Rozdział 13

        Cześć. 

Na początek chciałabym życzyć wam szczęśliwego Nowego Roku. Aby wasze wszystkie postanowienia zostały zrealizowane. Ja postanowiłam sobie, że ten nadchodzący rok będzie rokiem na pracę nad materiałem nad moją książką, więc zobaczymy co z tego wszystkiego wyjdzie. Co do rozdziału, to... doczekaliśmy się mocnych wrażeń, w końcu coś zaczyna się dziać. Tradycyjnie zapraszam do czytania oraz komentowania. Ostatnio jakoś was tu mało... a mi jakoś smutno. 

Rozdział 13

            - Izzy, a co ty tu robisz?

            Mąż był ostatnią osoba, jaką Amy chciała w tej chwili zobaczyć. Co prawda widok jego pod domem jej brata nie był może i dziwny, ale w tym czasie jak najbardziej nie wskazany. Brunet stał przy samochodzie swojej żony oparty o maskę i się w nią wpatrywał, jednak sama kobieta zobaczyła, że coś jest nie tak. Nie uśmiechał się i raczej nie przyjechał tu, aby po prostu sprawić jej miły poranek. Przygryzła dolną wargę. Przecież nie mógł nic wiedzieć. Axl by mu nie powiedział, więc może Amy miała tylko paranoje. Podeszła do męża i chciała ucałować go w policzek na przywitanie, ale on się tylko od niej odsunął. No to coś było nie tak.

            - Masz w teksty piosenek, które dziś mam pokazać Slashowi. - Mruknął mężczyzna. - To przyjechałem i sobie je wziąłem, bo mam zapasowe kluczyki do twojego auta... i znalazłem coś bardzo ciekawego.

            Amy oblał zimny dreszcz. Serce zaczęło jej szybciej walić. Wczorajsze wyniki badań rzuciła na teczkę Izzy'ego. Kiedy brał, to co jego, to musiał zerknąć na to co jej. Nie było innej rady. Popatrzyła mu w oczy i nie wiedziała, co ma takiego powiedzieć. No tak, to wszystko wyglądało dość dziwnie. Dowiaduje się, że jest w ciąży, ale nie leci z radością do męża tylko ukrywa się u brata. Nic dziwnego, że Stradlin właśnie tak zaczął się zachowywać. Sama Amy pewnie na jego miejscu też by nie pała radością.

            Izzy sięgnął po teczkę, która leżała na dachu samochodu i wyjął z niej zdjęcie USG. Popatrzył znacząco na swoją żonę, która w tym momencie miała ochotę po prostu zapaść się pod ziemie, albo uciec.

            - Możesz mi to wytłumaczyć? - Zapytał ją pokazując wyniki badań. - To prawda?

            - Izzy... ja... tak, jestem w ciąży... - szepnęła.

            - Jakim, kurwa, cudem!?

            Podniosła wzrok na gitarzystę rytmicznego i w tym momencie nie wierzyła, że przed nią stoi jej mąż. Człowiek, którego zna prawie całe swoje życie tak się nie zachowuje. Jego krzyk wbił ją w ziemie. Miała ochotę skulić się w sobie i po prostu przepraszać, a przecież Izzy jeszcze nie wiedział najgorszego. To mogło nie być jego dziecko. Amy wolała już nawet nie myśleć o tym, co będzie kiedy Stradlin się o tym dowie. Chociaż dobrze wiedziała. Rozwód i nic więcej. Jej oczy zaszły łzami.

            - Zawsze jest ten procent, że wpadka może się zdarzyć. Izzy, ja naprawdę nie robiłam nic poza twoimi plecami. Przecież mnie znasz i wiesz, że bym cie tak po porostu nie potrafiła wrobić.

            - Chyba musimy poważnie pogadać. Wsiadaj, podwiozę cię do pracy. - Kiwnął głową na swój samochód.

            Amy nic nie odpowiedziała tylko posłusznie poszła za mężem. Wsiadła do samochodu i nic się nie odzywała, bo w tym momencie żadne słowa chyba nie były odpowiednie. Po prostu chciało się jej płakać. Dobra, Izzy pewnie by przetrawił jakoś to dziecko, gdyby ono było jego. No przecież takie wypadki się zdarzają, ale kiedy się dowie, że nie jest... ciągle jej myśli krążyły wokół tego czarnego scenariusza. Nie chciała go stracić, nie wyobrażała sobie życia bez niego i do tego jeszcze z niemowlakiem.

