru lat, to chyba nie miał czego się obawiać. Z resztą, jedno spotkanie przecież nie zaszkodzi. Ten dom zdecydowanie był za duży, za pusty i za cichy. Zdecydowanie kogoś w nim brakowało. W życiu Slasha kogoś brakowało. 

            Jednak spisał numer telefonu z poczuciem winy i ciągłymi pytaniami, na które nie chciał sobie odpowiadać. Pokręcił się trochę po salonie, aż zdecydował się zadzwonić. Nie musiał długo czekać. Jackie odebrała po dwóch sygnałach, które dla Slasha i tak wydawały się być wiecznością.

            - Słucham? - Zaśpiewała radosnym głosem. Slash w tel usłyszał muzykę, głos innych ludzi, a następnie dotarła do niego analiza jej głosu. Chyba już zapomniał jak na niego działa. Zapomniał już, że potrafiła zdominować go tylko jednym spojrzeniem, a on o wszystkim zapominał. I właśnie w tym momencie przyszła do niego niebywała ochota na nią. Zdał sobie sprawę z tego, że był gotów wsiąść w samochodu i jechać gdziekolwiek teraz była, aby tylko poczuć ją.

            - Cześć, z tej strony Slash. - Powiedział drżącym głosem. - Wybacz, że dopiero teraz się odzywam, ale miałem w życiu małe zamieszanie. Miło, że napisałaś...

            Jackie oderwała telefon od ucha i spojrzała na wyświetlacz, a następnie uśmiechnęła się sama do siebie. Już dawno straciła nadzieję, że Hudson się do niej odezwie, a jednak. Kobieta popatrzyła na młodego chłopaka, któremu siedziała na kolanach. Nędzny aktorzyna, który myślał, że świat może należeć do niego. Tak, był przystojny, dobry w łóżku, można było się z nim zabawić, ale jednak nie dawał tego wszystkiego, co mógł dać jej Slash. Zaśmiała się i przeprosiła swojego kolegę, a następnie skierowała się w stronę toalety.

            - Slash! Jak miło, że dzwonisz... och, myślałam, że już się nie odezwiesz... przez to wszystko co się stało. - Wymusiła smutny głos. - Nawet nie wiesz jakie mam wyrzuty sumienia...

            - Było, minęło... - Mruknął Hudson. Nie miał ochoty wracać myślami do tamtych chwil. - A w końcu przecież nie zawsze było źle...

            - Ja nic chcę się tobie narzucać, ale chętnie bym się z tobą spotkała. Tak po prostu, aby porozmawiać. Powspominać stare czasy.

            - Myślę, że to dobry pomysł.

            Slash podszedł do komody na której stało parę zdjęć oprawionych w ramki. Wziął do ręki fotografię ślubną i ciężko westchnął. Zamknął oczy i przez chwilę postarał się przywołać w głowie obraz żony, jednak nie było to takie proste. Przerażało go to, że powoli zaczął zapominać. Nie raz desperacko starał się zachować takie szczegóły jak tonacja w głosu, dotyk, śmiech, uśmiech, w głowie, ale obrazy powoli uciekały. Ponownie otworzył oczy i odstawił zdjęcie na miejsce.

            - Może przyjedziesz po mnie na plan? Będę miała pretekst, aby zerwać się wcześniej...

            Slash chciał już coś odpowiedzieć, kiedy zauważył, że Lou, który wcześniej spokojnie leżał na kanapie momentalnie zerwał się z miejsca i pobiegł po schodach na górę. Zaraz po tym do uszu Slasha dobiegły krzyki, oraz odgłosy szamotaniny. Hudson spojrzał na schody i zastanowił się o co w tym wszystkim może chociaż. Niewiele myśląc rzucił do Jackie, że oddzwoni do niej później, a sam momentalnie zerwał się po schodach i wpadł do pokoju Londona. To co zobaczył przerosło jego najśmielsze oczekiwania. Wiedział, że jego synowie nie mają ze sobą dobrego kontaktu, czasami się kłócą, albo wcale się do siebie nie odzywają. Dogryzają sobie, wyzywają się, są dla siebie często niemili, opryskliwi, ale przecież nigdy nie wdawali się w bójki. Widok Casha, który przygniatał zakrwawionego Londona do podłogi i krzyczał do niego, że go zabije, przeraził Slasha. Hudson niewiele myśląc, nie zadając żadnych pytań zerwał się, aby rozdzielić chłopaków. Ledwo zdołał oderwać Casha od starszego syna, który momentalnie złapał oddech i chciał się podnieść jednak nie miał na to siły. Wytarł sobie tylko krew z wargi, a Cash dalej się wyrywał.

