Rozdział 24

Rozdział 24

Siedział w samochodzie ze Stevenem, który przez cały czas wyzywał wszystkich kierowców dookoła, ale jakoś Adlera nie obchodziło to, że sam jeździ gorzej niż uczący się na prawo jazdy. Stanęli w korku, gdzie był ruch wahadłowy. Steven oczywiście miał dość sporo na ten temat do powiedzenia, a Slasha zaczynała już brać nerwica.

            - Stev, zamknij się w końcu!

            Steven odwrócił głowę w stronę Slasha i popatrzył na przyjaciela, który chyba zaraz by zaczął wyrywać sobie włosy, jakby coś się nie zmieniło.

            - Spokojnie, co ty takie znerwicowany?

            - Ja? Ja jestem znerwicowany? Ja?! A przepraszam, bardzo kto ciągle tu jęczy, że na tej drodze, to same ciołki są i w ogóle, to kto im dał prawo jazdy?! I to ja jestem zdenerwowany?! A kto zaraz nie rozjebie tego samochodu, bo stoimy w miejscu?!

            - Uspokój się. Wrzeszczysz nie wiadomo po co... spokojnie, przecież nic się nie dzieje. To tylko korek. - Steven mówił spokojnym głosem. Ktoś za nimi użył klaksonu. Adler się odwrócił. - TY, PIEPRZONY IDIOTO, NIE WIDZISZ, ŻE DROGA JEST ZAMKNIĘTA!

            Slashowi nie pozostawało nic innego, jak tylko uderzyć głowę w deskę rozdzielczą i przyznać rację, że całe życie spędził z idiotami, a naczelnym idiotą jest Steven Adler. Slash nie raz zastanawiał się nad tym, czy perkusista zatrzymał się w rozwoju na etapie dzieciaka z podstawówki, czy może tylko na takiego się zgrywa. Chociaż może i się zatrzymał. Takie są skutki, jak ktoś bierze ciężkie narkotyki od dwunastego roku życia. W tej chwili zaczynał żałować, że wsiadł do samochodu Stevena, który tak po prostu stwierdził, że jadą w samym kierunku. Slash musiał oddać swój samochód Londonowi,  więc Hudsonowi nie pozostało nic innego, jak komunikacja miejska. Po ostatnich zwierzeniach taksówkarza stwierdzi, że już nigdy nie wsiądzie do żadnej taksówki, jednak teraz zaczynał zdawać sobie sprawę z tego, że już by wolał słuchać o fantazjach erotycznych jakiegoś dziadka, niż Stevena.

            Mógł odetchnąć z ulgą, kiedy po dwóch godzinach zajechali pod budynek, gdzie mieściła się kancelaria Amy. Slash miał zamiar porozmawiać z nią na temat Kate. Chociaż nie był przekonany, czy rudowłosa ma głowę do jakichkolwiek innych spraw, niż swoje rozpadające się małżeństwo, ale skoro chodziła do pracy to pewnie tak. Steven ledwo wcisnął samochód między dwa inne. Slash już myślał, że zaraz właściciel auta po prawej stronie będzie wyzywał policję z racji urwanego lusterka, ale nic takiego się nie stało. Dobra, jeśli sądził, iż Cash jest kiepskim kierowcą, to właśnie zmienił zdanie. Wysiadł z samochodu i chciał już podziękować kumplowi mówiąc, że spotkają się za jakiś czas, kiedy Steven oznajmił mu, że idzie razem z nim.

            Przeszedł przez oszklone drzwi, chciał od razu skierować się na górę do gabinetu Amy, kiedy zaczepiła ich sekretarka prawniczki. Slash popatrzył na nią, jak na wariatkę, jednak blondynka siedząca w recepcji nie miała na twarzy żadnych oznak żartu. Nie byli umówieni, to mają spadać, a jak chcą się spotkać z Amy, to muszą się wpisać na pierwszy wolny termin, czyli za dwa tygodnie.

            - No chyba panią pojebało. - Warknął. - Czy pani w ogóle wie, kim ja jestem?!

