Rozdział 11

      Hej. 

No tak, mamy kolejny rozdział. Haniu, jak pisałam, jest to Twój rozdział, chociaż teraz tak sobie myślę, że w sumie jest to zapowiedź do Twoich rozdziałów. Ha, mam nadzieję, że się domyślisz, co ja mam takiego niecnego w swoich planach...  Zapraszam do czytania!

Rozdział 11

Wpatrywała się w kartę dań o kolorze kości słoniowej i zastanawiała się, co właściwie takiego miała zamówić. W sumie, to nie spodziewała się tego, że Slash zaprosi ją do jakiejkolwiek restauracji. Szczegóły współpracy mogli przecież omówić w parku na ławce, a wodę do picia sama mogła sobie kupić i to tyle. A nim się obejrzała, to siedziała w przytulnym pomieszczeniu z kadzidełkami i kelnerami z białymi muszkami, którzy tylko czekali aby dopaść do stolika. Nie raz przechodziła obok tego miejsca, ale dla to nie był jej świat. Nie było ją stać nawet na zwykły deser, a co dopiero na obiad. Skrzywiła się chowając twarz za menu. Zerknęła na to co leżało przed nią na stole. Dobra, potrafiła kulturalnie się zachować, ale zaczynała się bać, że stres tak po prostu ją zje i zacznie robić jakieś głupoty. I jeszcze jedna sprawa, co takiego miała wybrać? Najdroższą rzecz? A może najtańszą? Albo pośrednią. W sumie, to zawsze chciała spróbować owoców morza, ale wiadomo... cena mówiła sama za siebie. Teraz miała właśnie taką okazję. Popatrzyła na cenę. Tyle to zarabia w tydzień. Obiad zje w przeciągu czterdziestu minut, ale skoro Slash był w stanie zapłacić za zwykłą wodę dwadzieścia dolarów, to za  może i trochę więcej za owoce morza. Zamknęła kartę i popatrzyła na kelnera, który stał już nad Slashem i przyjmował zamówienie. Powiedziała co takiego sobie życzy i blado się uśmiechnęła. Do tego wzięła tak jak Slash wodę z cytryną.

            - Wybacz, zamówił bym wino, ale wiesz... na alkohol, to ja mogę sobie teraz tylko popatrzeć. -  Slash powiedział do niej z uśmiechem wpatrując się w nią. Kate starała się uciekać wzrokiem na boki, aby tylko nie patrzeć swojemu towarzyszowi w oczy. Trochę zaczynało już ją denerwować, iż Hudson dokładnie studiował każdy element jej wyglądu. Jedyne z czego mogła się cieszyć, iż częściej patrzył w jej oczy niż piersi, ale i tak czuła się skrępowana. Nerwowo poruszyła się na swoim krześle.

            - Jasne, rozumiem. - Kiwnęła głową.

            Slash postarał się już na nią nie patrzeć, bo sam zdał sobie sprawę z tego, że zaczyna przeginać. Zaczął skubać serwetkę, która leżała na stoliku. Może i dawał tym samym do zrozumienia, iż czuł się trochę znudzony, ale chociaż nie wpatrywał się tak uporczywie w swoją towarzyszkę, która rozglądała się po sali, jak po jakimś muzeum. Kate nigdy nie przypuszczała, ze kiedykolwiek ktoś zaprosi ją na taki obiad. Nigdy też nie przypuszczała, że tym kimś będzie jeden z lepszych gitarzystów. Jednak życie bywa przewrotne, pomyślała przyglądając się właśnie obrazom wiszącym na ścianach. Wszystko miało taki klimatyczny wystrój, iż mogła poczuć się tam jak w domu. Blado się uśmiechnęła do kelnera, który postawił przed nią szklankę w z wodą. Upiła jeden łyk, wtedy Slash popatrzył na jej usta. Wydawało mu się, że wszystko widzi w zwolnionym tempie, jak kobieta przybliża szklankę do ust, upiła jeden łyk, potem je oblizuje i się uśmiecha.