            Izzy usiadł na miejscu kierowcy i ruszył. Przez pewien czas się nic nie odzywał, bo też nie wiedział, co by miał powiedzieć. Był wkurzony i to bardzo, ale czy mógł o wszystko obwiniać Amy? No wiadomo, że jego wkład pracy też w tym był. I dlatego może i większą złość posiadał do samego siebie. Popatrzył na żonę, która siedziała skulona na fotelu i skubała swoją bluzkę. Widział, jak ledwo hamuje łzy i stara sobie wszystko jakoś ułożyć w głowie, aby powiedzieć coś sensownego.

            - Który to tydzień? - Zapytał w końcu przeszywając tym samym cieszę, która panowała w samochodzie.

            - Około siódmego... - Odparła szeptem.

            Izzy nacisnął hamulec i zahamował tak gwałtownie, aż Amy prawie uderzyła głową w deskę rozdzielczą. Popatrzyła na Stradlina z wyrzutem i chciała już na niego nakrzyczeć, aby nie zachowywał się, jak wariat, kiedy zobaczyła, jak zaciska mocniej dłonie na kierownicy. Po prostu zaczynał już kipieć ze złości, ale w tym momencie kobieta nie zdawała sobie sprawy z tego, o co właściwie mogło chodzić. No przecież chyba nie miło znaczenia, który to tydzień, kiedy nagle uświadomiła sobie, iż ma to wszystko ogromne znaczenie. Przecież mieli ciche dni. Nie chcieli patrzeć na siebie przez pewien czas, a co tu mówić o seksie? A potem on wyjechał. Pogodzili się dopiero, kiedy dojechała do niego, do Londynu. Przygryzła dolną wargę i właśnie zdała sobie sprawę z tego, że jej świat wali się na głowę.

            - Kto jest ojcem? - Zadał proste pytanie na które Amy nie potrafiła odpowiedzieć. Milczała, wbiła wzrok w swoje buty i po prostu milczała. Dla Stradlina to był tylko znak, iż coś jest tu nie w porządku. - No kto jest ojcem? Proste pytanie, nie? Kto cię zapłodnił? No chyba, że sama tego nie wiesz..

            Jego słowa przedzierały się przez nią, jak nóż przez masło. Zbierało się na płacz. Pierwsze łzy spłynęły po policzku.

            - Izzy... ja... - zawiesiła głos.

            - No? Bo kochanie, przypomnę ci. Ponad miesiąc temu spałem na kanapie w salonie, więc wiesz.. no na odległość jakoś nie mogłem cię zapłodnić... Nie mówiąc o tym, że raz nie wróciłaś na noc do domu, więc proste pytanie... Kto jest ojcem tego dziecka?

            Nabrała powietrza w płuca, a potem je wypuściła z świstem. W sumie, to nie było sensu oszukiwać męża, bo po co? Kolejne kłamstwo, potem kolejne nerwy. Popatrzyła tylko na niego zapłakanymi oczami i powoli zaczęła mieć świadomość, że już nigdy jej nie przytuli, nie powie, że ją kocha. Koniec. Po prostu się skończyło, ich rozmowy będą opierać się teraz tylko na oskarżeniach. Zniszczyła to wszystko chwilą słabości. Nawet jakby powiedziała Stradlinowi, że go kocha, to przecież i tak pewnie by jej nie uwierzył. On zawsze wierzył w prawdziwą miłość. Był inny pod tym względem od reszty swoich kolegów. Dla niego związek, to było coś świętego. Jeśli się kocha, to się kocha... jest się z tą osobą, a nie chodzi się na boki. Bo jedno wyklucza drugie. A jego duma... to też już była inna sprawa. Zranić Izzy'ego, to go stracić, bo on tak po prostu nie wybacza. A jak nawet wybaczy, to już nigdy nie będzie to samo.

            - Będzie lepiej, jak wyprowadzę się do Axla... rozwód oczywiście z mojej winy... i trzeba będzie, to wszystko jakoś wytłumaczyć Angie. Nic od ciebie nie chce, więc się nie martw, że puszczę cię z torbami. - Szepnęła mając nadzieje, że zaprzeczy, jednak nic takiego się nie działo.