            Blondynka zmierzyła Slasha wzrokiem. Trudno, aby nie wiedziała, kim on jest. Teraz ona popatrzyła na niego, jak na kompletnego wariata i tylko głupio się uśmiechnęła. I tak nie mogła nic zrobić, bo przecież to była jej praca, a dostała dokładne polecenia od swojej szefowej. Wpuszczać tylko umówionych klientów, ewentualnie męża, albo córki.

            - Wiem kim pan jest, ale przykro mi nie był pan umówiony. - Odpowiedziała uśmiechem.

            - Bo ja się nie muszę umawiać. Rozumiesz? Czy nie dociera to do twoje blond łba?

            Steven stał przed wejściem i kończył właśnie palić papierosa. Popatrzył przez szklane drzwi, jak Slash wykłóca się z sekretarką. Nie, no tak to nic nie wskóra. Po prostu trzeba podejść do tego sposobem. Przydepnął niedopałek papierosa i wszedł do budynku. Blondynka właśnie dobitnie tłumaczyła Hudsonowi, że nie może go wpuścić. Steven stanął obok swojego przyjaciela. Oparł się łokciami o blat i popatrzył w niebieskie oczy sekretarki.

            - Złotko, a możesz zrobić dla nas chociaż tyle, że zadzwonisz do Amy, aby tu zeszła?

            - Ale ja nie... - zająknęła się patrząc na Stevena.

            - No.. złotko, pewnie masz w swoich poleceniach służbowych wykonywanie telefonów, do szefowej w bardzo ważnych sprawach, prawda? A to jest ważna sprawa.

            Blondynka popatrzyła na uśmiech Stevena. I w tej chwili nie wiedziała, co miała zrobić. W sumie, to Adler miał rację. Zmroziła jeszcze spojrzeniem Slasha i powiedziała, że mają chwilę poczekać. Hudson popatrzył na swojego przyjaciela, który wzruszył tylko ramionami.

            - Mówiłem ci, że jesteś za bardzo znerwicowany. Spokojnie. - Stwierdził Steven bardziej sam do siebie niż do Slasha.

***

Matka Hanny otworzyła drzwi. Zmierzyła spojrzeniem młodego chłopaka, który niepewnie się na nią patrzył. Ubrany w garnitur wyglądał na speszonego. Kobieta uśmiechnęła się, chociaż sama nie wiedziała, co takiego miała myśleć.

            - A pan do kogo? - Zapytała, ale jak usłyszała swój głos wydał się jej wyjątkowo niemiły.

            - Dobry wieczór... jest może Hanna? - Zapytał London przełykając ślinę.

            - Tak... proszę wejść i chwilę poczekać. Zawołam ją.

            London niepewnie wszedł do domu. Oczywiście mógł się spodziewać, że spotka się z rodzicami Hanny, ale chyba nie był na to przygotowany. Stanął w korytarzu i czuł jak zaczynają pocić mu się ręce, a zimny dreszcz spływa po plecach. Nadal nie wiedział, co miał takiego powiedzieć tej dziewczynie, ale widział, że jakoś musi wyjaśnić tę całą absurdalną sytuację. Przeniósł ciężar ciała z jednej nogi na drugą, a z kuchni wyszła dziewczyna. Nastolatka, mogła mieć na oko czternaście lat. Trzymając w ręku słoik z masłem orzechowym, a łyżeczkę w ustach popatrzyła na Londona, a następnie się lekko zarumieniła.

            - Jesteś chłopakiem mojej siostry? - Zapytała.

            - Nie, kolegą... - Odpowiedział London. - A ty pewnie jesteś Karen, tak?

            Dziewczyna uśmiechnęła się.

            - Nie wiedziałam, że Hanna ma takich fajnych kolegów... że w ogóle ma kolegów. Dla niej liczą się tylko treningi. - Westchnęła wzruszając ramionami. - Też tańczysz?

            London za bardzo nie wiedział, o czym ta dziewczyna mówi. Chciał już coś odpowiedzieć, kiedy usłyszał kroki na schodach, a następnie zdziwiony głos Hanny.

            - Eee, London...?