            - Co tu się do cholery dzieje! - Krzyknął Slash spoglądając na młodszego syna. Cash wyrwał się mu z uścisku. London w tym czasie zdążył się podnieść. Hudson stanął pomiędzy nimi, aby ponownie się na siebie nie rzucili. - No? Któryś mi powie? - Popatrzył po synach.

            - Właśnie, London, może powiesz, co? - Warknął Cash, a następnie spojrzał ojcu w oczy. - Tak, twój idealny synek London się bije. Zaskoczenie, prawda? Jak on może... tak, pewnie to moja wina! - Zaczął syczeć zaciskając ponownie dłonie w pięści. Slash zobaczył w jego oczach furię, obłęd. Coś czego jeszcze nigdy nie widział. Młodszy z braci ponownie popatrzył na starszego. - Teraz nic nie mówisz? Ja jestem żałosny? To ty jesteś żałosny! No powiedz ojcu, kto go okradał... ile tego było? Sporo nie? Może powiesz, przez kogo ojciec wylądował na odwyku, przez kogo go zamknęli, a nas zabrali?! No dalej, powiedz, kto chciał wsadzić ojca do więzienia?! No kto! Tak... tato, twój idealny London. Och, zaskoczony? Pan idealny wcale nie jest taki idealny! Brawo, London... ty skończony śmieciu. Potrafisz tylko oczy ludziom mydlić, a tak naprawdę jesteś zdrajcą. Zdradziłeś nas... nas wszystkich!

            London usiadł na łóżku i ciężko oddychał. Slash oderwał od niego spojrzenie, a następnie wskazał Cashowi na drzwi.

            - Wynoś się! - Wrzasnął. - Wyjdź, albo ja ciebie wyrzucę!

            - Tak, staruszku. Lituj się nad tą szują. - Prychnął Cash. - Oboje jesteście siebie warci!

            - Do swojego pokoju i nawet nie waż mi się stamtąd wychodzić!

            Cash nic nie odpowiedział tylko wyszedł z pokoju brata. Slash nawet za nim nie popatrzył. London nadal siedział na łóżku i chował twarz w dłoniach. Hudson podszedł do syna i usiadł obok niego.

            - Wszystko w porządku? Co tu się w ogóle stało...?

            - Tato, idź do niego. - Jęknął London. - Proszę cię... idź, bo on zrobi jeszcze coś głupiego! Mną się nie przejmuj. Mnie nic nie jest.

            Wstał z łóżka i skierował się w stronę łazienki.

***

Cash wpadł do swojego pokoju trzaskając drzwiami. Miał ochotę wrzeszczeć, coś rozwalić. Zrobić cokolwiek, aby poczuć się lepiej. Na początku zwalił wszystko, co leżało na jego biurku, jednak kiedy popatrzył na rozwalone rzeczy poczuł się tak bardzo beznadziejnie. Przecież w gruncie rzeczy nie chciał nic zrobić Londonowi, ale w tamtym momencie... sam nie wiedział, co go takiego napadało. Nie panował nad tym. Jakby przez chwilę nie był sobą tylko kimś całkiem innym. Stał przez chwilę i patrzył się na rozwalone książki, zeszyty, testy i inne rzeczy. Po prostu zaczął płakać. W końcu rzucił się na łóżko, a spod poduszki wyjął maskotkę. Starego pluszowego misia, którego dostał na siódme urodziny od mamy. Jedyna zabawka, której się nie pozbył, ale czasami wstydził się, że jeszcze ją mą... że z nią sypia. Jednak wtedy czuł się bezpieczniej. Skulił się w sobie przyciskając maskotkę do siebie i cicho płakał. Nie chciał z nikim teraz rozmawiać, dlatego, kiedy zobaczył, że Slash stanął w drzwiach jego pokoju nic nie powiedział. Natomiast Hudson już kompletnie nie wiedział, co miał o tym wszystkim myśleć. Przed chwilą zmagał się z ogromną złością do Casha, a teraz ponownie zobaczył w nim bezbronne dziecko, tak jak wtedy w samochodzie, gdy wracali od Stradlinów. Takie wahania nastrojów nie były normalne.

            - Wyjdź. - Powiedział Cash przyciskając mocniej do siebie maskotkę. - Nie chcę z tobą rozmawiać. Londonowi się należało... z resztą, to nie twoja sprawa... WYNOŚ SIĘ!

            - Cash... - Zaczął chociaż nie wiedział co miał powiedzieć.

            Chłopak usiadł na łóżku, nadal przyciskając do siebie maskotkę kiwał się w przód i w tył, patrzył się przed siebie nieprzytomnie, a czasami tracił oddech. Hudson przełknął ślinę. Mimo protestów syna podszedł do niego i usiadł obok.

            - Nic nie brałem. - Powiedział Cash. - Mówiłem ci, że nie ćpam... to wszystko... ja nie wiem... sam nie rozumiem.