            - Też tak myślę. - Powiedział bezuczuciowym głosem.

            To były chyba najgorsze słowa, jakie usłyszała. Izzy siedział nieruchomo i nadal nerwowo zaciskał dłonie nie kierownicy samochodu. Kobieta już nic nie odpowiedziała, tylko wysiadła. Dobrze wiedziała, że nie było sensu błagać, przekonywać. Izzy odjechał, a ona patrzyła jak jego samochód znika za zakrętem. Zaniosła się płaczem. Mężczyzna, który przechodził własnie obok niej przystanął i zapytał się czy wszystko w porządku. Amy nie była w stanie nawet mu odpowiedzieć. Wpadła w taki spazmatyczny płacz, usiadła na chodniku i nie zwracała uwagi na to, iż w tym momencie wygląda, jak niezrównoważona psychicznie. Nieznajomy mężczyzna przykucnął przy niej i podał jej chusteczkę. Popatrzyła na niego, a on blado się uśmiechnął.

            - Mogę jakoś pani pomóc? - Zapytał.

            - Właśnie przed chwilą rozstałam się z mężem, którego kocham nad życie. - Jęknęła, a potem wtuliła się w tego mężczyznę nie zwracając uwagi na to, iż wcale go nie zna. Po prostu potrzebowała czyjejś bliskości. Nic więcej.

***

Kate odgarnęła włosy, które opadały jej na czoło. Już dawno miała zapuścić grzywkę, ale jakoś nigdy nie miała do tego cierpliwości. Popatrzyła na swoje odbicie w monitorze komputera. Czy naprawdę mogła podobać się Slashowi? A może on tylko jaja sobie z niej robił? Przecież, to też było całkiem możliwe. Sama już nie wiedziała, co ma o tym wszystkim myśleć. Wczoraj Hudson zachował się dość dziwnie. Pożerał, albo rozbierał ją wzrokiem, a kiedy usiadła bliżej niego, aby narysować mu na serwetce, o co tak właściwie jej chodzi z tą okładką, to widziała, jak cały się spina, aby tylko jej nie dotknąć. I o co w tym wszystkim mogło chodzić? Ciężko westchnęła i postanowiła, iż wróci do pracy, bo przecież nic innego jej nie pozostało. Im szybciej skończy, tym szybciej będzie mogła pożegnać się ze Slashem i nie będzie musiała go już znosić. Wyjęła z torebki serwetkę na której był narysowany jakby wstępny projekt i porównała go z rysunkiem. Miała już jakaś wstępną wizję, ale chodziło jeszcze o kolory. Zeskanowała rysunek na komputer i otworzyła go w programie graficznym, aby trochę się tym wszystkim pobawić.

            Walczyła właśnie z kolorem tła całego obrazka, kiedy usłyszała, iż drzwi do jej gabinetu się uchylają. Popatrzyła, kto to... pierwsze co zobaczyła, to glany i jeansy, podniosła wzrok trochę wyżej, to zobaczyła pasek z przypiętym łańcuchem. Ominęła owe przyrodzenie mężczyzny, chociaż sama nie wiedziała, dlaczego o tym pomyślała i przeniosła wzrok od razu na twarz. Uśmiechnęła się blado do Slasha i musiała przyznać sama przed sobą, iż mogła mu spojrzeć w oczy. Miał związane włosy i nie miał na nosie ciemnych okularów. Hudson też delikatnie się do niej uśmiechnął, oczywiście musiał skierować swoje oczy na biust Kate, który było widać spod delikatnego dekoltu. Dlaczego ona musiała się ubierać, jak jakaś pieprzona zakonnica? Pomyślał. Nawet nie zdawała sobie sprawy, jaki ból mu tym sprawiała.

            - No właśnie walczę z twoją okładką. - Mruknęła udając wielkie zainteresowanie swoją pracą. - W czym mogę ci pomóc? Jakaś zmiana wizji?

            Slash wszedł w głąb pomieszczenia i usiadł na krześle po drugiej stronie biurka. Kate schowała się za ekranem monitora.

            - Ja nie w tej sprawie. - Przyznał.

            - To o co chodzi? - Katie zerknęła na niego. Dlaczego on musiał ją tak bardzo irytować?

            - Bo wiesz... tak sobie pomyślałem... bo no teraz mam psa, bo mi go teściowa podrzuciła. I ty też masz psa. I oboje lubimy psy, to może...