            Hanna nie kryła swojego zaskoczenia, chociaż jeszcze bardziej zaczęło się mieszać jej w głowie. Poprzedniego dnia London raczej jasno dał jej do zrozumienia, że między nimi nic nie będzie, a teraz stał u niej w domu, ubrany w garnitur i przepraszająco się na nią patrzył. Dziewczyna nie miała ochoty na rozmowy z nim. Przecież wszystko było jasne, chociaż jak poczuła na sobie wzrok zaskoczonej matki i siostry postanowiła złapać Londona za rękę i pociągnęła na górę do swojego pokoju. Chłopak został wepchnięty do niewielkiego pomieszczenia i momentalnie zaczął się rozglądać, aby chociaż trochę lepiej poznać. Jako pierwsza jego uwagę przykuła duża korkowa tablica ze zdjęciami. Niewiele myśląc podszedł do niej i zaczął przyglądać się fotografiom. Przedstawiały one głównie Hannę z rodziną, albo Hannę z przyjaciółmi, jednak znalazły się także takie na których dziewczyna była na sali prób, albo na jakimś występie. Oderwał wzrok od zdjęć i spojrzał na dziewczynę, która stała przy drzwiach i zawzięcie się na niego patrzyła.

            - Tańczysz? - Zapytał zaskoczony.

            - Tak. Tańczę w balecie... kiedyś chciałam zostać aktorką, ale jak miałam pięć lat to mama zapisała mnie na balet i tak mi się spodobało i zostało...

            - Nie wiedziałem... w ogóle... no szacunek, to na pewno wymaga dużo poświęceń.

            - Nie mam prawie czasu dla znajomych, kolana i kostki mnie czasami tak bolą, że się ruszać nie mogę... ale co tam. - Odpowiedziała z uśmiechem. - Kocham to...

            London także się uśmiechnął. Hanna była bardziej fascynująca niż mu się wcześniej wydawała. I może nie aż taka bardzo delikatna. Chociaż już wiedział miał wrażenie jakby chodziła w powietrzu i skąd u niej ta gracja i finezja ruchu. Jakby była świadoma każdej części swojego ciała. Bo pewnie była.

            - Przyszedłem, bo w sumie... chciałbym cię przeprosić...

            - London, nie. To ja muszę cię przerosić. Niepotrzebnie wpadłam w taką histerię pod szkołą. Wiem, trochę głupio wyszło, bo się po prostu popłakałam i uciekłam... i wcześniej moje zachowanie. Sama nie wiem, co mnie napadało... czasami... chyba jestem trochę za bardzo wrażliwa, ale uwierz mi, że na ogół tak się nie zachowuję... Po prostu... spodobałeś mi się i sama nie wiedziałam, co miałam zrobić. - Powiedziała na jednym wdechu.

            No tak, teraz kiedy na nią patrzył wydawała się być o wiele bardziej spokojna i jak sam usłyszał, to po prostu trzeźwo spojrzała na sytuację. Odszedł od tablicy i usiadł na łóżku. Dziewczyna zaraz usiadła obok niego i niepewnie się uśmiechnęła.

            - Może... jakbyś chciał, to na początku lepiej się poznajmy? Niewiele o sobie wiemy... - Dodała po chwili.

            - Myślę, że to dobry pomysł... - Odpowiedział. - Może uda mi się ciebie nie zanudzić moim gadaniem o gwiazdach.

            Zaczęli ze sobą rozmawiać. Tak po prostu o wszystkim, ale także o niczym. Oboje stracili poczucie czasu, jak i rzeczywistości. Hanna uśmiechała się, opowiadała o sobie, o tańcu, o szkole, a London dokładnie jej słuchał. On także dość sporo mówił. Żartował. Leżeli na dywanie i patrzyli się w biały sufit dziewczyny, kiedy zapadła między nimi cisza. Jednak to nie była taka męcząca ciężka cisza, która zaczęła ich przygniatać. Wydawała się być całkiem naturalna i na pewno w niczym nie przeszkadzała. Chłopak w pewnym momencie ciężko westchnął, bo zdał sobie sprawę z tego, że po raz pierwszy zapomniał. O swoich problemach w domu, o problemach na studiach, o swoich myślach. Był tylko on i Hanna. Jakby byli czystą niezapisaną kartką. Ona natomiast pierwszy raz rozmawiała z jakimś chłopakiem tak swobodnie. Wcześniej zawsze się krępowała, bo miała świadomość, że większość z nich chce tylko jednego. Albo zaciągnąć ją do łóżka, albo zapytać o numer do Angie. Z Londonem przecież było całkiem inaczej. Jemu nie zależało na niczym... tylko na rozmowie z nią. W pewnym momencie podniosła się do pozycji siedzącej i popatrzyła na Londona, a on nie odrywał od niej spojrzenia.