            - Dobrze, o nic nie pytam. - Szepnął Slash i niepewnie położył rękę na ramieniu syna. - Ja się tylko martwię.

            Cash przez milczał przez parę minut. Przyciskał tylko do siebie maskotkę i dalej tak się kiwał, aż w końcu się uspokoił. Spuścił głowę i popatrzył na misia.

            - Kochałeś ją...? - Zapytał bez uczuć.

            To pytanie wyrwało z zamyślenia Slasha. Popatrzył niepewnie na syna, który trzymał wzrok na maskotce. Slash nawet nie wiedział, że Cash nadal ją ma, że ma jakąkolwiek zabawkę.

            - Kochałeś ją? - Cash powtórzył pytanie. - Kochałeś mamę?

            Slash dalej milczał. Nie wiedział, co miał takiego powiedzieć. Na początku zaskoczyło go pytanie syna, a potem szukał odpowiednich słów na odpowiedź. Oczywiście, że kochał żonę, ale czasami wydawało się mu, że tak naprawdę pokochał ją, kiedy umarła. Gdy zrozumiał ile dla niego znaczyła i kim naprawdę była w jego życiu. Przełknął ślinę i pogładził Casha po plecach. Ten oderwał wzrok od maskotki i spojrzał na ojca. Wyczekiwał odpowiedzi. Nie ważne jaka by była, po prostu chciał usłyszeć odpowiedź ojca.

            - Tak. Kochałem... bardzo... w sumie, to nadal kocham. - Szepnął Slash drżącym głosem. Zdał sobie sprawę z tego, że nigdy nie rozmawiał z synami o ich matce. Jakby chciał ją wymazać z ich życia w dniu jej śmierci.

            - Myślisz czasami o niej?

            - Myślę... bardzo często myślę...

            - Musiało być ci wtedy bardzo ciężko, że znów zacząłeś ćpać... - szepnął Cash ściskając mocniej maskotkę. - Chociaż ja nie rozumiem i nie chcę zrozumieć... bałem się. Bardzo się bałem... wtedy na ulicy... ludzie krzyczeli, coś do mnie mówili, a ja szukałem mamy... - Pokręcił głową. - Ona chyba mnie uratowała, chyba mnie odepchnęła... nie wiem, nie pamiętam... ale chyba poświęciła się dla mnie... rozumiesz? Nie wahała się ani chwili, aby... bałem się... jakaś kobieta pytała się mnie, co się takiego stało, a ja nie wiedziałem... chciała mnie zająć, abym się tylko nie odwrócił, abym nie zobaczył mamy, jak tam leżała... ale ja i tak się odwróciłem... i zobaczyłem ją... tam... - Cash zawiesił głos, zacisnął mocno powieki, spod których zaczęły wypływać mu ogromne łzy. - I ja nie wiedziałem, co miałem zrobić, ludzie coś krzyczeli, potem ktoś mnie zabrał i mówił, że wszystko będzie dobrze, że mam się o nic nie martwić... no ale jak miałem się nie martwić? No jak... rozumiesz? Ja wiedziałem, że jest źle. Przecież nie może być dobrze, jak człowiek leży w krwi... dużo krwi...

            Slash na chwilę zatrzymał oddech. Słuchał wszystkiego co syn miał do powiedzenia. Nie chciał mu przerywać, zadawać żadnych pytań. Czasami miał wrażenie, że znał na pamięć listę obrażeń, które odniosła żona w czasie wypadku, jednak nigdy nie zastanawiał się nad tym, że jego wtedy ośmioletni syn to wszystko zobaczył. Slash tylko usłyszał od lekarza, potem dostał raport na papierze i było mu ciężko znieść prawdę, a co dopiero dziecku, które zobaczyło na własne oczy. Hudson poczuł do siebie samego ogromną złość. Przecież był takim ignorantem. Myślał tylko o sobie, a dzieci w tamtym momencie nie były ważne. Cash nie był ważny. Liczył się tylko jego ból i jego strata.

            Cash zamilkł. Siedział po turecku na łóżku i nawet nie starał się hamować łez. Musiał to w końcu komuś powiedzieć, wyrzucić z siebie. Chociaż sam nie wiedział, czy Slash jest odpowiednią osobą, ale w tej chwili to nie miało żadnego większego znaczenia.

            - Bardzo za nią tęsknię. - Dodał po chwili. - Czasami chcę wierzyć, że nie umarła... albo sobie to wmawiam. Siedzę w oknie, albo na schodach i patrzę się na bramę i czekam... wiesz, że takie czekanie jest o wiele łatwiejsze niż myśl, że jej nie ma? Czekam na nią, chociaż wiem, że nie przyjdzie... ale tak jest mi prościej... ta nadzieja, rozumiesz? Nadzieja jest najważniejsza... nadzieja i wiara... ja mam tę nadzieję, chociaż... dobrze wiem...