            Kate z każdym jego słowem robiła co raz bardziej zdziwioną minę. W pewnym momencie zaczęła nawet przygryzać ołówek, który jeszcze parę chwil temu trzymała za uchem. Slash przestał mówić, bo nagle zdał sobie sprawę z tego, jakim jest idiotą. Nie mógł nazwać siebie inaczej, a też nie przychodziła mu do głowy żadna sensowna wymówka. Po prostu czekał na to, co  odpowie kobieta, która zbierała w sobie wszystkie myśli. To wyglądało jak zaproszenie na randkę. Nie mogła tego inaczej nazwać. I sama nie wiedziała, co ma o tym myśleć. No bo... w sumie, to Slash był trochę, jakby jej szefem. I to raczej było niedorzeczne. To wszystko było niedorzeczne, wiec dlaczego właściwie się zastanawiała, jak odpowiedź była jasna. Ma iść do diabła i tyle. Chciała już mu to powiedzieć, kiedy drzwi do jej gabinetu ponownie się otworzyły.

            Zobaczyła Izzy'ego Stradlina i myślała, że zaraz tam zemdleje. Tego było już za dużo. Slash odwrócił się i popatrzył na swojego kolegę.

            - A ty tu czego? - Zapytał dość nieprzyjemnym tonem. No, Izzy nie mógł mieć lepszego wyczucia.

            - Szukam cię wszędzie... myślisz, ze ja nie mam do roboty nic innego, niż siedzenie z tobą cały dzień w studiu!

            - Izzy, spokojnie... wyluzuj się, co?

            No jasne, łatwo ci powiedzieć, spokojnie. To nie ciebie żona puszcza kantem i zachodzi jeszcze w ciążę, własnie takie słowa krążyły Stradlinowi po głowie, chciał już je wypowiedzieć, kiedy popatrzył na kobietę siedząca za biurkiem. I w tym momencie zrozumiał, dlaczego Slash woli siedzieć na drugim piętrze w tym niewielkim gabinecie, niż w piwnicy, gdzie mieściło się studio nagraniowe. Kate lekko się zmieszała czując na sobie przezywający wzrok Stradlina.

            - Dzień dobry. - Odezwał się Izzy.

            Slash wstał z krzesła.

            - No właśnie poznajcie się. Kate, to jest.. z resztą sam wiesz, kim jest ten chuj. A ty, chuju, to jest Kate Stewart. Grafik komputerowy.

            Kate podniosła się ze swojego krzesła, a wtedy Izzy mógł ją zobaczyć w całej okazałości. Dziś rano, gdy Amy w sumie przyznała się mu do zdrady, bo przecież w innym wypadku by nie mówiła o rozwodzie poczuł, jakby dostał deską w głowę. Świat się zawalił i teraz starał się trzymać pozory, że wszystko jest ok, ale kiedy zobaczył Kate, to pomyślał, że przecież nie ma nad czym rozpaczać. Amy nie jest jedyną kobietą na tym świecie. Brunetka podeszła do Stradlina i podała mu swoją dłoń jeszcze raz się przedstawić. Slash popatrzył na kolegę i zdał sobie sprawę z tego, że właśnie w tym momencie urosła mu konkurencja, chociaż sam za bardzo nie rozumiał. Przecież Izzy ma Amy, to wara od Kate, jednak wolał zapobiec wszelkim przeciwnością, jakie by mogły mu stanąć na drodze i pociągnął Stradlina w stronę wyjścia, mówiąc tym samym Kate, że muszą zając się sprawami muzyki.

            Wypchnął Stradlina na korytarz. Izzy popatrzył z uśmieszkiem na swojego kolegę.

            - Co to było? - Zapytał. - Normalnie... ja nie wiem, co ona ma w oczach? To chociaż wiem, dlaczego tak latasz na górę.

            Slash wywrócił oczami i pociągnął Stradlina w stronę windy.

            - A tobie na łeb wali? Nagle zobaczyłeś, że jest jakiś świat poza Amy i twoim zadupiem?

            - Nic mi nie mów o tej suce. - Odpowiedział wchodząc do windy.