            - Opowiedz coś o sobie. - Odezwał się, musiał zająć jakoś myśli, aby odpędzić od siebie wszystkie wizje erotyczne związane z Kate.

            - A co chcesz wiedzieć?

            - To co możesz mi powiedzieć.

            Kate westchnęła. W sumie, to co ona mogła takiego powiedzieć? Najchętniej to by nic nie mówiła. Przecież Slash wszystko, to co było mu potrzebne, aby zaufać jej umiejętnością miał w CV, które znajdowało się u Ericka. Nie prościej było iść do producenta i po prostu poprosić o ten kawałek papieru, a nie łazić po drogich restauracjach? Kate popatrzyła na Slasha i wtedy zaobserwowała dość dziwną rzecz. Hudson miał cały czas wzrok wlepiony w nią, albo w serwetkę, ewentualnie w szklankę. Nie wodził wzrokiem za innymi kobietami, a przecież było w tej sali ich pełno. I na pewno nie jednak była bardziej seksowna niż ona sama. Jednak Slasha one nie obchodziły. Slasha?! Właśnie, Slasha, tego kobieciarza... dobra, może trochę się zmienił przez ostatnie lata, ale nie zmianie nie pozostawał fakt, iż nadal był facetem, który po prostu lubił kobiety.

            - Mam trzydzieści lat. Skończyłam ASP z wyróżnieniem. Podobno byłam najlepsza na roku, chociaż ja tak nie twierdzę, ale mam ten dyplom, to mogę się cieszyć. Zanim trafiłam do wytwórni, to pracowałam w kinie jako kasjerka, a potem udało mi się załapać do wydawnictwa, aby robić obrazki do książek dla dzieci, ale niestety prezes zamknął mój dział, bo bajki już się nie opłacały. Wiesz, teraz dzieciaki wolą grać na komputerze niż czytać książki. Byłam zmuszona poszukać innej pracy i tak trafiłam do Ericka, który dał mi do obróbki twoją okładkę. - Wyrecytowała. Poczuła się trochę, jak w szkole, kiedy to nauczyciel wyciąga każdego, aby opowiedział coś o sobie.

            Slash jeszcze raz na nią popatrzył. Nie o to mu chodziło. Ciężko westchnął.

            - Ale powiedz coś o sobie, a nie o swojej pracy.

            - Ale co ja mam niby takiego powiedzieć?

            - Masz psa?

            Pomyślał, jak zadał już to pytanie. Bardziej chyba wygłupić się nie mógł. Kate na początku się spięła, a potem uznała to za żart i po prostu wybuchnęła śmiechem. No to może nie było tak źle, jak udało się mu ją rozbawić. Też blado się uśmiechnął, ale oczekiwał odpowiedzi. Musiał się dowiedzieć, czy ta dziewczyna, którą widział w sobotę rano, to była na pewno ona.

            - A nie lubisz tych, którzy nie mają psów i wyrzucasz ich z pracy? - Zapytała z lekką kpiną.

            - Nie, po prostu... no... - Szukał szybko jakiejś wymówki. - Wiesz, mam taką manie. Pytam się ludzi, czy mają psy. Nie wiem, po prostu muszę to wiedzieć. Takie moje zboczenie.

            Jesteś idiotą, Slash. Nic więcej na to nie mógł pomyśleć. Bardziej chyba nie mógł się wygłupić, natomiast Kate czuła się co raz bardziej rozbawiona.

            - To zaspokoję twoje pragnienie wiedzy. Tak, mam labradorkę, która wabi się Sally. - Odparła upijając kolejny łyk wody.

            O ile dobrze pamiętał, to tamta dziewczyna była z labradorem, no to wszystko się zgadzało. Widział wtedy właśnie Kate. Naprawdę musiała coś w sobie mieć skoro za pierwszym razem go urzekła. Tylko szkoda, iż była taka niedostępna.