            - Piękna jesteś... - szepnął.

            Otworzyła usta, aby coś powiedzieć, ale tak naprawdę nie wiedziała co. London był pierwszym chłopakiem, który jej to powiedział. W tak delikatny i subtelny sposób. Może lekko banalny, śmieszny, ale jednak ona tego tak nie odebrała.

            - London... - zaczęła, ale nie skończyła. Położyła tylko głowę na jego brzuchu. Poczuła, jak zaczął ją głaskać.

            - Muszę jechać do domu... mam jutro od rana zajęcia, a ty też musisz iść do szkoły...

            - Wiem... - Szepnęła smutna. - Dziękuję ci za ten wieczór... Odprowadzę cię do drzwi, aby moja rodzina cię nie zjadła... i daj mi proszę znać, jak się odezwą z NASA. Chociaż na pewno dostaniesz tę pracę. Kto jak nie ty?

            London wstał z podłogi, a Hanna wyjrzała ze swojego pokoju, aby ocenić sytuację w domu. Na korytarzu panowała cisza, była tylko słychać, że telewizor grał w salonie. Kiwnęła głową na Londona, a następnie mocno ścisnęła jego rękę i zeszła z nim ze schodów. Poczuła na sobie spojrzenie całej rodziny i tylko modliła się, aby nikomu z nich nie przyszło do głowy wyjść na korytarz. Na szczęście nic takiego się nie stało. London ucałował ją jeszcze w policzek na pożegnanie, a następnie wyszedł. Hanna zamknęła za nim drzwi, oparła się o nie i zaczęła krzyczeć z radości i szybko zerwała się do swojego pokoju. Nie miała ochoty odpowiadać na tysiące pytań, które zaraz zostałby jej zadane. Rzuciła się na łóżko i zaczęła z radości piszczeć w poduszkę.

***

Tego dnia nie udało mu się porozmawiać z Amy, bo całą uwagę rudowłosej skupił Steven. Slashowi nie pozostało nic innego, jak tylko się z nią umówić. Kobieta jednak stwierdził, że najlepiej, jak porozmawiają w jakimś neutralnym miejscu, poza biurem. Tam nikt nie będzie im przeszkadzał. Po wyjściu z kancelarii Steven zaoferował się Hudsonowi, że jeszcze gdzieś może go podwieźć, jednak gitarzysta podniósł tylko dłonie w obronny geście. Nie miał zamiaru ponownie przechodzić tego wszystkiego ze Stevenem. Wymyślił bajeczkę, że ma w pobliżu jakaś sprawę do załatwienia. Uścisnął dłoń Stevenowi, Adler wsiadł do swojego samochodu, a Hudson został sam na parkingu.

            Ponownie usiadł na przystanku autobusowym. Ludzie się na niego jakoś dziwnie patrzyli, a sam Slash zaczynał wyczuwać absurd tej całej sytuacji. On i komunikacja miejska, to raczej nigdy nie był udany związek. Jeszcze w latach osiemdziesiątych dość często płacił karę (płacił, to za dużo powiedziane) za jeżdżenie na gapę, albo po prostu został wypraszany przez kierowcę za nieodpowiednie zachowanie. Potem wziął rozwód ze wszelkimi autobusami komunikacji miejskiej, a teraz tak po prostu czekał sobie na przystanku i palił papierosa mają gdzieś zakaz palenia w miejscach publicznych. Wszystko wydawało mu się być na tyle groteskowe, że po prostu zaczął się śmiać sam do siebie. Oczywiście zwracał na siebie jeszcze większą uwagę przechodniów.