            Slash wszedł za nim i nagle coś go tknęło. To jak nazwał Rudą. To jaką tonacją głosu to powiedział. To jak się patrzył na Kate. Przycisnął Stradlina do ściany i w tym momencie miał ochotę mu po prostu pokazać, żeby miał trochę więcej szacunku dla siostry Axla, bo jednak po tylu latach małżeństwa jej się to należy. Izzy tylko kpiąco się zaśmiał. I odepchnął do siebie przyjaciela. Slash dokładnie mu się przyglądał. Coś tu było nie tak... ostatni raz brunet obchodził się  z taką kpiną do całego świata, kiedy w 1986 jego dziewczyna zdradziła go z właścicielem Rainbow.

            - Nigdy więcej tak o niej nie mów. - Syknął Hudson.

            - Slash, Slash... w jakiej bajce ty żyjesz? Obudź się, Amy wcale nie jest taka niewinna, jak ci się wydaje. - Mruknął Izzy wychodząc z windy i idąc w stronę pomieszczenia przeznaczonego na studio nagraniowe. - Z resztą, możesz sobie ją wziąć. Wisi mi to teraz. Tylko nie wiem, co na to jej facet. - Dodał wzruszając ramionami.

            - Co? O czym, ty kurwa, pierdolisz. Jaki facet?!

            Reakcja Slasha w tym momencie była śmieszna, jak nie ironicznie zabawna. Izzy odwrócił się i popatrzył na swojego kolegę.

            - Slash, powiem ci to to mi powiedziałeś. Spokojnie. Po co się tak spinać. Tylko wiesz, dziś rano moja JESZCZE żona dała mi deską w głowę. Wyobraź sobie, że jest w ciąży, ale żeby było jeszcze zabawnie, to nie jest w tej ciąży ze mną. No więc, świat jest piękny, cieszmy się i radujmy, a ty możesz sobie ją teraz przelecieć. Ale wiesz... zapytaj ojca dziecka, bo może jemu będzie to przeszkadzać.

            Izzy wszedł do studia, a Slash sam został na korytarzu. Patrzył się w miejsce, gdzie przed chwilą stał Stradlin i zastanawiał się, czy to był jakiś żart, czy może prawda. W sumie, to Izzy często miewał dość dziwne poczucie humoru, ale nie w takich sprawach. Amy przecież była dla niego całym światem. Wszystkim i... nigdy by nie powiedział takich słów, gdyby wszystko było dobrze. Tylko czy siostra Axla była zdolna do tego, aby zrobić takie coś? No cóż, pozory czasem mylą. Przez całe życie wydawała się być spokojną, rodzinną osobą, która brzydzi się zdradą, ale teraz... nie, to nie mogła być prawda. Sam już nie wiedział co miał myśleć. Najlepiej to było dowiedzieć się u samego źródła. Wyciągnął z kieszeni i wybrał numer do przyjaciółki, jednak ta nie odpowiadała. Może akurat była w sądzie na sprawie. Napisał do niej SMS'a z zapytaniem.

            Po piętnastu minutach dostał odpowiedź :

Tak, to jest niestety prawda. I błagam cię, daj mi po prostu spokój 

Widniało na wyświetlaczu.

            Zrobiło mu się gorąco. Popatrzył na Stradlina, który właśnie omawiał coś z Mylesem. Sam już nie wiedział, kogo ma w tej sprawie żałować. Może Izzy sam był sobie winny. Zerwał się z miejsca do drzwi.

            - A ty gdzie? - Zapytał Myles patrząc w jego stronę. - Slash, jak tak dalej pójdzie to będziemy dłużej to nagrywać, niż Axl tą całą swoją Szajską Demokrację!

            - To Rudy będzie miał satysfakcję z tego. - Odpowiedział. - Mam ważną sprawę. - Dodał po chwili.

            - Taaa, na górze u pewniej pani Stewart. - Zaśmiał się Izzy.

            Slash już tego nie skomentował tylko wyszedł z pomieszczenia. Wyjął telefon i jeszcze raz przeczytał wiadomość od Amy. Nic mu się nie przewidziało. Naprawdę, tak napisała. Stanął przy swoim samochodzie i zastanowił się, gdzie ona może teraz być. W domu, raczej nie. W biurze? Też raczej nie... i jedyne co mu przyszło do głowy, to dom Axla. Klął w myślach. Przecież nie mógł tak po prostu pojechać do domu byłego przyjaciela, stanąć w jego drzwiach i powiedzieć mu - No siema, przyszedłem do twojej siostry.