            - Coś jeszcze chcesz wiedzieć?

            - No to jak możesz to możesz mi powiedzieć, czy masz... męża? Chłopaka? Kogoś na stałe?

            Kolejne ważne pytanie na które Slash musiał znać odpowiedź, tylko tym razem Kate już przestała dobrze się bawić. Ponownie zesztywniała. Wbiła wzrok w talerz, który przed chwilą kelner przed nią postawił i zastanowiła się właściwie, co miała takiego powiedzieć. Chyba nie musiała zwierzać się jemu ze swoich spraw rodzinnych, bo to raczej nie miało sensu. Co prawda, nie było sprawiedliwe, iż Kate wiedziała o gitarzyście trochę więcej, ale w końcu on był osobą publiczną, a ona nie. I to właśnie była ta różnica. Zaczęła dłubać w swoim daniu.

            - Nie, nie mam męża, nie mam chłopaka, narzeczonego, ani nikogo innego z kim był miała dalej iść przez życie... mam za to... syna. - Dodała po cichu.

            Zaczynał się cieszyć, kiedy dotarło do niego, iż jest sama, jest wolna, można się za nią wziąć, ale jego entuzjazm opadł, kiedy usłyszał, iż ma dziecko. Wcześniej wspomniała, iż skończyła trzydzieści lat, to jej syn nie mógł mieć więcej niż dziesięć. No może dwanaście. Na pewno był jeszcze dość małym dzieckiem.

            - Syna? - Zapytał lekko zażenowany.

            - No tak, syna. Wiesz, osobnik płci męskiej, jak ty, ale taki jeszcze niewyrośnięty. Ma siedem lat. - Wzruszyła ramionami.

            - Pewnie uroczy jest. Dzieci w tym wieku są bardzo urocze.

            - Taaa...

            I na tym skończyła się rozmowa na tematy osobiste. Slasha na tyle zgasiła informacja o istnieniu Alana, iż wolał już o nic więcej nie pytać, aby bardziej się nie wygłupić. Postanowił po prostu przejść do spraw zawodowych, bo tak było najbezpieczniej.

***

Cash siedział na kanapie w salonie i przełączał kanały w telewizorze. Oczywiście nie było nic ciekawego, co by mogło go zainteresować. Albo bajki dla dzieci, albo głupie seriale dla nastolatków, albo jakieś denne filmy na które nie potrzebnie wydaje się pieniądze. Pomyślał sobie, że przecież te fundusze można by było przeznaczyć na pomoc np głodującym dzieciom w Afryce. Wszystkim by to na dobre wyszło, a w telewizji by nie było takich ogłupiających programów. Patrzył właśnie na któryś z kolei odcinek nowej serii Beverly Hills  90210. No dobra, serial niby tak jakby o nim. Bogaty dzieciak, bogata rodzina, Beverly Hills, problemy w szkole i tak dalej. Jednak jakoś nie widział podobieństwa między sobą, a postaciami wykreowanymi w tym serialu. Oni mieli takie przyziemne problemy, iż zaczynali wydawać się bandą debili, która myśli tylko o seksie i dobrym makijażu, jeszcze zakupach. Analizował dokładnie postać Silver, która właśnie rozpaczała po tym, jak chłopak ja zostawił, bo nakręciła film pornograficzny, kiedy to roboli sobie dobrze w składziku dla woźnego, a potem ten filmik obejrzała cała szoku i Dixson miał krótko mówiąc przerąbane. I gdzie tu była logika? Dziewczyna miała dopiero piętnaście lat, a rozpaczała jak czterdziestka z piątką dzieci, którą maż zostawił.

            Obok Casha usiadł London i popatrzył na ekran telewizora. Potem na swojego brata i zastanawiał się, dlaczego Cash to właściwie ogląda.

            - Nie ma nic mądrzejszego? - Zapytał.

            - Nie ma. London, bądź bardziej wyrozumiały. Ją facet zostawił, bo nakręciła pornola. Rozumiesz?