            Rzucił niedopałek papierosa na chodnik i go przydeptał mając gdzieś, że powinien rzucić go do kosza. No dobra, Jackie jednak nie wpływała na niego za dobrze. Jeszcze się z nią nie spotkał, a już zaczynał się zachowywać nie tak jak powinien. A może chodziło o to, że po prosty w tym momencie był sobą i nikogo nie udawał? Wolał już się nad tym nie zastanawiać. Popatrzył przed siebie na drugą stronę ulicy, a po chwili Slash zrezygnował też z czekania na autobus i złapał po prostu taksówkę. Przełamał się. Tym razem nawet nie było tak źle, bo kierowca po prostu przez całą drogę milczał. Na koniec tylko podał sumę, jaka wyniosła za przejazd. Slash wręczył mu banknot z napiwkiem i wysiadł z samochodu.             Pierwsze co, kiedy wszedł do domu, to napadł  go Lou pisząc z radości i machając ogonem. Slash przykucnął przy nim i podrapał psa za uchem. Tak naprawdę, to było mu trochę żal, że za parę dni będzie musiał oddać tego zwierzaka teściowej. Zdążył się już do niego przyzwyczaić , a Lou chyba do Slasha.

            W salonie siedział Cash, wpatrywał się tępo w telewizor. Kiedy usłyszał zamieszanie przy drzwiach wychylił się w tamtą stronę i blado uśmiechnął się do ojca.

            - Jak się czujesz? - Zapytał Slash wchodząc do salonu. Jego syn ponownie wbił wzrok w telewizor, ale nawet nie wiedział o czym był program, który właśnie nadawali.

            - Bywało lepiej. - Odparł.

            - Jadłeś coś dzisiaj?

            - Tak.

            - A może chcesz pogadać?

            - Nie.

            - No dobrze. Ale jakbyś chciał pogadać, to wiesz... chętnie cię wysłucham.

            - Spoko.

            - Fajnie, że się rozumiemy.

            - Też się cieszę.

            Slash popatrzył na syna i ta dyskusja zaczęła się robić po prostu bez sensowna. Miał nadzieję, że po wczorajszym wieczorze być może zaczną ze sobą rozmawiać, ale jednak nie. Jego syn ponownie zamknął się w sobie i sprawiał wrażenie, że wszystko go denerwuje, a najbardziej, to jego ojciec. Slash ciężko westchnął i po prostu zostawił Casha samego. Dobrze wiedział, że nie mógł na niego naciskać, ale nie było też to takie łatwe. Z dnia na dzień martwił się o niego co raz bardziej. Od soboty, kiedy młody Hudson dowiedział się o śmierci Taylora, to wydawać by się mogło, że zamknął się w sobie jeszcze bardziej.

            Susan poradziła Slashowi, aby udać się z Cashem do psychologa, bo chłopak może po prostu nie radzi sobie z rzeczywistością i potrzebuje pomocy. Przecież widział na własne oczy śmierć matki, potem widział zaćpanego, lub pijanego ojca, następnie w ogóle nie było Slasha, bo był na odwyku. Cash musiał się przed tym wszystkim jakoś bronić i zamknął się w sobie, bo tak było lepiej. Sam sobie wmawia, że wszystko jest w porządku, chociaż wcale tak nie jest. Hudson odłożył szklankę ze sokiem i sięgnął po telefon komórkowy do kieszeni.

            - Cześć, Susie. Możesz mi jednak dać namiary na tego psychologa?

            - Nic się nie poprawiło?

            - Mam wrażenie, że jest jeszcze gorzej. - Westchnął.

            - Zaraz ci wyśle SMS'em. Tylko pamiętaj, że nic na siłę. Jak Cash nie będzie chciał, to nawet psycholog nie pomoże.

            - Tak, wiem. Dziękuję. 

         Rozłączył się, a już po chwili dostał adres jednego z lepszych psychologów w mieście. Pozostawała tylko jeszcze jedna kwestia. Namówić na co wszystko syna.