            - Cash, synku...

            - Czasami to wszystko do mnie wraca. W nocy, budzę się z krzykiem, zalany potem, bo ponownie tam stałem i to wszystko wiedziałem. Nie mogłem nic zrobić... czasami... - zawiesił głos i spojrzał na ojca. - Czasami wyrywam sobie włosy, albo drapię się po kostkach aż do krwi... albo po prostu... mam mokro w łóżku... to takie upokarzające... Śpię z maskotką i moczę się w nocy jak jakiś dzieciak...

            Slash nic nie powiedział, bo żadne słowa nie wydawały się być odpowiednie w takiej chwili. Zdawał sobie sprawę, że powinien wiedzieć o tym o wiele wcześniej. Pokręcił tylko głową, a Cash ponownie położył się na łóżku. Był taki spokojny, a zarazem bez żadnych emocji. Wydawał się być szmacianą laleczką, z którą Slash mógł zrobić wszystko. Zaczął głaskać syna po ramieniu, ale ten napiął mięśnie i się skrzywił.

            - Chcę zostać sam. - Szepnął. - Wyjdź.

            - Ale Cash...

            - Proszę, zostaw mnie samego. Ja chcę być teraz sam...

            Slash pokręcił tylko głową i wstał z łóżka. Sam nie wiedział, co miał o tym wszystkim myśleć. Niewątpliwie musiał pomóc synowi, chociaż nie wiedział jak. Ciężko westchnął, odwrócił się do drzwi i wtedy zobaczył w nich Londona. Chłopak stał nieprzytomny i z przerażeniem wpatrywał się w ojca. Musiał wszystko słyszeć. No tak, przecież on też nie wiedział, co się tam dokładnie stało. Slash wyszedł z pokoju młodszego syna i wziął starszego pod ramię. London ciężko odetchnął.

            - Może ty też chcesz porozmawiać? - Zapytał Slash. - Bo jak tak, to wal. Dziś już nic mnie chyba nie zdziwi...

            - Tato, może ty się lepiej połóż, co? To chyba trochę za dużo jak dla ciebie... - London popatrzył w oczy ojcu. - Martwię się o twoje serce...

            - Spokojnie, nic mi nie jest... naprawdę, wszystko w porządku.

            - Ale obiecaj mi, że pójdziesz już spać, dobrze? Tato, proszę...

            - A ty się gdzieś wybierasz?

            - Wezmę tylko Lou na krótki spacer. Muszę się przewietrzyć... a ty idź spać...

            London niepewnie zszedł ze schodów, a Slash kiwnął głową. Miał rację, tego wszystkiego było już za dużo. O wiele za dużo i sam nie wiedział, co miał z tym wszystkim zrobić. Na początku Kate i jej problemy z byłym mężem, a teraz jeszcze Cash i to wszystko co powiedział. Slash w momencie poczuł ogromną niemoc, która go ogarnęła. Jakby stracił nad wszystkim kontrolę, chociaż tak naprawdę nigdy jej nie miał. Zajrzał jeszcze do pokoju Casha. Chłopak nadal leżał na łóżku w bezruchu i tulił do siebie maskotkę. Może Slash był dla niego za surowy przez ten cały czas? Może powinien podejść do niego inaczej. Martwiło go zachowanie syna... ten obłęd w oczach, napady złości, agresja, której nie potrafił wytłumaczyć, a następnie spokój. Jakby przed chwilą nic takiego się nie działo... to mogły  być narkotyki, chociaż tak naprawdę nic innego na to nie wskazywało. Przecież od razu zobaczyłby, że Cash coś brał. Była jeszcze jedna opcja, chociaż Hudson bał się o niej myśleć, a nawet nie chciał się nad tym zastanawiać. Zamknął drzwi do pokoju syna, a sam udał się do swojego pokoju.

            Noce zawsze wydawały się być najgorsze. Wtedy wszystko jeszcze bardziej do niego docierało. Czasami bał się spędzać noce w domu, bo tam bolało bardziej. Trasa koncertowa nie raz była dla niego niczym lek na wszystkie rany. Tam zawsze było pełno ludzi i ani chwili spokoju. W pokoju hotelowym tylko się bywało, a kiedy się do niego wracało, nie miało się siły na nic innego, tylko na sen. W domu tak nie było. Często mijały długie godziny zanim Slash zasnął. Wpatrywał się w sufit i wtedy nad wszystkim myślał. Zadawał sobie pytania i starał znaleźć jakąś odpowiedź, albo miał odpowiedź, ale nigdzie nie było pytania.

            To była kolejna nieprzespana noc.