            London wybuchnął śmiechem.

            - A ta Naomi obraziła się na Annie, bo ta druga obiecała pierwszej, że nigdy nie będzie się lizała z Ethanem, ale Annie nie wytrzymała i wiesz...

            Cash znacząco popatrzył na brata.

            - Skąd to wiesz? Oglądasz to?

            - Nie, ale koleżanki z mojej grupy nałogowo i ciągle o tym gadają.

            - Szkoda, że ja nie mam takich prostych problemów. Wolałbym rozpaczać, z powodu jakiegoś kiepskiego pornola, albo tego, iż obiecałem kumplowi, ze nie przelecę jego dziewczyny, a i tak to zrobiłem, niż z tych powodów co naprawdę mam.

            London zamyślił się na chwile. W sumie, to Cash nie miał racji, bo może inne dzieciaki miały właśnie takie problemy i to wszystko było normalne? No cóż, Beverly Hills, to jednak nie był normalny świat. Można powiedzieć, że to był świat w świecie. Tu rządziły trochę inne prawa niż na całej reszcie globu. Liczyła się kasa, sława, kasa, sława, kasa, sława, dobry samochód, piękny ogród, kasa, sława, kasa, sława, nazwisko, wpływy rodziców. Młodzi ludzie z tej dzielnicy miasta mieli trochę inne postrzeganie na rzeczywistość niż cała reszta i dla nich takie z pozoru banalne problemy były już tragedią. Bo o co innego mogli się martwić? Rodzice dawali im wszystko. Przez sławę mieli swoje wierne grono wyznawców. Żyć nie umierać, tylko dlaczego Cash i London jakoś nie wpasowali się w to środowisko? Z rówieśnikami z okolicy, to woleli nawet nie rozmawiać, bo nie miało to najmniejszego sensu. London jeszcze doskonale pamiętał czasy szkoły średniej, kiedy głownie wszystko kręciło się wokół kasy i jak najlepszej pozycji w grupie, a nie tego co najważniejsze w szkole - nauki. Ludzie woleli zajmować się tym, aby stać się w szkole jak najbardziej popularnym i lubianym niż zajęciami lekcyjnymi. Cóż, banda snobów i nic więcej.

            I nagle przeszła go przerażająca myśl, że jakby ich matka żyła, to by mogli być tacy sami. Aż mu się z tego wszystkiego zrobiło gorąco.

            - Gdzie ojciec? - Z zamyślenia wyrwał go głos Casha.

            - Na randkę chyba poszedł. - Odparł London lekko się uśmiechając.

            - Co?!

            - Odstawił się, jak na jakiś pokaz mody, biegał po domu, jak ze sraczką, stwierdził, że idzie niby do Mylesa... ale jakoś mu nie wierze.

            - Ciekawe z kim... - Zamyślił się Cash.

            - No pewnie z jakaś kobietą.

            - No ja myślę, że nie z facetem.

            - Słuchaj, Na pewno jutro internet zostanie zlany ich zdjęciami. Przecież Slash i jakaś kobieta, to naprawdę sensacja - Odpowiedział London przełączając kanał, bo już nie mógł patrzeć na ten serial.

            Cash chciał już coś odpowiedzieć, kiedy do ich uszu dobiegł dzwonek do drzwi, a potem szczekanie Lou. Jeden chłopak popatrzył na drugiego, ale żaden z nich nie miał ochoty, aby ruszyć się z miejsca. W końcu, przecież ani Cash, ani London nikogo się nie spodziewali, to owa wizyta nie mogła być niczym ważnym. Postanowili, że to po prostu zignorują, ale osobnik stojący pod drzwiami stawał się co raz bardziej natarczywy i nawet mu się nie śniło, aby tak po prostu sobie pójść. Dzwonił, a potem zaczął walić z czego pies przestawał wytrzymywać psychicznie. W domu zrobił się taki hałas, że siedzenie na kanapie i czekanie na spokój nie było już tego warte.

            London jeszcze raz popatrzył na Casha, ale ten tylko przełączał kanały i ani mu się śniło ruszać. Nie pozostawało nic innego, jak starszy z braci musiał iść do drzwi. Wstał z kanapy i skierował się ta stronę będąc nastawionym na zobaczenie jakiegoś akwizytora, albo co gorsza dziennikarza. Chłopak naprawdę nie rozumiał tych hien z różnych mediów, którzy po prostu nie rozumieli, że na jakiekolwiek spotkanie ze Slashem wypada się tak po prostu z nim umówić. Zadzwonienie do menadżera i wyznaczenie daty wywiadu chyba nie było takie trudne, prawda? Jednak dla niektórych w tym świecie za trudne. Nacisnął klamkę, otworzył drzwi i się lekko zdziwił. Nie zobaczył akwizytora, dziennikarza, czerwonego kapturka, który chce cukierka. Zobaczył po prostu rudowłosą dziewczynę o imieniu Angie, która stała z zniecierpliwioną miną i patrzyła się w Londona, jak w ostatniego zwyrodnialca, bo nie chciał jej wcześniej otworzyć.

            - Ducha zobaczyłeś? - Jęknęła Angie wchodząc do domu nie czekając nawet na zaproszenie.

            London wzruszył ramionami i zamknął drzwi. Dziewczyna usiadła obok Casha na kanapie, a zaraz na kolana wskoczył jej Lou, który zaczął piszczeć z radości. Rudowłosa pytająco popatrzyła po braciach, bo jakoś nie przypominała sobie, aby Hudsonowie mieli jakiekolwiek zwierze. Oczywiście nie licząc teściowej Slasha, a babci chłopców, która czasami przebywała w ich w domu.

            - To pies babci. - Wyjaśnił London.

            - Po co przyszłaś? - Mruknął Cash nawet nie patrząc na dziewczynę.

            - Oj, przestań już tak się dąsać. To, że poszłam do kina z Kurtem. To nic nie znaczy przecież.

            - No jasne, bo tylko poszłaś z nim do kina. - Syknął Cash.

            - Braciszku, czy ty jesteś zazdrosny?

            London stanął na wprost Casha zasłaniając mu tym samym widok na telewizor. Cash wrogo na niego popatrzył. Tak był zazdrosny o Angie i po prostu nosiło go wiedząc, iż ten dupek Kurt mógł ją obmacywać. Dziewczyna oczywiście wszystkiemu zaprzeczała, ale jaka była prawda, to tylko ona wiedziała. Jednak młody Hudson nie chciał się do tego przyznać. Przecież nawet oficjalnie nie był z Angie i sam nie wiedział, co go takiego hamuje, aby po prostu jasno sobie powiedzieć, że zależy mu na rudowłosej bardziej niż na takiej zwykłej koleżance.

            - Nie jestem. - Mruknął.

            - Czy ja wam już mówiłam, że nudni jesteście? Słuchajcie, Hannie robi imprezę na swoją szesnastkę. Nie chce mi się iść samej.

            - I co? Mamy robić za twoich ochroniarzy? - Prychnął Cash. - Poza tym Amy nie puści cię na żadną imprezę po tym, jak przepadłaś, kiedy twoi rodzice byli w Londynie.

            Angie zaśmiała się i założyła sobie ręce za głowę.

            - A tu się mylisz. Bo moja mama siedzi teraz u Axla. A Izzy... co go obchodzi, gdzie ja chodzę? Powiem mu, że idę do Hanny się pouczyć i mi uwierzy. - Odpowiedziała z uśmiechem. - To jak?

            - A kiedy to ma być?

            - W piątek.

            - Dobra, mogę iść. - Powiedział London. Cash popatrzył na niego ze zdziwieniem. - No co? Trzeba czasem się zabawić, prawda?

            - No i taka postawa mi się podoba! - Powiedziała Angie z uśmiechem.